“Verroer je niet en kijk uit voor de boze wolf” in plaats van “Voel je vrij en ga je gang” op Wikipedia. Wie is nu verstomd? Joep of het Wikipediaproject zelf?
Het censureren van informatie over gebeurtenissen rond voormalig Secretaris Generaal van Justitie Joris Demmink is net als het censureren van info over vaderschap in Nederland nog steeds meer regel dan uitzondering. Wie dacht dat Wikipedia als vrijwilligersproject een goede uitzondering zou kunnen zijn vergist zich. De gebruiker die snoeihard een censuur en intimidatiebeleid voert over, onder andere, dit lemma blijkt, na enig speurwerk, een betaalde kracht van het zogeheten GLAM project van Wikimedia Nederland.
De aanstelling van de GLAM-medewerkers
Het GLAM (Galleries, Libraries, Archives & Museums) project is een samenwerkingsproject van Wikimedia ( niet te verwarren met Wikipedia zelf) met 12 landelijke instellingen, waaronder het vrouwenkennisinstituut Atria en het instituut voor oorlogsdocumentatie NIOD.
Doordat deze betaalde medewerker zich op Wikipedia verstopte achter het pseudoniem Theobald Tiger wist hij als betaald medewerker AS buiten zicht te blijven van de gemiddelde Wikipediagebruiker/editor (op speciale projectpagina’s was het wel bekend). Wel bleef het telkens weer opvallen hoe een man die zich zo beledigend en intimiderend kon opstellen zo lang buiten schot bleef en geen langdurige blokkade aan zijn broek kreeg. Dat is inmiddels wel begrijpelijk. Als hij zou zijn aangepakt conform de richtlijnen over privacy en bejegening op Wikipedia, langdurig geblokkeerd zou worden, zou deze man betaald moeten worden om stil te zitten. Zijn belangrijkste werk is immers het toevoegen en bijwerken van de lemma’s op Wikipedia.
In een discussie vanochtend in Utrecht met een jonge Afrikaanse vrouw en een aimabele blanke man kreeg het begrip “Zwarte Piet, zwarte piet” weer een heel andere dimensie dan ik de laatste tijd in de media heb gezien. In dit onverdachte gezelschap dreigde er overeenstemming te ontstaan over de slechtheid van zwarte mannen. Immers altijd op zoek naar ander en nieuw, vers vrouwenvlees. Mijn vrouwelijke gespreksgenoot vertelde hoe zij in haar geboorteland jarenlang had afgezien van een zwarte partner. Haar vlucht naar Nederland was niet daardoor veroorzaakt, maar wel was ze erg blij dat mannen hier een heel andere mentaliteit zouden hebben. Mijn mannelijke gespreksgenoot had daarvoor al, enigszins verontschuldigend, uitgelegd hoe hij op vergelijkbare wijze moeite had met de voormalige Afrikaanse partner van zijn dochter.
Ik had bijna hiep-hoi geroepen. Want ik ben een witte man, zoals u weet, weliswaar met krullen op hoofd en in mijn hart, maar toch. Maar u kent mij. Geen hiep-hoi maar een vraagteken. Discriminatie mag niet. Naar zwarte medemensen is dat in onze omgeving al helemaal not done. Maar mogen we wel zwarte mannen in een adem op een hoop gooien als zijnde intrinsiek slecht?
Mijn mannelijke gesprekspartner had de openheid en het lef om zijn witte ziel in deze discussie helemaal bloot te geven door te erkennen dat hij ook makkelijk valt voor veel vrouwen om hem heen, inclusief de aantrekkelijke zwarte vrouw tegenover hem. Maar dat hij wel zijn grenzen wil trekken. Hiermee nam hij niet alleen verantwoordelijkheid voor zijn gevoelens maar ook voor zijn medemens. Ik weet niet of ik zelfstandig de moed had gehad mijn ziel zo open te gooien. Maar nu hij dat al gedaan had kon ik zijn vraag, of het voor mij ook niet een beetje zo lag, niet ontlopen. Dus moest ik erkennen dat ik mijn vrouwelijke gesprekspartner ook heel attractief vindt en mijzelf daarover al in mijn ziel had gekeken.
