Cookies

Nepnieuws over Nepminister over Neponderwijs over de Nepwerkelijkheid

Ja wie kan daar nou wat tegen hebben. Meer aandacht voor democratie en vrijheid van meningsuiting in het onderwijs.
‘De staatssecretaris wil dat scholieren zich bewuster worden van alle vrijheden en plichten, die in onze grondwet staan.’ 
Staatssecretaris Dekker is ook nog eens lid van de VVD die uiteraard, de naam zegt het al voor vrijheid is. Oh ja?
Ik eindigde een nog steeds niet gepubliceerd artikel (volgens mijn promotor goed en overtuigend) met opmerkingen over het stelselmatig negeren van de grondwet en de scheiding der machten door, jawel, de rechterlijke macht, met het volgende citaat:

What did you learn in school today dear little boy of mine?…I learned that justice never ends.

En dat is wat men de leerlingen vooral nog steeds door de strot wenst te wringen alsof het een stel ganzen zijn die vooral veel lever moeten opbrengen.

Wat leerlingen werkelijk moet worden geleerd is om zelf op zoek te gaan naar elk hoekje en gaatje van de democratie. En dat begint met het je eigen maken van de kritiek op de staat van de rechtstaat zoals mensen als ondergetekende regelmatig beoefenen. Maar ik weet heel erg goed dat mijn zoon het wel uit zijn hoofd zal laten om het daarover te hebben, dan wordt het al snel onder valse noemers  een paar punten erafgeschat. En zelf ben ik ook een paar keer door schoolleiders op onbeschofte wijze afgeschoten, zo erg dat ik het er in een geval niet eens maar over ga hebben tot ik niets meer met die school te maken heb (en maar roepen dat je je klachten vooral moet uiten).

Ons onderwijs is erop gericht nepnieuws, nepwetenschap en nepvertrouwen in de overheid te brengen. Het is dus neponderwijs. Maar uiteraard ben ik in hun (Dekker, rechters) ogen een grote nepper. En de meeste van u trappen daarin. Ja u denkt van niet misschien, maar misschien moet u er nog een keer goed naar kijken. Uiteraard wil ik best wel met Dekker hierover in discussie. Ik heb ook geprobeerd met Corien Prins in discussie te treden (komend voorzitter WRR en redactielid NJB) over de werkelijkheid. Maar zij schrijft liever leuke filosofische verhandelingen zonder naar de werkelijkheid te kijken. Dat zo iemand aan de top komt is voor mij een duidelijkheid signaal dat nepwetenschap de overhand heeft gekregen. wetenschap die niet echt meer in discussie gaat.

‘De waarheid is niet sexy’ vatte een van mijn vaste volgers het samen. Nepwaarheid is wel heel sexy.

Kinderbescherming steekt veren in zijn eigen reet en het stinkt.

Ik schreef een paar weken geleden al kritisch over de samenstelling van de jury die Divorce Challenge zou gaan beoordelen. Maar dat deze justitiekliek ook nog eens de eerste prijs aan zichzelf, lees de Raad voor de Kinderbescherming zou weggeven, dat had ík zelfs niet verwacht. Een prijs voor nog meer van hetzelfde aan mediation onder dezelfde condities, dus hopeloos. Moet dit de burger, die toch zo ijverig meedeed aan deze overheidscampagne moed geven. Nou nee dus. Gelukkig hoef ik dit allemaal zelf niet nader uit te leggen want dat kunt u allemaal lezen in het nieuwste artikel van Alina Sedee over de vechtscheidingsindustrie. Daarin komt Anne-Marie van Mackelenberg aan het woord die op de uitreikingsbijeenkomst aanwezig was. Verder nog een helehoop kritiese geluiden waaronder ikzelf. Lezen herbloggen en liken!

