Cookies

Schilderen met je kind

Beeld uit de kortfilm “papa” van Iris

Zelf is me door de Raad voor de Kinderbescherming verweten dat ik liedjes zong en op een bakfiets reed met met mijn kind ( Ja echt) “Wel leuk maar niet verstandig” vonden ze. Dat ik ook schilderde met mijn dochter werd er niet bij vermeld.
Ik moest daaraan denken toen ik een recente examenfilm van Iris Kuntkes bekeek. Daarin is de vader ook kunstenaar en stuitert op moeders pogingen de gezamenlijke dochter van al dat leuks af te houden. Een mooi helder verhaal. Maar wat er aan ontbreekt is het structurele kantje. Want al die manipulaties van moeders (vaders soms) zouden niets voorstellen als er geen Rechters en Raden waren die dit soort wangedrag grofweg belonen.

Over die structurele kant van de zaak, de samenhang tussen ouderverstoting en vaderschapsdiscriminatie op micro, macro en meso-niveau schreef ik een artikel dat net vandaag werd gepubliceerd in New Male Studies.

Mijn dochter schilderde met mij op een muur

Een mooi herkenbaar beeld uit de film is waar de dochter geschminkt rondloopt en schildert met haar vader. Het deed me erg denken aan het plaatje dat ik hier naast laat zien van mijn geschminkte dochter toen ze ongeveer 4 jaar was.

Ik sta hier ongeveer in janken uit te barsten en denk terug ( zie vorige blog) hoe ik als vader eigenlijk gedwongen wordt dat soort gevoelens niet te laten zien.

De film is hier te vinden.
Ook mijn artikel is gratis toegankelijk deze keer.

Verketterd

Het ouderverstotingssyndroom werd volgens de gangbare opvattingen in 1985 voor het eerst beschreven door Richard Gardner. In 1992 volgde zijn lijvige hoofdwerk het eerste artikel op. Toen Bernet een paar jaar geleden de geschiedenis van dit begrip uitdiepte kwam hij tot veler verbazing uit bij Wilhelm Reich die in 1949 al min of meer een omschrijving van het begrip had gegeven in zijn boek “Character analysis”. Of al eerder? Het boek stamt immers uit 1933?
Bij het uitwerken van mijn laatste artikel stuitte ik weer op die verwijzing. Ik ontdekte ook dat Bernet deze kennis in een volgend artikel weer had laten zitten en de geschiedenis van de beschrijving van ouderverstoting weer ergens bij Wallerstein liet aanvangen.
Dus besloot ik om zelf een en ander uit te zoeken. De Engelse versie van Reichs boek was volgens het catalogussysteem Picarta alleen in Leiden te vinden. Maar na wat omzwervingen bleek een Duitse versie hier in Deventer in de Atheneumbibliotheek aanwezig. Samen met de bibliothecaresse probeerde ik uit te zoeken hoe het zat met de verschillende drukken. Uiteindelijk kwam ik zelf tot de conclusie dat Reich het oorspronkelijke werk in het Duits had geschreven maar de aanvulling in 1945 in het Engels. Hij verbleef toen in de States. Het kostte wat moeite om het door Bernet aangehaalde citaat te vinden omdat ik dus nu met een andere editie zat. Gelukkig bleek er in Duitsland een vaderorganisatie te zijn (Väter für Kinder) die het allemaal al eens had uitgezocht. In het Duits dan wel. Ik was zeer verbaasd te lezen hoe precies Reich het ouderverstotingssyndroom had omschreven, preciezer dan ik op grond van het citaat van Bernet verwachtte. Inclusief de vrij essentiële verinnerlijking van de verstoting bij het kind. Gardner verwees niet naar Reich. Bernet eerst wel. Reich werd vele malen verketterd in zijn leven. Door de communisten, de nazi’s de psychoanalytische vereniging, de Amerikanen. Het kon niet op. Toch had hij mooie ideeën die dus zijn tijd soms ver vooruit waren.

