Cookies

ontweting 2

Soms wil ik wel eens stiekem dat ik níets weet. Het is wat oneerbiedig naar de Schepper die me met een goed verstand heeft toegerust. Niét weten spaart een hoop ergernis. Daarmee benader ik alsnog de essentie van mijn vorige ontwetingsblog.
Het is niet alleen het feit dat sommige docenten en hun masterstudenten op de Utrechtse universiteit door hun onwetendheid en onwelwillendheid, onkunde en desinformatie in het rond strooien. Zeker dat gebéurt, en wel met subsidie van de overheid. Veel fundamenteler is dat mensen als ondergetekende, die het wel eens doorzien, er geen zín meer in hebben dat te doorzien. Je wordt toch niet serieus genomen en je hebt er alleen maar last en ergernis van. Ik begrijp dan ook de mensen die sommige delen uit mijn boeken overslaan omdat ze het te erg vinden. Ga maar lekker slapen!

Nu na de UU-thesis van Kaplan ook de eerdere studie van haar docent Spruijt over PAS even goed doorgenomen. Ik kan het niet laten. Van Ed Spruijt mag je PAS niet met syndroom vertalen ondanks de letterlijke aanwezigheid van “syndrome” in de laatste letter van PAS.
Ik constateer dat Spruijt valentie (de mate van ernst) en prevalentie (het voorkomen van) van PAS op een of andere manier op één hoop gooit. Ik zie dat bijna alles wat ik aan kritiek op Esma Kaplan hieronder heb gemeld eigenlijk rechtstreeks van haar leermeester afkomstig is. Dus nogmaals, neem het haar niet kwalijk, zij heeft het gewoon verkeerd geleerd.

Ik vind het ernstig dat de Raad voor de Kinderbe…..ing Spruijt nog steeds serieus neemt. Nee ergo. Dat Spruijt de enige is die door de Raad serieus wordt genomen. Ook dat zal ik allemaal nog verder uitleggen in dat nieuwe boek.

Nieuw boek (misschien, verrassing) toch nog met een andere titel?
dossier wetenschap en vaderschap

stout

De gevoelsbetekenis van het woordje stout zou wel eens samen kunnen hangen met de mate van emancipatie van jongens. Als we weer stout mogen zijn, mogen we ook weer jongen zijn.

Denkt u nu: ah nee dat kan toch niet je mag niet stout zijn dan zou u wel eens in de categorie kunnen vallen van mensen die niet aan de emancipatie van jongens mee werken.

Denkt u echter wat leuk dat er weer stoute jongens zijn die in een boom durven klimmen dan zit u mogelijk aan de goede kant van de lijn.

Het woord stout betekent van oudsher namelijk “moedig”, maar heeft in de loop der tijd hoe langer hoe meer de betekenis gekregen van licht-crimineel. Dat heeft iets te maken met een zekere neiging om in het verlengde van dat bomen klimmen ook de appels te zien verdwijnen. Mag je natuurlijk best iets van zeggen maar ach….

Ook ik wens stout te kunnen zijn. Ik had het er gisteren met iemand over. Stout zijn mag niet meer, want je wordt tot op de milimeter gecontroleerd.
Nou wat wij dachten; daar worden we nu juist crimineel van. Er is geen elastieke grens meer, waar die er best wel kan zijn en er zijn blijkbaar eindeloos rekbare elastieken voor echte criminelen zoals …. (ach leest u de rest van mijn blogjes).

Van stout zijn leer je dat je de grens mag zoeken.

roze

Als schilder ben ik natuurlijk gebaat bij alle kleuren van de regenboog. En ook de kleuren die er niet inzitten (die vergeten we nogal eens). Zoals de kleur roze waaraan wat merkwaardige associaties zijn verbonden.
Zo heb je de roze brillen en de roze wolkjes. Maar ook de roze laarsjes en roze kinderkamers van meisjes. Je zou bijna zeggen dat meisjes en vrouwen de wereld dan wel met een roze bril moeten bekijken willen ze er nog lol aan beleven. Soms zetten ze hun bril even af en dan ziet de wereld er bikkelhard uit. Help er lopen hier jongens rond….

