Cookies

Categorie: feminisme

Geplaatst op

Dries en de afdrijving

Dries van Agt is  me vooral bijgebleven van de rellen rond abortuskliniek Bloemenhove. Hij wilde deze sluiten. Gisteren was hij bij Pauw en Witteman om zijn steun aan het Palestijnse volk uit te leggen. In zijn politieke loopbaan had hij vaak voor Israël gekozen en hij heeft daar al weer een hele tijd spijt van. Spijt die hij nu in de vorm van een boek heeft gegoten.

Ik ben in het algemeen zeer onder de indruk van mensen die kritisch naar hun eigen verleden kijken en daar ook iets mee doen.

Bij mij hangt nu de vraag hoe Dries van Agt naar zijn eigen anti-abortusverleden zou moeten kijken. Ik was zelf in de tijd van die acties voor Bloemenhove vrij reflexmatig voor abortus en ook voor de feministische eisen voor volstrekte autonomie in de vrouwelijke besluitvorming. Moederlijke besluitvorming eigenlijk, maar zo werd het meestal niet genoemd om het sentiment dat het een beginnend kind is te onderdrukken vermoed ik.

Ik ben niet beland bij een totale 180 graden omzwaai. Maar ik kijk er wel inmiddels anders tegenaan. Abortus moet soms kunnen en vòòr het feminisme leidde het absolute abortusverbod tot veel misstanden. Maar het idee dat abortus een kwestie is waar mannen niets mee te maken hebben verwerp ik inmiddels hartgrondig. Vader en moeder ben je zeker al vanaf de conceptie, misschien zelfs wel vanaf het moment dat er een bedoeling is om een kind te maken.  Dat is mijns inziens ook het goede moment om een ouderschapsplan te maken. Het is trouwens ook de wens van het feminisme dat vaders zich verantwoordelijk voelen voor de conceptie. Zoals meer bij het feminisme voorkomt werd die verantwoordelijkheid in de praktijk maar naar één kant uitgelegd.  Wel plichten maar geen rechten voor mannen. Hoe je je als man in godsnaam dan verantwoordelijk moet voelen voor je kinderen is mij een raadsel gebleken.

Het zou goed zijn als vriend van Agt dit punt nog eens zou belichten. Was zijn tegenstand tegen Bloemenhove een dogmatisch katholieke reactie, of had het ook elementen in zich van gezamenlijk gedragen ouderschap. En hoe ziet hij dat nu?

Dit brengt me bij een van de dragers van het feminisme, Anja Meulenbelt. Nog géén 180 graden draai. Voor de Palestijnse kwestie hoeft dat ook niet, dat heeft ze altijd al gezien zoals Dries nu. Maar met betrekking tot die abortuskwestie, zou ze al aan een klein draaitje toe mogen zijn. Ik zie dat ze de laatste tijd nog weinig aan het woord komt in emancipatiezaken. Zo zag ik een nummer van het SP-kaderblad voorbij komen dat het thema Emancipatie belichtte zonder een stukje van haar prominente lid Meulenbelt.  Een teken aan de wand misschien. Met oude aartsvijand, nieuwe bondgenoot Dries als voorbeeld misschien?

Het onderwerp Israël heeft met vrouwen gemeen dat het onderwerp als vanzelf wordt geassocieerd met slachtofferschap. En dat is geen fictie natuurlijk. Maar slachtofferschap mag nooit legitimeren tot wandaden.

meer over de Bloemenhove-akties

de verklaring van Langeac (gezamenlijk beslissen)

Geplaatst op

bloed band in jezusnaam

De Autonome Feministische Actie protesteert met verfbommen tegen het World Congress of family’s dat zich vanaf vandaag in Amsterdam afspeelt.
De feministen zijn bang dat er teveel nadruk zal worden gelegd op de biologische banden (bloedbanden) tussen kinderen en ouders. Immers moeders willen het recht hebben om kinderen alléén op te voeden en anderzijds dienen vaders natuurlijk onder die regie de helft van de praktische taken uit te voeren.

