Cookies

gestolen kinderen

belang van het kind Onder het mom van “het belang van het kind” werden aboriginals jarenlang hun kinderen afgenomen. Het was goed voor de kinderen hadden ze bedacht om ver weg van hun eigen ouders in een blanke cultuur op te groeien. En ja eindelijk heeft de Australische staat er excuses voor aangeboden. Ik hoop dat ze er wat aan hebben al die trotse originele bewoners van Australië.

Maar elke keer blijkt het weer te moeilijk voor de wereld om historische lessen op het heden toe te passen. Dat komt omdat er nooit precies hetzelfde gebeurt, maar wel ongeveer hetzelfde. Toch heeft het misbruiken van de term “belang van het kind” in de huidige samenleving veel weg van de arrogante stijl waarmee destijds de Australische staat de term gebruikte.

Hoe lang zal het nog duren voordat er ook een papa-variant is op dit excuus? Ik heb hem alvast, met dank aan de inspirerende tekst van premier Kevin Rudd, als volgt geformuleerd:

Voor de pijn, het lijden en kwetsen van generaties vaders, hun kinderen, de uiteengeslagen families en de verstoorde samenleving zeggen we sorry. Voor het uiteenscheuren van families en de banden tussen de generaties zeggen we sorry. Voor de onwaardige behandeling van trotse mannen, vaders en de vernietiging van een positieve mannenkultuur zeggen wij sorry.

Drie keer sorry voor aboriginal-leed (link hersteld)
Meer over het belang van het kind, vaders en aboriginals

beurs, pers en scheiding

hartsconflictDe scheidingsbeurs, die was aangekondigd als een geweldig event ( zie ook hieronder) heeft veel persaandacht maar weinig mensenaandacht getrokken. Wel was er gelukkig vader Ad Verdiesen die er nog maar een keer de aandacht op vestigde dat vaders er na de scheiding bekaaid afkomen. Het grote publiek ziet de beurs blijkbaar als een poging om je beurs te rollen.

Van Een Vandaag overigens na een poging ze allerlei interessante invalshoeken uit de doeken te doen te horen gekregen dat ze geen oorspronkelijke invalshoek voor de scheidingsbeurs konden bedenken.

Die geldtrekkerij van rechters, advocaten en middelaars is misschien niet origineel meer, maar het laten horen van een geluid daartegen was bepaald wel origineel geweest. De gedachte van Een-vandaag om daar kunst bij te betrekken was ook een leuke aanzet. Jammer dat er dus niets van gekomen is. Maar dit lijkt me meer te maken hebben met de macht van het kapitaal dan het gebrek aan creativiteit.

Of misschien waren ze wel beurs.

bedrijfstak familierecht
zie ook deze prachtige belgische cartoon over de beurs

This post in English 

roodkapje en het salomonsoordeel

salomonsoordeelEr daalt een krijtkring uit de hemel neer. Als je de bloedband niet relevant acht voor de bepaling van ouderschap dan moet dat op een andere manier beslist worden. Zo Goddelijk moet de regisseuse van het Noord Nederlands Toneel hebben gedacht.

Ik heb meerdere malen naar de Kaukasische Kreidekreis omgekeken in artikelen waarin ik de wijsheid van het salomonsoordeel inriep. Brecht is een stap verder dan de bijbel doordat hij het salomonsoordeel niet meer exclusief tot biologisch moederschap beperkte. Hij breidt het echter niet uit naar vaderschap.

Bij deze uitvoering moest ik echter wel heel erg denken aan Roodkapje en de boze mannenwereld zoals dat eerder door Myriam Tonelotto ook al was verfilmd in haar vadervijandige film In nomine Patris. En als je voor een soort sprookjesvertolking kiest schiet je dikwijls in goed en slecht-metaforen.

Een kind is inherent geen eigendom, als het zo wordt beschouwd wordt het kwaad gedaan. De biologische band is in de regel een goede manier om te voorkomen dat een kind als eigendom wordt beschouwd. Andere vermeende kindbelangen door de staat en zijn rechters aangevoerd om het kind aan de een of de ander toe te wijzen hebben dikwijls met toe-eigening van het kind door de staat te maken. Waar rechter Azdak in het stuk ook werkelijk zo wijs(?) is om volgens de oude wijsheid te oordelen en het kind niet toe te delen aan de gene die het hardst rukt, faalt de moderne westerse rechter.

