Cookies

Categorie: plus

Geplaatst op

buitensluiting

Wij doen niet meer aan jodenvervolging. We vervolgen niet, we discrimineren niet. We trekken alle kasten open als dat wel gebeurt….Behalve als het over vaders gaat. Ze hebben geen gele ster, maar wel een piemeltje voor het geval niet snel genoeg op het gezicht af kan worden vastgesteld of het een vader of een moeder betreft. Niemand kan het helpen met een piemeltje geboren te worden. Sommigen zouden willen dat ze een vrouw waren.

Als vader kun onterecht worden vervolgd of worden buitengesloten. Het huisverbod voor vaders die als lastig worden ervaren, ligt eraan te komen.

Buitensluiten is ook: zeggen dat je je er niet mee bemoeit als twee ouders over elkaar heen buitelen, maar ondertussen een van de twee buitensluiten. Dat doen niet alleen rechters en kinderbeschermers, dat doen ook allerlei maatschappelijke instituten. Het is een cynische manier. Maar een manier die veel voorkomt bijvoorbeeld bij scholen. Hieronder noemde ik al mijn ervaringen met de Vrije school waar sommige vaders gewoon uit de gemeenschap van ouders worden gestoten, liefst met geweld en zonder er woorden aan vuil te maken. Ik uitte toen al het sterke vermoeden dat Vrije Scholen wat dat betreft nog erger zijn dan andere scholen. Vandaag kreeg ik weer een wrang verhaal te horen over een Waldorfschule, zeg maar vrije school, in Duitsland, waar hysterische ouders een vader vals probeerden buiten te houden.

Hoewel er, moet ik zeggen, ook veel dingen verbeterd zijn de afgelopen jaren kun je je als vader op veel plekken outsider voelen, waar je als ouder insider zou moeten zijn.

Vaderdiscriminatie is niet alleen een woord maar ook een gevoel. Maatschappelijke buitensluiting.

Geplaatst op

De rechtbank Zutphen wil haar kritikaster kwijt


Jan Hop bestrijdt met een grote hoeveelheid procedures, namens gedupeerden, het machtsmisbruik van de monopoliebedrijfstak familierecht. Het is dan ook een wonder dat er nu een rechtbank opstaat die zegt dat hij méér aangiftes, méér hoger beroepen en klachtprocedures moet voeren. Ze willen hem desalniettemin weigeren als procesvertegenwoordiger.

De rechtbank Zutphen, waar vader Jan Hop ooit zelf klant was, voelt als geen ander de hete adem van deze fabuleuze autodidactische procesvertegenwoordiger in zijn nek. Ze hadden daar genoeg van al zijn aantijgingen tegen rechters en voogdijmedewerkers. Corrupt, vals, bedrieger, stasipraktijken, razzia. Het vervelende voor hun is dat Jan die aantijgingen aan hun, allemaal perfect kan staven. En meestal doet hij ook aangifte als het om strafbare feiten gaat. Ook tegen rechters. Een groot probleem daarbij is dat veel politiebureaus dit soort aangiften simpelweg weigeren op te nemen. Zelf ben ik een keer een politiebureau uitgekogeld omdat ik aangifte wilde doen tegen de Raad voor de Kinderbescherming. En in plaats dat die agenten vervolgd werden werd ik vervolgd ( in eerste instantie veroordeeld in beroep vrijgesproken). Ook Jan verhaalde weer van zo’n politiebureau.

Nou die paar aangiftes en klachten die nog niet waren gedaan moest Jan dan maar snel gaan doen vond men. Dat beweerde men althans in de procedure tegen Jan waarin zij hem het recht wilden ontzeggen als procesvertenwoordiger op te treden.

Afijn, alles bijelkaar een mooie gelegenheid voor Jan om zijn verhaal nog eens in de grote samenhang, voor publiek, neer te zetten. Jan bedankte de rechters daarvoor en ook rechters deden hun best om vriendelijk te blijven; dat spelletje hebben ze op hun communicatiecursus wel geleerd. Desalniettemin is het nettoproduct van deze vertoning waarschijnlijk dat alleen nog maar advocaten als procesvertegenwoordiger worden toegelaten. Advocaten die bang zijn om hun mond open te trekken als ze een rechter zien. Laat staan dat ze durven te wraken. Iedereen is bang voor de rechterlijke macht. Er is geen gezag maar intimidatie en gebrek aan democratische controle.

een uitgebreider verslag op de website papa.nl.nu
de site van Jan Hop
mijn aangifte in Zwolle

Geplaatst op

Moeders pappot

Dikke kinderen worden een plaag. Op het journaal kon je ze in alle maten en soorten bekijken. En de theorieen en achtergronden. Een van de minder bekende achtergronden is dat dikke kinderen relatief veel te vinden zijn bij eenoudergezinnen. Bij moeders dus in de regel.