Oftewel; diep in ons hart zijn we net zwarte mannen, maar alleen hebben we het meer onder controle. Ja dat kwam me bekend voor ‘controle’. Vaak vind ik mensen uit Afrikaanse culturen zo mooi omdat ze vanuit hun hart leven; iets wat ik ook met stelligheid in het gezicht van mijn vrouwelijke gesprekspartner zag. Dat roept de vraag op of de typische rationeel handelende witte man die vaak zijn gevoelens achter het hekje opsluit wel wat zou kunnen betekenen voor haar. “Jij kent de zwarte man, maar je kent de witte mannen nog niet” Dit laatste bleek echter niet waar.
De relatie met haar witte vriendje was inderdaad precies hierop gebroken. Hij sloot zijn hart af en bleef in zijn hoofd. Hiermee zaten we met zijn drieën dus weer helemaal op een lijn. Dan doemt een duistere zwarte(sic) conclusie op. Alle mannen, zwarte en witte zijn dus slecht, “blijf voorlopig maar single” was die conclusie, het advies, van mijn mannelijke gesprekspartner naar de dame in het gezelschap.
Of zijn vrouwen ook slecht? Leest van mijn andere blogs! Of zijn we juist wel allemaal een beetje goed, maar een beetje verdwaald op zoek naar elkaar? Man vrouw, zwart wit? En delen we dan het liefst zwarte pieten uit? En raken we hier dan niet een van de manco’s van de wat eendimensionale Zwarte-Pietendiscussie van de laatste tijd. Misschien staat Zwarte Piet wel voor de gediscrimineerde positie van de man in het algemeen en hebben we hem daarom ook zwart geverfd. De meeste Zwarte Pieten zijn namelijk van oorsprong niet zwart maar blank. Misschien moeten we geen zwarte pieten meer uitdelen omdat Zwarte Pieten eigenlijk Blanke Pieten zijn. Of we moeten juist met hernieuwd enthousiasme zwarte pieten uitdelen omdat zwart gewoon een heel mooie kleur is. Want dat was wel het ultieme wat ik over deze discussie van vanochtend kan vertellen. Ik zat, God dank, met twee ( allah drie) mooie mensen aan tafel op een heel mooie plek onder de domtoren.
De Wageningse politieke folkgroep De Maatjes zong tientallen jaren geleden, midden in de tweede feministische golf, het lied “De man die als vrouw geboren had willen worden; een vertaling van het lied ¨Green Fields of France” van Eric Bogle (en ook bekend van de Furey Brothers). De titel was zoals je kunt zien nogal vrij vertaald. Maar destemeer veelzeggend. Het lied gaat over de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog. Van de mannen in de loopgraven. Want als er iets verschrikkelijk was tussen 14 en 18 dan dat toch wel. En het was iets dat mánnen overkwam.
Op internet bezig zijnde krijg je eerst tranen in je ogen van al die soldatenplaatjes bij het lied Greenfields of France. Maar dan ineens een cynische combinatie, voorgeschoteld door You Tube. Slagveld Somme plus scheiden met VFAS. “Scheiden? de scheidingsadvocaten van de VFAS helpen u verder!” En van uw partner en portemonnee af. zoiets. In ieder geval werd ik ineens van verdrietig heel boos.
VN columnist Stephan Sanders schreef zo’n anderhalf jaar geleden: “Het gezinsleven zoals het nu bestaat, is voor het grootste deel een vrouwenwens die gehonoreerd is. Hij de buitendienst, zij de binnendienst, schreef Kool-Smit. Maar het is allang zo dat zij een beetje de buitendienst, en de volledige binnenmacht heeft. Want wat er met het echte buitendienstgeld gebeurt, van de man, wordt binnenshuis beslist, en wel door haar.
Ik geloof niet in homotrots, jongens, dat weten jullie – maar ruilen hoef ik ook niet.”
Stephan voelde zich duidelijk niet alleen gediscrimineerd als homo, maar zag ook de voordelen. Wat Stephan volgens mij even over sloeg is de dubbel moeilijke positie van homo-vaders. Hij weet daar wel alles van en heeft daarover eerder geschreven. Zijn partner kwam ik vorige week nog tegen. Ook een gemist vader.
