Cookies

Smothering

Kinderen teveel verwennen, naar de mond praten is eigenlijk verwaarlozing en dus kindermishandeling. Soms met ODD (een variant op ADHD) als ziek resultaat. Een fenomeen dat door vaderschapspublicisten al vaak is aangekaart. Ook door mij. De laatste week is het ook weer opvallend, en alsof het iets nieuws is, in de publiciteit naar aanleiding van een onderzoek van Willem de Jong.

Wat in de huidige publiciteitsgolf vaak wordt vergeten is dat het probleem meer dan gemiddeld aan moederlijk opvoedingsgedrag is gekoppeld. Warren Farell gebruikte daarvoor de Engelse term Smothering. Dit is niet alleen een versmering van het woord moederschap. Het betekent als woord ook iets. Verstikking. De eigen gevoelens, capaciteiten en energie van kinderen wordt gesmoord en verstikt. Farell en ondergetekende zien het probleem dan ook voor een groot deel als een probleem dat is ontstaan met de absurde uitbreiding en alleenheerschappij van het moederschap. Vaders zijn ondergeschikt, hebben niets in te brengen op straffe van totale parentectomie. Vaders zijn dus vaak letterlijk of figuurlijk buitengesloten. Veel vaders zijn aangepast geraakt en gaan soms zelf dit smothering permissieve opvoedingsgedrag vertonen.

Zelf ken ik dit soort opvoedingsgedrag van dichtbij. Ik heb het mijn eigen moeder zien doen, ik heb het de moeders van mijn kinderen in meerdere of mindere mate zien doen. Veel facetten staan in mijn lijf en leden gegrift. En ook al doe je zo je best je kunt het een stukje uitbannen in je eigen leven, maar er blijft steeds die druk om er in terug te vallen. Terugval is namelijk, voor een deel, aangepast gedrag. Opkomen voor autonoom vaderschap ( letterlijk en figuurlijk) is riskant. Maar met deze situatie genoegen nemen is nog riskanter.

Zelf neem ik er geen genoegen mee. Zowel mijn innerlijke als uiterlijke smother bestrijd ik met hart en ziel. Dat is ook een beetje wat ik met mijn nieuwjaarsanimatie wilde zeggen. De binnen en buitenbal blijven rollen.

een mooie blog met verdere verwijzingen naar het onderzoek

Mannen; universiteit versus wikipedia

zandkastelen een vorm van mannelijke agressie?

Wikipedia is een mannenbolwerk. Hoewel het een volstrekt open toegang heeft, registratie is niet nodig, je kunt er direct zelf in schrijven, trekt Wikipedia weinig vrouwelijke schrijfsters. De universiteit trekt hoe langer hoe minder mannen. Die er wel rondhangen lijken zich te schikken in hun lot als grappige bijverschijnselen. “Tsja wij zijn niet zo bezig onze prestaties op te vijzelen, de vrouwen zijn veel beter.” reageerden de heren in het filmpje van nieuwsuur gisteren. Mijn promotor Louis Tavecchio weet het aan de vervrouwelijking van de academische cultuur, het weinig inspelen op de beweeglijkheid aan mannen.

Wikipedia bestaat tien jaar en heeft in Nederland zo’n zevenhonderdduizend artikelen opgeleverd. Een kwantiteit, maar ook in een kwaliteit waar Encarta en Winkler Prins hier en daar nog wat van kon leren. En dan het proces om zover te komen. Sla eens een overlegpagina open op Wikipedia en zie met hoeveel ijver soms over komma’s discussies gevoerd worden. Naast chagrijnige doorzeurdiscussies zitten daartussen vele interessante wetenschappelijke discussies. Kortom een bibliotheek vol aan informatie. En dan heb ik het nog niet over het doorklikken naar de Engelse versie met zijn miljoenen artikelen en de als heel degelijk bekend staande Duitse versie met ook ver over de miljoen artikelen.

