Cookies

Categorie: ouderverstotingssyndroom

Geplaatst op

Op bezoek bij prinses Laurentien

Ik raakte iets bijzonders toen ik de prinses b ij het aanbieden van mijn laatste boek ongeveer het volgende zei (ik heb niet voorgelezen maar uit mijn hoofd gesproken):
Het doet me veel deugd dat u hier leiding wilt geven aan deze vergadering. Ik denk dat u als persoon de verbeelding bent van waar wij voor staan, blijvend ouderschap voor beide ouders. U koos er zelf voor om uw verbondenheid met uw ouders in uw voornaam vast te leggen. Laurens van uw vader en Jantien van uw moeder. Hiermee drukt u uit wat alle kinderen in hun hart voelen; een basale verbondenheid met de mensen waaruit ze zijn geboren. U bent voor ons een voorbeeld van ouderschap of beter misschien kindschap.
Ik niet denk dat u, mochten uw ouders zouden zijn gaan scheiden u uw nieuwe naam weer uit elkaar had getrokken. U voelt wat dat doet.
Dat leverde aan beide kanten een traantje en een hug op.

bij laurentien
Links André Rouvoet rechts op de foto prinses Laurentien

Ik heb al de nodige persoonlijke verslagen van deze bijeenkomst over ouderverstoting langs zien komen en voor mijn eigen blog houd ik het dan ook maar persoonlijk en vrij kort. Behalve bovenstaande was ik erg blij dat ik even zo dicht bij het staatshoofd in de buurt kon melden dat ik mijzelf beschouw als civil-mort dan wel outlaw. Laurentien knikte toen ik vroeg of ze begreep wat ik bedoelde. Verder heb ik nog netjes in de discussie zakelijk gerefereerd aan iemand waar ik het qua tekst wel mee eens was maar verder voelde ik het eventueel schudden van zijn hand als vervelend en verraderlijk, dus dat heb ik maar niet gedaan. ja zucht. Ook binnen de beweging dienen we ons integer te gedragen. Uitsluiten, denigreren, geen waarheidsvinding, ‘loslaten het komt vanzelf wel weer goed’ waar kennen we dat ook al weer van? Juist! Als we dat zelf niet beter doen zal het nooit wat worden.
PS aanvulling: oorspronkelijk wilde ik het boek bij het begin aanbieden. Maar prima dat het aan het einde gebeuren. Het voorlezen van het tweede stukje van mijn verhaal heb ik toen maar even gelaten. Velen hadden al uitvoerig uitgelegd hoe zeer het justitie en rechters zelf zijn die ouderverstoting programmeren. maar voor U:

Toch worden er in dit land jaarlijks tienduizenden kinderen gescheiden van een of beide ouders. Onder het oog van het portret van uw familieleden wordt door justitie en rechterlijke macht het hakblok ingezet met de uitdaging aan de ouders om hun kind daarop te leggen waarna in tegenstelling tot wat Salomon ooit deed de bijl werkelijk wordt gebruikt om het kind op te delen in een verborgen identiteit van de ene ouder en een angstidentiteit met de zogenaamd zorgende maar vaak programmerende ouder.

Geplaatst op

Verantwoordelijkheid nemen les 1: eigen afspraken

Luchtenveld vvd rechters
Voormalig parlementariër Luchtenveld over hoe zijn voorstel om rechters minder bij scheidingen enzo te betrekken door die rechters onderuit werd gehaald

Dit weekend was ik met een paar mensen erg geschokt betrokken bij een acute vechtscheidingscrisis. Zonder op de details daarvan uitvoerig in te gaan heb ik me voorgenomen minstens twee blogs te wijden aan de lessen die daaruit te leren vallen. Lessen die ik al 20 jaar hanteer, maar die ik graag, nogmaals, anderen duidelijk wil maken.  Voor de duidelijkheid, ik wil daarmee niet zeggen dat ik alles soepel langs me heen heb kunnen laten komen, maar ik ben wel een overlever geworden, zowel persoonlijk als maatschappelijk. Tot nu toe.
gv-presentatie
Op deze foto zowel Ruud Luchtenveld als van harry Bommel en ook nog Kees Vendrik en mijzelf.

