Cookies

Categorie: feminisme

Geplaatst op

Hout en verf

 

rechts mijn schilderij Toorn, links de Log van Jos

 

(BLog)

Het hout straalt rust uit maar de agressieve lijnen en breuken doen denken aan mijn schilderij er recht tegenover.

Toen ik maanden geleden mijn expositie voorbereidde, had ik met de beheerder vaan de School van Frieswijk besproken dat het mooie stuk hout in de gang misschien even moest worden opgeborgen. Anders leek het net of het bij mijn expo zou horen. Uiteindelijk kon ik dat toch niet over mijn hart verkrijgen. Het bleef hangen.
En nu de expositie een maand hangt en ik er een beetje rondhang om gastheer te spelen, stuit ik op een merkwaardige folder in de folderbak van de School van Frieswijk. Iets over dat je een boom ook kan sms-en in plaats van je naam er in te krassen. Nature Access Network heet het.

Ineens zie ik daar een bekende plaatsnaam, Avezaath, en dan een foto van een vergelijkbaar stuk hout. En al rap ontdek ik dat het stuk hout is bevonden en bewerkt door Jos Bregman. Afgestudeerd bij vrouwenstudies. Iemand waarmee ik herhaaldelijk heb samengewerkt maar waarmee de samenwerking soms moeilijk verliep door zijn (mijns inziens) wel erg star-feministische kijk op de vaderwereld. Hij staat een beétje tegenóver mij. Maar ik heb gelukkig geen confict (meer) met hem. En nu hangt zijn werkstuk (een woodword log) dus letterlijk en geheel toevallig tegenover een werkstuk van mij. En dan nog wel het meest uitgesproken werkstuk; Toorn, door Louis Tavecchio genoemd als voorbeeld van mijn onrustige maar terechte kwaadheid.

 

hier Log in beeld met een vriendelijker stukje vaderbeeld

 

Ik hoorde net een bezoekster nog zeggen dat het haar te agressief en doorgedraaid leek. (De rest van mijn werk vond ze wel mooi) Juist dat hangt recht precies tegenover Jos. Mijn meest dikdimensionale schilderij, een mooi tegenwicht tegenover het, voor een stuk hout erg platte, maar diepdoorsneden Log. Als ik het had bedácht zou ik het ook zo hebben opgehangen. Maar ik heb het níet bedacht. Net zoals ik vaak over mijn schilderijen op zich van alles achteraf kan vertellen dat ik er nooit bewust in heb gestopt.

En nu is dat stuk hout dus toch ook een beetje onderdeel van mijn expositie. Of een onbedachte gezamenlijke Kunstlog. In beeld. een K-Log misschien.

Vandaag stuur ik dit (b)Logje door naar Jos.

De website van Jos
de toespraak van Prof Tavecchio

Geplaatst op

Kwetsbaarheid, kracht en kwaadheid

Niet toevallig dat 5 vrouwelijke kunstenaars een expositie maken die haar kracht ontleent aan het laten zien van kwetsbaarheid, predikt een inleider vanaf de kansel van de Bergkerk bij de opening van de tentoonstelling Broos. Schilderijen van, vaak oude, mensen zoals ze zíjn. Indrukwekkend. Afgelopen zondagmiddag opening van de expositie van o.a mijn atelierbuurvrouw Dorien Plaat. Een hele mooie expositie. Wat echter te denken van het veronderstelde exclusief vrouwelijke karakter van zoveel broosheid?

Ten eerste zit de broosheid ook in een aantal geportretteerden zelf, uiteraard. De schilder is hier het prachtige medium om dat met verve te poneren. Ten tweede is broosheid volgens mij juist krachtig doordat het verdedigd wordt. De inleider (ja sorry ik kan zijn naam maar niet terugvinden) had het ter verdere adstructie ook  nog over baby’s die kwetsbaar en broos zijn en daarin hun kracht laten zien. Zo mag je het benoemen van mij, als je dan maar zicht hebt op de interactie die dit mogelijk maakt. In de man-vrouw-verhoudingen schetst de geachte inleider de broosheid en kwetsbaarheid als iets van het vrouwelijk geslacht. Iets waarmee, volgens zijn eigen woorden de term “het zwakke geslacht” wordt gebruuskeerd maar zich wel tegenover kwaadheid en agressie manifesteert die eigenlijk zwak zijn.