Zelf vind ik het prettig op Wikipedia bij te dragen omdat de discussie er meer open is dan in de maatschappij….meestal. Jarenlang werd IRL het discours over huiselijk geweld bepaald door vrouweninstituten met mevrouw commissar Gerda Dijksman voorop. Daar kon je met geen argument tegenop. Het was gewoon de macht van het doordrukken. En dan zie je dat die macht van dat soort mensen op Wikipedia wat kleiner is. Dat je het daar nog over argumenten kunt hebben en ook gewoon op correcte manier wetenschappelijk onderzoek kunt aanhalen. Inmiddels zijn we zover dat overal in de maatschappij is doorgedrongen dat ook vrouwen zich schuldig maken aan huiselijk geweld.

Op het Wikipedialemma van de soroptimisten heb ik een keer een heftige strijd moeten voeren met de Nederlandse soroptimistenafdeling die vonden dat ze het recht zouden hebben om gewoon hun eigen tekst integraal er door te drukken. Academisch opgeleide vrouwen, juristen, het topje van de vrouwelijke beïnvloedingsmachine (categorie 1 NGO in de VN) bleken een wat malle opvatting te hebben over wat een encyclopedie is. Ook op de Duitse Wikipedia zag ik een paar vrouwen wat malle discussies voeren op lemma’s als vaderschap, mannenbeweging en ouderverstotingssyndroom.
Hoewel vrouwen op de Wikipedia dus niet zoveel macht hebben als daarbuiten komen lemma’s over feminisme en feministes goed, zeker niet negatief, uit de verf. Eigenlijk vind ik dat we ondanks alles nog te weinig aandacht besteden aan de mannelijke kant. In een van mijn vorige blogs gaf ik daar een paar voorbeelden van. Een paar lemma’s over bekende mannenorganisatiess en dergelijke ontbreken opvallend.

Het klinkt wat ruig, maar zou het kunnen dat mijn persoonlijke ervaringen in sociale wetenschappen en Wikipedia relevant zijn voor de beoordeling van wat er met mannen en wetenschap gebeurt?
Kan het zijn dat de mannelijke agressie ( in zijn goede betekenis) een mooie weg vindt in de bouw van dat prachtige kasteel dat een encyclopedie toch een beetje is?

http://s.nos.nl/swf/nieuwsuur_video_embed.swf?tcmid=tcm-5-964979

Verstand

“Gevoel, daar heb ik geen verstand van” Een deel van een verdwaasde dialoog tussen een vader en een zoon in een prachtig ready-made zolderdecor. Het doet me denken aan het verwijt aan mijn vaderschap: Wel leuk, maar niet verstandig (liedjes zingen). Op grond daarvan kon ik, op last van de Raad voor de Kinderbescherming, de opvoedingsrelatie met mijn dochter verliezen. Je kunt als vader maar beter niet voelen. En als je dat wel doet wordt je weer snel teruggefloten.

Vanmiddag naar een prachtige voorstelling van theatergroep Plusleo geweest in Havezate de Haere. Om te beginnen een juweel van een locatie die ook zijn onbekende en duistere hoekjes voor het bezoekerspubliek en de theatermakers opengooide. Soms leuke typische mannenhoekjes zoals het folly-kasteeltorentje buiten. Goed theaterspel. Tien episodes. Allemaal over mannen, vaders. Hoe ze worden afgezeken, zichzelf in de hoek zetten en zich in de hoek laten zetten.

Het eindigde met een dwaze vader boven in het torentje die zijn ellende over de weilanden en bordessen van het kasteeltje schetterde. Het deed een beetje denken aan een superman-act uit de tijd van Fathers for Justice. Maar dan zonder het perspectief dat deze actiegroep destijds probeerde te schetsen.  Zo bleef de stemming wat jeremieerderig. Mannen slachtoffer, vaders moedeloos, zonen radeloos ( bij de episodes die ik kon bezoeken; 6 van de 10.

Misschien een uitnodiging er wat tegenover te stellen?  Wat meer woede, wat meer agressie? Wat meer liefde, veel tederheid.

Wat meer gevoel voor verstand misschien. Dat laatste is in ieder geval iets dat ik, alweer zeker een decennium geleden staatssecretaris Verstand toewenste. Destijds aanvoerster van de anti-mannen-emancipatie-maffia.Ik had het graag even willen overnemen daar in dat torentje.

zaadhonger, draken en robots

Zo’n twaalf jaar geleden kwam ik Lisette Thooft tegen op een vrouwencongresje over de betrokkenheid van vaders. Zij maakte mij terecht opmerkelijk op een cruciale fout in mijn engelstalige gelegenheidspamflet.