Afin, vandaag de eerste les. Al weer bijna 20 jaar pleit ik voor het maken van vroegtijdige afspraken, voor de geboorte, liefst bij het maken van kinderplannen. In de internationale verklaring van Langeac uit 1999 kregen deze ideeën ook veel aandacht. Daarna schreef ik erover,  bijvoorbeeld samen met Harry van Bommel in de Staatscourant. Mijn laatste landelijke televisieoptreden, debat op 2 alweer enige jaren geleden, stond ook in dat teken. Daartussen ligt nog van alles. Ed Spruijt heeft een uitgeklede versie ervan overgenomen. Een directeur van jeugdzorg was enthousiast, het zou allemaal wel even in een campagne worden gegooid.
Essentieel bij deze vorm van afspraken maken is dat je de gangbare circuits buiten sluit. En dat is natuurlijk waar velen afhaakten. Jeugdzorg wil niet buitengesloten worden en rechters al helemaal niet. En dat was natuurlijk ook het punt bij mensen binnen de familierechtbeweging die het voeren van een campagne voor minder overheidsbemoeienis juist een vorm van overheidsbemoeienis vonden (bv de Waal).  Maar eigenlijk bedoelden ze natuurlijk dat ze te bang waren om zicht tegen rechters te keren. Ook Spruijt ging zich natuurlijk niet tegen zijn broodheren richten.
Maar hebben wij die rechters, jeugdzorgers enz. nodig? Nee eigenlijk niet. En die campagne van de overheid?  Nou nee. Spread the word! Ik moet toegeven dat een afspraak om niet naar de rechter te stappen formeel juridisch altijd kan worden doorbroken. Maar het wordt moeilijk om afstand te nemen van een eigen afspraak waar ook je omgeving intensief en in een ritueel bij is betrokken. Een Portugese universitair docente psychologie die ik dit weekend tijdens de krisisbewegingen sprak dacht dat het in haar land allemaal beter ging omdat er meer sociale controle is.  Ik durf er wat om te verwedden dat in heel veel gevallen afspraken die op een manier gemaakt worden zoals ik die voorsta,  heel veel zogeheten ‘vechtscheidingen’ gaan worden voorkomen.
Dus jullie kunnen dat gewoon doen. Afspraken maken. Als je al kinderen hebt kun je het ook nog steeds doen. Nou niet alleen kunnen; moeten! Als je eenmaal in de scheidingstrein zit wordt het moeilijk. Ik geef graag nog een keer een workshop om het helemaal duidelijk te maken. Doe het dan ook. Ga niet romantisch roepen dat het je niet kan overkomen. Afspraken over de zorg voor de kinderen, voor en na scheiding kunnen zelfs scheidingen zelf voorkomen!
Neem je verantwoordelijkheid.
Deze les ging dus over verantwoordelijkheid op micro-niveau. Laten we het in les 2 ook eens hogerop zoeken. Wat kun je samen met anderen buiten je vrienden en familie doen om de loyaliteitsproblemen van kinderen te tackelen?
In deze blog leg ik wat verder uit waaraan ik denk bij het maken van eigen afspraken.
pS1: Had ik dat nog gemist (dank je Iris) De notarissen hebben wel wat bedacht wat in de richting komt ik ben benieuwd hoe dat er precies uit ziet. Iemand ervaring?
 

Geplaatst op

Poging tot doodslag en ouderverstoting

tkjp3def#Toegevoegd  link naar artikel over PAS en geestelijke mishandeling zie onder.  jurisprudentie art300-4

Kinderen die opgroeien met ouderverstoting en ouderverstotingssyndroom oplopen hebben een verhoogd risico op depressie, angstgevoelens en per saldo suïcide.
Instellingen die met de symptomen van ouderverstotingssyndroom worden geconfronteerd maar dat miskennen, falen op een ernstige manier. Vooral als daarbij het volgende een rol speelt:

  • Geen benul van het bestaan dan wel de betekenis van ouderverstotingssyndroom, ondanks dat dit fenomeen al sinds 1999 deel uitmaakt van de Nederlandse literatuur en de jurisprudentie en dit soort instellingen de plicht hebben om zich te vergewissen van de nieuwste wetenschappelijke inzichten.
  • Onzorgvuldig waarnemen van symptomen.
  • Projectie en ontkenning van eigen maatschappelijke en persoonlijke betrokkenheid bij het ontstaan van Ouderverstotingssyndroom die tot ontkenning leiden van het probleem.
  • Zelf verder programmeren van ouderverstoting bij cliënten al dan niet gelardeerd met denigrerende opvattingen over handelen, waarheidsvinding en verantwoordelijkheid in de richting van (volwassen) kinderen en hun verstoten ouders. Het miskennen van ernstige regressie zonder perspectief. Het ondersteunen en goedpraten van programmerend gedrag van ouders en instellingen.

Bovengenoemde punten kunnen leiden tot een duiding van geestelijke mishandeling. Dit is strafbaar volgens de wet art 300 lid 4 wetboek van strafrecht ( zie mijn artikel daarover in het boek Moeder-Kind-Vader, een drieluik over ouderverstoting).  Dit geldt met name als in het latere leven van een ( volwassen geworden) kind symptomen als suïcide en depressie verkeerd worden gediagnosticeerd en daardoor versterkt.  Dit probleem treedt dus met name op bij instellingen in de Geestelijke Gezondheidszorg.
Als bovenstaand aangeduide geestelijke mishandeling van toepassing is dan kan worden gesteld dat deze mishandeling de dood tot gevolg kan hebben. Ook als het om zelfdoding gaat. Daarbij dient voorwaardelijke opzet te worden aangetoond. Met deze waarschuwing daarbij afgeleverd is een sterk begin gemaakt met het ter kennis brengen van een levensgevaarlijke situatie en het duiden van de plicht daar iets mee te ondernemen. Bij het negeren van deze waarschuwing komt voorwaardelijke opzet in zicht.