Maar waar is de klepel

klokkenluider-joep
Klokken luiden; het echte handwerk

Ik voel me al heel lang klokkenluider. Maar niet van zomaar een misstandje. Ik heb dus ook elke keer weer het gevoel dat waar je de misstand ook maar meldt, politiek, klachtencommissie, ombudsman, Commissie Gelijke Behandeling, politiek, eigenlijk niemand geïnteresseerd is, niet echt.
Maar nu hebben we dan een Huis voor de Klokkenluiders. Weer zo’n leuk ideetje dat via Ronald van Raak de politiek in is gegooid. Raak’s Goelag archipel is al in werking getreden, dus we hebben al geregeld dat alle klokkenluiders worden afgevoerd naar de gedwongen begeleide opvang. Nou misschien dat het Huis voor de Klokkenluiders dat dan verder kan invullen. Je wordt als je het huis binnenstapt namelijk gedwongen niet meer over de misstand te communiceren, de belangrijkste misstanden zijn niet ontvankelijk. Misstanden bij de rechterlijke macht al helemaal niet, want de rechterlijke macht heeft zelfs de mogelijkheid om met een (vaak niet openbare) uitspraak de gang naar het Huis van de klokkenluiders te blokkeren.
De klepel ligt, wat ik jullie brom, ver bij het Huis voor de Klokkenluiders vandaan. meer hierover bij Nico van den Ham.
Ik zoek de klepel nog steeds, als ik hem vind zal ik hier nog een plaatje bij zetten. liefst van een vader die een klok luidt of zo. Ach ja Pater. pater die de klok luidt, dat lukt nog.
ps: Dit blog nog eens overdenkende lijkt het me vooral zo dat er in het Huis voor de Klokkenluiders geen klok hangt. Waar is een klokkenluidershuis anders voor dan om de klok te kunnen luiden? Klokken luiden doe je vooral via de media, als dat wordt geblokkeerd is het dus nep.

kind vlucht voor jeugdzorg 2

(update 16-6 nieuwe video online; zie nieuwe post)
De 17 jarige B eet geen boterhammetje mee. Hij is teveel gegrepen door het feit dat hij donderdag voor de rest van zijn jeugdtijd wordt opgesloten in een jeugdhuis met zeer streng, isolerend, regime. In plaats van een boterhammetje slikt hij een paracetamol weg tegen buik en hoofdpijn.
Vorige week werd ik verrast door een telefoontje. B C. Zegt u dat niets (meer)? Ik blogde hier eerder over hem, vooral óver hem ja. Aan het woord waren vooral zijn grootouders versus zijn moeder. En allerlei andere mensen, waaronder ook kranten en ikzelf die zich ertegenaan bemoeiden. Mijn eigen insteek was vooral de positie van zijn vader die op allerlei manieren buiten beeld bleef. B wil nu wel eens helemaal zelf vertellen hoe hij het heeft beleefd. Over enkele dagen moet hij naar een tamelijk gesloten inrichting omdat hij inmiddels, na dat opnieuw een jaar te hebben geprobeerd, heeft besloten niet bij zijn moeder te willen blijven en omdat hij door alle verwikkelingen niet meer aan school toekwam. Volgens Jeugdzorg is er van alles mis, maar een rapportage of rechterlijk besluit heeft hij nog niet langs zien komen. Hij zat alweer 4 maanden, prima naar zijn zin, bij zijn tante. Hij vertelt het gevoel te hebben een straf te moeten uitzitten (’tot ik volwassen ben’) terwijl hij geen enkel gedragsprobleem heeft. Hij heeft er ook uidrukkelijk voor gekozen om mij zijn verhaal te vertellen en daar een deel van op internet te laten zetten.
Omdat er nogal wat technische problemen waren tijdens de opnames is het wat moeilijk  om alles snel gemonteerd te krijgen.Ik kies er daarom voor nu eerst een bijna ongemonteerd stukje te publiceren. Ik vind het belangrijk dat kinderen in ieder geval gehoord worden. B heeft nog geen rapport gezien en geen rechterlijke uitspraak. Hij heeft dus ook nog weinig daarover in kunnen brengen. Mijn indruk is dat het rapport en het rechterlijk besluit hierop nog moeten komen. Dat is vaak jeugdzorgtactiek. Creëer alvast de feiten zodat de rechter geen weg terug meer heeft.
Ik ga even niet al te snel mijn mening geven. Behalve dat mij een rigide uithuiszetting geen oplossing lijkt. B komt op mij in ieder geval behoorlijk uitgebalanceerd over, zeker na alles wat hij heeft meegemaakt. Hij zegt trots te zijn op zichzelf dat hij dit allemaal overleeft. In de video-opname doet hij zichtbaar moeite om nuances te benoemen. Dat weet ik door het voorgesprek. Alleen voor zijn moeder heeft hij geen goed woord over. Hij heeft het gevoel dat hij dankzij moeder en jeugdzorg in een soort gevangenis terecht komt. Binnenkort kom ik met een grotere compilatie op dit blog. Dat zal uitgebreider ingaan op de vanaf 2012 opspelende geschiedenis, zijn vader, zijn moeder, opa en oma. Kom hier terug.
https://youtu.be/qsDP_6F8e9U
Ook de nieuwe complete video staat inmiddels online. Zie hieronder. Er is een nieuw blog met recente ontwikkelingen.
https://youtu.be/HRpBTw7A2VU

