Cookies

we doen zo ons best

Liesbeth Groenhuijsen
Liesbeth Groenhuijsen tijdens een betoog van mij

Jeugdzorgers en kinderbeschermers (what is in a name?) doen volgens eigen zeggen alle mogelijke moeite om kinderen met Ouderverstotingssyndroom naar de verstoten ouder te sturen. Zeggen ze. Sommige althans.

Ik zie het al voor me zo’n kinderbeschermer zoals mevrouw Liesbeth Groenhuijsen  (zie hiernaast) die gaat uitleggen aan een kind dat het echt wel heel erg perse naar hun vader moet.  Ik zie het niet alleen voor me,  ik kwam haar pas nog tegen op een congres van de NIP (psychologenvereniging) waar we allebei een workshop verzorgden.

Zo’n kind ( het gaat in dat geval vaak om puber die zich wat minder makkelijk laten moven) weet natuurlijk al lang dat dat soort mevrouwen of ze nu rechter of hulpverlener zijn ook zijn overgeleverd aan een wispelturig familierechtsysteem waar geen peil op valt te trekken, laat staan de garantie uit te halen dat ze dan ook bij haar vader mag blijven komen. Dit systeem biedt geen zekerheid en geen veiligheid voor kinderen in deze situatie. Ook Mevrouw Groenhuijsen zelf is wat dat betreft niet echt betrouwbaar ( zie mijn recensie over een van haar boeken).

Een tijd geleden kon ik Mevrouw Groenhuijsen op de tv nog horen vertellen dat als een moeder maar een foto van de vader op hangt ze blijkbaar een positieve attitude naar die vader heeft.  Inmiddels is het punt geland dat dat nog lang niet alles zegt. Het gaat ook om een diepe overtuiging dat beide ouders van belang zijn.

Wat nog niet geland is is het punt dat je zelf als hulpverlener ook die overtuiging moet hebben. Anders werkt het nooit.

In mijn workshop op dat congres bleken veel mensen rond te lopen die praktische handvaten hadden gemist. Bijvoorbeeld hoe je kinderen uit die verwrongen loyaliteitskeuze kunt trekken.

Dat een kind gedwongen moet worden om naar beide ouders te gaan vonden ze een twijfelachtige aanpak. Hun twijfel maakt het twijfelachtig vrees ik.

We doen zo ons best om tegen onszelf te vechten; dat is het beste wat ik er van zou kunnen maken.  Maar zelfs dat niet vrees ik. De negatieve kwalificaties blijven inmiddels dusdanig de raadsrapporten vulllen dat je je kunt afvragen of inmiddels niet de zogenaamde hulpverleners de primaire programmeurs van ouderverstotingssyndroom zijn.

Over het boek (Dees, een vader en een viool) van Liesbeth Groenhuijsen

klachtuispraken over Mevr. Groenhuijsen: http://www.tuchtcollege-gezondheidszorg.nl/images/2008h117.dh.pdf en http://tuchtrecht.overheid.nl/zoeken/resultaat/uitspraak/2012/YG1785

grwrr

Jeugdzorg Noord-Brabant is niet alleen in het nieuws met naar België vluchtende cliënten. Ze hebben nu ook bestuurders in de aanbieding die naar het zich laat aanzien over de ruggen van die cliënten onrechtmatig geld verdienen aan vastgoedhandel.

En maar lullen over het belang van het kind wat die cliënten niet goed zouden snappen. Belang van hunzelf.  Zoals overigens vaak met die mensen die durven te beweren dat ze wel weten wat het belang van het kind is.

Als ik dit soort berichten in de krant lees dan wringt er iets ijzigs in mijn middenrif en rond mijn strottehoofd. En dat op zondag als ik relaxed mijn weekendkrant probeer te lezen. GRWRR

het bericht in de Volkskrant
mijn vorige blog over de vluchtende clienten van deze onfrisse bedoening

speech bedrijfsmonopolie familierecht

Vluchten kan wel weer

“Die advocaat, van Ruth, moet ophouden ouders dingen te adviseren die tegen het belang van hun kinderen zijn.”  Zo spreekt een volstrekt van elk gevoel verstoken directrice van jeugdzorg Noord-Brabant op het TV programma Netwerk.