TKJP-0001
artikel TVKJP

Ook zal ik hier nogmaals verwijzen naar de zeer gerichte literatuur, bijvoorbeeld mijn artikel in het Tijdschrift voor Kinder en Jeugdpsychotherapie (zie plaatje met klikbaar onderschrift).
Ook certificerende instanties, inspecties en verzekeraars mogen zich eens op de kop krabben over hun medeverantwoordelijkheid.
Ik zal niet verhelen dat bij het schrijven van dit blog enige persoonlijk motief aanwezig is, al ga ik daar even niet verder op in. De instelling waar ik inspiratie opdeed voor dit blog mag zich diep schamen. Maar de bedoelde pro-fessionele instelling is zeker niet de enige instelling in de Geestelijke Gezondheidszorg die verstoten ouders als persona non grata behandelt en (volwassen) kinderen in de gevarenzone brengt.
PAS en Geestelijke mishandeling MKV (hoofdstuk uit drieluik ouderverstoting 2004
PS1 ( Met dank aan Abdel) Aanvullend op mijn eerdere jurisprudentieverwijzingen in het artikel in het boek MKV:

Hof Den Haag 31 mei 2017:
Hoewel in de wetsgeschiedenis van artikel 300 Sr niet wordt gesproken over de geestelijke gezondheid kan naar het oordeel van het hof niet worden uitgesloten dat de wetgever ook dit belang beoogt te beschermen. In ieder geval biedt de in het vierde lid van artikel 300 Sr genoemde gelijkstelling van mishandeling met benadeling van de gezondheid aanknopingspunten voor strafbaarheid van niet alleen het veroorzaken van lichamelijke pijn, letsel of onlust, maar ook voor mishandelingen van psychische aard. Het hof is van oordeel dat niet iedere kleinerende of denigrerende handeling of opmerking als mishandeling in de zin van artikel 300 Sr kan worden aangemerkt. Het komt aan op de omstandigheden van het geval, waaronder de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht of gemaakt.
PS2: Poging tot doodslag vind ik in bepaalde situaties en verdedigbare verdachtmaking. Een lichtere aantijging is Dood door schuld. Daar zijn hulpverleners eerder voor vervolgd. Mocht iemand serieus wat ondernemen met dit blog dan is het zaak goed af te wegen welke verdenking wordt geponeerd.
PS2; ik ga niet langer verhelen dat mijn persoonlijke motief in deze is geïnspireerd door Pro Persona Lunteren.
Geplaatst op

Hoe de staat ons gegijzeld houdt

Gijzeling of ontgijzeling? Dit plaatje is een onderdeel van een schilderij dat ik maakte met het beeld van de Erlkönig die een kind uit het leven kaapte.

De meeste lezers van mijn blog begrijpen inmiddels wat ouderverstotingssyndroom inhoudt. Een kind verstoot een ouder door constante druk, gijzeling, kortom loyaliteitsmisbruik van de andere, programmerende ouder. Het maakt zich de verstoting van de programmerende ouder eigen. Ik heb altijd proberen duidelijk te maken dat die loyaliteitsdruk niet alleen afkomstig is van de programmerende ouder maar ook van de instituten op meso-niveau en de staat op macro-niveau. In mijn lezing, alweer meer dan een maand geleden in Bratislava op een congres over emotionele kindermishandeling kwam ik tot nog verder gaande conclusies:

– Loyalty-abuse in Parental Alienation can be considered as a manifestation and a result of a broader existence of loyalty of civilians facing the powers that be. Even if loyalty is not in the own interests of civilians.

– Loyalty-abuse is simply one of the major mechanisms of power. Parental alienation is the excessive form of abuse of power finally originated in the behavior of our so called rule of law.

– As I have argued this abuse is manifested and persisted through manipulation practices at various levels. The child is urged to unknow about the reality of alienation on every level, We are also urged to unknow this reality.

En hoe staat het met mijn eigen loyaliteitsbindingen met de staat waarin ik leef? Ik moet toegeven die zijn hecht. Hecht maar verbrokkeld. Hoe langer hoe meer verziekt. Maar ook in het negatieve kan een loyaliteitsbinding zich voortzetten. Loskomen van deze gijzeling is niet eenvoudig wat schreeuwen. Het is constateren dat er al jaren diep van binnen iets zeer pijnlijk schuurt.