Tot schuld bewezen


Joris Demmink heeft, als Secretaris Generaal Justitie 10 jaar leiding gegeven aan het verval en de corrumpering van justitie in Nederland. Het is voor hem begonnen en na hem afgemaakt. Een corruptie die is gaan beklijven in de fijnste haarvaatjes van het apparaat en de mensen die ermee omgaan, zoals advocaten en parlementariërs. Daarmee is de term onschuldig tot schuld is bewezen tot gotspe gemaakt. Ik doe geen afstand van het begrip zelf, maar onder het huidige rechtssysteem betekent het eigenlijk niets. En dat is heel erg, en leidt ertoe dat we nooit zullen kunnen vertrouwen op een serieuze afhandeling van de beschuldigingen tegen Demmink, tenzij er een geheel nieuw apparaat wordt opgetuigd dat zich weer baseert op democratische principes. Er zullen andere manieren moeten komen om recht te doen.
Vandaag wordt Demmink verhoord. Gelukkig is er in dit land nog meer te beleven dan de zwijgende NOS alleen, zoals Powned. En het schijnt dat de Russische TV aanwezig zal zijn (als ze toestemming krijgen). Tsja wat zal ik er van zeggen…

Hyperventilatie

rubbelaar1Ik sta meestal niet te popelen om voor mensen op te komen die zich uiten met hyperventilerend taalgebruik. En ik wil me liefst concentreren op vaderschap. Maar nu is de tijd toch echt rijp voor een stevige stellingname tegen, alweer, het paleis van onjuistitie (gerechtshof Arnhem), ter verdediging van journalist en onderzoeker Micha Kat.
Gisteren had ik geen gelegenheid om aanwezig te zijn bij de zitting in Arnhem waarin Kat als verdachte voor moest komen. Kat zelf had ook geen ‘gelegenheid’ om te komen. De aard van zijn vervolging en de repressie die daarin steekt, maakte dat hij naar Ierland moest vluchten.  Als hij hier zijn neus laat zien wordt (bij) hem DNA-materiaal afgenomen wat tegen de regels lijkt te zijn. Ik heb dat laatste nog niet zelf gecheckt, maar ik denk wel dat dat klopt. Hij is niet verdacht van  ernstige misdrijven, of misdrijven waarbij in de regel DNA-sporen worden achtergelaten, laat staan van nut kunnen zijn. De vervolgingen zijn gericht op het onmogelijk maken van zijn journalistieke werk.  Je moet je bij al dat machtsmisbruik afvragen waarom zo nodig zíjn DNA moet worden afgenomen. Kat heeft daar wel ideeën over.
Nou ja, je kunt kritiek hebben op de manier waarop hij dat journalistieke werk nu doet, zeker is wel dat hij veel dingen boven water heeft getild die van uitermate groot maatschappelijk belang zijn. En dat gebeurde óók vaak met goede uitgewogen teksten. Zijn huidige bewuste journalistieke methodiek wordt, ook door hem zelf dacht ik, ‘provocatief’ genoemd.
Maar hoe dan ook, wat je er ook van wilt denken, boven alles verdient Micha Kat een eerlijke en transparante behandeling. Dat betekent dat hij, als niet aanwezige verdachte, zo goed mogelijk geïnformeerd moet worden over het rechtsverloop. Daarbij is een videoregistratie van de zitting van groot nut. Ook de werking van de publieke controle op de rechtspraak is juist in dit soort gevallen heel belangrijk.  Ik had een eventuele opname graag bekeken.
Nu is dat echter niet mogelijk, want de rechtbank Arnhem heeft op een verzoek van JDTV als volgt besloten:
Geachte heer Donk,
In reactie op uw verzoek deel ik u mee dat de voorzitter van oordeel is dat het karakter van deze zaak het niet toelaat om beeld- en geluidsopnamen te maken.
Met vriendelijke groet,
drs. J (Judith) van Berkel Persvoorlichter communicatieadviseur
Wat opvalt is het gebrek aan motivatie. welk karakter van de zaak? Is er dan geen persrichtlijn die anders voorschrijft?  Tot nu toe heb ik op dit blog vooral geklaagd over de  afwezigheid van openbaarheid van uitspraken in het familierecht. Ik dacht nog even dat het in het strafrecht toch net iets anders zou gaan. Maar als in, juist dit soort zaken,  naar willekeur kan worden besloten de deuren dicht te houden voor verdachte en geïnteresseerden die niet de gelegenheid hebben om naar Arnhem af te reizen en/of die al spontane kotsneigingen krijgen als ze de voorgevel van dat gebouw moeten aanschouwen, dan is de maat wel weer eens flink overgestroomd.
Ook de namen van de leden van het rechtsprekende college zijn blijkbaar niet bekend gemaakt. Meer info bij mijn collegabloggers.
Zelf ben ik ooit, 35 jaar geleden, van plan geweest om voor het weekblad de Vrije Alkmaarse een vaste column te schrijven onder het motto ‘hyperventilatie’ vanwege de enorme emotionele inpakt die machtsmisbruik heeft. Dus ik moet Kat misschien niet te snel wat verwijten over de aard van zijn schrijfwerk. Misschien moet het zo ook maar, ik weet het ook niet veel beter. Het kostte me heel wat zuchten en zweten om het blog die u hier leest netjes in woorden te gieten. Ik wil ook wel eens liever superlatieven en zware woorden gebruiken. Toch Micha; heel misschien soms iets voorzichtiger, soms zijn mensen de dupe van je woorden die het niet verdienen vrees ik.  En af en toe antwoord als ik een vraag stel….Maar je verdient niet veroordeeld te worden, je verdient gewaardeerd te worden voor wat je aanpakte, je verdient een deugdelijk proces of wat mij betreft liever geen processen aangevoerd door xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx (Diskwalificaties even geschrapt; oordeelt u zelf. Of oordeel misschien zelfs niet over personen, maar kom wel op voor de rechtstaat)
En dan speciaal nog voor de voorzitter van het Rechterlijk college, de enige bij naam bekende magistraat in dit poppenspel: Ouderling Abbink:
Woe to you, teachers of the law and Pharisees, you hypocrites! You clean the outside of the cup and dish, but inside they are full of greed and self-indulgence.
Blind Pharisee! First clean the inside of the cup and dish, and then the outside also will be clean.
“Woe to you, teachers of the law and Pharisees, you hypocrites! You are like whitewashed tombs, which look beautiful on the outside but on the inside are full of the bones of the dead and everything unclean.
In the same way, on the outside you appear to people as righteous but on the inside you are full of hypocrisy and wickedness. 
Mat. 23:25-28 (NIV) Een bijbelse hyperventilatie