In plaats van ’their children’ stond er ’they’re children’. Ik had de automatische spellingscorrector van Wordperfect te gemakkelijk zijn gang laten gaan. Ik vertrouwde op de robot zeg maar. Toch zou je het ook kunnen kwalificeren als een interessante fehlleistung, een fout met een onderbewuste bedoeling. Die bedoeling zou dan kunnen zijn om de bezittelijkheid van kinderen te kwalificeren als kinderlijk gedrag. Ouders; jullie zijn kinderen als je je kinderen als bezit ziet. Een fehlleistung is wel het laatste waar je een robot van kunt beschuldigen. Niet alleen ‘willen’ onderscheidt de mens van de robot; ook de camouflage van het willen en de onthulling daarvan, is onderscheidend.

Lisette’s boek “De onverzadigbare vrouw en de afwezige man” beziet de robot als het mannelijke extremum dat in evenwicht moet komen met het extremum van de sex opposé, de draak. De vrouwdraak heeft alsmaar zaadhonger en is een bedreiging van de mannelijke fallus. Althans dat was de situatie onder het oermatriarchaat waarin wellustige, op zaad beluste, vrouwen het voorzien hadden op de man. De mannelijke overwinning op het oermatriarchaat schildert Lisette als een grote overwinning van de beschaving. Het huidige tijdsgewricht zou zich echter toch, wat haar betreft, moeten kenmerken door het vermenselijken van de mannelijke robot-creatie om zo toch weer een nieuw evenwicht te brengen.

De vraag rijst natuurlijk hoever de zaadhongerige draak verdwenen is. Ik kan me goed herinneren dat de moeder van mijn dochter mij ooit letterlijk dreigde naar de zaadbank te zullen gaan als ik niet tegemoet kwam aan haar wensen. Dit maakt ten eerste duidelijk hoe weinig overdreven de kwalificatie van Lisette is. Ten tweede maakt het ook duidelijk dat het nog niet over is. Ik vind dat ze de tegenwoordigheid van die draak wat zwaarder en politieker in haar eindhoofdstukken door had kunnen laten doorklinken.Hoewel het moederschap erg centraal staat in haar boek ontbreekt het vaderlijke beeld een beetje (anders dan de procreatie van robot’s)

Moeten vaders met ‘dwang, verleiding of meer informatie’ tot actief vaderschap worden overgehaald, was de vraag op dat congresje in 1999 . Alle drie passen ze prima in een drakenstrategie. En het waren dan ook draken van drakenorganisaties die destijds dat vrouwencongresje organiseerden. Mijn, in het pamflet gehanteerde alternatieve strategie was: ‘sta toe, respecteer en ondersteun’ vaderschap. En dat zie ik Lisette nog steeds niet echt doen.  Ik schroom mij om bovenstaande oordelen te geven, u zult dit interessante mythosofische boek zelf moeten lezen.

mijn pamflet uit 1999

Geweld-ige Gerda ontslagen

Gerda Dijksman is weg als districtschef. Vanwege de teister-twitter waarbij een koolmonoxidedrama werd weggezet als Huiselijk Geweld.
Bij de media ligt nog steeds het kritische accent op het twittergedrag. Haar systematies scheve obsessie met Huiselijk geweld blijkt nog steeds weinig relevant in de analyses.
Ik heb het er al een paar keer over gehad. Namens de Raad van Hoofdcommissarissen loog ze een paar jaar geleden in een persbericht een eind weg over de sekseverhoudingen. 98 % van de daders van huiselijk geweld zou man zijn. Niet waar en ook nergens uit te halen.