Ik ken de heftige en goed gelezen internetpublicisten die hun afkeer uiten in fuzzy geschreeuw. Soms zeggen ze daardoor iets wat raak is. Want soms moet je kwaad zijn om je vertoornde ziel bloot te leggen, de waarheid boven tafel te laten komen. Maar vaak heeft dat verzet ook iets onvoldragens. Het verzet in mij heeft ook soms vaak iets niet helemaal voldragens, maar dan vaak weer op een andere manier. Ik doe mijn best uiteraard. Onze maatschappij blinkt er in uit je ziel te beschadigen. Het dwingt je links of rechtsom tot loyaliteit. Het dwingt tot zielsvervuiling, het grijpt je zwakke plekken bij de lurven om ze nog zwakker te maken. Je wordt in Nederland niet snel in de gevangenis gegooid als publicist, maar ook dat komt overigens wel voor (maar niet zo vaak als in Turkije). Mensen die hun bek open trekken vinden zich uiteindelijk tegenover elkaar en slaan elkaar de hersens in onder het sadistische oog van de ware ‘powers that be’.

Het los laten van valse loyaliteit door kinderen met ouderverstotingssyndroom is zwaar. Sommige van mijn lezers kunnen zich daar zo langzamerhand wel een voorstelling van maken. Maar laten  we goed kijken naar onze eigen loyaliteitsbanden, alles wat we braaf blijven accepteren van deze staat. Braaf elke keer naar de verfoeide rechterlijke macht blijven stappen, bij jeugdzorg aankloppen voor een OTS om de programmerende ouder in het gareel te krijgen, meestal overigens zonder resultaat. Als we daar goed naar kijken hoe ook wij net als kinderen ons een verstotingssyndroom eigen maken ons tegen onze lief te hebben medemensen te keren, want ze zijn zus of zo in DSM te classificeren enzo, dan begrijpen we misschien pas goed hoe moeilijk kinderen het kunnen hebben. Laat ons liever onze zwakheden samen rapen en ze tot kracht maken. Met behoud van kritiek. En niemand hoeft zich door een ander te laten intimideren natuurlijk. Maar blijf kijken waar het vandaan komt.

Gebruikelijke oplossingen uit dit maatschappelijke loyaliteitsmisbruik, ontgijzeling zijn criminaliteit, gek worden, motorclubs, isolatie, vlucht in drugs, in onwetendheid (NOS-journaal) of naar drugs en gokken. Dat zijn dingen die mensen intuïtief dan wel bedacht kiezen om zich uit de dwingende druk van de maatschappelijke loyaliteit te bevrijden of zich eraan aan te passen. Net hoe je het bekijkt. Sneaky gedrag is misschien nog wel het meest gebruikelijke. Je kunt eigenlijk bijna niet meer recht voor zijn raap zijn. Iedereen kleed de kritiek naar de machten voorzichtiger in dan die naar zijn medemensen.  Veel vaders zijn in dit soort vaarwaters terecht gekomen, een beetje, helemaal.

Het gaat er hier natuurlijk niet om dat we niet wat over zouden mogen hebben voor het leven in een welvaartstaat. Natuurlijk. Maar wat ons geboden wordt is schijnwelzijn, brood en spelen op zijn best, wat bovendien nog extra ten koste gaat van kinderen en veel mensen in zogenaamd onderontwikkelde landen.  Wat ons geboden wordt is dictatuur. Ik kan niet alles nog een keer uitvoerig in dit, toch al uitgebreide, blog toelichten. U zult als u hier als argeloze lezer komt wat links moeten volgen. Dat kan bijvoorbeeld met de tags onder dit blog. Of bladert u terug door mijn recente blogs (bijvoorbeeld het systematische nep-wetenschapgebruik van de Raad voor de Kinderbescherming). Of leest u mijn publicaties. Of bekijk mijn mediaoptredens.

Wer reitet so spat durch nacht und wind? Es ist der Vater mit seinem kind.–Mein Vater, mein Vater jetzt fasst er mich an Erlkonig hat mir ein Leids getan! Goethe muziek Schubert