Een goed gesprek met Micha Kat op de m.i betrouwbare site Het Haagse complot
 
 

Het verlinkte recht als poppenkast

inquisitie3(laatste update 12-04=2016 14.15 u)
Ergens in de jaren negentig werkte ik stukje bij beetje aan een schilderij over de magistratuur. Het was een donker schilderij, inquisitie geheten. Naar mate ik verder kwam, dat kan soms lang duren bij mij, werd het ………
Dit is mijn afsluitende blog over de merkwaardige manier waarop een stel hoogleraren, hoge-raadsleden, advocaten generaal, verenigd in de redactie van het Nederlands JuristenBlad, aankijken tegen de staat van onze rechtsstaat. Aankijken? Nee, eigenlijk vooral wegkijken.
Ik bekritiseerde hun standpunt dat al die miljoenen uitspraken in het familierecht in de afgelopen decennia volslagen oninteressant zouden zijn geweest. Ik merkte op dat de redactieleden de illusie wensen te onderhouden dat je zo’n uitspraak in individuele gevallen best wel te pakken zou krijgen. Ik bewees dat dat niet het geval is, of je nou activist bent of niet, schreeuwer of nette burger, geen kans.
Ik bestreed de veronderstelling dat transparantie en controle niet zouden kunnen bijdragen aan de kwaliteit van het geleverde recht. Het kan geen recht zijn als het niet transparant is. Ik benadrukte het uitzonderlijke belang van het handhaven van een nette rechtsgang, juist in het familierecht. Het vreemde idee dat dit alles geldverspilling zou zijn is al van zichzelf belachelijk zonder dat daar eigenlijk een toelichting voor nodig zou moeten zijn.  Desalniettemin heb ik ook nog uitgelegd dat anonimiseren van rechterlijke uitspraken helemaal niet veel hoeft te kosten.
Kortom, ik heb mijn best gedaan wat te communiceren. De redactie vindt toch dat er iets mis is met mijn manier van communiceren, hoewel ze juist zelf aanvankelijk elke discussie uitsloten. Ik communiceerde namelijk in deze blogs openbaar. En dat was nou net het punt, ook de discussie over geheime vonnissen moet blijkbaar in het geniep worden gevoerd. Sinds wanneer is iemand anders zijn communicatie trouwens een reden om zelf wartaal te handhaven?
Het viel me weer op hoe tegenstrijdig hun praktijken zijn met hun theoretische opvattingen. Ik gaf redactielid prof. Prins een complimentje voor haar theoretische betogen over openbaarheid. Buruma slooft zich uit om duidelijk te maken dat je de rechterlijke macht moet vertrouwen, ook als hoogleraar in een leeropdracht ‘Rechtsstaat, rechtsvorming en democratie. Hartlief en vooral Barkhuysen hebben zich er nota bene hard voor gemaakt  dat theorie en praktijk wat met elkaar te maken hebben. Dat mogen ze dan hun collega-redactieleden en zichzelf eens gaan uitleggen. Spronken…. mensenrechten, opgetreden voor het EHRM, maar art 6.1 van het Europees verdrag voor de Rechten van de Mens ho maar. En als ik nog even zo doorzoek kan ik  vast wel meer moois vinden.
Terug naar dat schilderij. Hoe langer ik er aan verder werkte, hoe langer hoe meer begon het te lijken op een soort poppenkast. Het schilderij nog steeds in zwart gehuld, maar de rechters hoe langer hoe meer in geel en rood. U ziet het schilderij hierboven in de staat waarin ik het verkocht aan een advocatenkantoor.