Ik citeer het belangrijkste stuk:

Ich möchte hier ein klinisches Beispiel aus meiner ärztlichen Erfahrung einschalten.
Bei einer Ehetrennung hatte die Mutter mit dem Vater der Kinder die Vereinbarung getroffen, daß die Kinder zunächst bei der Mutter verbleiben, daß sie aber, wenn sie das 14. Lebensjahr erreichten, sich selbst freiwillig entscheiden sollten, bei wem sie weiterleben wollten. Eines der Kinder äußerte schon mit 12 Jahren den Wunsch, beim Vater zu leben. Daraufhin griff die Mutter zum Mittel der Diffamierung des Vaters, der abwesend war. Dem Kinde wurde die Überzeugung beigebracht, daß der Vater ein Mensch wäre, der andere Menschen beherrschen wollte, man müßte vor ihm auf der Hut sein, denn man könnte sich seinem Einfluß nicht mehr entziehen, wenn man einmal unter ihn geraten wäre. Diese Diffamierung war um so unverständlicher, als der Vater an der genau entgegengesetzten Schwäche litt, Menschen seiner Umgebung uneingeschränkte Freiheit zu lassen. Das Argument der Pestreaktion wurde erst einige Jahre später verständlich: Die Entfremdung des Vaters war offenbar nicht völlig geglückt, denn die Mutter griff zu einem schärferen Mittel. Sie brachte den Kindern die Uberzeugung bei, daß der Vater verrückt geworden and daher gefährlich wäre. Dies wirkte. Das Kind entwickelte eine neurotische Selbstversagung. Seine Charakterhaltung begann sich immer mehr dahin zu entwickeln, daß man sich gerade das, was man am sehnlichsten wünschte, zu versagen hatte.Das wurde nun zu einem Zwang. Der Einfluß der Mutter verinnerlichte sich im Kinde in so hohem Grade, daß das Kind sich jahrelang den heißen Wunsch, den Vater zu besuchen, versagte. Obwohl es später einsah, daß die Verrücktheitserklärung des Vaters ein Mittel, es fernzuhalten, gewesen war, behielt es die nun phobisch gewordene Angst, den Vater zu besuchen, bei. Obwohl es nun erwachsen war, war es unfähig, sich von der Mutter zu lösen and sein eigenes Leben zu führen. Es schob seinen Entschluß, das mütterliche Haus zu verlassen, immer wieder hinaus. Es war deutlich, daß eine Zwangshemmung es im Hause der Mutter festhielt. Genau das also, was diese Mutter dem Vater des Kindes zugeschrieben hatte, war komplett gelungen. Im Leben des Kindes hatte sich ein irreparabler Bruch festgesetzt. Die Selbstversagung durchaus rationaler Wünsche war zu einer dauernden Grundhaltung geworden. Obwohl sie den Vater sehr schätzte und liebte, vermochte sie es nicht über sich zu bringen, mit ihm auch nur wenige Tage in den Ferien oder bei ähnlichen Anlässen zu verbringen.

Alle citaten bij Väter für Kinder

Peter Hoefnagels politicus, wetenschapper, vader, vechter en kunstenaar.

Peter Hoefnagels (wikipedia/Joep Zander)

In memoriam Peter Hoefnagels.

Ik herinner me nog hoe Emiel en ik ons door een stukje dicht bos worstelden om toch nog wat sneller bij de molen van Peter te komen. Hoe we eenmaal aangekomen eindeloos konden luisteren naar Peters onderhoudende verhalen over zijn leven en werken. Vooral intrigerend vonden wij de verhalen over de kinderhandel (letterlijk) die zich decennia geleden ook onder het oog van kinderbeschermers afspeelde. We verslonden een paar stukken hierover uit zijn nog niet gepubliceerde “biografie”. Ik vroeg me af hoe vergelijkbaar dat is met de handel (letterlijk) en wandel van de huidige voogdijinstellingen die soms vooral bezig zijn met speculatie en vastgoedhandel en daar de kinderen voor gebruiken.