Rest de intrigerende vraag wat Brecht in zijn Amerikaanse jaren triggerde om dit stuk te schrijven. Hoe stond het met zijn eigen kinderen? Verwerkte hij ongenoegen, schuldgevoel of machteloosheid van zichzelf, als vader, in dit stuk? Tips van mijn lezers zijn welkom.

meer salomonsoordeel in het familierecht
Over de film van Tonelotto

450px-salomon-schallerPS: Guus Kuijer heeft in deel 4 van ‘De bijbel voor ongelovigen”een heel originele opvatting over het salomonsoordeel. Volgens hem zouden de mogelijke moeders na de keuze om het kind doormidden te hakken juist allebei de ander elkaar het kind hebben willen gunnen. Salomon zou dan het kind aan een derde hebben meegegeven die de omgang met beide moeders regelde. Op den duur kwam het tussen de moeders tot een vergelijk. Kuijers veronderstelt dat de gekende bijbelversie vooral bedoeld was om vrees voor het gezag aan te wakkeren. Het zwaard zou niet de oplossing moeten brengen. Kunstenaar Schaller liet het zwaard weg uit zijn beeld bij de rechtbank Arnhem. Mogelijk heeft dat een overeenkomst met de visie van Kuijer.

wessen Welt

muziekfragment van Lob des LernensWessen Welt ist die Welt? Een passage uit het solidariteitslied van Brecht en Eisler. Omdat ik graag net wil doen of ik niet hoor bij die ultrarechtse rakkers van de vaderbeweging, houd ik graag af en toe iedereen voor de gek door mee te doen aan linkse activiteiten, en lid te zijn van een linkse partij (SP). Ook mijn geschiedenis (bio) heb ik voor dat doel aangepast. Dus nu lijkt het net of ik eigenlijk een feminist ben met linkse zo niet ultralinkse sympathieën en dat alleen maar om het ongelijk van Myriam Tonelotto (zie link) aan te kunnen tonen.

Heb ik u nu toch een beetje op het verkeerde been gezet. Dan heb ik u ongeveer waar ook Brecht zijn toeschouwers graag wilde hebben. Dat dient om te zorgen dat u vooral zelf blijft nadenken.

Strijdliederen gezongen op het Deventer Brechtfestival. Sommige zinnen moet je natuurlijk wel eens met een korreltje zout nemen. Het begrip proleet zou ik niet meer gebruiken. Onze dirigent legde er zelf al de nadruk op dat Brecht bepaald niet wilde dat we een militante toon zouden aanslaan. Dan waren er natuurlijk vrouwen die de zinsnede Lerne Frau in der Küche niet aanstond. Ja daar stonden de vrouwen omdat de mannen in de gevangenis zaten zoals de voorafgaande subzin aangaf: Lerne, Mann im Gefängnis

Het werpt wel een soort licht op een makkelijk automatisme bij veel vrouwen. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat Brecht vond dat die vrouwen maar in hun keukens moeten blijven. Ik denk dat Brecht dus vond dat ook de keuken een soort gevangenis kan zijn en dat je door onderwijs te volgen (Lob des Lernens heet het muziekstuk) je kunt bevrijden. Geen slechte raad en prima in lijn met het feministische gedachtegoed. Maar niet in lijn met de feministische slachtoffercultuur, vandaar deze oprispingen vrees ik.

Bij het solidariteitslied moest ik denken aan het gebrek aan solidariteit in de vaderbeweging en hoe dat een verschijnsel is van alle tijden bij groepen die in een moeilijke hoek zitten. Misschien kunnen we dat eens updaten.

En dus: Wessen Welt ist die Welt? Tsja, in ieder geval niet van de machtsmisbruikers, niet die van de staat, niet die van andere grote bazen ( ook al heten ze kleinzacht) . Maar ook die machtsmisbruikers waren ooit onschuldige kinderen.

Deventer Brechtfestival
Myriam Tonelotto en de “rechtse vaderbeweging”

weiblichkeitswahn

männlichkeitswahnVroeger hoorde ik ook af en toe bij het soort dat liever zichzelf onderuit haalde, dan kritiek te leveren op feministisch extremisme. De button die u op dit plaatje ziet heb ik wel eens zelf gedragen.

Ja dat zou ik eens moeten proberen een vergelijkbaar plaatje te maken waarop een vrouwelijk geslachtsdeel met een wc-trekker pijnlijk op maximale trekkracht wordt beproefd…. U ziet het al voor u? En het commentaar ook neem ik aan?

zie ook: feminismekritiek

blote moeders

opvoeden mannenwerkDat zou ik niet moeten proberen, hier op mijn weblog iets over de erotiserende effecten van blote moeders te schrijven. Of toch. Anja Meulenbelt deed dat in 1992 wel over blote vaders.