Vandaag kwam ik ook een subsidieaanvraag uit 1998 tegen van de genderhulpverleningsorganisatie Transact, thans opgegaan in Movisie. Daarin werd ook net gedaan of er exclusief vrouwelijke slachtoffers en mannelijke daders bestaan. Tegenwoordig zijn ze hoop ik genuanceerder. Gelukkig is de schrijfster, toenmalig directeur Karin Klijnsma iets zinnigers gaan doen. Ben benieuwd wat voor geweldige taak ons aller Gerda oppakt. Misschien iets huiselijks om tot bezinning te komen?

de subsidieaanvraag Transact- zie blz 2 halverwege

dochter van de Vader

Jesu Mina van Emiel Smulders

In een huiselijke sfeer geposeerd en verbeeld geweld; huiselijk geweld?
Is dit de gemankeerde dochter voor God de Vader?
Een gemankeerde dochter voor andere vaders?
Een werk van mannelijke kunstenaarshand die het vrouwenlichaam goddelijk vind?
Een lichte SM fantasie of een uitdaging om dat er niet in te zien?
Is het een oproep om niet te lijden maar te genieten?

“Jesu Mina!!” was de uitroep van de eerste aanschouwer van dit kunstwerk van Emiel Smulders. Dat begrijp ik.

Welke feminist gaat deze erg dolle mina bevrijden?

de website van Emiel
ander verbeelding van vrouw aan het kruis (minder dimensionaal en pregnant vind ik)

Wat dacht je van huiselijk geweld

“Tot dusver werd altijd gedacht dat het percentage mannelijke slachtoffers veel lager lag, ergens rond de 16.” (digitale editie Trouw). “Mannen zijn veel vaker slachtoffer van huiselijk geweld dan gedacht (gedrukte editie Trouw).”

Trouw erkent nu dat 40% van de slachtoffers mannen zijn. Hiermee is vooral duidelijk dat de betrokken redacteuren (Bouma en Kreulen) eerder anders dachten en zich inderdaad jarenlang op het verkeerde spoor hebben laten zetten. Dit ondanks dat de feiten al veel langer bekend waren. Het is tekenend dat journalisten al lang niet meer voorop lopen in het ontrafelen van de werkelijkheid maar zelf slachtoffer zijn van politiek correcte hypes. Hypes om vrouwen te verslachtofferen in dienst van een vreemd soort feminisme met Gerda Dijksman voorop ( zie onder).

Maar over slachtoffers gesproken; wie zijn nu de werkelijke objectieve slachtoffers van dit soort alom rondgedragen fabels? Dat zijn de mannen en vaders die niet konden melden dat ze geslagen waren. Die ergo moesten accepteren dat ze hun kinderen niet meer konden zien omdat hun vrouw het conflict aanscherpte met een paar flinke kwetsuren. Waarna ze van De heer Spruijt konden vernemen dat ze zich vooral moeten onderwerpen als er geen normaal gesprek meer mogelijk is met zo’n vrouw.

Dat is, en zeker was, de werkelijkheid voor veel mannen in Nederland. De gevolgen voor deze mannen en hun kinderen waren vaak immens. Die gevolgen worden nog steeds niet in kaart gebracht door Trouw. Hoewel deze krant wat dat betreft misschien nog wel steeds de minst slechte is van Nederland. Met genoegen las ik gisteren weer en column van Ger Groot over het feminisme. Het klimaat verandert.

Een ander voorbeeld van die klimaatsverandering is de oprichting van allerlei mannen- en vadercentra in het land, en nu ook in Deventer. Vanmiddag ga ik naar de opening. U hoort van me. Als u mij nog eerder wilt horen dan wijs ik u op een intrigerend interview met Deventer radio gisteren. Zie de link hieronder.

dossier huiselijk geweld
artikel Trouw
interview over Spruijt, ouderverstoting en mannen in de knel
Artikel uit 1997 Trouw, Niets geweten?

Ja hoor en een dag later is ook de Volkskrant erachter: ‘Mannen zijn vaker slachtoffer van huiselijk geweld dan tot nu toe werd aangenomen’ en: ‘Daar schrik je van’ (Ivo Opstelten)

Julian Assange: Verneukte papa?

Ik ken wel wat vaderactivisten die weigeren om nog ooit met een vrouw geslachtsgemeenschap te hebben. Dat had Wikileaks voorman Julian Assange ook beter kunnen doen. Zeker als inwoner van Zweden.