Het gehekelde congres is georganiseerd door een Amerikaanse conservatief-religieuze denktank (The Howard Center). Behalve die bloedband spelen er dus nog een heleboel andere dingen doorheen. Zoals dat je met bidden echtscheiding kan voorkomen of zoiets. En verder schijnt men iets tegen homo’s te hebben naar verluidt.
Minister Rouvoet gaat het congres openen. En dat mag niet van die feministen. En van mij ook niet trouwens, maar dan wel om heel andere redenen. In eigen land komt Rouvoet namelijk helemaal niet op voor het behoud van kind-ouderrelaties. Onder zijn bewind gaan de uithuisplaatsingen en vervreemdingen van kinderen niet alleen door, maar nemen een hoge vlucht. Laat staan dat hij wat aan het probleem van ontvadering doet.
Die club die dat congres organiseert lijkt me trouwens ook niet alles. Want ik heb helemaal niets tegen homo-relaties. Ook niet als binnen die relatie kinderen worden opgevoed. Als de basis voor dat besluit om het op die manier te regelen maar ligt bij de biologische ouders.
Dat heeft voor mij weinig met religie te maken. Ik vind de band tussen ouders en kinderen een natuurrecht. Als je dat natuurrecht niet erkent geef je de bevoegdheid van de ouders uit handen aan de staat. Of zoals het nu vaak gaat aan één van de ouders. De moeder meestal.

Dus ook los van religie of conservatief sentiment valt te kiezen voor autonoom ouderschap. Op grond van internationale mensenrechtenverdragen mogen wij worden beschermd tegen staatsopvoeding en onfrisse inmenging van de staat in ouderlijke opvoedingspraktijken. Autonoom ouderschap in plaats van autonoom feminisme en verfbommen.

informatie over het congres
Over de kritiek
Een stukje denkwerk van mij voor een links blad

Geplaatst op

feminisering weerlegT?

0001
…denkend aan vrouwendag………….

Het is weer internationale vrouwendag. Dus laten we het over feminisering hebben. We citeren Saskia de Hoog op de voorpagina van het blad EQ-Matters van de feministische organisatie E-Quality;

“Het zou niet goed zijn voor jongens om alleen vrouwelijke leerkrachten te hebben; dit zou een negatieve invloed hebben op hun schoolprestaties. In de monitor wordt deze veronderstelling weerlegt: alleen op de basisschool werken meer vrouwelijke leerkrachten dan mannelijke. Op de basisschool zijn de prestaties van jongens en meisjes echter nagenoeg hetzelfde. Pas na de basisschool ontstaan de verschillen en zijn meisjes koplopers. Conclusie is dan ook dat de feminisering van het onderwijs geen aanwijsbare invloed heeft op de schoolprestaties van jongens.”

Een opmerkelijke spelfout in deze quote zou te denken kunnen geven over de kwaliteiten van het onderwijs aan meisjes. Gemeen gedacht zou die fout gemaakt kunnen zijn om …… Maar he… is dat nu een logische gedachtegang dat, als de prestaties van jongens pas na de basisschool relatief slechter zijn, er dus niet gesproken kan worden van een feminiserend falen van de basisschool. Waarom heet die school eigenlijk basisschool? Omdat ze (al dan niet) een basis legt toch?

Ik wil hier meer van weten.

Nog gemener gedacht zou ik kunnen stellen dat bovenstaand citaat aantoont dat het niveau van meisjes alleen maar hoger líjkt omdat hun fouten door de vingers worden gezien en zo’n wankele argumentatie zo maar in een ruim verspreid, gesubsidieerd blad terecht kan komen.

Of is mijn logisch denken juist mijn zwakte. Niet genoeg gefeminiseerd. Nog echt jongetjesonderwijs op de HBS-B genoten.

Maar wie weet zie ik nog van alles over het hoofd en ben ik gewoon dom.

U hoort van mij. Maar reageert u ook vooral zelf op mijn ijdele gedachten, en mijn eigen spelfouten natuurlijk.

Het betreffende blaadje van E-quality
De emancipatiemonitor zelf; met wel veel meer nuances maar…..

Geplaatst op

gaza

NOS: “Meer dan 40 procent van de Palestijnse slachtoffers zijn vrouwen en kinderen (bron: VN-comité voor de rechten van het kind) .”
60 procent van de slachtoffers zijn dus mannen.
En hoeveel procent zijn mannen en kinderen?
En, zijn mannen ook soms kinderen (dat kun je op twee manieren uitleggen, ik bedoel het letterlijk)?
Is de suggestie dat vrouwen geen raketten kunnen afschieten??