Geplaatst op

Betrokkenheid en ouderverstoting

“Deze twee publicaties maken het ouderverstotingssyndroom echter enigszins verdacht. Zander is namelijk een voorvechter van het vaderrecht. Zijn publicaties zijn mede gebaseerd op persoonlijke negatieve ervaringen: hij strijdt al jarenlang voor het omgangsrecht van zijn eigen kinderen. Het ouderverstotingssyndroom komt hem, in zijn positie, dus goed van pas. Er is in dit geval dus wel aandacht voor het fenomeen, maar is dit wel juiste en objectieve aandacht?”
Met deze woorden betichtte collega (pedagoge?) Sanne Bosmans mij In 2004,  in verband met de 2 eerste boeken die onder mijn redactie, over ouderverstoting in Nederland verschenen, ervan een te grote betrokkenheid bij het onderwerp te hebben.
Tegen dit soort kritiek ben ik steeds weer aan blijven lopen. Onlangs maakte ik het mee dat een therapeutisch zeer waardevol gesprek met een volwassen ouderverstotingsslachtoffer door een therapeut werd weggezet als onprofessioneel roldoorbrekend. En ik maakte mee dat een contact van een ander zeer nabij volwassen ouderverstotingsslachtoffer met een verstoten vader (niet ik) door de therapeute van de eerste werd weggezet met de waarschuwing niet zijn therapeut te worden.
Betrokkenheid is bij ouderverstoting noodzakelijk anders overbrug je het onbegrijpelijjke, het tegen-intuïtieve karakter ervan niet. Er is een grote cognitieve afstand tussen een ‘professionele’ therapeut en de waarneming van ouderverstotingsprogrammering bij een op het eerste gezicht warme, verantwoorde relatie tussen een programmerende ouder en haar kind.
Over dit onderwerp zal ik binnenkort spreken op een congres. Nadere aankondiging volgt. In verband daarmee kreeg ik van meelezer R de volgende videotip die inderdaad zeer de moeite waard is in dit verband.

Geplaatst op

B pakt zijn leven weer op

B gaat, mag, weer bij zijn tante wonen, nadat jeugdzorg samen met zijn moeder hem vergeefs, met valse machtiging en machtsmisbruik, probeerde te dwingen om in een bijna-gesloten jeugdinrichting te gaan wonen.  De oma van B deelde dat mee op de vorige blog die we over hem schreven.p1030511
Dat betekent dat dankzij de vele steun, de publiciteit, de onverzettelijkheid van B en zijn grootouders en tante, zijn strijd is gestreden. Hij heeft twee keer moeten onderduiken, ook om aan de illegale praktijken van jeugdzorg te ontsnappen. Met jeugdzorg zal hij nu niet snel meer te maken krijgen want over een paar maanden is hij volwassen. Ik denk B inmiddels goed genoeg te kennen om te verwachten dat hij zijn, door jeugdzorg opgelopen, trauma’s achter zich zal laten en dit hele gedoe vooral te zien als een geweldig sterke manier om volwassen te worden. Een transitie van jewelste zeggen we dan in de pedagogiek.
Ik las tot mijn genoegen dat B ook weer voorzichtig stappen zet naar zijn moeder, die samen met jeugdzorg dit hele drama in elkaar zette.  Je ouders blijven je ouders, ondanks alles. In vrijheid zal B hopelijk stapjes blijven zetten die hem van uit een volwassen optiek een nieuwe verbinding met zijn moeder laten ontdekken. De stappen naar zijn eigen vader heeft hij in de loop van het hele gedoe al gezet. Er is alle reden om dankbaar en verheugd te zijn. Een mooi eind van een lange geschiedenis (lees alle blogs hierover) B, ik wens je veel sterkte.
PS1 helaas kan jeugdbescherming Gelderland deze geschiedenis niet achter zich laten en dit lijkt B te dwingen om zich ook weer hier mee bezig te houden. Zie recenter blog.

Geplaatst op

Bestrijden van ouderverstoting vergt ook ander woordgebruik

Vandaag conferentie ouderverstoting in Olst. Een mooi pallet van lezingen. Allemaal van hoge kwaliteit zowel inhoudelijk als qua presentatie. In mijn verhaal heb ik geprobeerd wat touwtjes aan elkaar te knopen zodat we met zijn allen dat machtsbolwerk familierecht van haar voetstuk af kunnen trekken. We hebben in ieder geval nu een gezamenlijke hashtag #ouderverstoting. Helaas heb ik geen twitteraccount, maar ik hoop dat het anderen wat touwtjes in handen geeft om wat groters in elkaar te vlechten zodat we er samen aan kunnen trekken.  Graag had ik deze week op het Malieveld en Olst nog voor elkaar gekregen dat er zich groepjes gaan vormen die bij rechtbanken openbare uitspraken gaan opeisen. Maar ik weet dat zo dicht bij revolutie voelt (hoewel volledig legitiem, en zelfs een burgerplicht) dat het nog even verder moet broeien. Alles kookt eigenlijk nog teveel onderhuids.
Ik heb me altijd erg geërgerd aan het gebruik van de term ‘ verzorgende ouder’  en vaak geprobeerd daar wat anders (status-Quo-ouder) voor te verzinnen. Een ouder wegnemen van het kind verdient namelijk niet het woord ‘zorg’. Congresorganisator Erna had ongeveer hiervoor nu de woorden binnen- en buitenouder uitgevonden. Vind ik wel mooi. Evenals het woord onthechtscheiding in plaats van het vreselijke woord vechtscheiding. Ivor, die dit introduceerde ging daar wel zelf nog even wat onzorgvuldig mee om vond ik.  Afin daarover een andere keer meer.
joep conferentie Olst