Een stel wraakzuchtige dames probeert hem nu te laten vervolgen. Niet vanwege verkrachting zoals het jeugdjournaal het nog noemde, maar omdat hij niet stopte nadat het condoom scheurde respectievelijk hij geen condoom gebruikte. Niemand ontkent dat het vrijpartijtje met wederzijdse instemming was, ook niet nadat hij een condoom weigerde cq het gescheurd was. De aantijgingen zijn in feite vederlicht en in geen enkele verhouding tot het internationale arrestatiebevel. Zweden staat al langer bekend als heilstaat van het afgegleden extreem-feminisme. Maar even was Julian Assange toch op het verkeerde spoor gezet door de formele vrijheid van meningsuiting die daar wel bestaat zolang je maar niet toevallig een paar dames tegen je in  het harnas gejaagd krijgt.

Assange is overigens vooral op het spoor van het verzet gebracht door zijn ervaringen in het familierecht en de verwijdering van zijn eigen kind. In feite is hij dus een boze vader, die als zovele vaders dieper graaft nadat hij eenmaal onrecht op het spoor is. Overigens gaan er over zijn karakter, achtergrond en persoonlijkheid nogal wat negatieve verhalen de ronde. Hij heeft het zeker niet makkelijk gehad in zijn jeugd. Daar zal hij best een paar tikken van hebben opgelopen. Maar die tikken heeft hij dan goed ingezet om door te tikken.

In zijn verleden als vaderrechtenactivist heeft hij ook geprobeerd juridische dossiers op internet te zetten. Dossiers die toen en zeker nu erg verborgen zijn. Zelfs rechterlijke uitspraken zijn in een groot deel van de wereld (waaronder Nederland) niet openbaar  wat ze wel horen te zijn volgens bijvoorbeeld art 6.1 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.

Ik hoop zelf dat Assange nog een keer bij dat deel van zijn passie terugkomt.

Een goede blog over de achtergronden van Assange
dossier openbaarheid van uitspraken

Een prima blog over de gang van zaken rond gescheurde condooms etc. van de Zweedse vaderbeweging (archive.org)                   eigen cache van deze pagina

En omdat ik voor hoor en wederhoor ben

ook interessant

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=w0xLyoc9DxU]

Vaderschapsdiscriminatie

“Op een mooie pinksterdag” is volgens filosoof Ger Groot het aangrijpendste Nederlandse vaderlied. Het is het lied van “Vader is een nul en vaders is een hypocriet” en ’Vader is er enkel en alleen maar voor de centen/en de rest is flauwekul.’ Vaders hebben zich volgens Ger te laks gedragen onder de overheersende moedercultuur.

Een prachtig artikel van Ger Groot in de Trouw van afgelopen weekend rakelt stof op. Het artikel is een mooie bewerking van een lezing die Ger hield bij het symposium bij de uitreiking van de vorige vaderdagtrofee. Het geeft goed aan hoe moeilijk de positie van vaders is en hoe ze links en rechts als overbodig worden beschouwd, en hoe onterecht dat is.

Zelf gaf ik op het zelfde symposium ook een lezing, direkt na Ger nog wel. Daarin benadrukte ik de repressieve aspecten, de ontvadering, de vaderdiscriminatie. Als ik daar ter plekke een liedje aan had gekoppeld dan was dat wellicht Medea geweest van Joop Visser.

Hij kan z’n vader niet meer zien
Hij kan z’n vader niet meer horen
Hij kan z’n vader wel vergeten
Hij heeft z’n vader al verloren
Omdat z’n vader plundert
Omdat z’n vader moordt
En omdat z’n vader niet meer van ‘m houdt
Omdat z’n vader slecht is
Omdat z’n vader weg is
En gewoon omdat z’n moeder met een anders is getrouwd

Wat ook Ger dus vergeet is de bikkelharde vaderschapsdiscriminatie waarbij wetenschappers om het hardst roepen dat vaders er niet toe doen, extreem-feministen dat vaderschap slecht is en in de praktijk in elk gevecht het onder die condities onmogelijk blijkt om een onvoorwaardelijk vaderschap uit te oefenen. Of je nou feministisch aangepast bent of niet. Of je de helft van de zorg deed of niet.