Kwetsbaarheid is volgens mij een sterke kracht en agressie ook. En vooral in relatie met elkaar vormen ze een prachtig geheel. Graag wil ik daarbij sprekers metafoor over water en steen nog oppakken en de steen (Petrus) in de bijbel. Maar laat ik me beperken.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=6Tj4mkpppIs]
Op de opening van mijn eigen expositie drie weken geleden werd ook door velen inclusief inleider Louis Tavecchio gesproken over woede versus vertedering. Ook daar, hoewel genuanceerder struikelde ik wel eens over de onderschikking die het motief woede en toorn onderging. Alsof toch het een boven het andere staat, terwijl het een dynamiek aangeeft. Waar kwaadheid een reactie is op de bedreiging van het kwetsbare in jezelf of bij anderen werkt het opbouwend. Waar kwaadheid juist het kwetsbare bezeert breekt het af. De eerste positieve vorm van kwaadheid noem ik liever Toorn. Toorn is gerichte, zelfverzekerde en onderbouwde woede.

Overigens staat inmiddels de hele inleiding van Louis online, en ook mijn inleiding (hierbij) die daarop haast een antwoord lijkt al ging hij er chronologisch aan vooraf.

Een dezer dagen komt een kunstenaresse/filosofe Corry Haverkort een verhaal houden bij de expositie BROOS. Zij heeft de pretentie dat kunst verbindt “omdat de kunst in staat is alle onderscheid te overstijgen“. Dat heeft ze me ook een keer persoonlijk verteld. Toen die verbinding een vaag beeld te boven “dreigde” te gaan brak de band. Niet om mij, maar omdat de goede verhoudingen met Ed Spruijt (ja daar gaat ie weer) en de kinderbescherming de band in de weg stonden. Opmerkelijk is de samenhang tussen deze tweespaltige positie naar vaders en de manier waarop vaders als marginaal verschijnsel worden belicht in haar werk Bloedband. Ze komen  nauwelijks voor in haar familieschilderingen; wel bijvoorbeeld  als eventueel verweg verschijnsel in de vorm van een pasfoto. ( zie hiernaast). Passend en onpasselijk tegelijk dus.

Op verschillende manieren loopt er een boze broze draad tussen Vaderkunst en Minvaderkunst. Die broze draad wil ik hier exposeren, ik leg hem in deze woorden neer in mijn weblog. Ik hoop dat het een krachtige en hopelijk positieve reactie oproept. Wie de schoen past grijpe die draad.

De website van de expositie

Geplaatst op

gereformeerd ongelijk

Het gelijkheidsprincipe is ons wat waard. Zelfs de godsdienstvrijheid kan er niet tegenop. Dat bleek deze week in de uitspraak over het passieve kiesrecht van vrouwen in de SGP. Met passief kiesrecht kun je de facto erg actief zijn, het gaat hier om een taalkundige aanduiding. Het “worden verkozen” is een passieve bewoording.

Zoals hier wel eens meer opgemerkt is er echter iets bijzonder ongelijks aan de toepassing van het gelijkheidsprincipe. Het passieve recht om vader genoemd te mogen worden bijvoorbeeld is in hoge mate wettelijk afhankelijk van de toestemming van de moeder. Het actieve recht om vaderschap uit te mogen oefenen is er nog een stuk beroerder aan toe. De facto moet je in deze maatschappij maar aantonen dat je een toegevoegde waarde hebt anders vergt het “belang van het kind” dat je als vader oprot. Deze invulling van het begrip belang van het kind is niet alleen van geen enkel nut voor kinderen, maar is ook een principieel ongelijkwaardige. Als moeder hoef je defacto namelijk nooit iets aan te tonen.

Conclusie? Moederschapsideologie heeft in deze de ontwikkelde landen een hogere status dan godsdienst, ergo staat boven de wet. Gelijke behandeling hoeft niet in het licht van moederschap. En die conclusie reikt zowel naar de uitvoering van wetenschappelijk onderzoek (denk aan het beruchte onderzoek van Tamar Fischer in 2004) als naar het praktische functioneren van de justitiële instanties. Het woord “ontwikkeld” hierboven slaat dan ook niet op enige morele status maar is eerder in verband te brengen met het woord ontwikkeld in de zin: Hij heeft een ernstige ziekte ontwikkeld. En een ontwikkelingsland is dan dus een land waar die ziekte nog ontwikkeld moet worden. En ontwikkelingshulp is dan de hulp die ik nodig heb om van een en ander weer te bekomen.

zie ook dossier emancipatie
Ook Ger Groot veegt, overigens deze keer om andere redenen, de vloer aan met deze actie van het Clara Wichmaninstituut
De juridische toelichtingen van de Hoge Raad

Geplaatst op

De opvoedingsverantwoordelijkheid van Wouter Bos.