Blote vaders gaan het helemaal maken schreef ze in haar artikel over de gewenste erotiserende aspecten van mannen.

Niet lang nadat ze haar artikel schreef startte de overheidscampagne Opvoeding is ook mannenwerk.
Of het Anja geriefd heeft weet ik niet, maar het lijkt aardig aan haar verwachtingen te voldoen (zie afbeelding van het destijds gebruikte affiche). Zeker is dat de overheid en de SIRE daarna nog vaak klaar kwamen op het thema.

Zelf heb ik me er destijds vooral mee bezig gehouden zoveel mogelijk van deze affiches van Dwaze-Vaders-stikkers te voorzien. En bloot of niet bloot, al dan niet aangepast aan de vrouwelijke wensen; naar je kinderen kun je nog dikwijls fluiten. Naar vrouwen fluiten is volgens de politiek correcte leer van het feminisme overigens nog steeds niet toegestaan geloof ik.

meer over vaders en overheidscampagnes

noot: het artikel Was will das Weib vond ik gisteren, bij een zapactie in mijn boekenkast, in Anja’s bundel Emancipatie en overspel uit 1992 (Van Gennep)

Man

voorpagina van boek Michael“Ik weet wel dat jij het meeste doet met de kinderen en in het huis, maar ik ken ook veel moeders die het veel zwaarder hebben dan jij”

Dit citaat kenmerkt zo’n beetje de positie van de ik-persoon, de schrijver zelf, in het boek MAN van Michael van Eekeren. Zet zich als vader net op de tweede plaats terwijl hij toch net zo belangrijk is als de moeder. Ik weet niet helemaal zeker of het de hoofdpersoon van het boek gelukt is om die twijfel over zijn positie helemaal te overwinnen. Het lijkt er een beetje op dat hij vooral zijn zelfvertrouwen herwint door eens lekker van bil te gaan met een andere moeder uit de klas van zijn kinderen, wat via de nodige omwegen ook tot enig herstel in de relatie met de moeder van zijn eigen kinderen leidt.

Maar zeker is het een intigrerend boek, dat lekker te lezen is, dat ik snel uitlas. Opmerkelijke openhartigheid. Een beetje a la Heleen van Royen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij net als van Royen een probleem kreeg met een passage over een benoemde derde ( in dit geval Rita Reys die een flinke escapade met zijn vader zou hebben gehad) . Dit soort openhartigheid ( meer dan van Royen naar zichzelf gekeerd) is voor autobiografische mannenliteratuur wat ongebruikelijker. Voortdurend vroeg ik me af of ik mezelf wel dat soort bekentenissen zou durven veroorloven. Als man ben je immers superkwetsbaar als je wat vertelt over wat je echt beweegt. Je zult dan ook nooit een mannelijk kamerlid over zijn eigen echtscheiding horen vertellen. Mensen als Anja Meulenbelt hebben de weg gebaand voor vrouwen om al hun belevenissen rücksichtloos aan het papier toe te vertrouwen ( De schaamte voorbij). Michael zet een stap op dat pad voor mannen. Wat politieker aangezet had van mij wel gemogen.

Muziek speelt een belangrijke rol in het boek. Als ik eraan toekom wil ik daar verder op ingaan in een iets uitgebreidere recensie. Ook wil ik dan aandacht schenken aan de bijzondere manier waarop dit boek op de markt werd gezet.

site Michael Van Eekeren

Zinloos draaien en schieten

meta tinguelyWat moet een kunstenaar die allemaal draaiende dingen maakt met raceauto’s? Een goede vraag van mijn zoon Joshua. Hij raakt direct hét punt waar het om draait bij Jean Tinguely; de zinloos lijkende beweging, of misschien beter gezegd de doelloze beweging. De obsessie van Tinguely voor autosport refereert aan de doelloos draaiende beweging.

Mijn tocht met mijn zoon door Rotterdam eergisteren was ook misschien zo’n doelloze maar zeker niet ledige zwerftocht langs een paar mooie dingen van onze nationale havenstad. Van de kunsthal met Tinguely via euromast en duistere haventerreinen in striemende sneeuwkou tot een pannekoekenhuis in…jawel de pannekoekestraat (het aantal nnn zij mij vergeven). Zo’n tocht met mijn zoon is meer een ervaring (voor hem en voor mij) dan dat het een doel dient hoewel het ondertussen natuurlijk grote opvoedende waarde heeft. Op zo’n manier komt de kunst van Tinguely dicht bij opvoeden.