Eigenlijk is het wonderlijk hoe mannen zich al eeuwen zo wonderlijk herstellen uit de diepe wonden die fysiek en geestelijk geslagen worden. Af en toe willen we, in navolging van De Maatjes, verzuchten; ach was ik maar vrouw of was ik maar homo. Tegenwoordig bestaat de mogelijkheid om je om te laten bouwen en misschien kun je ook een andere seksuele voorkeur kiezen.
Volgens Nathanson en Young (zie onder) heeft de man nog maar weinig keuzes voor een identiteit. Zij achten vooral de feministisch angehauchte en de criminele identiteit voor een man een haalbare kaart.
Fijn om te weten. Ik denk dat er nog wel alternatieven zijn. Bijvoorbeeld de activistische.
Op You tube zijn veel versies te vinden van het lied Greenfields of France. Ik koos eerst voor een Duitse versie van Hannes Wader. Bij geen van de versies kon ik mijn tranen bedwingen. maar die van de Furey Brothers vond ik nog beter. En hij zit als eerste op een afspeellijst. Dus u kunt vanzelf door laten spelen.
Hieronder nog de door mij ingezongen Nederlandse versie:
En jawel er is toch een Nederlandse versie online als je heel goed zoekt. https://www.youtube.com/watch?v=V1keoRe7lcI cursor op op 7.40 De titel is daar 14-18. deze is van Wolverlei. De maatjes hebben die nog iets aangepast (waaronder blijkbaar de titel).
Alle kritiek die ik heb op de Katholieke en andere kerken kan niet verhelen dat ik op een opzienbarende wijze steun vond bij Katholieke en andere Christelijke instellingen. Nadat ik er al aan gewend was dat ieder stuk dat je schrijft voor een krant moet worden gladgestreken door de politiek correcte moraal was het een opluchting toen het Katholiek Nieuwsblad in 2001 een erg scherpe tekst van mij over het falen van de rechterlijke macht publiceerde.
Het is ook het Katholiek Nieuwsblad dat nog steeds consequent de kwestie Joris Demmink volgt en becommentarieert. Dus niet alleen maar incidenteel en af en toe. En zo is het ook de Amerikaanse christelijke universitair hoofddocent (associate professor) Stephen Baskerville die al jaren de vaderbeweging voorziet van degelijke analyses over het familierechtbedrijf (divorce-industry) en het belang van familiebanden. Daarbij maakt hij wel eens opmerkingen die je goed moet lezen voordat je ze werkelijk begrijpt. Je moet bijvoorbeeld goed begrijpen dat Islamisme wat anders is dan de Islam als religie. Ook maakt hij wel eens opmerkingen die wat mij betreft over de streep gaan. Maar ook dan hoeven ze nog niet integraal de prullebak in. Als hij ageert tegen de seksepolitiek van feminisme en homoseksualisme wil dat niet zeggen dat hij een vrouwen/homohater is. Waar hij een verband legt tussen de diverse ´ismes´ wil dat nog niet zeggen dat hij ontkent dat er naast een verband tussen de opkomst van het fascisme en homobeweging niet ook en vooral onder Hitler een extreme vervolging van homo´s plaatsvond (overigens ging het na Hitler gewoon door met die vervolging in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Jodenvervolging) .
Waarom reageren al zijn tegenstanders zo kort door de bocht. Wel dat kan ik eenvoudig uitleggen. Toen ik de vorige zin opschreef voelde ik hoe zeer ik bevreesd ben in één hokje te worden gezet met homohaters en homofoben. Terwijl ik juist heel erg en nog steeds voor homorechten pleit, en ook alle persoonlijke aspecten daarvan graag onder ogen wil zien. Daar heb ik ook over geschreven. Hetzelfde geldt voor vrouwenrechten. Dus de angst voor dat hokje maakt misschien dat andere mensen extremer en minder wetenschappelijk ageren dan redelijk is. Als ik niet in hokje A wil dan zal ik om dat duidelijk te maken hokje B moeten kiezen. Daarmee komt dus de vrijheid van academische meningsuiting in het geding.
