Cookies

feminocentrisme op wikipedia

moeder alleen?

Wikipedia kent te weinig vrouwelijke bewerkers. Dat is een gangbare mening binnen en buiten de wikipediagemeenschap. Op zich valt op deze stelling weinig af te dingen vermoed ik. Alleen wordt het af en toe geformuleerd alsof het de schuld is van mannen. Voor deze schuldtoedeling zou enige, let wel énige reden kunnen zijn als die mannen zich erg antivrouwelijk gedragen, het tegendeel is echter waar. Wikipedia barst juist van feminocentrisch denken. Dit lijkt erop te wijzen dat mannen zich deze vorm van bevooroordeeldheid pro vrouw, eigen hebben gemaakt. Dit bleek me ook wel eens tijdens wikipediadiscussies.

Vandaag vielen me weer twee van deze POV-fragmenten (wikipediaans voor niet-neutraal) op.
Zo is weliswaar Huishouden in Wikipedia gedefinieerd als alle zaken en taken rond het leven in een huis, maar bij de voorbeelden worden slechts die klussen genoemd die in de regel nogal vaak door vrouwen worden gedaan, u kent het wel, afwassen en ramen zemen. Een klassieke fout overigens, waar ook de Verenigde Naties zich ooit schuldig aan maakten.

Een andere POV trof ik aan toen ik, dwalend via het Lemma Esther Vilar, op het lemma van de Duitse feministe Alice Schwarzer terecht kwam. Zij zou zijn grootgebracht door een alleenstaand moeder. Behalve dat het woord alleenstaand ten onrechte de indruk wekt dat ze haar dochter alléén opvoedde, wordt de status van de vader in het geheel níet genoemd. Welnu Alice werd vooral opgevoed door haar grootouders. De vader, overigens een vriend van haar moeder, heeft ze volgens mijn bronnen nooit gekend. In hoeverre dat laatste waar is blijft overigens de vraag. Maar een váder heeft ze ongetwijfeld gehad. Ook deze vader is ergens in de grote vaderdiaspora verdwenen.

Mijn wijzigingen aan het lemma huishouden
De vader van Alice Schwarzer

Vrij

ook als kunstenaar een beetje boer

Rustpuntenkunstprojectverslag nummer 5 (alle verslagen)

Vandaag waren de kinderen op de boerderij. Want sportdag voor de hogere groepen. Jerom wil geen boer worden maar kunstenaar had ik al gehoord.

Jerom kan erg goed tekenen en wil graag helpen ook hier iets moois van te maken. Eerst worden er meer wilgetenen gesnoeid en weggehaald. Dan gaat hij een paar rubbels meeverven en even later komen zijn zus Sara en de hond Sem ook meehelpen.

Ondertussen rolt de uitslag binnen van de Raad van State over de Linderveldplas.  Bezwaren weer afgewezen. Voor deze plas maakt het niet meer uit omdat hier de buit politiek al binnen is gehaald. Maar het is wat zorgelijker dat op andere plekken in Nederland zo licht mag worden omgegaan met het vervuilen van het grondwater met baggerslib.

kunst maken

Als er ecologische winst is mag vervuiling op de koop toe worden genomen.

Een wat wrange redenering vind ook ik. Maar daarenboven is het helemaal niet duidelijk of de schade aan het grondwater wel zo beperkt is en de ecologische winst ook niet.

De Raad van State schijnt zich te baseren op onderzoeken van de tegenpartij.

Hoe dan ook voegen we vandaag weer een flinke plens schoon water aan de grond toe om zo in ieder geval het zeer plaatselijke grondwater zuiver en vooral hoog te houden.

Sam doet ook mee
Vader William merkt grappend op dat ik zijn zoon niet teveel met kunst moet bezighouden “want hij wil wel boer worden hoor!”

Om 12.30 weer aangeschoven bij het hele gezin om een boterhammetje mee te happen samen met iedereen die op de boerderij aan het werk is. Dat doet me denken aan de origineel-hollandse definitie van het woord gezin die zoveel meer betekent dan (kern)familie. Het woord gezin stamt namelijk juist uit dit soort situaties. Origineel wordt het gedefinieerd als iedereen die aan tafel zit. Met name op de boerderij betekende dat bijvoorbeeld dat alle hulpen en knechten ook bij het gezin horen. Kunstenaars misschien ook een beetje?