Mijn tekstschilderij “De zwarte dRaad voor de Rechtspraak”, het artikel dat ik, na overleg, inleverde bij het Nederlands JuristenBlad lijkt een beetje dezelfde weg gegaan. Eerst maakte ik een zakelijke samenvatting van het gebeuren rond de Raad voor de Rechtsp(r)aak  en de openbaarheid van uitspraken (zie). Daarna maakte ik er een heel mooi stuk van waarin ik ‘goed en overtuigend’ (Louis Tavecchio) aantoonde hoe mis het is met een van onze rechtstatelijke principes. Toen het werd afgewezen op oneigenlijke gronden heb ik dat bloedserieus besproken. Zo bloedserieus dat het, misschien daardoor wel extra lachwekkend werd hoe die poppen zich verslikten in hun eigen onzin. Desalniettemin hebben ze de macht.
Afin, het oorspronkelijke artikel houd ik nog achter de hand voor publicatie elders (hoop ik). Veel wat daarin naar voren kwam heb ik hier ook besproken. Maar het was natuurlijk in dat artikel juist in een prachtig verhaal gevat. En wat u eigenlijk nog mist zijn een aantal belangrijke kwesties over de geschiedenis van de Raad voor de Rechtspraak.
Verder denk ik dat de schandalige manier waarop er binnen een aantal rechtssectoren wordt omgegaan met de basisprincipes van het recht ertoe leidt dat magistraten het ook in het algemeen minder nauw aan het nemen zijn met de regels v an het recht. Breek dit systeem.
================================================================
Dit was ( naast een aantal tussenblogs) de zevende en afsluitende blog in een serie over de staat van de staat en het NJB.
Als het NJB mijn artikel niet publiceert zal ik het ergens anders publiceren.
De redactie van het NJB bestaat uit voorzitter en voormalig lid van de Hoge raad Coen Drion,  hoogleraar, en lid Hoge Raad Ybo Buruma en Advocaat Generaal bij de Hoge Raad en hoogleraar: Ton Hartlief, Taru Spronken, Peter J. Wattel en de hoogleraren Corien (J.E.J.) Prins en Tom Barkhuysen.

 

Herrieschoppers zijn het

vakantiehuishouding
vaderactivist hier even vader op vakantie

(om te voorkomen dat onderstaande misschien als een aprilgrap zou kunnen worden aangemerkt de oorspronkelijjke datum veranderd van 1 naar 2 april)
‘Tenslotte vraagt men zich dan af wat jij zou doen als zich een activist aan de balie meldt die zegt dat hij alle familierechtelijke uitspraken (allemaal privacygevoelig dus die geanonimiseerd moeten worden) over de afgelopen 15 jaar wil hebben, met als enige motivering dat hij denkt dat er iets te verbergen is….’
De redactie van het Nederlands Juristen Blad verzint een situatie en probeert vervolgens mij met hun, waarschijnlijk imaginair, probleem op te zadelen. De gang van zaken waarover ik klaagde was dat ik een mooie afspraak had met de Rechtbank Arnhem om netjes en zonder haast een beperkt aantal uitspraken in te zien. En dat dat dan van hogerhand onmogelijk wordt gemaakt. In mijn tekst ging dat als volgt:

‘Geen inzages, totdat de rechtbank Arnhem in april 1997 mij en een andere burger, toezegde inzage te verschaffen in een reeks geanonimiseerde familierechtuitspraken. Vice president Hooft Graafland met wie wij spraken, merkte zelfs op dat, indien de rechtbank dat niet zou doen, hij onder ogen zou moeten zien dat de uitspraken nietig zouden zijn (art 5 RO). Zelf had ik me als niet-jurist vooral vastgeklampt aan art 121 van de Grondwet en art 6.1 Europees verdrag voor de rechten van de Mens (EVRM). Hierin wordt op opvallende wijze tegenover de uitzondering op de toegang tot de behandeling van de zaak, voor de uitspraak zelf absoluut openbaarheid voorgeschreven.