Peter bemoeide zich flink met het familierecht. Niet iedereen wist dat hij daar ook een persoonlijke betrokkenheid bij had. Emiel en ik waren hem zeer dankbaar dat hij ons de ruimte gaf om daar in onze interviews op in te gaan en dat ook voor een deel te publiceren in het boek Verpasseerd Ouderschap.
Peter was ook een vader die het ouderverstotingssyndroom van dichtbij kende. Als vele vaders met een status in politiek en wetenschap was hij beducht dat hij zou kunnen worden afgerekend op deze grote betrokkenheid. Die angst was niet helemaal onterecht. Een adjunct-directeur van de Oostelijke kinderbescherming had ik een tiental jaren daarvoor al horen beweren dat Peter zo’n zijn eigen issues kende. Dat is een makkelijke manier om iemand pogen weg te zetten. Dus uiteindelijk geheel, heel erg onterecht. Voor vrouwen mag het persoonlijke politiek zijn, voor mannen is het persoonlijke blijkbaar een probleem in de politiek.

Peter maakte naam in de criminologie. Voor mij zijn zijn boeken De Kroning en de woning en zijn boek over Witte-boordencriminaliteit uit mijn hart gegrepen. Maar vooral maakte Peter naam in het familierecht. Ik kende zijn boeken uit mijn studietijd als pedagoog. Zijn revolutionaire plannen, samen met Mulock Houwer, tot hervorming van de jeugdzorgstructuren. Hij promoveerde op de kinderbeschermingsrapportage en was de grote man achter scheidingsbemiddeling in Nederland. Hehe ook een linkse jongen die zich tegen het familierecht aanbemoeit. Ik voelde me minder alleen staan.

Peter was niet alleen als wetenschapper erg veelzijdig, hij was ook een flamboyant politicus die het met verve opnam tegen staats Kosto, hij was een poëet die met zijn gedichten vaak aansloot bij de grote thema’s die hem beroerden, een muzikant en voordrachtskunstenaar die in zijn Lindese molen zijn publiek wist te roeren. Ook daarin zag ik hem als voorbeeld. Om het eens heel persoonlijk te zeggen; ik zag hem graag als mijn, al weer lang gemiste, opa.

De vorige week, 24 november, overleden Peter Hoefnagels was al een tijdje weg uit het publieke leven. Een paar maanden geleden ontmoette ik hem, samen met zijn lieve vrouw Nelleke, voor het laatst in zijn mooie huis naast de molen in de buurtschap Linde in de buurt van Vorden. Wie meer erover wil weten kan een deel van het interview dat ik, samen met Emiel Smulders, met hem had teruglezen in het boek Verpasseerd Ouderschap. Een deel van dat interview is overigens nog níet gepubliceerd.

Twee stukjes uit de tekst

“Als Peter elders tegen de ambtelijke molens vecht dan denk je wel eens
dat hij een Don Quichotte moet zijn. Zijn a priori overgave intrigeert ons.
Hij is een vechter, iemand die met de moraal in de hand het onrecht
bestrijdt, als schrijver, als hoogleraar en als politicus. In verband met dat
laatste denken we aan zijn pakkende politieke vragen in 1990 aan toen-
malig staatssecretaris van justitie Kosto. Hij vroeg zich af, of het nieuwe
recht op omgang wel een einde zou maken aan de onrechtvaardige situ-
atie waarin vaders buiten de omgang met hun kinderen worden gestoten.
‘De fractie van de Partij van de Arbeid kan de relatie nooit zo sturen als de
blik van de verzorgende ouder dat kan. Moeders wil is wet en de rest kan
met blote benen naar bed.”