Meer rustpuntenproject
kunstdossier joep

gereformeerd ongelijk

Het gelijkheidsprincipe is ons wat waard. Zelfs de godsdienstvrijheid kan er niet tegenop. Dat bleek deze week in de uitspraak over het passieve kiesrecht van vrouwen in de SGP. Met passief kiesrecht kun je de facto erg actief zijn, het gaat hier om een taalkundige aanduiding. Het “worden verkozen” is een passieve bewoording.

Zoals hier wel eens meer opgemerkt is er echter iets bijzonder ongelijks aan de toepassing van het gelijkheidsprincipe. Het passieve recht om vader genoemd te mogen worden bijvoorbeeld is in hoge mate wettelijk afhankelijk van de toestemming van de moeder. Het actieve recht om vaderschap uit te mogen oefenen is er nog een stuk beroerder aan toe. De facto moet je in deze maatschappij maar aantonen dat je een toegevoegde waarde hebt anders vergt het “belang van het kind” dat je als vader oprot. Deze invulling van het begrip belang van het kind is niet alleen van geen enkel nut voor kinderen, maar is ook een principieel ongelijkwaardige. Als moeder hoef je defacto namelijk nooit iets aan te tonen.

Conclusie? Moederschapsideologie heeft in deze de ontwikkelde landen een hogere status dan godsdienst, ergo staat boven de wet. Gelijke behandeling hoeft niet in het licht van moederschap. En die conclusie reikt zowel naar de uitvoering van wetenschappelijk onderzoek (denk aan het beruchte onderzoek van Tamar Fischer in 2004) als naar het praktische functioneren van de justitiële instanties. Het woord “ontwikkeld” hierboven slaat dan ook niet op enige morele status maar is eerder in verband te brengen met het woord ontwikkeld in de zin: Hij heeft een ernstige ziekte ontwikkeld. En een ontwikkelingsland is dan dus een land waar die ziekte nog ontwikkeld moet worden. En ontwikkelingshulp is dan de hulp die ik nodig heb om van een en ander weer te bekomen.

zie ook dossier emancipatie
Ook Ger Groot veegt, overigens deze keer om andere redenen, de vloer aan met deze actie van het Clara Wichmaninstituut
De juridische toelichtingen van de Hoge Raad

De dubbele bodem van de dubbele moraal

engel met een verbrande vleugel

De sfeer waar in je proeft dat mensen wat anders doen dan ze pretenderen hoog te houden. Priesters en andere vertrouwensfiguren, die kinderen misbruiken, slaan. Niet alleen dat soort daden van fysiek misbruik zelf, maar de sfeer en houding dat het er natúúrlijk helemaal niet om ging om te doen wat je zegt. Dat je maar een slemiel bent als je dat wel probeert. Dat is de onderliggende kloe van deze viezigheid.

Die meester die door de juf in de tweede klas als het dreigbeeld werd voorgehouden, want wee je gebeente werd je met zijn rietje op je blote kont geslagen in het schoonmaakhok van de school. Dat hok was een duister kamertje naast het heilighartbeeld. Een keer moest ik mee. Ik geloof dat er mij toen niets gebeurd is. Maar het beeld zit er goed in. En voordat dit een erg manonvriendelijk stukje dreigt te worden wijs ik er nog maar eens op dat de voor mij meest vertrouwde persoon de juf van klas 2 was. Juist díe leverde mij uit aan een sadist.

Erg pregnant werd die dubbele moraal bij de verkennerij (scouting) waar je ook nog een belofte moest afleggen op een moraal die als dubbele moraal bedoeld was. Zelf richtte ik toen maar een eigen klub op die daardoor wel wat rigide was in de uitvoering van de regels. Dat krijg je dan.