Ergens zag ik ook langskomen dat Baskerville ´erger is dan McCarthy´ (vervolger van communisten in de jaren 50). Als je nu de vorige alinea van mij terugleest kun je ook veronderstellen dat het misschien wel precies andersom is. Baskerville dreigt te worden buitengesloten. Hoewel moeilijk aan te tonen, denk ik dat de veronderstelling dat er wetenschappers met dit soort standpunten al een aantal keren zijn buitengesloten, klopt.
Nogmaals; ik heb ook een flinke dosis kritiek op Baskerville. Maar ik denk dat een open wetenschappelijke houding kan leiden tot een dialectische discussie. Waarbij in een confrontatie met zijn ideeën een nieuw inzicht, een synthese kan ontstaan.
Als je bijvoorbeeld doordenkt over dat bloedlinke punt van homoseksualiteit en facisme. Volgens sommigen zouden homo-erotische aspecten onderdeel uitmaken van de opkomende fascistische organisaties. Zou het niet zo kunnen zijn dat de vervolging van homo´s een naar buiten gedraaide zelfbestrijding was. Heel vaak, en m.i terecht heeft de homobeweging gesteld dat homo´s pesten goed een uitdrukking kan zijn van innerlijke onzekerheid over de eigen seksuele identiteit. En waarom zoudat soort zaken zich ook niet weerspiegelen in maatschappelijke en politieke bewegingen. Dan is fascistische homohaat een uiting van zelfonderdrukking in de fascistoïde persoonlijkheid. Ik geef mijn theorie graag op voor een betere. Het gaat mij vooral om de noodzaak van wetenschappelijke discussie.
De facto worden vrouwen en mannen en ook vrouwen en mannenbeweging tegen elkaar opgezet door het familierechtbedrijf. En idem worden lesbische rechten verworven over de rug van vaderrechten. Vaders hebben nog steeds geen wettelijk recht hun eigen kinderen te erkennen. Medemoeders zouden die rechten wel moeten krijgen. Ja het is ingewikkeld maar zoek het even op want dit is een blog en toevallig geen wetenschappelijk artikel. Ik pleit dus in een niet-wetenschappelijk artikel voor meer wetenschap. Ja ik weet het. Graag krijg ik de kans dat schot voor open doel nog een keer in te trappen.
En wat betreft christendom en andere religies; je kunt ze op een verdachte hoop gooien en/of je kunt er soms hoop aan ontlenen. Ik doe toch liever het laatste. Per saldo, onder behoud van ernstige kritiek op het reëel bestaande christendom. Christenisme zou Baskerville dat noemen? Of zou hij zover niet gaan in de kritische houding naar zijn eigen geloof?
Ik eindig bij een mooi, en voor zijn tegenstanders wellicht wat ontnuchterend, citaat van Stephen Baskerville.
´What we can do is to love the person while hating the evil they do – the message of Christianity, Islam, civil disobedience, creative non-violence, and every other humane doctrine. We can teach them what the Bible, Gandhi, and Martin Luther King all taught: that “unmerited suffering is redemptive.” We can teach them the one central principle of both religion and political action: that salvation requires sacrifice.´ (uit Fathers’ Rights Are Fathers’ Duties)
Gisteren meegedaan aan het congres “Afwezige vaders bestaan niet”. Een boost voor fatherpower. Ik heb genoten van de krachtige voordrachten. Een van de vernieuwendste was die van Steven Pont. Hij maakte vanuit een ontwikkelingspsychologisch pespectief gehakt van de feminisering van de opvoeding. Met vele aansprekende voorbeelden maakte hij duidelijk hoe de experimenteerdrift, het ervaringsgerichte leren van jongens de laatste jaren op scholen en opvanginstituten, eronder is gehouden. We zijn zitten in een cultuur van gebruiksaanwijzingen. ” Als jongens gaan voetballen in de natuur dan hoort de bal gewoon een keer in het water te belanden en hoort het zo te zijn dat de voetballers vervolgens gaan bedenken hoe ze die bal weer het water uit krijgen. Dus niet eerst waarschuwen dat ze daar niet moeten voetballen.