……. ouderschap, waar het om vaders ging als een betrekkelijk irrrelevante pedagogische factor kon worden neergezet zonder wezenlijk verzet vanuit de opvoedingswetenschappen ….

Ergens in die zin, midden in een ingewikkeld wetenschappelijk artikel over vaderschap, onvoorwaardelijke opvoedingsverantwoordelijkheid en ouderverstoting, zat ik te schuiven met woorden en gedachten, toen een journalist van Metro me belde om te horen wat ík daar nou van vond van Bos en Eurlings. Het duurde even voordat ik door had dat ook Wouter Bos zijn politieke loopbaan een flinke duw opzij had gegeven om aan zijn andere verantwoordelijkheid, vader van een gezin met 3 jonge kinderen, toe te komen.

Dat is precies eigenlijk wat ik bedoel met onvoorwaardelijke opvoedingsverantwoordelijkheid.  Maar dan in de praktijk. Je hebt kinderen of je hebt ze niet. En als je ze hebt zijn ze net zo zeer op de vader aangewezen als op de moeder. Goed gezien van Wouter dus. Veel stemmen, vooral uit verbitterde feministische kringen menen echter dat je als vader per definitie niets goed doet. Dus dit zou ook wel weer niet deugen. Tante Cisca Dresselhuis door de bocht in het journaal.

Ach ja uiteraard kunnen ook ander motieven een rol spelen, maar voorop staat toch dat er een geweldig punt is gemaakt van vaderschap. En daar kan ik als vader alleen maar blij mee zijn.

Gaat Camiel nou ook kindertjes krijgen trouwens?

Wonderlijk gezicht is dat veel andere media over deze Wende dan geen váders aan het woord laten maar bij voorkeur een aantal verdachte emancipatietypes die eigenlijk het vaderschap nooit hebben willen zien. Laten we maar hopen dat de beslissing van Emiel en Wouter autonoom is genomen, los van de politieke context en ook een béetje los van hun vrouwen (die druk met elkaar hebben ge-sms-t naar het schijnt).  Dresselhuis vanavond bij Pauw en Witteman. Ik ga maar niet kijken denk ik.

Voor een grondige analyse bij ik-vader

Geplaatst op

vaderschapsverlof

actie brussel 2
Peter, Joep, Joshua temidden van de anderen

Even alvast een klein berichtje. Dankzij de demonstratie van drie Nederlandse vaders en een zoon plus een aantal medewerkers en leden van het Europese Parlement is de motie van de groene fractie over een minimum van 2 weken vaderverlof nog net door de commissie vrouw en gender gekomen. Hoera!!

Aanvankelijk hielden de voor en tegenstemmen elkaar in balans, maar na de actie bleken er ineens toch wat meer voorstemmen te zijn.

Vooral de aanwezigheid van de internationale pers was indrukwekkend en zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan de goede afloop.

Een deel van de aanwezige pers

Voor de volgers van de treinperikelen; het was een leuke reis. Maar dit ondanks de wederom zeer slechte informatievoorziening van de NS over het reizen naar onze Europese hoofdstad.

Meer foto’s en een uitgebreider verslag volgen.

Zie ook de blog direct hieronder voor meer informatie
Een bericht van de wereldomroep waarin Joshua aan het woord komt
dossier emancipatie
meer info op de site van het vkc

Geplaatst op

haardotje in het doucheputje

het roemruchte haardotje in het doucheputje, elders uit het internetputje gevist

Dolle Mina is al weer 40 jaar oud. Dat vernam ik gisterenochtend van het onvolprezen radioprogramma Onvoltooid Verleden Tijd.