Mensen hebben ontdekt dat Belgie zorgzamer is, niet zomaar kinderen uit huis plaatst. Dus ga je daar wonen. Net zoals je voor het behoud van een kinderrelatie na partnerscheiding tegenwoordig ook maar beter in België kunt wonen.

Ook heel mooi hoe de Belgische pendant van die strakke Nederlandse jeugdzorghotemetoot wel met passie over kinderen en zorg sprak en niet bezig was met taktisch communiceren maar met praten.

En die van Ruth, we hadden het al eerder over hem, daar moeten we er in Nederland een hoop meer van hebben.  Dat zet nog eens zoden aan de dijk.

Eerdere blogs hier over van Ruth
netwerk uitzending en dossier hier het complete filmpje over vader Deon en de gruwelijke reacties van een vijftal politica’s
Een Vpro-radio-uitzending van oktober vorig jaar hierover (35:30)
de vervolgblog over mogelijke fraude bij Jeugdzorg Noord Brabant

een stukje ouderschap

Bundesarchiv Bild 183-W0409-300, Bertolt BrechtGeen stúkje brood maar het héle brood. Brechts lied Der zerrissene Rock beschrijft de manier waarop de arbeidersstrijd werd opgescheept met halve oplossingen en marginale tegemoetkomingen. Een stukje brood. Maar van wie is het brood?

Lang geleden die arbeidersstrijd, mwah… of ver weg… of zijn de onderwerpen veranderd. Werkend aan een stuk tekst bestemd voor een rechter ergens in het zuiden van het land en een manifest voor de hele wereld; zingend in het Festivalkoor van het Brechtfestival lagen er nog wat dwarsverbanden open.

Moeten wij als ouders er genoegen mee nemen dat we onze kinderen even in een omgangshuis mogen zien onder het wakende domme oog van een of andere jeugdzorger die het nu eenmaal helemaal niet vanzelfsprekend vind dat een vader zijn kinderen mee opvoedt. Wat overigens nog niet inhoudt dat een moeder wel veilig is voor zijn/haar ontheemdende bedenksels.het hele ouderschap

Een klein béetje ouderschap, wat is dat eigenlijk. Nog minder dan dat kleine stukje brood of rots van Brecht, eigenlijk nog minder dan niets; een ontzieling.

De totale verwerping van dit familierechtssysteem, het links laten liggen van de rechters en advocaten. Wir brauchen nicht nur den Arbeitsplatz, wir brauchen die ganze Fabriek. We willen niet alleen af en toe onze kinderen “zien”, we willen ze opvoeden.  We willen ze niet alleen af en toe een luier omdoen omdat de moeder daar even geen tijd voor heeft wel willen de samengedeelde verantwoordelijkheid. Das ist was wir brauchen, aber was bietet ihr uns an? eindigt Brecht.

 

alternatief

Vandaag is de opmaak van het boek VerPASseerd Ouderschap begonnen. Zo heet nu het boek met de werktitel Oudervervreemding, Loyaliteitsmisbruik en Ouderverstotingssyndroom. De laatste twee woorden zijn trouwens behouden in de ondertitel. Het is een heel loslaatproces. Tot het laatst als alles al eigenlijk af is ga je toch nog weer verbeteringen aanbrengen.

En juist die laatste paar verbeteringen lijken altijd nog noodzakelijker dan elke verbetering daarvoor. En toch gaat het om een oneindig proces dat je ergens moet beëindigen. Je kunt niet bezig blijven.

Mijn laatste verbeteringen waren wat relativeringen in ernstige opmerkingen over ouderschap in de jaren zeventig. In die tijd kwam de alternatieve hulpverlening van de grond. Het kreeg namen als JAC, Release en niet te vergeten de Soosjale Joenit in Den Haag. Bij de laatste kwam ik in die tijd zelf nogal eens binnenlopen. Men was daar altijd erg staat “ondermijnend” bezig. Zo kan ik me nog iets vaags herinneren van iemand die ernstige misstanden had ontdekt bij Justitie en dat wel even boven water ging tillen. Nooit meer iets van gehoord dus. Tegenwoordig blijft Justitie nog steeds ver onder water, tenzij u mijn weblog leest natuurlijk.