Berichtje van Dennis over de kleur roze: “De buitenschoolse opvang is veel te veel een meidenplek in meidenkleuren met meidenspullen. Jongens moeten vaak uren doorbrengen in een roze ruimte waar je vooral niet te veel mag bewegen. Jongens hebben nu heel vaak het gevoel dat ze op de slaapkamer van hun zusje moeten zitten als ze op de bso zijn”

Dennis is een van de erg weinige mannelijke werkers in de kinderopvang en zelf vader. En Superheld (zie hieronder). Hij schreef een aantal mooie weblogs over zijn ervaringen op de kinderopvang. Over de slechte informatievoorziening aan gescheiden ouders daar, de werkomstandigheden specifiek voor mannen en de magere visie op jongens in de opvang. De moeite waard om te lezen.

deze weblog ( en andere; zie rechts) van Dennis. (archive.org)

opvoeders opvoeden

“Voor alles heb je tegenwoordig een cursus nodig, behalve om kinderen op te voeden.” En dan volgt een verhaal over de vele gebreken van ouders en wat professionals daar allemaal wel niet aan denken te kunnen verbeteren. Het verhaal heb ik al heel vaak gehoord. Men is vervolgens zeer verbaasd als er tegenspraak komt. De vanzelfsprekendheid van de geciteerde dooddoener zelf moet uiteraard volgens de benoemdoener als een levenbrengend mantra werken.

Hoogleraar orthopedagogiek Susan Bögels vindt dat opvoedcursussen in het basispakket gezondheidszorg moeten komen. Nou ja liever dat, dan de verplichting die velen via consultatiebureau’s en kinddossiers over ons uit willen storten om ons over te geven aan de sopo’s (sociale politie). Maar we hadden toch al die centra voor jeugd en gezin van Rouvoet in de wijk? Mischien moeten we maar eens beginnen met het opvoeden van de opvoeders die de opvoeders willen opvoeden. Cursusje voor mevrouw Bögels?

p.s. Het woord SOPO heb ik, in deze betekenis, overgenomen van ene Frank die ooit in Alkmaar vrijgestelde was van de KWJ (Katholieke Werkende Jongeren).

on der wijs

Ja hoor Dijsselbloem heeft het ook weer over het belang van het kind. Alweer geschonden dat belang van het kind. Maar in al die 20 jaar dat het bureaucratisch gerotzooi met het onderwijs plaatsvond, schermde ook de ene na de andere minister met de term “belang van het kind”. Zo heeft dus ieder zijn eigen belang (van het kind).

Afin, we wachten de exuses maar weer af, daar kunnen de kinderen het weer mee doen. En andere mensen; zoals hoogleraar Jan Dirk Imelman die wel gewaarschuwd had maar met een soort Berufsverbot bedreigd werd. Want de staat wil alleen onderzoekers die zeggen wat gezegd hoort te worden, hielenlikkers.

Ik herinner me nog goed die onderzoeker die tegen mij vertelde “dat ze nou eenmaal haar opdrachtgevers een beetje tegemoet moest komen” en dus niet gewoon de waarheid kon vertellen. Wat ik te zeggen had mocht van haar dus niet in haar rapportje ( B&A-groep; De praktijk van het omgangsrecht). Later maakte ze het een beetje goed (dat dacht ze althans vermoed ik) door een fotootje, van mij in actie, aan een artikel van haar toe te voegen.

En dan mijn vroegere buurvrouw die in haar scriptie, op straffe van onvoldoende, niet mocht schrijven dat kinderen wel wat vader thuis, bij vader, konden blijven, in plaats van mee te gaan naar een Blijf-huis.

Een belangrijke les uit dit alles voor beleidsmakers zou moeten zijn:

Opletten, de mensen die u nu uitsluit zijn de mensen die morgen gelijk blijken te hebben gehad. En dan is het te laat. Voor die kinderen dan. De mensen die het geld verdiend hebben over de ruggen van die kinderen waren precies op tijd om zichzelf met hun neus in de boter te drukken.

Het rapport van het parlementair onderzoek
Meer over onderzoekers die vertellen wat hun bovenbaas wil horen
Lees het hoofdstuk Vaderschap, een wetenschappelijk probleem in het boek Gemist Vaderschap

centra gezin geenzin

Al in de zeventiger jaren pleitten mensen als Mulock Houwer en Peter Hoefnagels voor het decentraliseren en reorganiseren van jeugdzorg op wijkniveau. Eervorig jaar hoorde ik Agnes Kant het nog als de sublieme oplossing presenteren voor het gebrekkige functioneren van de jeugdzorg. Maar toen waarschuwde ik haar al dat die decentralisatiegedachte mooi is als……