Het was dan ook niet voorstelbaar dat er een gremium zou kunnen bestaan dat de evidente passende beslissing van het presidium van de rechtbank Arnhem ongedaan kon maken. Toch was dat wat de facto gebeurde. Dat gremium had de naam Algemeen Secretariaat Zittende Magistratuur (ASZM). Behalve dat het helemaal onbegrijpelijk was wat iemand er überhaupt mee te maken zou kunnen hebben, was ook de status van dat orgaan duister. Wel helder was dat dit orgaan de macht had. Want de rechtbank Arnhem trok op grond van de missive van het ASZM haar toezegging in.’

Verder mag ik hopen dat er nog een flink aantal activisten opstaan die zich melden aan alle balies van alle rechtbanken om op te eisen waar ze als burger recht op hebben, waarvoor ze belasting betalen. Dat dit al veel meer dan 15 jaar niet wordt bijgehouden  daar kan die- al dan niet-activistische- burger niet op aangekeken worden nietwaar? Ik schreef al eerder hoe dat wel had kunnen worden geanonimiseerd en dat ik er al 20 jaar geleden voor heb gewaarschuwd dat het problemen zou kunnen gaan opleveren.

Het is geen gunst om inzage te geven, het is geen blijk van wantrouwen om er naar te vragen. Mensen die diegenen die transparantie eisen, beschuldigen van wantrouwen ( ‘dat er iets te verbergen is’) is werkelijk vragen om meer wantrouwen. Ik had dat zelf ook al uitgelegd in dat artikel voor NJB:

‘Toen ik 20 jaar geleden probeerde om als burger uit de ‘maatschappij dat zijn wij’, me in te zetten voor iets waar weinig burgers aan toe komen, namelijk eens een paar uitspraken ter inzage op te vragen, werd dit door een griffier van de rechtbank Zutphen geduid als een probleem van mij. Dat probleem zou dan zijn dat ik geen vertrouwen had in de rechters. Ik kreeg geen enkele uitspraak al dan niet geanonimiseerd te zien. Het zal duidelijk zijn dat de opvatting van deze griffier geheel self-fulfilling was. Ik had daarna geen vertrouwen meer in de rechterlijke macht. Ik deed daarna nog enkele pogingen om inzage in uitspraken te krijgen. Ook anderen deden dat. Maar zonder enig resultaat. Zelfs enkelvoudige inzage van uitspraken in het familierecht werd niet toegestaan.’

Openbaarheid is niet vergund aan activisten en andere mensen laten het wel uit hun hoofd iets ter inzage te vragen op een rechtbank. Zo dat probleem is ook opgelost.

De redactie van het Nederlands JuristenBlad heeft inmiddels laten weten de discussie aan te gaan. Reacties hier stel ik dan ook op prijs. Wel graag reacties die reageren op het onderwerp.
================================================================
Dit is de zesde in een serie blogs over de staat van de redactie van het Nederlands JuristenBlad. Er volgt nog een afsluitende blog. Als het NJB mijn artikel niet publiceert zal ik het ergens anders publiceren. De volgende blog
De redactie van het NJB bestaat uit voorzitter en voormalig lid van de Hoge raad Coen Drion, voormalig hoogleraar, nu lid Hoge Raad Ybo Buruma en Advocaat Generaal bij de Hoge Raad en hoogleraar: Ton Hartlief, Taru Spronken, Peter J. Wattel en de hoogleraren Corien (J.E.J.) Prins en Tom Barkhuysen.