Ooit werkte ik als groepsopvoeder in een internaat waar ik de bedompte sfeer van de dubbele moraal voelde rondzweven. Waar kinderen volgens een structuurmodel werden opgevoed, dus vrij autoritair, door een instituut dat de regeltjes helemaal niet zo nauw neemt. Uiteraard liepen die jongens in die groep voortdurend weg. En zelf ben ik daar ook snel weer weggegaan. Toen een jaar of tien geleden allerlei verhalen de ronde gingen over seksueel misbruik door paters in tehuizen moest ik vaak aan dat internaat denken, waar ik maar een klein half jaar had gewerkt. Zou…… Ik praatte er met een vroegere collega over, die ik in Deventer nog wel eens tegenkom. Of hij wel ooit iets had gemerkt. Er waren toch jongetjes die op vrij vreemde momenten bij de pater-directeur moesten komen. Hij kon er niets van bevestigen. Dus het bleef bij een vage indruk.
Vandaag lees ik in de NRC dat er uit die periode bij het Wezeveld in Twello wél een melding is van misbruik.

De dubbele moraal heeft echter ook nog een dubbele bodem. Nu zijn geestelijken bloot komen liggen. Die geestelijken fungeerden vaak als kinderbeschermers. In die hoek zullen we nog veel verder moeten zoeken. Niet alleen seksuéél misbruik door kinderbeschermers, maar allerhande kindermishandeling door kinderbeschermers en andere justitiebonzen. De ergste dingen komen niet het eerst, maar het laatst, aan het licht. Goed dat we nu die paters flink aanpakken, maar daar moet het niet bij blijven. Nog steeds willen we niet echt zien wat er in het hier en nu nog steeds gebeurt. Door de mensen die, misschien nog wel meer dan religieuzen pretenderen de moraal hoog te hebben, maar in feite de broek laag laten zakken.

Je kunt proberen daar aangifte van te doen. Maar niemand zal het interesseren. Net zo min als het dertig jaar geleden iemand had geïnteresseerd als je aangifte had gedaan van alles, dat nu wel ineens de vraag oproept waarom toen niemand aangifte deed. Als geen ander weet ik uit ervaring dat aangifte in dit soort gevallen leidt tot vervolging van degene die aangifte doet.

Wij worden gedwongen loyaal te zijn aan idioten die geen vertrouwen en zeker geen loyaliteit waard zijn.

Dit blog zou iets met vaderschap te maken moeten hebben? Pater omnipotentum? Eigenlijk het tegenovergestelde van vaderschap dat juist een duiding zou moeten zijn van gezag. En gezag is juist gebaseerd op een samenstel van integriteit en overtuigingskracht.

persoonlijk en politiek verhaal van Peter Tromp
misbruikkaart van NRC
poging tot aangifte, leidend tot vervolging van de aangever
later toegevoegd: dit was vlak voordat ik daar kwam werken

mannen van mina

dolle mina logo

Vrouwen kregen voor de bezetting van het Maagdenhuis een lagere boete dan mannen. Dat vonden de mannen uit het oogpunt van vrouwenemancipatie erg ongewenst. En dat was eigenlijk het startpunt van de beweging Dolle Mina.

De veertigste verjaardag van het ontstaan van de emancipatiebeweging Dolle Mina wordt in de media nog steeds gevierd. In de aflevering van afgelopen vrijdag van Andere tijden werd de belangrijke , zo niet funderende rol van mannen bij het ontstaan van de beweging belicht.

Het aardige aan het maagdenhuisfeitje vind ik dat het hier ging om het afschaffen van een soort positieve discriminatie. In de huidige vrouwenbeweging gebeurt meestal het omgekeerde. Vergelijk het gelijktrekken van de boetes met de boetes die mannen betalen eens met het juist weer instellen van een lagere straf voor vrouwen die thuis geweld gebruiken in Spanje. Iets wat hier in Nederland defacto ook ongeveer gebeurt, maar dan implicieter.

Een andere belangrijke les die we uit die geschiedenis kunnen leren is dat de rol van de verlichte personen uit de onderdrukkende groep altijd cruciaal is bij het opheffen van discriminatie. Friedrich Engels was een van de eerste mannelijke voorvechters van vrouwenbevrijding. In de tijd van de apartheid waren een aantal blanken actief in de anti-apartheidsstrijd. Een vergelijkbare rol hadden mensen als Marx in de klassenstrijd. Het is wel moeilijk met dat punt om te gaan.  De  tweede-golf vrouwen losten dat op door na een tijdje mannen uit de beweging te werken; “we kunnen het toch beter zelf doen”. Ik vraag me af of ze daar goed mee hebben gedaan.