Het kan de permissieve verwencultuur van moeders zijn waarmee ze hun kinderen op primitieve manier te vriend denken te houden. Misschien kijken deze moeders op tegen de puberteit van hun kinderen. Want daar blijkt dikwijls dat het gebrek aan een aanwezige vader zuur opbreekt. En dan is het natuurlijk handig als zoon of dochter alvast als een blok verstilde pap tegen de vloer blijft plakken. Kan ie niets kwaads meer ondernemen.

Vaders ondernemen vaak meer met hun kinderen die daardoor actiever blijven en juist niet aan de vloer blijven vastplakken. Permissief ( snoeptoeleverend) gedrag staat ook vaak verder van ze af.

Vaders zijn gezond voor kinderen.

Geplaatst op

De vader van Savanna

savanna vader
Telegraaf 30-9-2004

De ouders van Savanna zijn al veroordeeld. Dat zei Paul Witteman gisteren op tv. Daarmee was die verantwoordelijkheid gesteld, maar niet aangetoond. En waar is de verantwoordelijkheid van de gezinsvoogd?

De echte vader van Savanna zal het leuk vinden om te horen dat hij al is veroordeeld. Wie het is, die echte vader van Savanna, weten we niet, maar veroordeeld, door Witteman, is hij wel. Waarschijnlijk weet de echte vader van Savanna nog niet eens zeker dat hij de echte vader van Savanna is. Wel dat hij door de moeder van Savanna werd opgesloten en moest vluchten (zie tekstblokje hiernaast).

Eigenlijk was en is het bestaan van een echte vader van en voor Savanna geen optie. En waarom is dat geen optie? Misschien had hij het meisje kunnen redden van haar gewelddadige moeder net als de eerdere kinderen van deze moeder door de vader gered werden. In het maatschappelijke debat is het niet aan de orde. Het gaat om meer staat of meer moeder. Niet om meer vader. Nog niet eens om tijdig moeite te doen te achterhalen wie de vader is van een kind.

Vaders desalniettemin alvast veroordelen. Ach ja daar draaien we in Nederland onze handen niet voor om.

Meer hierover in ons boek Gemist Vaderschap.

Geplaatst op

middelen en bemiddelen

be-middelaar, schilderij Joep ZanderBemiddelen is in opkomst. Het middel van bemiddeling blijkt echter dikwijls het middelen.

De waarheid, ook de emotionele waarheid ligt niet altijd in het midden. Bemiddelaars die dat vergeten hakken de waarheid in tweeën. Jij een beetje van dit en de ander een beetje van dat. Als jij 100 zegt en de tegenpartij 200 wordt het 150. Meer een kwestie van bluf dus. Wie het hoogst durft in te zetten wint. Zo is het ook met bemiddeling in kwesties van ouders over kinderen. Al ben je nog zo onredelijk, de doormidden gehakte waarheid, van elke essentie ontdaan, zal je tegemoet komen. Als het over kinderen gaat is dat des te pijnlijker. Kinderen laten zich niet doormidden hakken, dat heeft Salomon ons al geleerd. En de manier waarop je kinderen niet doormidden hakt is beide ouders volledig te laten bestaan en te respecteren. Nu is de werkelijkheid dat een partij met status quo (dikwijls de moeder) elke keer weer opnieuw kan onderhandelen om elke keer weer op een nieuw midden uit te komen, dat elke keer weer dichter bij haar ligt.

Zo dus: (x=status en standpunt v=middelingsresultaat)

x————–v————–x

tweede (be)middeling

x——-v——-x————–

derde

x—v—x———————-

enzoverder. Dit is een eendimensionaal model waar dus wel een middelaar een weg in kan vinden, maar een bemiddelaar niet.