En wat ik toen zei is precies wat Adri van Montfoort nu beweert in Trouw : ‘Nieuwe jeugdcentra registreren, terwijl ze moeten luisteren’ oftewel het is een tot de wijk vertakte bureaucratie geworden; in plaats van een groep hulpverleners die dicht bij de praktijk staat. ” Zij zijn bedoeld als buurtsteunpunt voor ouders met opvoedvragen, maar dreigen zich vooral bezig te gaan houden met controle. „Het kabinet legt in de uitvoering te eenzijdig de nadruk op beheersing, het registreren van problemen van kinderen,” vindt Van Montfoort”

Kinderen moeten op de eerste plaats door hun ouders worden opgevoed, en dat vergeet de overheid…… vindt ook van Montfoort.

artikel Trouw; klik ook door naar het achtergrondartikel
zie ook blog Vangen….we krijgen onze kinderen terug

De scharrelkippen van Bovenmeestertje Staat

Kinderen en ouders die de school verzuimen worden strenger vervolgd. Scholen die de urennorm niet halen worden met boetes overladen, zelfs als ze de uren wel, maar op een andere, zinvolle manier, hebben ingevuld. Dat wordt ophokken du, zoals de scholieren dat zelf noemen.

Kinderen aan de staat binden (ook in de jeugdzorg) kan op heel wat meer sanctiebereidheid rekenen als het voorkómen van het uiteenvallen van ouder-kindrelaties. Ergo, het uiteenvallen daarvan wordt door de staat flink bevorderd (zie diverse eerdere posts hier) .

Afgelopen weekend reisde ik naar Groningen. Alsof de mensen die ik daar en onderweg tegenkwam mijn vorige post gelezen hadden kwam het gesprek herhaald op de technocratisering en staatstoeeigening van onderwijs en onderzoek. Een afgestudeerde beleidswetenschapper die een prachtige klus had moeten laten liggen omdat ze het vertikte haar onderzoek bij voorbaat toe te schrijven naar de gewenste uitkomst “De dood van deze kinderen is niet veroorzaakt door slechte zorg van de staat en haar gezondheidsautoriteiten”. Een hoogleraar wiens kritiese onderzoeken over de staatsgrip op het onderwijs, drastisch in de onderste la belandden omdat ze niet beleidswelgevallig waren. Mensen die zich persoonlijk afgeserveerd voelen, die soms niet meer willen kijken omdat het pijn doet om te zien wat er gebeurt. Ik herken dat. Soms wil ik het gewoon niet meer weten, niet zien en niet horen.

Gelukkig zijn er dan nog de kinderen zelf, zoals die pientere 1-jarige die, in de trein naar het noorden, met genoegen op mijn schoot zat en voortdurend met zijn vingertjes naar mijn neus en ogen zat te wijzen. Alsof hij wilde zeggen: wél zien en wél horen. En met genoegen denk ik  aan mijn oud-leraar Frans die zijn lessen vorm gaf aan de hand van Franse chansons. Waardoor ik acuut een veel beter cijfer voor mijn Frans wist te verwerven. Die relatie tussen leerling, leraar en leerstof. Dat is in de praktijk geloof ik een beetje waar we het over hadden daar in Groningen.

In de directe opvoedingsrelaties kan veel meer dan de staat wil of in ieder geval wenst toe te laten. Vadertje Staat als remplacant voor echt vaderschap, voor echt leraarschap.

Bovenmeestertje Staat wil zijn kippen ophokken.
En tegen ophokken helpt soms meer scharrelen. Niet alleen bij kippen.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=BU9w9ZtiO8I&rel=0&border=1]

Hierboven zingt Reinhard Mey het liedje Wachsam dat deze post mooi raakt.

En dan de links voor vandaag nog:

kritisch over wetenschap

Zinloos draaien en schieten

meta tinguelyWat moet een kunstenaar die allemaal draaiende dingen maakt met raceauto’s? Een goede vraag van mijn zoon Joshua. Hij raakt direct hét punt waar het om draait bij Jean Tinguely; de zinloos lijkende beweging, of misschien beter gezegd de doelloze beweging. De obsessie van Tinguely voor autosport refereert aan de doelloos draaiende beweging.

Mijn tocht met mijn zoon door Rotterdam eergisteren was ook misschien zo’n doelloze maar zeker niet ledige zwerftocht langs een paar mooie dingen van onze nationale havenstad. Van de kunsthal met Tinguely via euromast en duistere haventerreinen in striemende sneeuwkou tot een pannekoekenhuis in…jawel de pannekoekestraat (het aantal nnn zij mij vergeven). Zo’n tocht met mijn zoon is meer een ervaring (voor hem en voor mij) dan dat het een doel dient hoewel het ondertussen natuurlijk grote opvoedende waarde heeft. Op zo’n manier komt de kunst van Tinguely dicht bij opvoeden.