De magistraat als lichtend voorbeeld

rechter-lichtend
verlichte rechter

‘Het is duidelijk dat dat familierecht volgens jou niet deugt en dat is misschien ook zo, maar daar ga je niet op in
De redactie van het NederlandsJuristenBlad (zie eerdere blogs hierover) kan er wat van. Familierecht, zonder enige nadere bepaling, zou volgens mij niet deugen. Niet dit familierecht of Wésters of húidig  familierecht, maar álles wat familierecht kan heten deugt niet. Eigenlijk is dan dus verbetering onmogelijk. Ik weet niet zo goed of dat nou een neerlandistieke misser is, een projectieve fehlleistung of een gebrek aan juridisch inzicht.
Ik haal me voor de geest hoe sommige rechters en andere juristen vaak reageren op het woord familierecht. Oh u bedoelt (vies gezicht:o) familierecht…. Alsof ik het over poep heb in plaats van een net onderdeel van de rechtstaat. Nou misschien hebben ze er zelf wel stront van gemáákt. Een Fehlleistung (= freudiaanse verspreking) dus.
Wat erger is is dat de redactie er blijkbaar geen genoegen mee neemt dat ik vind dat openbaarheid van uitspraken algemeen geldig is, ook voor het familierecht. Overigens kan ik voor alle rechtsgebieden afzonderlijk best een verhaal schrijven over het belang van de openbaarheid van uitspraken. En voor het familierecht heb ik dat ook specifiek juist wel gedaan in het omstreden NJB-artikel.
Ik heb er twee grote passages aan gewijd. Een daarvan zal ik hier citeren:
salomon-schild
Als Nederlandse rechters het over het salomonsoordeel hebben, bedoelen ze dat ze de ouder die het hardst trekt exclusief de kinderen meegeven

‘ Fait accompli machtspolitiek (de manier waarop de rechterlijke macht de Raad voor de Rechtspraak creëerde en de openbaarheid van uitspraken blokkeerde. red) is bij uitstek een tactiek van sterk tegen zwak, en past dus slecht bij het maatschappelijke belang van de rechtspraak. Deze heeft immers eerder de bedoeling om zwak tegen sterk te verdedigen dan andersom. Dit geldt met name voor het rechtsgebied familierecht waarin het kind altijd de zwakke partij is. Rechters die zelf gecorrumpeerd zijn aan het verkeerde mechanisme, en daarin een belang hebben verworven, zullen daardoor moeilijker kunnen onderkennen welke belangen er spelen. De praktijk van het familierecht is dan ook voor een aanzienlijk deel te kwalificeren als een fait accompli praktijk met het bijbehorende recht van degene die het eerst en het hardst aan het kind trekt. Preëmptief gedrag leidt tot oorlog, met kinderen en menselijkheid als belangrijkste slachtoffers. Het volgen van voorbeeld is een van de belangrijkste agogische principes. Slecht voorbeeld van de rechter doet slecht volgen.’

In totaal heb ik in het artikel over openbaarheid en de Raad voor de Rechtspaak 400 van de 2700 woorden specifiek over familierecht geschreven, waaronder een met de kop ‘Familierecht en familylife’ aangeduid hoofdstuk.  De bewering  ‘maar daar ga je  niet op in‘, is dan op zijn minst niet waar, maar eigenlijk een leugen. Hier valt niet overheen te lezen, zeker voor mensen die er hun werk van maken.

De redactie had óók al willens en wetens eromheen weten te lezen dat ik wel degelijk, drie maal zelfs, inging op de afloop van incidenteel/individuele verzoeken om inzage in rechterlijke uitspraken.

Mijn artikel is blijkbaar in een verkramping  gelezen, een soort van verstandsverbijstering die optreedt als iets zo ontzettend pijnlijk klopt dat je het maar beter niet kunt hebben gelezen. Wir haben es nicht gewusst, weil wir das nicht wissen möchten.

====================================
Dit is de vijfde in een serie blogs over de staat van de redactie van het Nederlands JuristenBlad.
de volgende blog in de serie
De redactie van het NJB bestaat uit voorzitter en voormalig lid van de Hoge raad Coen Drion, voormalig hoogleraar, nu lid Hoge Raad Ybo Buruma en Advocaat Generaal bij de Hoge Raad en hoogleraar: Ton Hartlief, Taru Spronken, Peter J. Wattel en de hoogleraren Corien (J.E.J.) Prins en Tom Barkhuysen.

Oh ja ‘Raad voor de Rechtspaak’ ook leuke verschrijving, laat ik staan.