“Wij waren de slaaf van de man en moesten daarom de haardotjes uit het doucheputje halen.” zo beweerde een hooggeleerde historica Petra de Vries die zelf nog bij de club had gezeten. In die tijd was de laatste kolenmijn nog niet gesloten. Mijnen waar honderden mannen de hele daglichtdag onder de grond vieze zwarte kolen moesten winnen voor hun geliefde vrouw en kindertjes die, doucheputje of niet, dan toch in ieder geval van de zon konden genieten.

Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik mezelf feminist acht, in 1970 al helemaal. Maar af en toe vraag ik me wel af welke verblinding mij destijds begeesterde. Het moet iets te maken hebben met mijn moeder, die overigens niet speciaal goed was in het verwijderen van haardotjes uit doucheputjes. Ik kan me mijn vader een keer herinneren met een klacht over de haardotjes van mijn moeder die híj juist uit het doucheputje haalde.
Ik heb zelf in diverse woongroepachtige situaties gewoond, waaronder een studentenflat met alleen heren. Kan me niet herinneren dat de douche ooit overstroomde. In gemengde situaties waren het inderdaad iets vaker de dames die de nood hoog achtten om er wat aan te doen. Maar het gezeur wilden we er dan eigenlijk weer niet bij.

Zelf vond ik het wel iets van even snel grip-grijp weg. Om er nou zo’n onfris punt van te maken… Kijk die mijnwerkers vonden het ook moeilijk onder de grond. maar ze waren trots op wat ze moesten doen voor hun gezin en bakten er wat van. Zo werden ze een beetje de helden. Zouden die schoonmakende en zorgende vrouwen dat gemist hebben? Volgens mij werden ze door de mannen op handen gedragen.

Afin, er waren ook zeker punten waarin de Mina’s gelijk hadden. Er was inderdaad geen volledige wettelijke gelijkstelling in het gezin en ik zie ook de achterstelling wel in de zelfstandige economische mogelijkheden. Volgens de Mina’s was het huwelijk de bezegeling van de vrouwenslavernij.
Verder waren er nog problemen over abortus en de afwezigheid van vrouwenpiesbakken. Durf er trouwens om te wedden dat die dan wel net als de herenurinoirs, door mannen zouden moeten worden schoongemaakt. Inclusief de haardotjes.

site van ovt; terugluisteren en aanvullende media
zoek in google op haardotje en doucheputje, ik kon geen keuze maken uit de vele treffers

Geplaatst op

De agenda van Equality

Als je het netjes wilt weggooien moet je trouwens ook nog eerst met een tang het metalen rugwerk eruit trekken.

Op 15 januari ook nog een kalender gekregen voor het nieuwe jaar. 2010 althans. Nadat ik me al twee keer een slag in de rondte heb geërgerd aan dat soort onnodige kalenderpapierzooi die ik ongevraagd in de bus krijg en een extra aanslag is op milieu en de orde in mijn woonkamer en mijn hoofd. Ergens zonde om weg te gooien, maar wat moet je ermee?

De vorige was van Iedereen (nee gelukkig stuurt niet iederéén mij een kalender, maar mijn woningbouwvereniging héét Iedereen, tsja..).
Deze is dus van de organisatie voor gelijke behandeling van alles en nog wat, behalve vaders, Equality. Je moet wel een grote fan van ze zijn om op 15 januari daar nog plek voor te hebben.

Ze zijn niet bij de tijd. Prachtig om te zien dat ze zoiets dan ook letterlijk weten uit te drukken in het te laat opsturen van hun kalender met opdringerige weetjes. “Koers naar een machtig 2010”. Nou dat gaat al vast goed. Dik gesubsidieerde vervuiling.

Geplaatst op

kippen en hanen

Een beetje haan kan wel dertig kippen aan. De baas zijn, zo u wilt. Maar als je als student met dertig kippen en maar een paar hanen in een hbo-klas zit kun je het er maar moeilijk mee hebben.
Toen ik een aantal dagen geleden op de Hogeschool van Amsterdam op bezoek was maakte iemand mij attent op het volkskrantartikel met het bijzondere kop: Niet meer met drie jongens tussen dertig kippen. Dit is een gepromoveerd citaat van een student van de hogeschool Utrecht. “Opmerkelijk voor de Volkskrant die toch zo bekend staat als feministisch angehaucht” gaf mijn zegsman als zijn mening.
Toen ik van de week op zoek ging naar een digitale versie van het artikel bleek de kop op de site van de volkskrant inmiddels geneutraliseerd tot “Nooit meer alleen tussen de meiden”. Voelden enkele studentes zich beledigd of was het een politieke correcte censor die toesloeg?