De vaderbeweging heeft ook, gelukkig, te maken met steun uit de vrouwenhoek. Anders dan bij de vrouwenbeweging is het hier gebleven bij steun van een aantal individuele vrouwen. Alle organisaties van vrouwen keren zich nog steeds met veel bombari tegen alles wat mannen beweegt. Soms kunnen we leren van de geschiedenis.

De aflevering van  andere tijden
Mijn vorige blog over de verjaardag van Dolle Mina
Meer over de geschiedenis van vrouwen en mannen en emancipatie in het boek Verpasseerd Ouderschap

bron maagdenhuis:
Hoe dol was Dolle Mina?: een geschiedenis van de Dolle Mina’s in Vlaanderen Door Katrijn De Smit blz 23

http://www.opzij.nl/WAD-Mediabank-pagina/De-mannen-van-Dolle-Mina.htm

De opvoedingsverantwoordelijkheid van Wouter Bos.

……. ouderschap, waar het om vaders ging als een betrekkelijk irrrelevante pedagogische factor kon worden neergezet zonder wezenlijk verzet vanuit de opvoedingswetenschappen ….

Ergens in die zin, midden in een ingewikkeld wetenschappelijk artikel over vaderschap, onvoorwaardelijke opvoedingsverantwoordelijkheid en ouderverstoting, zat ik te schuiven met woorden en gedachten, toen een journalist van Metro me belde om te horen wat ík daar nou van vond van Bos en Eurlings. Het duurde even voordat ik door had dat ook Wouter Bos zijn politieke loopbaan een flinke duw opzij had gegeven om aan zijn andere verantwoordelijkheid, vader van een gezin met 3 jonge kinderen, toe te komen.

Dat is precies eigenlijk wat ik bedoel met onvoorwaardelijke opvoedingsverantwoordelijkheid.  Maar dan in de praktijk. Je hebt kinderen of je hebt ze niet. En als je ze hebt zijn ze net zo zeer op de vader aangewezen als op de moeder. Goed gezien van Wouter dus. Veel stemmen, vooral uit verbitterde feministische kringen menen echter dat je als vader per definitie niets goed doet. Dus dit zou ook wel weer niet deugen. Tante Cisca Dresselhuis door de bocht in het journaal.

Ach ja uiteraard kunnen ook ander motieven een rol spelen, maar voorop staat toch dat er een geweldig punt is gemaakt van vaderschap. En daar kan ik als vader alleen maar blij mee zijn.

Gaat Camiel nou ook kindertjes krijgen trouwens?

Wonderlijk gezicht is dat veel andere media over deze Wende dan geen váders aan het woord laten maar bij voorkeur een aantal verdachte emancipatietypes die eigenlijk het vaderschap nooit hebben willen zien. Laten we maar hopen dat de beslissing van Emiel en Wouter autonoom is genomen, los van de politieke context en ook een béetje los van hun vrouwen (die druk met elkaar hebben ge-sms-t naar het schijnt).  Dresselhuis vanavond bij Pauw en Witteman. Ik ga maar niet kijken denk ik.

Voor een grondige analyse bij ik-vader

familieverlatingen

Als je de alimentatie niet betaalt dan heet dat in België familieverlating. En dat is onder die titel strafbaar. Ook het niet nakomen van omgangsrecht is strafbaar. Maar dat valt onder een ander titel.

België staat bekend om mooi woordgebruik, met  soms bijzonder beeldende of juist ontnuchterende doorkijkjes. Om van het laatste een voorbeeld te geven wil ik u het woord droogkuis eens laten proeven. Droog-kuis

Het woord familieverlating geeft een doorkijk naar de merkwaardige zogenaamd traditionele verhoudingen waarin de man slechts dient als spermadonor en betaalvader. Als juridisch en financieel ornament. En dan is het woord ornament bepaald nog veel te mooi gezegd voor deze banaliteit.

Juist omdat de betekenis van het psychisch en opvoedkundige in de steek laten eraan ontbreekt is hier de vader vies mee weggezet. Hij kan zijn gezin alleen financiéél verlaten. Voor de rest doet hij er niet toe. En dus ook niet als hij helemaal niet van plan was zijn kinderen emotioneel en sociaal in de steek te laten.