Autoritatief vaderschap wordt als paternalistisch dominant en dus slecht weggezet. Als je daarvoor gáát liep je de laatste decennia een flink risico dat je vrouw opstapte met alle nare gevolgen van dien. In bijna de helft van de gevallen kon je het contact met je kinderen wel schudden. Maar ook de aangepaste mannen/vaders werden op den duur als compleet overbodig de hoek in geveegd. Vaderzijn bestond niet of was slecht. En autonoom vaderschap al helemaal niet. En die tijd is nog lang niet voorbij.

Natuurlijk ben ik het met Ger eens dat mannen zich wat minder slap op moeten stellen. Maar hij zou zich moeten beseffen dat kinderen een machtsmiddel tegen vaders zijn geworden. Dat klinkt heel erg en dat is het ook. Als maatschappij kijken we liever niet in die beerput van conflicten die zich rond kinderen afspelen. “Ze zullen het wel allebei schuld zijn”, en “waar rook is is vuur”.

Als er dan toch vuur is, laten we dat vuur in onze stem in onze harten spreken, laten we die toorn verkondigen. Laten we een einde maken aan vaderschapsdiscriminatie.

Het artikel van Gert
muziek bij vaderschap
Medea van Joop Visser; hele tekst

Man: vader of vechter

De eerste golfoorlog.

Nadat het contact met zijn kind verbroken werd ontwikkelt Brand Hauser zich tot een hard-core huurmoordenaar. En terug….. De subplot van de film war-inc (dinsdag op rtl7) waarin de satirische hoofdplot gaat over de vrije markt van het oorlogvoeren. Maar wat mij betreft was dat vaderschap de hoofdplot

De man als oorlogvoerder is een geliefd mikpunt van feministische kritiek van de simpele soort. Daartegenover staat dan de geliefde man als vader, een gefeminiseerde lieverik.
Het is al weer jaren duidelijk dat zelfs de meest hard(t)grondige feministe niet zonder slag of stoot voor dat soort lieverikken kiest en dat de tegenstelling tussen oorlogsbeest en vader wat genuanceerder ligt. Maar toch zit er wel iets in. Ik denk wel dat vaderschap het beste in een man naar voren haalt. Vooral zolang er nog geen oorlog om dat kind gevoerd wordt. In die laatste oorlog zijn hardcore feministen namelijk weer erg goed. Zowel op micronivo (hun eigen kinderen) als op macronivo (de strijd tegen autonoom vaderschap) zoals die door enkele vrouwenclubs wordt gevoerd, en waar dan eigenlijk weer weinig feministisch aan is. Netzomin als het Stalinbewind echt het summum van communisme genoemd kan worden. En dat is dan wel weer een eufemisme.

Als je het verhaal even doortrekt zou je een link kunnen maken tussen oorlogsindustrie en de bedrijfstak familierecht, een vergelijking die wat verder gaat dan een analogie. Het onttrekken van kinderen aan vaders raakt mannen zozeer in hun gevoel dat ze dan weer goed bruikbaar zijn in de oorlogsindustrie. Misschien vergezocht? Waarom zijn mannen eigenlijk zo goed inzetbaar in die slachtingen…. Deze week zag ik op dvd ook de film Lili-Marlene van Fassbinder. Een van de clous lijkt me dat het weemoedige lied in staat was het gevoel aan te spreken en daarom een bedreiging voor de oorlogsgezindheid. Daarom werd het misschien ook verboden.

De grote vraag die zich nu natuurlijk stelt is of de deze week door het Europese parlement aangenomen verhoging van het aantal dagen vaderschapsverlof zal leiden tot een afname van agressie en oorlogvoeren? Mmmm nee dat is een slag te ver. Wel is het de weerslag van een mentaliteit die de goede kant op gaat. Cruciaal is eerder het behoud van de onvoorwaardelijke opvoedingsrelatie, de onvoorwaardelijke liefde tussen een vader en een kind. Vaderschap haalt het beste in een man naar boven. Vaderschap is de grootste kracht van het manzijn. Dat vaderzijn kan dan overigens ook te maken hebben met de verdediging van vrouw en kroost. Maar dan niet in de vorm van de geperverteerde oorlogen waarvan de film War-inc een karikatuur liet zien.

dossier mannenbeleid
petitie aan het Europese parlement