“Mijn kinderen hebben van hun moeder valse verhalen over mij gehoord
en zij zijn daarin gaan geloven. Ze snapten eerst niet dat het valse verha-
len waren die verzonnen zijn. Zelfs nu nog, 45 jaar later, heeft hun moe-
der het er moeilijk mee als ze mij bezoeken.”

zie het boek Verpasseerd Ouderschap
zie Wikipedia over Hoefnagels

pappa schuld, mamma schuld, SIRE schuld?

ouderverstotingssyndroom in de campagne

Het is een klein wonder dat Ouderverstotingssyndroom (Parental Alienation Syndrome) is doorgedrongen tot de recente SIRE-campagne “kinderen in een scheiding”. En de uitspraak op het plaatje hiernaast spreekt terecht boekdelen over de manier waarop vaders worden buitengesloten van de opvoeding. Het is speculatie op een mogelijk geïnduceerde onwil van vaders die juist de reflectie is op de weigerachtigheid van moeders. De meeste vaders willen overigens desondanks een goede opvoedingsrelatie met hun kinderen.

Helemaal tevreden over SIRE dus? Nee niet helemaal. Juist in de afgelopen maand publiceerde ik een artikel in het vaktijdschrift Pedagogiek met de titel: “Ouderverstoting en de vergeten vaderlijke opvoedingsverantwoordelijkheid” waarin ik juist erg de nadruk leg op de manier waarop juist de overheid, instituten, wetenschappers en pers aan vaderbashing doen. In termen van ouderverstoting: denigrerend optreden naar vaders en ouders in het algemeen. Na jarenlange campagnes van SIRE om vaders in een kwaad daglicht te stellen als het gaat om huiselijk geweld, kindermishandeling en opvoeding is het wel wat cru als dan nu de schuld voor het stoken ineens alleen bij de ouders wordt gelegd. De SIRE moet in die zin ook naar zichzelf kijken. En als ze het helemaal goed willen doen moeten ze niet Ed Spruijt als adviseur vragen maar Ed Spruijt vragen om zich publiekelijk te distantiëren van zijn eerdere oproep aan vaders om voor moeders door het stof te gaan.  Alleen ouders met genoeg zelfrespect om niet door het stof te gaan, creëren een goede uitgangspositie voor volwaardig ouderschap. Ook dit punt maakte ik in genoemd artikel. Ben benieuwd hoe Spruijt hierop gaat reageren in het volgende nummer van Pedagogiek.

meer over de campagnes voor vaderschap
English summary | de inleiding van het artikel in Pedagogiek

opvoedingsverantwoordelijkheid

Van onvoorwaardelijke opvoeder degradeerde de vader tot een aanhangsel, een oppas als het de staat en moeders zo uitkwam. Dit ging naast de kwantiteit vooral ook ten koste van de kwaliteit van een autonome inbreng van vaders in de opvoeding.
En zo is de cirkel rond; vaders zouden niet voor hun kinderen willen zorgen; de opvoedingsverantwoordelijkheid van vaders was gebroken (Joep Zander: Ouderverstoting en de vergeten vaderlijke opvoedingsverantwoordelijkheid)

Hèhè hij is eruit, mijn eerste wetenschappelijk artikel. Deze week terug van de drukker. In het volgende nummer zal er waarschijnlijk een reactie van Ed Spruijt verschijnen. Uiteraard zult u dit themanummer van het tijdschrift Pedagogiek over vaderschap zelf moeten aanschaffen of in een betere bibliotheek moeten inzien, indien u meer wilt weten. Maar aanbevolen, al zeg ik het zelf!

sinead

"She took my father from my life
Took my sister and brothers"

De CD Universal Mother van Sinead O Connor heb ik nu al heel vaak gehoord, platgedraaid en nagezongen (In this Heart, John I love you, Thank You for Hearing Me) en toch is bovenstaande tekst nooit helemaal tot me doorgedrongen. Eigenlijk beschouwde ik de CD als een ode aan het moederschap. Wat het overigens óók is. Maar het begint in het lied Fire on Babylon met een wrange aanklacht tegen Sinead’s eigen moeder die haar vader bij haar heeft weggenomen.