Nog vervelender is het volgende geval dat bij een middelaar terecht komt (w is de waarheid) :

x——v——x———-w

Een partij kiest ervoor om een redelijk standpunt in te nemen en biedt voor minder dan de volledige werkelijkheid. Als je dan een bemiddelaar hebt die begint over allebei een stukje inleveren dan ben je pas echt ver af van een bemiddelingsresultaat.

zie ook: meer over deskundigen en bemiddelaars

Geplaatst op

a rose is still a rose?

“What’s in a name? That which we call a rose
By any other name would smell as sweet.”

rozenIk heb al eerder een aantal keren besloten de naam van mijn vervreemde dochter ( ja; Rosa) in artikelen in de pers te vervangen door een andere naam. In een Vrij Nederland-artikel heette ze Maan (omgekeerde van naam, leuke vondst van Ingeborg Teeseling). Als je iemand anders de opdracht geeft de naam te anonimiseren hoef je je er niet zo mee bezig te houden. In een stukje voor Men’s Health moest ik zelf iets opschrijven en dan valt het toch tegen om je dochter anders te noemen dan ze heet. Probeer het zelf maar eens. Haar moeder had haar al een andere achternaam gegeven om haar identiteit van mij los te weken (ze mocht de achternaam Zander, zo schreef ze letterlijk, niet meer tegenkomen). En nou was ik dus zelf op het punt aangekomen dat ik ter bescherming van haar privacy haar , met notabene haar voornaam, anders zou willen noemen dan ze heet.

Het is typerend voor het hele gedoe rond kinderen. Als vader wil je geen herrie, je wilt je eigenlijk uit het conflict terugtrekken, maar aan de andere kant wordt het conflict gewoon gevoerd en gezocht net zolang totdat je wel een grens moet stellen. Bovendien zou je niets om je kind geven als je je terugtrekt is het verhaal. Een voortdurende klempositie waarin iedereen de lucht uit de longen wordt geperst.

Omdat er geen ruimte was voor toelichting heb ik de echte naam van mijn dochter behouden. Ik wil haar niet verloochenen. Steeds rond haar verjaardag bloeit mijn rozenstruik volop (zie hiernaast). Of een Roos een roos blijft als je haar anders noemt is voor mij de vraag. En hoe zou dat liedje van Brel hebben geklonken zonder die latijnse vervoeging van het woord Roos?
zie ook: kinderen die geen lucht meer krijgen

Geplaatst op

(O)Pa

kiempjes in diasporaAf en toe verbaasd hoe mijn zoon Joshua leuke dingen van mij oppikt. Soms bang dat hij ook verkeerde dingen kan oppikken. Tsja ik ben ook maar een mens nietwaar ook al denken sommigen van niet. En dan de dingen die hij nog van zijn opa blijkt te hebben opgepakt, zoals zijn liefde voor de natuur.

Het is erg persoonlijk, maar een bezoek aan het graf van mijn eigen vader hoort toch in een weblog met miniatuurtjes over vaderschap. Een paar van mijn sporen van het project diaspora paterna eindigen hier met een paar net uitgekomen eikeltjes. Kiemen van zaden ook in een van de objecten van het kunstproject ( zie hiernaast).

Het is natuurlijk natuur; zo van dood en leven. Bijzonder dat het ongepland allemaal voorbij komt. En dan Jan Wolkers ook. Ook voorbij. Maar daar zal nog veel aan ontspruiten.

Geplaatst op

diaspora paterna finitum?

kinderbox in bosTegen een rechter zei ik ooit dat ik best begreep dat de moeder van mijn dochter last heeft van het feit dat ik besta (af en toe wat van me laat horen, in de krant sta). Alleen zou die subjectieve overlast bepaald niet eindigen bij het beeindigen van mijn activiteiten, zelfs niet bij mijn dood. Zelfs de grafzerk zou nog een teken des aanstoots kunnen zijn.

Mijn kunstproject Diaspora paterna (zie eerdere post) kent eigenlijk geen einde. Ook al doen sommige vaders en gehersenspoelde kinderen hun best het vaderschap te vergeten. Er blijft een spoor.

Hiernaast een foto van een opvouwbare kinderbox/bedje ergens gedumpt in een bos in het buitengebied van Deventer. Het sluit eigenlijk naadloos aan op mijn kunstproject. Als ik de bruataliteit had gehad had ik het er zelf neergelegd. Dit is echter niet het geval. Het bedje ligt er alleen. Er is geen sprake van grootschaliger dump van vuil.