Geplaatst op

De rechtsstaat is geldverspilling

SC20121108-115254-1
Zorgelijke griffier

‘het is nogal een verspilling van belastinggeld om volslagen oninteressante (familie)zaken te gaan zitten anonimiseren en op de website te zetten waar niemand ooit ook maar de minste belangstelling voor zal hebben.’  Aldus de redactie van het Nederlands JuristenBlad, bestaande uit hoogleraren en leden van onze Hoge Raad. In casu blijkt ze zich ook nog te hebben laten bijstaan door een deskundige, vernam ik.
(Als u alles over mijn artikel voor het NJB wilt lezen kunt u ook bij het eerste blog hierover beginnen.)
De controle en transparantie van de rechterlijke macht is een zeer essentieel aspect van de checks and balances van onze rechtsstaat. Als we dat niet hadden zou de rechtelijke macht gewoon haar eigen gang kunnen gaan. Geen checks, geen balances. De volksvertegenwoordiging is niet bevoegd. Deze controletaak komt exclusief toe aan de burger zelf.
Het argument van het NJB, geldverspilling, kun je dus vergelijken met een opmerking als:
Laten we het parlement afschaffen. Een dictatuur is veel goedkoper en  efficiënter, al die democratische checks and balances, bah weg ermee.
Tsja,  heeft er iemand belangstelling? Weinig, als je het al decennia onmogelijk maakt en mensen als ondergetekende het ventileren van ongenoegen daarover belemmert. Als je het opvragen van uitspraken afdoet als geschreeuw en vuig gedoe. Uiteraard kun je met zo’n dictaat veel mensen de moed ontnemen om ernaar te vragen.
En ik wil ook toegeven dat het vervullen van dit soort burgerplichten niet de leukste is. Dus je zou het moeten stimuleren. Geef burgers die inzage vragen koffie in plaats van ze tegen de glazen pui van de rechtbank aan te beuken, zoals mij een keer is overkomen. Vergroot de mogelijkheden van de burger om hun controleplicht uit te voeren door bijvoorbeeld burgers te betrekken bij het klachtrecht Rechterlijke Macht (zie mijn voorstel uit 2001 in het Katholiek Nieuwsblad)
Maar is het dan echt zo duur en ingewikkeld, dat anonimiseren? De meeste mensen zijn geneigd somber mee te knikken en zuchten bij dit soort opmerkingen.  Mijn vaste meelezeres is directiesecretaresse geweest, en die denkt er heel anders over:
‘Als ik dat soort stukken schrijf voer ik voor eigennamen vaak codes in. Dan hoef ik niet elke keer ingewikkelde namen te typen en kan ik ze later met zoek en vervang in een keer eenduidig en correct invoeren’
‘Dus en beetje administratief medewerker heeft eigenlijk de geanonimiseerde versie ter beschikking nog voordat de  autonieme versie wordt geproduceerd.’
‘Ja zo gaat dat eigenlijk. Ik moet er niet aan denken om bijvoorbeeld de naam Kyllikki Schöttelndreier uit Feanwâlden elke keer weer opnieuw te moeten uittikken. Ik noem maar wat.’
Het is natuurlijk nog niet helemaal zeker of een gemiddelde rechtbankmedewerker de knop zoek en vervang wel kan vinden. Maar voor die mensen heb ik goed nieuws. Mijn kritische meelezeres zoekt nog werk. Sorry als u denkt dat ik dat cynisch bedoel, dat is niet het geval. Sinds ik op een politiebureau meemaakte dat het een politieagent technisch onmogelijk bleek om copy-paste procedures op teksten toe te passen, waardoor hij de tekst uit een melding letterlijk moest gaan overtypen in een aangifte, heb ik gewoon geen hoge dunk van de administratieve kracht van onze ambtenaren en de door hun ingehuurde ICT-bedrijven.  Mijn vaste meelezeres is dan ook best bereid haar oude laptop met Open Office erop mee te nemen naar haar nieuwe klus op de griffie.
Het kan natuurlijk zijn dat een of andere slimmerik nu gaat roepen dat ik er allemaal te licht over denk. Nee, ik begrijp ook dat er gevallen zijn waarin er een enkele keer nog iets anders weggeknipt moet worden. Als bijvoorbeeld de commandant van de strijdkrachten in een scheidingsprocedure verwikkeld is dan moet je zijn beroep even wegknippen. Om te voorkomen dat dat fout gaat kun je partijen in dit soort situaties best verplichten om zelf even te melden dat ze iets anders dan alleen eigennamen weg willen hebben. Anonimisering is in feite al een grote concessie aan de privacy als je kijkt naar de wetsteksten in casu.
Twintig jaar geleden sprak een rechterscongres zich er op  mijn verzoek over uit dat openbaarheid van alle uitspraken verplicht is.  ‘Als jullie het niet redden met de anonimisering kom maar even langs dan verzinnen we daar wel wat voor’, voegde ik eraan toe. Ah wel het is dus gewoon een smoes gebleken.  En daardoor kán de Rechterlijke macht dus gewoon doen waar ze zin in heeft, ongecontroleerd.
====================================
Dit is de vierde in een serie blogs over de staat van de redactie van het Nederlands JuristenBlad.
De volgende blog in de serie.
De redactie van het NJB bestaat uit voorzitter en voormalig lid van de Hoge raad Coen Drion, voormalig hoogleraar, nu lid Hoge Raad Ybo Buruma en de hoogleraren: Tom Barkhuysen, Ton Hartlief, Corien (J.E.J.) Prins, Taru Spronken, Peter J. Wattel