Ik moet denken aan mijn zoon die de bal al voetballen door de wijk pleegt te schoppen als we een wandeling in de buurt maken. Bij een drukke weg heb ik hem ook wel eens waarschuwend toegesproken. Maar ik kan me ook herinneren dat ergens anders een bal van hem in de sloot belandde en een grote snoek dacht een lekker hapje te zien opduiken. Prachtig gezicht en een geliefde anecdote.
Werkelijk revolutionair was Stevens oproep om tot een masculinistische beweging te komen. Dat had ik geloof ik niet moeten zeggen. Maar er was een soort krachtig enthousiasme in zijn betoog dat velen in de zaal meesleepte. Ben benieuwd of ik die term in de berichtgeving over dit congres nog ergens terug ga vinden. En of er een feministische reactie op komt.
Aan het eind van de dag was eer nog een oproep van Dirck van Bekkum tot meer solidariteit in de beweging. Mannen hebben jarenlang eenzaam gevochten. Dat moet gaan veranderen. Zo is dat.
Glenn hier samen met Orville Breeveld. De vaderdagtrofee m/v 2010 in de handen
Glenn Helberg ontving in 2010 samen met Orville Breeveld de vaderdagtrofee m/v.
Voor zijn inspanningen kreeg hij een paar dagen geleden een onderscheiding als Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Hierbij werd met name zijn inzet geroemd om vaders uit de anonimiteit te halen door inschrijving van vaders bij de geboorte van hun kind verplicht te maken.
Deze meer dwingende registratie was met name ook gericht op Caribische vaders (die vaak niet zouden willen). Maar ook voor Nederlandse vaders, ook voor vaders die graag vader willen zijn, maar dat van de moeder niet mogen, zou dat grote winst zijn.
Deze inzet legt de vinger op een oude zwakke plek in het familierecht, namelijk de meest fundamentele ongelijkheid die in de wet is te vinden m.b.t. ongelijke behandeling naar sekse. Moeders worden altijd geregistreerd en zijn altijd ouder. Vaders niet.
Ondanks deze schrijnende ongelijkheid wordt er vanuit de vrouwen en homobeweging nogal de nadruk op gelegd dat juist vrouwen zouden achterlopen. Moeders in een lesbisch huwelijk kunnen namelijk niet automatisch ouder worden terwijl vaders in een heteroseksueel huwelijk dat wel automatisch zijn.
Zelfs in mannendiscussiegroepen voert het probleem van de achterstelling van vrouwen de boventoon boven eigen emancipatiedoelen ervoer ik onlangs op de linkedin groep mannenemancipatie. Merkwaardig. Maar ik ben blij dat het met Glenn weer een beetje in de picture komt.
Zelf zou ik stiekem wel eens willen dat ik de mentaliteit had van sommige Caribische vaders (die van dat standaardbeeld, want er zijn natuurlijk ook hele goede enthousiaste Caribische vaders)). Al die moeite die je moet doen om vaderschap persoonlijk en maatschappelijk waar te maken…. pfff
Heeft hij het geld verbrand? Heeft hij zichzelf gepromoot? Van alles kwam aan de orde in de evaluatie van het optreden van Holleeder in Collegetour.
Dat nou juist Heineken, de werkgever van zijn vader het slachtoffer werd van zijn ontvoering kwam wat minder onder de aandacht. Vader Holleeder (chauffeur, reclamemedewerker) werd, om niet opgehelderde gronden, ontslagen door zijn werkgever , maar van de alcohol kwam hij minder los. Integendeel dat werd na zijn ontslag natuurlijk alleen nog maar erger. Vader Holleeder sloeg er onder die omstandigheden nogal eens op los naar verluidt. Nergens is te lezen dat er een verband was tussen het een en ander, hoewel het in de biografie door Auke Kok wel wordt genoemd. Willem heeft het daar ook niet over. En dat dan ook nog de chauffeur die min of meer zijn vader opvolgde medeslachtoffer werd…..Maar de psyche volgt soms bochtige wegen die toch vaak een retourtje beschrijven. Een verhaal dus ook over de trieste lotgevallen van de working class hero-vader, de alcohol en het geweld.