De rechtsstaat is geldverspilling

SC20121108-115254-1
Zorgelijke griffier

‘het is nogal een verspilling van belastinggeld om volslagen oninteressante (familie)zaken te gaan zitten anonimiseren en op de website te zetten waar niemand ooit ook maar de minste belangstelling voor zal hebben.’  Aldus de redactie van het Nederlands JuristenBlad, bestaande uit hoogleraren en leden van onze Hoge Raad. In casu blijkt ze zich ook nog te hebben laten bijstaan door een deskundige, vernam ik.
(Als u alles over mijn artikel voor het NJB wilt lezen kunt u ook bij het eerste blog hierover beginnen.)
De controle en transparantie van de rechterlijke macht is een zeer essentieel aspect van de checks and balances van onze rechtsstaat. Als we dat niet hadden zou de rechtelijke macht gewoon haar eigen gang kunnen gaan. Geen checks, geen balances. De volksvertegenwoordiging is niet bevoegd. Deze controletaak komt exclusief toe aan de burger zelf.
Het argument van het NJB, geldverspilling, kun je dus vergelijken met een opmerking als:
Laten we het parlement afschaffen. Een dictatuur is veel goedkoper en  efficiënter, al die democratische checks and balances, bah weg ermee.
Tsja,  heeft er iemand belangstelling? Weinig, als je het al decennia onmogelijk maakt en mensen als ondergetekende het ventileren van ongenoegen daarover belemmert. Als je het opvragen van uitspraken afdoet als geschreeuw en vuig gedoe. Uiteraard kun je met zo’n dictaat veel mensen de moed ontnemen om ernaar te vragen.
En ik wil ook toegeven dat het vervullen van dit soort burgerplichten niet de leukste is. Dus je zou het moeten stimuleren. Geef burgers die inzage vragen koffie in plaats van ze tegen de glazen pui van de rechtbank aan te beuken, zoals mij een keer is overkomen. Vergroot de mogelijkheden van de burger om hun controleplicht uit te voeren door bijvoorbeeld burgers te betrekken bij het klachtrecht Rechterlijke Macht (zie mijn voorstel uit 2001 in het Katholiek Nieuwsblad)
Maar is het dan echt zo duur en ingewikkeld, dat anonimiseren? De meeste mensen zijn geneigd somber mee te knikken en zuchten bij dit soort opmerkingen.  Mijn vaste meelezeres is directiesecretaresse geweest, en die denkt er heel anders over:
‘Als ik dat soort stukken schrijf voer ik voor eigennamen vaak codes in. Dan hoef ik niet elke keer ingewikkelde namen te typen en kan ik ze later met zoek en vervang in een keer eenduidig en correct invoeren’
‘Dus en beetje administratief medewerker heeft eigenlijk de geanonimiseerde versie ter beschikking nog voordat de  autonieme versie wordt geproduceerd.’
‘Ja zo gaat dat eigenlijk. Ik moet er niet aan denken om bijvoorbeeld de naam Kyllikki Schöttelndreier uit Feanwâlden elke keer weer opnieuw te moeten uittikken. Ik noem maar wat.’
Het is natuurlijk nog niet helemaal zeker of een gemiddelde rechtbankmedewerker de knop zoek en vervang wel kan vinden. Maar voor die mensen heb ik goed nieuws. Mijn kritische meelezeres zoekt nog werk. Sorry als u denkt dat ik dat cynisch bedoel, dat is niet het geval. Sinds ik op een politiebureau meemaakte dat het een politieagent technisch onmogelijk bleek om copy-paste procedures op teksten toe te passen, waardoor hij de tekst uit een melding letterlijk moest gaan overtypen in een aangifte, heb ik gewoon geen hoge dunk van de administratieve kracht van onze ambtenaren en de door hun ingehuurde ICT-bedrijven.  Mijn vaste meelezeres is dan ook best bereid haar oude laptop met Open Office erop mee te nemen naar haar nieuwe klus op de griffie.
Het kan natuurlijk zijn dat een of andere slimmerik nu gaat roepen dat ik er allemaal te licht over denk. Nee, ik begrijp ook dat er gevallen zijn waarin er een enkele keer nog iets anders weggeknipt moet worden. Als bijvoorbeeld de commandant van de strijdkrachten in een scheidingsprocedure verwikkeld is dan moet je zijn beroep even wegknippen. Om te voorkomen dat dat fout gaat kun je partijen in dit soort situaties best verplichten om zelf even te melden dat ze iets anders dan alleen eigennamen weg willen hebben. Anonimisering is in feite al een grote concessie aan de privacy als je kijkt naar de wetsteksten in casu.
Twintig jaar geleden sprak een rechterscongres zich er op  mijn verzoek over uit dat openbaarheid van alle uitspraken verplicht is.  ‘Als jullie het niet redden met de anonimisering kom maar even langs dan verzinnen we daar wel wat voor’, voegde ik eraan toe. Ah wel het is dus gewoon een smoes gebleken.  En daardoor kán de Rechterlijke macht dus gewoon doen waar ze zin in heeft, ongecontroleerd.
====================================
Dit is de vierde in een serie blogs over de staat van de redactie van het Nederlands JuristenBlad.
De volgende blog in de serie.
De redactie van het NJB bestaat uit voorzitter en voormalig lid van de Hoge raad Coen Drion, voormalig hoogleraar, nu lid Hoge Raad Ybo Buruma en de hoogleraren: Tom Barkhuysen, Ton Hartlief, Corien (J.E.J.) Prins, Taru Spronken, Peter J. Wattel