Met mijn zoon vuurwerk afsteken komt al weer wat dichter bij het randje van zinloos+doelloos, maar toch mooi. Zelfs bij een zicht van 1,5 meter. En er zit ook iets opvoedbaars aan vast. Bijvoorbeeld dat hij nooit bij de kinderen gaat horen die hun eigen ouders met geweld tegemoet treden ( volgens de media vooral zoons) of die een basisschool in brand steken (22 maar liefst dit oud en nieuw). Soms lijkt het of de jeugd zijn opvoeders pakt of daar terugpakt wat ze elders aan waardigheid hebben moeten inleveren. Of is het het voorbeeld van een overheid die zelf zoveel kapot maakt? Of is het vermeende doel te weinig een beleving geworden (het vertechnocratiseerde, en niet op jongens gerichte, onderwijs)

Alles van waarde is weerloos (Lucebert) lazen we onderweg weer ergens op een gebouw in Rotterdam. Zou alles van waarde ook doelloos zij?

kunst en vaderschap
tinguely en de genderverhoudingen

hier ook nog maar een filmpje van iemand anders ingebed. Had zelf ook een aardige film, maar waarom dubbel werk?
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=kaS9QoR3C8U&hl=en&fs=1]

een bult die de lucht vult

geen bultIk houd me ook nog wel eens met andere dingen bezig dan vaderschap, en toch heeft het er dikwijls weer mee te maken. B&W van Deventer willen zichzelf met hun ambtenaren in een grote bult huisvesten die het aangezicht van de binnenstad nog lang zal bepalen, verstoren eigenlijk.

Hiernaast ziet u een door mij uitgedacht leus die ik, samen met Ilia, eigenhandig op het doek schilderde. Een schilderij van het ongebruikelijke soort dus. Die leus raakt het algehele zelfpromotende gedrag van de overheid de laatste jaren. Ik sprak er al eerder over hieronder. De ongehoorde arrogantie om te denken dat de overheid alles beter doet.

De vele aanwezige SP-ers noodden mij om her en der nog een discussietje te voeren over de verschillen tussen de eerste-kamer en tweede-kamer fractie vcan de partij als het gaat om gelijkwaardig ouderschap. Een discussie die een zekere basis heeft in Deventer als de bakermat van het amendement gelijkwaardig ouderschap. Het viel me mee dat een paar mensen goed wisten hoe de discussie verder aan het verlopen is.

Een etterende puist zit er onder die bult in Deventer en elders. Het lijdt voortdurend tot ongelukkige uitbarstingen om te denken dat zaken wel in orde komen als ze (meer) een overheidstaak zijn. Het is goed dat er deze week weer verdergaande voorstellen zijn om de strafbaarheid van de overheid weer in te voeren. Dat zal de illusie van de overheid als belangeloze dienaar van de burger weer een beetje doorprikken. Wel voorzichtig prikken, want er kan veel etter onder zitten !!!

Moergrobben (Rechtersdictatuur 2)

Hel;tuin der aardse lusten, Jeroen Bosch“U bent een spotvogel en een schavuit, we weten het, maar u wilt mij toch niet wijsmaken dat een schilder zelf niet beslist wat er op zijn paneel zal verschijnen, in plaats dat voor u gedrochten en loeders opdoemen?

Eigenlijk lees ik vandaag liever in het boek Moergrobben van Theun de Vries, waar bovenstaande een citaat uit is. Een citaat dat wel wat past bij het onderwerp waar ik vandaag op terug zou komen (De vorige post hierover).

Het boek is een historische roman over de schilder Jeroen Bosch die een meester was in het binnenste buiten keren van de werkelijkheid. Een werkelijkheid waar iedereen met verbazing en toch afschuw naar kijkt. Hun eigen binnenwerkelijkheid namelijk en vooral ook de maatschappelijke binnenwerkelijkheid. Kortom waar is Jeroen Bosch als je hem nodig hebt om de Zutphense rechters te schilderen. En waar is Theun de Vries om dat allemaal te beschrijven. Dood helaas. Afin ik doe mijn best.

Ook voor Jan Hop en mij duiken die gedrochten en loeders elke keer weer op. Kun je besluiten om ze niet te zien?

Het is maffia, het zijn razzia’s en stasipraktijken van de monopolie-bedrijfstak familierecht. maar ga er maar weer eens aanstaan om het hier allemaal weer uit te leggen.

Gelukkig staan er een aantal prima dossiers op papa.nl.nu ( zie hieronder) en voor de variatie nu geen afbeelding van mijn eigen kunst maar een plaatje van het schilderij hel van Jeroen Bosch waarop we nog net zien hoe een Zutphense kinderrechter een kindje opeet onder het mom van het belang van het kind.

dossier rechters op papa.nl.nu
De vorige post hierover