Willem excuseerde zich in Collegetour voor zijn daden. Gemeend of niet. Het waren natuurlijk vervelende zaken mensen ontvoeren en aan de ketting leggen, 3 weken lang. En daarna is het misschien nog een paar keer niet zo fris geweest. Maar zover ik weet heeft Willem nog nooit direct burgers bedreigd. Al zullen sommige burgers dat indirect wel zo voelen denk ik. En voor dat ketenen heeft Willem zijn excuses aangeboden.
Dus dan volgt nu de hamvraag. Naast wie zou ik liever in de tram zitten naast top-crimineel Willem Holleeder of top-justitiebaas Joris Demmink. Die keuze is snel gemaakt zult u begrijpen als u mijn laatste blogjes over de Demmink-affaire hebt gelezen. Los van de vraag of Demmink gedaan heeft waar hij door half Nederland met rede en bewijs van verdacht wordt, Demmink is het hoofd van een door en door ziek en corrupt apparaat waar dreiging en chantage aan de orde van de dag is. Een man die, als de beschuldigingen kloppen, kinderen heeft verkracht. Bij Willem is dat helemaal omgekeerd. Willem heeft altijd al een zwak gehad voor zwakkeren en neemt het op voor kinderen. Demmink heeft zijn, ook ooit ergens opgelopen zielsverkrachting omgezet in verkrachting van minder machtigen. Willem in het ontvoeren van een meer-machtige. Met een extra sorry voor de chauffeur. Mij zal nu ongetwijfeld een soort klassestrijdromantiek worden verweten, of geitewollensokkenpraat en Robin-Hood-romantiek. En Holleederverheerlijking. Ach, ik bedoel meer wat zaken naast elkaar te zetten.
“The result of this misandry is an increasing number of men who believe that even a negative collective identity is better than no collective identity at all”. Paul Nathanson, Katherine K. Young beschrijven hoe mannen in een criminele identiteit terecht komen. In deze maatschappij is een criminele identiteit naast een feministisch angehauchte identiteit een van de weinige keuzes zijn die er voor mannen weggelegd is. Maar wie is de crimineel en wie zijn rechter?
PS 020117 Na het schrijven van dit blog zijn er verhalen naar boven gekomen van de familie van Willem die doen vermoeden dat er wel sprake was van bedreiging door hem naar gewone burgers. Het blijft voor mij moeilijk te beoordelen, maar het zou kunnen dat ik het wat te rooskleurig zag toen ik bovenstaande schreef.
Wij vaders worden al jaren lang geslagen. En flink raak ook. Als wij worden mishandeld, geestelijk , maar ook lichamelijk wordt dat ontkend. Zeer bruut ontkend, omgedraaid. Dit gebeurt door “wetenschappers” als Professor Römkens. Laat nou uitgerekend deze vrouw directeur worden van de nieuwe samenvoeging van de instituten E-Quality en Alettta. Daarbij neemt ze klip en klaar, in haar introductiebrief, afstand van het jarenlange beleid van E-Quality om emancipatie wat breder te zien dan vrouwenemancipatie alleen. Niet dat het ooit veel voorstelde, maar toch… En laat nou juist op dat moment het VaderKennisCentrum een van de andere topmensen van die club, Saskia de Hoog, ook niet zo bekend om haar goede doordenkertjes over vaderschap het eerste woord voeren op het vaderdagsymposium. Ik ben vóór een dialoog. Maar als eerste aan het woord, na zo’n bedenkelijke beleidswijziging, na het aanstellen van zo’n directeur? Ik vind dat een vreemd signaal. Al decennia wordt de vaderbeweging gekenmerkt door het laten vallen van activisten in eigen gelederen te behoeve van samenwerken met mensen die het niet verdienen om mee samen te werken. De enige weg uit ons dal is solidariteit. Deze coalities breken ons. Sommige vaders zullen zich geslagen voelen en ook voor de zoveelste keer vérslagen. If you can’t beat them let them beat you……………?
in de kop lijkt het nog aardig, maar lees de tekst. De kop is nu al ontmaskerd als de schone schijn. klik voor vergroting
ps: Dat Mrs in de adressering. Eerst dacht ik laat ik daar nou gewoon maar om glimlachen. Dat soort dingen, maar dan omgekeerd, overkwam vrouwen vroeger ook vaak. Aan de andere kant past het wel in het betoog. Meer over Saskia de Hoog
Wereldvrouwendag vandaag. Dus als je het kopje van dit blogje leest……….doe dat eerst even en vorm een beeld””’……………….. dan zul je het waarschijnlijk lezen als: vrouwen moeten zich van hun ketenen ontdoen of iets dergelijks. Toch kun je hier ook heel wat anders lezen zonder de zin ook maar een halve letter aan te passen. Het doet een beetje denken aan dat raadsel over die chirurg.