De genoemde hogeschool experimenteert met speciale jongensklassen, met een meisjesminderheid. Wat maakt jongens gelukkiger in een jongensklas? Dat ze niet meer betutteld worden. Want van betutteling worden ze lui. Concurrentie, niet met zijn vijven achter één computer. De paar meiden tussen de vele hanen zijn ook tevreden. Minder geroddel, gemoedelijker.

Het is goed dat er aan de verschillende onderwijsculturen van jongens en meisjes aandacht wordt geschonken. Door feminisering van de onderwijscultuur dreigen jongens achterop te komen. Niettemin zou ik niet uit het oog willen verliezen dat er ook jongens zijn die de wat meer feminiene sfeer kunnen waarderen. En andersom er dus ook meiden zijn die het wat meer hanige wel zien zitten. Leerzame momenten voor studenten van een maatschappelijk-werk opleiding. Af en toe wisselen dus.

Ondertussen prijs ik mij dus gelukkig dat ik op de terugweg van Amsterdam in de trein een verweesd gedrúkt exemplaar van de volkskrant van 3 december tegenkwam. Nu kan ik toch ook de oorspronkelijke koptekst nog archiveren.

De tweede versie van het volkskrantartikeltot: Nooit meer alleen tussen de meiden

Geplaatst op

God is een moeder

In de voorbije tijden was de vader het hoofd van het gezin en in die hoedanigheid ook de familiale plaatsvervanger van God. In veel gevallen mocht hij in nood uit dien hoofde optreden.

Het is duidelijk dat dat nogal wat onvrede kon brengen. Vooral omdat het goddelijke van God’s vertegenwoordigers wel eens ver te zoeken was. Dat geld overigens ook voor de hogere vertegenwoordigers die daartoe zelfs een ambt hebben aanvaard. Onlangs nog slechte berichten over een dominee die zijn kinderen bij de moeder weghoudt.

Inmiddels zijn echter de rollen in het algemeen flink omgedraaid. Ook vrouwen kunnen God zijn, menen veel kinderen. Dat heeft echter minder te maken met de directe invloed van feministische theologen alswel met het probleem dat kinderen in eenoudergezinnen (in de regel met moeder aan het hoofd) zich geen vader meer kunnen voorstellen dus ook de verbeelding van God alleen nog maar op een moeder kunnen plakken, zo blijkt uit onderzoek van Annegret Böhmer. God heeft er dus niet zozeer een genderkant bij, maar er een af. Dat zal hard aankomen in de hemel.
Of de goddelijke moeder beter zal vallen dan de vaderlijke pendant valt te betwijfelen. De vaderlijke was in ieder geval minder op uitsluiting gebaseerd.

In het boek Gemist vaderschap is meer te vinden over de genderaspecten van God
Meer lezen: Kerknet

Geplaatst op

Jongens raken achter

Jongens missen een structurerende stijl, een uitdaging, lichamelijkheid in het onderwijs. Daarom zie je dat het aantal jongens dat met succes VWO volbrengt terugloopt. Op een eerder blog hierover van mij was de discussie de laatste dagen al intensief gevoerd Netwerk besteedde er vanavond een item aan.

We hebben te maken met de zogenaamde feminisering van het onderwijs, maar ook van de opvoeding in het algemeen. Dat heeft te maken met het toenemend over-aanwezig zijn van vrouwen in het onderwijs. Jongens zien nog maar weinig mannelijke docenten op de diverse onderwijsniveau’s. Het heeft mijns inziens vooral te maken met de toenemende overheersing van vrouwelijke waarden en discriminatie van mannen en jongens. Dus ook los van de getalsmatige verhoudingen is er sprake van feminisering.

Dat laatste aspect werd niet genoemd in de Netwerkuitzending vanavond over dit probleem.
Een van de vrouweninstituten die die discriminatie van jongens en mannen preken is E-Qualitiy. Zie hiervoor mij andere blogs over dit onderwerp.

weblog feminisering weerlegT met recente discussie’s
al mijn weblogs over feminisering
De netwerkuitzending
achtergrond aan de hand van een artikel van Dorien pessers