Maar was Sinead ook niet degene die haar eigen kinderen weer bezig was weg te houden van haar ex? Ja; Dat was het beeld wat ik van haar had. Een beperkt beeld. Als specialist op het gebied van ouderverstoting had ik wel wat wakkerder kunnen zijn. Sinead is een van de vele PAS (ouderverstotings)-kinderen die niet alleen zelf tijdelijk vervreemd raakte van haar vader, maar het probleem bovendien nog eens doorgaf. Heel gebruikelijk helaas. Ik ken het verhaal van Mylene, een van de eerste ouderverstotingsslachtoffers die met haar verhaal naar buiten kwam, die hierover verhaalt.

Toch zie ik zo zwervend op internet maar weinig mensen die dit verband leggen. Dus wat dat betreft ben ik niet de enige die dit pregnante voorbeeld zo maar dreigde te missen. Misschien komt het omdat bij het uitkomen van deze CD het verschijnsel Parental Alienation Syndrome nog maar nauwelijks bekend was. Je moet echt met de ogen van nu opnieuw kijken en luisteren.

Hoe besmettelijk het ouderverstotingssyndroom is werd me deze week weer een keer duidelijk in een gesprek met een kind-slachtoffer van loyaliteitsmisbruik. Ook daar werkte het door naar eigen kinderen, stiefkinderen, en veel meer; als een fragmentatiebom.

Het syndroom kan iemands leven zwaar aantasten. Niet uitgesloten dat de depressies van Sinead er ook alles mee te maken hebben.

Hoogste tijd om dit te stoppen. Zowel Sinead’s vader als de vader van haar kind Roisine (John Waters) hebben zich in dat kader flink geroerd.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=xWAfiYyypeM]
voor de tekst
de depressies van Sinead
Dossier ouderverstotingssyndroom

Rechtstaat

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=vkPXCX7vo0w]

Het is inmiddels tien jaar geleden dat ik persoonlijk verscheen voor het Europese Hof voor de Rechten van de Mens. Op 23 oktober 2000 kwam ik samen met een flink aantal medestanders aan in Straatsburg . Op dat moment nog in de hoop dat ik uitgebreid het woord kon doen over de vernederingen die mij door de Nederlandse staat waren aangedaan in mijn pogingen mij te verzetten tegen de actieve vervreemding die de staat en haar organen bewerkstelligd hadden tussen mij en mijn dochter. In plaats van mijn hart te mogen luchten moest ik mijn mond houden en moest ik op 24 oktober zo “gekneveld” aanhoren hoe de Nederlandse staat de ene na de andere beschuldiging tegen mij had verzonnen om de aandacht af te leiden van de kwestie zelf. Hoewel toch nergens in wat voor procedure was gebleken dat ik ook maar in de verste verte huiselijk geweld had gebruikt kregen ze het voor elkaar dit in het wilde weg te veronderstellen.

Hoewel het hof in Straatsburg uiteindelijk in haar vonnis hier niet meer aan refereerde was ik eerder zeer geschokt dat het verzinsel was opgenomen in een zogenaamd feitenoverzicht.Verder was blijkbaar geen een van de paars uitgedoste raadsheren van het hof van plan in te grijpen toen de Nederlandse staat ook nog meende te moeten stellen dat ik verwerpelijk handelde door achtergrondartikelen over familierecht te publiceren. Dit zou de moeder van mijn kind maar irriteren. In feite irriteerde het natuurlijk de Nederlandse staat zelf. Een regelrechte aanval op de vrijheid van meningsuiting in het hart van wat een mensenrechtenorgaan zou moeten zijn. Een aanval van het Hof zelf op de, blijkbaar alleen theoretisch existerende mensenrechten.

Dit mensenrechtenhof was voor mij dus het tegendeel van wat het heet. Hoewel ze mij geen ongelijk gaf, gaf ze me ook geen gelijk in haar formele oordeel. De klacht werd niet ontvankelijk verklaard. Dit en de behandeling zelf was voor mij het summum van inquisitie, belediging en vernedering en maakte voor mij dat ik geen geloof heb in een reëel bestaande westerse rechtstaat. Dat ik tot nu toe de elasticiteit heb behouden om me met kracht te verweren verbaast me van mezelf. Ik probeer me mijn mond niet te laten snoeren. Maar anders dan in harde dictaturen is de aanpak van “onze” rechtstaat er niet een van moord en doodslag. Nee continue vernedering ligt op de loer, niet alleen door de organen van deze staat zelf maar ook door de door haar ingehuurde (ja gewoon letterlijk) vazallen van wetenschap en media.