Eigenlijk zou je dus verwachten dat ik me nog steeds goed kan vinden in het werk dat toen bij die clubs werd verricht. Maar nu de andere kant. Men hield zich daar bezig met jongerenhulpverlening. Dit was ook maatschappijkritisch. Maar vooral ook ouderkritisch om niet te zeggen ouderondermijnend.

En die maatschappelijke kritiek? Ach, zoals u weet is de alternatieve hulpverleningsgeneratie uiteindelijk lekker ingekaderd in de genormeerde hulpverlening. Een ding zijn ze echter niet kwijtgeraakt; het afserveren van ouders. En dat afserveren is nu juist de kern geworden van die extreme staatsinmenging in het privéleven waar we nu mee te maken hebben, en die voor ouders en kinderen niets goeds oplevert.

Nou lijkt het me een mooie opgave voor u om uit te zoeken of ik het nu beter heb uitgelegd dan in mijn boek, andersom, of dat het elkaar aanvult.

Daartoe hebt u nu nog steeds de unieke mogelijkheid dat boek met een voorintekenkorting en zonder verzendkosten aan te schaffen. En die voorintekenprijs hebben we zelfs net nog iets verlaagd tot 12 euro. Dit vanwege het feit dat er wat minder afbeeldingen in verwerkt zijn dan eerst in de planning zat en ik graag van het begin af aan flinke voorraadbeheersing wens te doen. Overigens is het aantal pagina´s flink uitgebreid. Dus over informatie niets te klagen. Als u drie boeken tegelijk aanschaft krijgt u nog meer korting. U mag daarvoor ook andere boeken van Rela nemen. Maar let op deze aanbieding geldt tot aan de presentatie van het boek, waarvan overigens de datum nog niet bekend is.

meer informatie over het (bestellen van) boek Verpasseerd Ouderschap. over loyaliteitsmisbruik en ouderverstotingssyndroom

stout

De gevoelsbetekenis van het woordje stout zou wel eens samen kunnen hangen met de mate van emancipatie van jongens. Als we weer stout mogen zijn, mogen we ook weer jongen zijn.

Denkt u nu: ah nee dat kan toch niet je mag niet stout zijn dan zou u wel eens in de categorie kunnen vallen van mensen die niet aan de emancipatie van jongens mee werken.

Denkt u echter wat leuk dat er weer stoute jongens zijn die in een boom durven klimmen dan zit u mogelijk aan de goede kant van de lijn.

Het woord stout betekent van oudsher namelijk “moedig”, maar heeft in de loop der tijd hoe langer hoe meer de betekenis gekregen van licht-crimineel. Dat heeft iets te maken met een zekere neiging om in het verlengde van dat bomen klimmen ook de appels te zien verdwijnen. Mag je natuurlijk best iets van zeggen maar ach….

Ook ik wens stout te kunnen zijn. Ik had het er gisteren met iemand over. Stout zijn mag niet meer, want je wordt tot op de milimeter gecontroleerd.
Nou wat wij dachten; daar worden we nu juist crimineel van. Er is geen elastieke grens meer, waar die er best wel kan zijn en er zijn blijkbaar eindeloos rekbare elastieken voor echte criminelen zoals …. (ach leest u de rest van mijn blogjes).

Van stout zijn leer je dat je de grens mag zoeken.

ontwikkelingsland

prop NederlandIemand uit een ver Afrika belde mij dit weekend omdat haar zus hier in Nederland in de knel kwam door de belabberde familierechtbedoening. Ze kon zich niet voorstellen dat Nederland zo inhumaan is als het defacto is.

Daartegenover de arrogantie van bewegingen van Wilders en Verdonk die vinden dat niet híer maar dáár de mensenrechten worden geschonden. Ook de manifestatie Nederland bekent kleur laat bij mij de indruk achter dat ze buitenlanders wel aardig vinden maar dat het fundamentele inzicht dat mensen gelijk zijn nog steeds ontbreekt. Dat geldt al helemaal als we het over de gelijkheid naar sekse hebben.

Nederland is eerder hypocriet dan democraat. Het is een grote spagaat tussen theorie en praktijk. Het westerse familierecht is één poel van getarte mensenrechten. Onze leiders propageren wat ze zelf vooral niet als voorbeeld wensen te geven. Het is begrijpelijk dat moslims niet direct deze zoot overnemen. Nederlands is eigenlijk een ontwikkelingsland.