Misschien besloot een man hier zijn auto te parkeren voor een uitbundige vrijpartij met zijn nieuwe vriendin en was dat het moment waarop het bedje in de, toch al kleine, auto in de weg lag. Functie had het niet meer. De laatste keer dat hij zijn kind mee kon nemen en bij zijn moeder met hem kon … kon wat ja…spelen, zijn, omgang hebben. wat voor woord moet je daar eigenlijk voor gebruiken……was in ieder geval al weer maanden geleden. En met deze vriendin een nieuw kind……….. Hij moest er niet aan denken.

Misschien liep het ook anders? Wie het weet mag het zeggen.

zie ook : diaspora paterna

Geplaatst op

koningin

Lang leve de koningin is de titel van een mooie film van Esme Lammers, de kleindochter van schaakgrootmeester Max Eeuwe en dochter van oud landdrost Han Lammers. Als ik nog s ooit iets belangrijks mag worden wil ik ook graag drost heten, whatever that i.c may be. Maar dat terzijde.

De film gaat over een meisje dat haar vader terugvindt nadat ze zo goed schaken heeft geleerd dat ze tegen haar vader in een simultaan kan spelen. En daarna komt alles weer goed. Dankzij de schaakkoningin. Deze week hield ik voor kinderen een inleiding over de ze film. Die inleiding begon zo:

Ik heb wel eens een brief geschreven naar de koningin, maar die was lang niet vriendelijk en ook zag ik wel eens een koninginneportret in een rechtszaal; ook al niet vriendelijk. Dus mij zal je dat (lang leve de koningin) niet horen roepen in het algemeen. Maar……

Ik vond het , al zeg ik het zelf, een mooie inleiding waarin ik kinderen iets kon vertellen over kunst, mijzelf en over vaders en kinderen.

Wie meer wil lezen kan mijn inleiding nalezen op mijn website (zie hieronder). Ondertussen ben ik benieuwd of Esme de film vanuit haar eigen ervaring schreef. Maar ik weet niet of we dat nog ooit te horen krijgen…..

lang leve de koningin

Geplaatst op

op de vrouw spelen

Helpen! roept de vrouwelijke coach van het dappere, exclusief vrouwelijke pupillenvoetbalteam naar haar meiden als een van hun in de knel komt. Ik maak me wijs dat ik die (weinig specifieke) aanwijzing bij de coaches van het team van mijn zoon nooit gehoord heb, en vraag me af of dat helpen wellicht iets is wat vrouwen hier leren. Nou vast niet, het zit er in die algemeenheid bij vrouwen beter in gestampt dan bij jongens. Het heeft ook niet mogen helpen. De jongens wonnen met 20-0. De leiding kwam onze jongens nog vragen, of het ook 18-0 mag worden (er was al wat onduidelijkheid), dat zou dan ook eervoller zijn voor de meiden. Ik kon daar wel in meevoelen. Maar de jongens waren bikkelhard. De scheidsrechter had 20 gezegd, en we moeten ook aan ons doelsaldo denken.

Bij de schaakbond denken ze over dat soort zaken anders. Terwijl er, anders dan bij het voetbal, weinig redenen zijn om aan te nemen dat vrouwen in aanleg minder goed kunnen schaken worden meiden daar flink positief gediscrimineerd. Toen ik een paar maanden geleden met mijn zoon meeging naar het nationale pupillentoernooi bleken daar diverse dames met meerdere bekers voor dezelfde prestatie te worden beloond. Immers als een meisje de beste bleek in haar leeftijdsklasse kreeg ze daarvoor een beker. Maar omdat ze daarmee ook meteen de beste meid was, kreeg ze daarvoor ook nog een beker.

Hoewel er wel minder meiden meededen bleek uit niets dat die het minder konden dan de heertjes. Zowel ik als mijn zoon waren daarover niet te spreken. Niet dat hij in een ander systeem wel een beker had bemachtigd, maar uit principe. En eigenlijk ook omdat het ons voor die meiden ook maar niets lijkt om zomaar twee bekers mee te krijgen om niets.

Ik wens de meiden van Diepenveen veel sterkte met de de keuze om als meisjeselftal aan de gemengde ( maar in meerderheid jongens) competitie deel te nemen. Ik prijs hun moed.

zie ook: http://joepzander.nl/ogv.htm