Ik heb over deze rechtsgang jarenlang niet alteveel geschreven en misschien houdt ik er na dit blog weer voor 10 jaar mijn mond over. Eigenlijk is het zo hard aangekomen dat ik mijn mond gesnoerd voel door zoveel vernedering. Mijn tekst hier zou makkelijk kunnen worden gelezen als die van een loser. Een loser in comité, alleen het comité is buiten bedrijf. Het feit dat ik met enig succes bijvoorbeeld het begrip ouderverstotingssyndroom samen met Rob van Altena in Nederland introduceerde en een flink aandeel had in de mediaandacht die de herinvoering van gezamenlijk gezag mogelijk maakte in 1998 en het begrip gelijkwaardig ouderschap in de wet voortgezet ouderschap maakt hopelijk duidelijk dat ik me niet voor een gat laat vangen. Ook heb ik inmiddels van de Raad voor de Kinderbescherming mogen noteren dat mij geen recht is gedaan. Toch is de schade aanzienlijk. Niet alleen voor mij. Maar dat heeft u in mijn andere blogs al kunnen lezen.

Zie mijn dossier hierover en constateer dat ik nog steeds het door mij beloofde verslag niet heb geschreven.
Mijn meest algemeen fundamentele kritiek op de zogenaaamde rechtstaat betreft overigens de niet bestaande openbaarheid van uitspraken.

Parentificatie

Kinderen moeten moeder troosten en bijstaan na het scheidingsproces waarbij bovendien van ze wordt gevraagd om ook maar tegelijkertijd solidair te zijn. Solidair tegen vader. Ze moeten ouder zijn. Ah.. parentificatie zei ik wijsneuzerig. Want je bent expert of je bent het niet nietwaar? Moeilijk woord, vakjargon zeker, vroeg de vader die even mijn gesprekspartner was. Ach ja, houd ik ook niet van maar af en toe vat zo’n woord toch beter samen wat er precies aan de hand is.

Jaja zei ik later tegen mezelf. Is het misschien niet beter om eerst te proberen verder te navigeren met de woorden die een gesprekspartner gebruikt voordat je er wat overheenplakt. Zeker gezien het feit dat het hier geen discussie tussen professionals betrof? En dus terugkijkend; hoe beeldend is de zin: “Ze moeten ouder zijn” Behalve dat het de verwisseling of verschuiving weergeeft waarmee een kind ouderlijke verantwoordelijkheden op zich neemt zit in die zinsnede ook de notie van het ouder moeten zijn dan je bent, gedrag vertonen dat niet passend is voor je leeftijd, dat hoort bij iemand die meer jaren erop heeft zitten. Mooi trouwens het subtiele verschil tussen: “Een kind moet ouder worden” en “Een kind moet ouder zijn”.  Het eerste is een doel van de opvoeding, het tweede helemaal niet. Goed onderscheidend en verhelderend taalgebruik dus.

Ook  dat dit verschijnsel een onderdeel kan zijn van het ouderverstotingssyndroom was deze vader volkomen duidelijk. Het valse misbruik van de loyaliteit van de kinderen om ze tegen de andere ouder te richten; loyaliteitsmisbruik.  Deze moeilijke woorden hebben in de praktijk wél een functie overigens omdat ze niet beter kort gebekt kunnen worden.

Een belangrijke vorm van parentificatie is het overnemen van de rol van de partner van de ouder waar het kind verblijft. Het optreden als plaatsvervanger van de verdwenen ouder. De glorie van die rol maakt verstoting van de verdwenen ouder nog eens extra “noodzakelijk” Het kind is grootaandeelhouder geworden, medeverantwoordelijk voor de verstoting van degene die het vervangt.