Geplaatst op

Vaderbashing

“Wat we kwijt zijn geraakt is dat we eens heerlijk de schuld konden geven aan het systeem en aan mannen.” In een recent interview met Anja Meulenbelt in het blad Grenzeloos staat het nog een keer voor de duidelijkheid. Nou gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat Anja dit citaat in een, heel klein beetje, relativerende context laat neerschrijven.

Dat wil echter niet zeggen dat ze het manbashing kan laten. Maar daar hebben we het al eerder over gehad. Een erg “mooi” voorbeeld van expliciete vaderbashing kunt u hier vinden onder de blogpost erkennen. Vast wel geïnspireerd door de schaamte-voorbij dame van het feminisme.

Weet u wat grappig is. Het citaat van Anja komt uit interview van haar met een trozkisties blad, waar ik ook ooit een interview over vaderschap aan gaf. Vooral dat laatste viel me destijds erg mee. Het is namelijk niet een erg manvriendelijk blad. Ooit ben ik net als Anja overigens een wijle trozkistisch geschoold en heb daar net als Anja om vergelijkbare redenen afstand van genomen. Eigenlijk ben ik minstens zo feministisch als Anja (hoewel is Anja wel feministisch?) En de schaamte ook al heel lang voorbij. En met zo’n overeenkomsten sta je dan toch nog recht tegenover elkaar, in de praktijk.

En dan nog iets op metaniveau. Ik typte net het woord manvriendelijk en zie dat mijn tekstcorrector (Firefox) het woord niet wenst te accepteren en het woord vrouwvriendelijk …zie… wel! Ik had al eens eerder ontdekt dat manzijn niet, en vrouwzijn door de wordtekstcorrector wel werden geaccepteerd.

En, hiephoi, vandaag een nieuwe tekstcorrector gevonden voor het nieuwe boek Oudervervreemding, Loyaliteitsmisbruik en Ouderverstotingssyndroom. een tekstcorrector(v) die wél snapt dat manvriendelijk een mooi woord is.

Anja in Grenzeloos (link vernieuwd)
Mijn interview aan grenzeloos (de bronlink is verbroken, sic!; Ik zal het artikel binnenkort even scannen)

Geplaatst op

Ruzie

Ruzie is slecht. Scheiding is minder leuk, maar soms nodig. Scheiding met een beetje ruzie eindigt soms in veel en láng ruzie. Met name over het hoofd van de kinderen.

De op vrouwenbelangen gebaseerde organisatie E-quality heeft zélf maar eens onderzoek gedaan naar de gevolgen van scheiding voor kinderen. De tendens in de berichtgeving is dat scheiding niet erg is als je maar niet blíjft ruziën. Hun cijfers over de gevolgen voor kinderen vind ik wat aan de lage kant en daarmee strijdig met veel ander onderzoek. Ik moet toegeven dat ik er bij voorbaat al niet veel vertrouwen in heb.

De tendens bij E-quality lijkt om te verdedigen dat je mag scheiden, maar ook een beetje om de defacto optredende negatieve gevolgen te verbloemen. Scheiden is al jaren zwaar gepromoot vanuit feministische pushes. Het zou niet zo goed uitkomen als zou blijken dat dat dikwijls over het hoofd van de kínderen is gebeurd. Daarom moet de schuld komen liggen bij de herrie. En we begrijpen zeker wel wie er herrie maakt of niet? Natuurlijk al die vaders die zo vervelend zijn het contact met hun kinderen in stand te willen houden toch?

Kortom scheiden tot daar aan toe. Huwelijksbeloften maken en dan verbreken vind ik bedenkelijk, trouw dan níet zou ik zeggen. Maar dat willen veel vrouwen nou juist uitgesproken wél. Dan zouden die kérels bindingsangst hebben omdat ze niet willen. En dat gaat natuurlijk ineens níet meer op als je weer van ze af wilt?

Het belangrijkst is natuurlijk; hoe voorkóm je ruzie. Ruzie voorkom je door eerlijke afspraken. In het licht van het mogen verbreken van de huwelijkstrouw, denken velen dat je afspraken over de kinderen ook niet hoeft na te komen. En de rechterlijke macht doet er vrolijk aan mee om dat idee in stand te houden door zich niet te storen aan ouderlijke overeenkomsten (omdat een van de twee er geen zin meer in heeft ja)

Scheiding niet funest, ruzie wel