Mensenrechten moeten in christelijke én islamitische samenlevingen verworven worden.

Een paar posts hieronder zag ik in een commentaar een verwijzing naar een buitenlandse site die nogal afgeeft op Hollanders. Ik realiseer me dat er ook buitenlanders via een Wilders-tag hier terecht komen.

Inmiddels heb ik een statement in mijn beste engels gemaakt over deze kwestie. Zowel voor Nederlanders als Engels-sprekenden hopelijk de moeite waard.

Het begint zo:

Holland is a kind of wild country. Everyone is expecting it to be a well developed democracy in which people tend to be nice to each other and in which human rights are respected.

Holland is sometimes a wilder country then a lot of country’s we usually refer to as banana republics. It is not respecting basic democratic rights.

At this moment Holland is, seen trough the eyes of a lot of moslims in the world, seen as the wildest country looking at the way we are biased and disrespectful.

As one person seems to set the agenda and the public image for Holland we even can call Holland the Wilderst country. read on

in memoriam

actie Kinderbescherming AssenVaders gaan dood. Ook dwaze vaders. Juist dwaze vaders. Als je een scheiding achter de rug hebt, zeker als je daarna je kinderen geen contact met je mogen hebben, leef je korter. Dit wordt er niet minder om als de staat zich daar met valselijke beschuldigingen in mengt. Wonderlijk eigenlijk dat er nog geen verzekering is die gescheiden vaders een betere lijfrente-uitkering geeft omdat ze net als rokers een kortere levensverwachting hebben.

Vaderactivist Gerben Roorije is overleden. Naast Fathers4Justice een van de meest beeldende vaderactivisten. Dat heeft hij te danken aan de blok-aan-het-been-prijs en de inpakactie van de kinderbescherming Assen. De strijd tegen de instituten; rechtbank, kinderbescherming, zorginstellingen was het enige dat hem overbleef nadat hij op valse gronden van het contact met zijn kiinderen verstoken bleef. Gelukkig zag hij zijn dochter weer kort voor zijn dood.

Hij was een voorbeeld in doorzetting en verbeelding aan de macht.

de acties van Gerben in Assen
condoleanceregister

de draak die kindertjes eet

draakHisch Ballin ken ik nog van dat rechterscongres waar hij tot mijn aangename schrik in zijn inleiding als voorzitter van het congres uitvoerig citeerde uit mijn congresbijdrage namens de cliëntenorganisaties. Dus je zou zeggen hij weet beter. Wat beter? Dat de staat niet de oplossing is van alle problemen. Dat als het belang van het kind door de staat wordt bepaald kinderen onder het mom van zorg bij hun ouders worden weggehaald of in ieder geval zonder enige scrupules bij hun vader vandaan. En waar gaan die kinderen naar toe. Naar erbarmerlijk slecht functionerende jeugdzorgprofi’s (prof-essionals-profi-teurs), naar jeugdgevangenissen waar ze niet thuishoren. Opgezadeld met loodzware kinddossiers die ongetwijfeld net zo doorelkaargehusseld worden als elders bij die overarogante en betweterige overheidsclubs die zich niet meer om feiten en argumenten bekommeren.

Het is het oude kindersprookje van de draak die kindertjes eet. De staat dat zijn wij niet meer. De staat meet zich Orwelliaanse, stalinistiese proporties aan. Als het aan Hirsch Ballin ligt wordt het nog makkelijker om kinderen een beetje tot helemaal onder toezicht te stellen en uit huis te plaatsen.

Deze week kwam ik nog een reactie tegen van de Raad voor de Kinderbescherming op een door hun verloren klachtprocedure. Ze hadden volgens de Klachtencommissie in ieder geval even naar de moeder haar argumenten moeten luisteren. Maar geen nood , dat is in de toekomst met de nieuwe normen die meer gericht zijn op het veronderstelde belang van het kind in plaats van dat van de ouder niet meer nodig. Ze waren daar alvast een beetje op vooruit gelopen, maar een kniesoor die daarop let was de boodschap van deze kinderbeschermingshotemetoot.