Een vader en zijn zoon zijn betrokken bij een ongeluk. De vader is op slag dood en de zoon belandt in het ziekenhuis. In de operatiekamer aangekomen roept de chirurg: “Ik kan deze jongen niet opereren want hij is mijn zoon!”. Hoe kan dat?
Raden? Allebei?
Ik roep de mensen die de oplossing al kenden (ik gaf in een eerdere, verstuurde versie wat meer info vrij) of nu kennen om nog even met hun reactie te wachten. Verder roep ik iedereen op om het lef te hebben om even vanuit jezelf te reageren en het niet alvast op te zoeken. Het handigste is dan misschien om oplossingen naar mijn mailadres te sturen ipv hieronder. joep apedingetje joepzander.nl.
Mannen ontberen een collectieve identiteit. Of ze zijn angehaucht aan het feminisme en ontlenen daar een anti-zichzelf houding aan en een afkeer van de mannelijke collectiviteit. De schrijvers vergelijken dat met het ondewerpingsgedrag dat je in veel onderdrukte groepen ziet. Dissociatie van andere mannen. Of ze komen in een antimaatschappelijk vaarwater terecht. Een anti-sociale identiteit dus. Dissociatie van de maatschappij.
Ik vat maar heel kort samen wat ik in het nieuwe mannentijdschrift New Male Studies lees in een artikel van Paul Nathansson en Katherine Young getiteld: “Misandry and emptiness, Maculine identity in a Toxic Cultural Environment”
Zelf ben ik zo’n type geweest met veel van dat zelfvernederende dissociatiegedrag. Zie de afbeelding van een button die ik in de tachtiger jaren bij gelegenheid droeg. Bijvoorbeeld bij het zingen van een “baas in eigen buik” liedje met het Alkmaars Straatorkest. Ik krijg er een beetje buikpijn van nu. Na alle omzwervingen waarbij ik links of rechtsom, feministisch of niet zonder aanzien des persoons maar zeker aanziens mijn geslacht keihard werd gediscrimineerd en in allerlei negatieve hokjes werd geperst waar ik eigenlijk niet inpaste, raakte ik ook een beetje maatschappelijk gedissocieerd. Ik snap soms niet meer wat ik in deze maatschappij te zoeken heb waar alleen maar de fictie van recht en waarheid wordt grootgehouden. Ik begin erin te dwalen. No no no it ain’t me babe. Maar ik probeer positief te blijven denken, ik probeer erover te praten. Ik probeer te schrijven tegen de klippen op. Vader te zijn tegen de klippen op en tussen de wanhoop door. En soms te denken over de dingen die wel bereikt zijn. Te vergeten dat ook zelfs een beetje collectiviteit in de vaderbeweging af en toe ver te zoeken is.
Nu is er dus iets positiefs te melden; Een nieuw fris wetenschappelijk tijdschrift over mannenstudies. Niet vanuit weer een of andere vakgroep genderstudies maar opgericht door mannen die zo te zien geloven in het ontwikkelen van een nieuwe collectieve identiteit. Het blad is gratis te downloaden na registratie (zie link onderaan). En met een beetje geluk treft u er volgende keer een artikel in aan van mijn hand. Niet makkelijk, want in het Engels dus. Gelukkig zijn er dan wel andere vaders die me bijstaan met het corrigeren van het Engels en een beetje met de inhoud. U hoort van mij.
En dat liedje… “It ain’t me babe” zou een mooi protest kunnen zijn geweest tegen feministisch angehauchte dissociatie. Maar of Dylan en hieronder Joan Baez het zo bedoelden? Luister even met me mee..