Geplaatst op

De schijnwereld van Buruma en Drion cs

‘Hetzelfde geldt voor wat betreft je klacht over niet openbare uitspraken: die worden waarschijnlijk nog wel op een openbare zitting gedaan,….’
en:
Daarbij zeg je overigens niets over enig concreet verzoek in een individuele zaak. Dat wordt denkelijk wél gehonoreerd.…
Nog twee passages (zie eerder blog) uit de merkwaardige afwijzingsgronden van de redactie van het Nederlands JuristenBlad in verband met mijn artikel over de verdachte antecedenten van de Raad voor de Rechtspraak en de niet-openbaarheid van uitspraken in, onder andere, het familierecht. Die redactie, bestaande uit (emeritus) hoogleraren en Hoge Raadsleden denkt dus dat uitspraken in het familierecht nog op een openbare zitting letterlijk worden uitgesproken. In welke wereld leven deze heren en een dame denkelijk, waarschijnlijk?
Ik begin maar even met een citaat van Willem Korthals Altes, toen hij dit in 2006 schreef, raadsheer bij het Hof Arnhem:

befgajes in de bajes
Valsheid in geschrifte, ambtsmisdrijf

‘Vele malen per jaar typ ik ‘en in tegenwoordigheid van de griffier uitgesproken ter openbare terechtzitting van [datum]’ en sla ik het aldus afgesloten concept-arrest voldaan in mijn computer op. De VMC-studiecommissie Openbaarheid van rechtspraak heeft deze frase in haar rapport Toegang tot rechterlijke uitspraken nu genadeloos als een leugen (misschien wel De Grootste Leugen) ontmaskerd. Mijn arrest wordt evenmin als de overgrote meerderheid van de rechterlijke beslissingen in Nederland ooit op een terechtzitting uitgesproken en al helemaal niet in het open
baar. De procureurs van partijen krijgen de grosse of een afschrift en voor het overige verdwijnt het arrest met het griffiedossier in het archief. Heel misschien komt het op de site van www.rechtspraak.nl terecht, maar dan moet het tot de statistisch haast verwaarloosbare elite van 0,9% gelukkigen toetreden. Bovendien is de kans groot dat het arrest om privacyredenen dan ook nog eens wordt geanonimiseerd. Leve de openbaarheid van onze rechtspraak dus! (VMC zie link)

Deze raadsheer geeft zijn valsheid in geschrifte nog gewoon toe alsof het niets is. En het is allemaal nog veel erger. In mijn omstreden artikel geef ik juist uitvoerig aan dat je, als burger, ook helemaal geen toegang krijgt tot dat soort uitspraken (behalve dus die 0,9%, inmiddels een promille of zo meer), zeker niet in het familierecht en ook niet enkelvoudig of individueel. Ik beschreef wat ik daartoe 20 jaar lang heb verzet.
De door Korthals Altes gegeven beschrijving van de gang van zaken wordt ook prima gedekt door een citaat uit een mail, die ik dit jaar in mijn hoedanigheid van rechtbankdeskundige, kreeg van senior juridisch medewerker/griffier Mr. Sluijters van de rechtbank Gelderland (Arnhem):
‘In onderhavig geval is de uitspraak niet mondeling in een openbaar toegankelijke gelegenheid uitgesproken en is deze evenmin is gepubliceerd. De beschikking is verzonden aan partijen/belanghebbenden, waarmee conform voormelde artikelen is voldaan aan het openbaarheidsvereiste.’
Sluijters geeft hier prima weer wat in heel Nederland gebeurt met dit soort uitspraken,  er wordt opgeschreven dat ze openbaar worden uitgesproken, maar dat is niet het geval. Massale valsheid in geschrifte en een gang van zaken die leidt tot nietigheid in al die miljoenen uitspraken in het familierecht van de laatste decennia. Want zo lang gaat dat al zo. De redactie van het fameuze Nederlands JuristenBlad leeft dus waarschijnlijk al decennia lang in een waanwereld. Als ik andersom, en terecht nu zou beweren dat Nederland geen rechtstaat is met dit soort bananenrepubliekpraktijken (zie notitie hieronder), dan loop ik de kans om naar een psychiatrische instelling te worden afgevoerd als ware ik iemand met waandenkbeelden. Of wellicht de goelag archipel (gedwongen behandeling van extremisten) van Ronald van Raak. Een waanpraktijk, denkelijk waarschijnlijk. Maar ik laat mij nergens meer door weerhouden.
Dit is de tweede in een serie blogs over de staat van de redactie van het Nederlands JuristenBlad. De volgende blog in de serie
De redactie van het NJB bestaat uit voorzitter en voormalig lid van de Hoge raad Coen Drion, voormalig hoogleraar, nu lid Hoge Raad Ybo Buruma en de hoogleraren: Tom Barkhuysen, Ton Hartlief, Corien (J.E.J.) Prins, Taru Spronken, Peter J. Wattel
dossier openbaarheid van uitspraken
Een meer zakelijke opsomming van feiten en argumenten rondom de openbaarheid van rechterlijke uitspraken. Dit verhaal dekt voor een deel wat ik in het omstreden artikel voor het NJB beweer.
PS1 met excuses aan de bananenrepublieken die in werkelijkheid natuurlijk zo heten omdat ze onder het dictaat leven van westerse (bananen)bedrijven als Monsanto,  United Fruit (chiquita) en Standard fruit (Dole) die hun macht via idiote patenten kunnen uitoefenen die alleen kunnen bestaan met geperverteerde Westerse juridische systemen. Ze zijn dus eerder het slachtoffer dan het slechte voorbeeld.