Als je dieper ingaat op het begrip parentificatie zie je dat er door verschillende wetenschappers andere definities aan zijn gegeven die gelukkig wel allemaal vallen onder de hier eerder genoemde omschrijving ouder moeten zijn. En inderdaad de ene definitie legt meer de nadruk op het vervroegd volwassen zijn en de andere meer op  verdraaide rolpatronen. Een van de eerste ontwikkelaars van het begrip is Nagy, een Amerikaans-Hongaarse psychotherapeut die ook van belang is voor het gebruik van het begrip loyaliteit en dus ook loyaliteitsmisbruik. Kinderen zijn loyaal, die loyaliteit mag niet doorbroken worden maar ook niet misbruikt. Bij ouderverstoting gebeurt beide wel.

Nagy onderscheidt functionele en destructieve parentificatie. Parentificatie kan ook bijvoorbeeld een erg tijdelijke leerrol zijn. Of een korte noodzakelijkheid die in de beste opvoedingssituatie wel voorkomt en misschien daarmee ook wel bijdraagt aan het kennismaken met de volwassen rol. Toen ik het begrip gebruikte in de bovengenoemde conversatie bedoelde ik slechts het destructieve mechanisme. Gemeten aan Nagy versimpelde ik dus eerder dan dat ik er diepte aan gaf. Hopelijk heb ik dat nu weer een beetje rechtgezet.

Een mooie inleiding op het begrip parentificatie
dossier ouderverstoting (Parental Alienation Syndrome)

Richard Gardner

Hier praat ik met Richard Gardner aan vde vooravond van zijn lezing
Hier praat ik met Richard Gardner aan de vooravond van zijn lezing

“‘Het ouderverstotingssyndroom is een stoornis, en de wetgever heeft de macht om rechters te machtigen de stoornis te genezen’  Met deze kryptische boodschap opende Richard A. Gardner, Amerikaans hoogleraar kinderpsychiatrie, de presentatie in Nederland van zijn boek over het ouderverstotingssyndroom. Het was 24 juni 1999. In de Grote Kerk te Breda werd het eerste congres gehouden in een serie van twee, georganiseerd door het Ministerie van Justitie samen met ouderorganisaties. Congresgangers waren rechters, justitieambtenaren, kinderbeschermers, advocaten en ouders. Joep Zander had destijds de aandacht gevestigd op de publicaties van Gardner, en dat had geresulteerd in een uitnodiging aan Gardner om zijn werk in Nederland te komen introduceren.”

Voor zover  is de intro van het artikel van Peter Prinsen in het boek Verpasseerd Ouderschap. Het bezoek van Gardner aan Nederland  is nu een dikke tien jaar geleden.

Wat Gardner óók zei is dat we in Europa wat kunnen léren van de States.  Zojuist las ik het boek family’s heartbreak waaruit ik bijna het omgekeerde concludeerde.  Natuurlijk klopt het dat er in de States meer ervaring is opgedaan met het aankaarten van het ouderverstotingssyndroom, maar het inschakelen van meer sociaalwetenschappers is  in Nederland mijns inziens al een gepasseerd station dat zijn onnut heeft bewezen. Qua oplossingen zie ik meer gebeuren in ons buurland België. Binnenkort ga ik daar op bezoek om een lezing te geven over ouderverstoting, dus ik ga me bij gelegenheid weer eens uitgebreider op de hoogte stellen van de ontwikkelingen aldaar.

Bij deze gelegenheid keek ik nog eens het internetdossier ouderverstotingssyndroom door en kwam tot de ontdekking dat daar nog steeds slechts een klein stukje van het geluidsbestand van dat optreden van Gardner stond. Aangezien er nu veel meer mogelijkheden zijn dit soort zaken online te zetten zonder dat het jezelf kapitalen kost heb ik het bestand in zijn geheel geupload bij archive.org. De moeite waard om nog een keer terug te luisteren.

Alles over Gardner in Breda inclusief de complete geluidsfile
Het dossier ouderverstotingssyndroom
Bespreking van het boek A family’s heartbreak van Michael Jeffries