Met mijn zoon vuurwerk afsteken komt al weer wat dichter bij het randje van zinloos+doelloos, maar toch mooi. Zelfs bij een zicht van 1,5 meter. En er zit ook iets opvoedbaars aan vast. Bijvoorbeeld dat hij nooit bij de kinderen gaat horen die hun eigen ouders met geweld tegemoet treden ( volgens de media vooral zoons) of die een basisschool in brand steken (22 maar liefst dit oud en nieuw). Soms lijkt het of de jeugd zijn opvoeders pakt of daar terugpakt wat ze elders aan waardigheid hebben moeten inleveren. Of is het het voorbeeld van een overheid die zelf zoveel kapot maakt? Of is het vermeende doel te weinig een beleving geworden (het vertechnocratiseerde, en niet op jongens gerichte, onderwijs)

Alles van waarde is weerloos (Lucebert) lazen we onderweg weer ergens op een gebouw in Rotterdam. Zou alles van waarde ook doelloos zij?

kunst en vaderschap
tinguely en de genderverhoudingen

hier ook nog maar een filmpje van iemand anders ingebed. Had zelf ook een aardige film, maar waarom dubbel werk?
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=kaS9QoR3C8U&hl=en&fs=1]

moeders en voetbaloorlog

“Oog om oog”, want van de scheids moeten we het niet hebben, verordonneert de coach van de tegenpartij in de pauze zijn team. Het was een wonder dat hij het er nog uit kreeg, want hij had al 25 minuten zijn keel schor staan schreeuwen in een ononderbroken stroom van hels kabaal. “Maak ze af” schreeuwt iemand anders van de kant af.

Ik heb het niet over de laatste wedstrijd van ADO tegen FC Utrecht, maar over een pupillenwedstrijd in de E-klasse. Degene die “maak ze af” bleef schreeuwen bleek de moeder van de coach. Toen ik er langs de lijn voorzichtig iets over meldde, mengde een andere moeder (niet van de coach, noch van de moeder van de coach, maar van een van de kinderen van de andere partij) zich er in. “Dat is jouw mening”, Oog om oog, dat moet gewoon kunnen dus…..
Gelukkig liepen er ook nog veel verstandige ouders rond. Of ik daar zelf bij hoorde laat ik in het midden, want ik liet me flink opnaaien door een typ dat vond dat ik een slechte verliezersmentaliteit heb, en of ik thuis wellicht onder de plak zat. Haar man zou ik niet graag willen zijn.

De oorlog begint al vroeg. Op een ongenadige manier worden kinderen soms tegen elkaar opgezweept.

Gelukkig is dit een uitzondering. Als vader die zelf nooit voetbalde is het me opgevallen wat voor een goed werk er in al die duizenden voetbalclubs verricht wordt. Het is een geweldig opvoedingspotentieel. Gelukkig was er bij bovenstaande wedstrijd dan ook nog een verstandige scheidsrechter, die hoewel hij ook al het nodige over zich heen had gekregen, nog een goed gesprek met de coach wist aan te knopen over zijn opvoedkundige taak. Goed dat de Sire de rotte kanten helpt aan te pakken.

Maar een ding weer, als les ook uit bovenstaande. Het zijn verdomd ook moeders die de zaak verzieken. Gezien de foto van de campagne (de film is beter) alweer een vaderdiscriminerende campagne van de Sire. En die Limburgse vaders (zie link) die zo kritisch zijn op hun eigen geslacht dan? Nou ja naar jezelf kijken is eigenlijk nooit verkeerd.

Limburgse vaders
sirecampagne; geef kinderen hun spel terug
over discriminerende campagnes

wiens belang is van het kind?

het belang van het kind; schilderij van Joep Het lemma “belang van het kind” in wikipedia wordt geschreven. Eindelijk is iemand (Wouter) de uitdaging aangegaan. Het enige belang dat te omschrijven vált is “wat ánderen dénken dat het belang van het kind is”. Moeders, rechters, kinderbeschermers ……….. of misschien ook vaders? Kortom een hele klus om dan toch iets zinvols op te schrijven. Want dat is dan toch weer nodig omdat het begrip wél algemeen gebruikt wordt. Het staat er wel maar het is het niet. Kinderen hebben wel belangen, maar wie zegt ze?

belang van het kind op wikipedia

belang van het kind op papa.nl.nu