Daarbij komt dat het aanvragen van een patenten heel erg duur is en dat het ook kan worden aangevochten door (dure) advokaten van een tegenpartij. En dat zou de Bolster niet eens kunnen betalen. Ze hebben evenmin geld om de patentaanvragen van Monsanto, Synganta en enkele andere bedrijven aan te vechten hoewel dat eigenlijk zou moeten gebeuren, want het gaat in feite om een vorm van diefstal. bron

Iets om over na te denken als we weer eens aan ontwikkelingswerk doen door onze rechters op pad sturen om ergens het lichtende voorbeeld te gaan geven. Maar denk zeker ook aan TTIP waarmee we via rechters wanverhoudingen in arme landen gaan afdekken met schijnjuristerij.

Geplaatst op

Vaderverstoting: therapeutische praktijk

(update 18-2-2016; lees ook de commentaren. 150617 link naar hele artikel)

Voor mijn lezers een paar citaten uit mijn net verschenen artikel in het Tijdschrift voor Kinder- en Jeugd Psychotherapie: Vaderverstoting; een uitdaging voor de therapeutische praktijk.tkjp3def#

Toch verliest in Nederland elk uur minstens één kind de opvoedingsrelatie met zijn vader. Meestal gebeurt dit tegen de wil van de vader. Vaders staan voor de vraag hoe ze hun opvoedingsverantwoordelijkheid dan nog waar kunnen maken. Kinderen komen in ernstige hechtingsproblemen. Vaak verstoten deze kinderen hun vader (soms ook moeder) en daarmee eigenlijk een deel van hun identiteit.

In het algemeen wordt ouderverstoting vaak gezien in de context van een, bestaande of dreigende, partnerscheiding waarbij het onderscheid tussen partner- en ouderrelaties, gevoed door onderling wantrouwen, uit het oog wordt verloren. Dit wantrouwen wordt versterkt door het perspectief van de uiteindelijke alles of niets oplossing die de maatschappij voor deze conflicten biedt. Dit leidt tot eenhoofdig gezag of niet-gedeeld hoofdverblijf en daarna vaak op termijn tot beëindiging van de omgang. Het is opmerkelijk dat ook het maatschappelijk/juridisch discours vaak geen onderscheid weet te maken tussen partner en ouderscheiding en denigrerend is naar ouders en specifiek vaders.

De geestelijke gezondheidszorg heeft een belangrijke taak in het blootleggen en helen van deze wond. Maar zowel op micro- (de casus), meso- (instanties) als macro- (maatschappelijk, politiek) niveau zal er een coalitie moeten ontstaan van goedwillende juristen, sociaalwetenschappers en betrokkenen om een ingewikkeld maar in de kern eenvoudig (een kind heeft immers twee ouders) politiek/sociaal probleem te tackelen.

Daar komt bij dat deze processen, geheel tegen de wet in, meestal niet transparant zijn, omdat de rechterlijke macht zich al decennia niet meer wenst te houden aan de grondwettelijk en mensenrechtelijk verplichte openbaarheid van uitspraken.

dossier ouderverstotingssyndroom

dossier openbaarheid van uitspraken

voor bestellingen van dit vaderthemanummer:
Vereniging voor Kinder-en Jeugdpsychotherapie
Maliebaan 50B
3581 CS Utrecht
Tel. 030-2965348
E-mail: info@vkjp.nl

15-2: De reactiemogelijkheden vooralsnog hersteld.
Lees de interessante discussie!

het hele artikel