De kinderen die deze maatschappelijk ingebedde nonsens te voelen krijgen missen hun vader echter, graven zich in en komen misschien wel nooit meer boven. En als ze boven water komen moeten ze op zoek naar een vader die misschien wel letterlijk dan toch wel figuurlijk onder de grond ligt.Ik heb dit weekend teveel vaders gehoord die opgeven. Maar gelukkig geven sommige kinderen niet op. En dat blijft boeien.

Verlating is een van die woorden die in het kader van vaderschap een heel specifieke lading hebben. Vaders verlaten per definitie (heet het) hun kinderen, ook als ze door de moeder het huis uit geflikkerd zijn. Moeders verlaten “nooit” hun kinderen want ze trekken ze altijd achter zich aan, vaak bij de vader weg die dan zogenaamd de kinderen verlaten heeft. Ik pleit niet dat moeders meer verlaten, maar een beetje meer overlaten is misschien een goed idee.

Dit was het laatste blog in de trilogie in het kader van een aantal bezoeken aan België. Als u ze alle drie op een rijtje wilt:  België

Druk uitoefenen; grenzen stellen

“Daar bent U (‘je’ is in België nog niet ín) zeker wel vóór, om meer druk uit te oefenen?” Zo reageerde een rechter, medeforumlid gisteren toen ik aankondigde alleen de belángrijkste kritiek op zijn verhaal nog even te memoreren.

“Nee dat bedoel ik juist níet”, was het, voor hem verrassende, antwoord van mij. Ik bedoel dat het erom gaat grenzen te stellen (aan een moeder die de andere ouder buitensluit). Druk (wat hij dan mondjesmaat wel een beetje wilde doen) roept tegendruk op. Soms moet je het daarmee toch doen, maar juist een rechter is ervoor om grenzen te stellen. Binnen grenzen kunnen beide ouders en de kinderen zich veilig voelen. Ik maakte er bij mijn antwoord aan die rechter ook een gebaar bij. Een omsluitend gebaar. Hier moet je binnen blijven. Zoals een huis dat bescherming biedt zijn er ook maatschappelijke grenzen die bescherming bieden aan potentiële dader en slachtoffer. Maar ze moeten wel even gesteld worden. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar je als rechter degraderen tot een moeizaam schakeltje in een keten van kinderverstoting, dan kun je beter een ander vak gaan uitoefenen. Het moeilijke is dat grenzen stellen behalve inzicht ook erg gebaat is met enig gezag, charisma zou je kunnen zeggen. De goede combinatie van die twee vind je maar weinig.

Terwijl ik in België bezig was met dit verhaal speelde zich in Nederland een chaotisch drama af bij een paar kinderen die eindelijk naar hun vader mochten. Na 10 jaar vechten om de grens gesteld te krijgen en uiteindelijk medewerking van zowel de beroeps als kortgedingrechter, kon de jeugdzorg zijn kinderen, bij wijze van paradoxale toewijzing, naar de vader gaan verhuizen. Dat lukte ze niet zeiden ze.

Dat is hemelschreiend als je ziet met hoeveel gemak ze in andere gevallen razzia’s uitvoeren om kinderen uit nog complete gezinnen weg te rukken omdat jeugdzorg iets niet zint. Niet dat ik ga stellen dat dát moet gebeuren. Een soepele methode zou zijn om de moeder (voor verhoor bijvoorbeeld) uit huis te halen en daarna de vader de kinderen op te laten halen. Maar niets van dat alles. Jeugdzorg en consorten hebben er alle belang bij om de druk zo ver mogelijk op te voeren en dus ook de tegendruk en de chaos om dan vervolgens misschien te kunnen zeggen… zie je wel wij hadden gelijk, dit is ondoenlijk.

Niemand die zich bij dit soort instellingen bekommert om dit soort transitieproblemen. Alleen dank zij het geduld en de rust van de betrokken vader konden uiteindelijk de kinderen temidden van een grote, door de moeder en jeugdzorg gecreëerde chaos worden opgehaald. De details laat ik nu beter achterwege.

De vermeende tegenstelling tussen loslaten (waar veel vaders zich noodgedwongen toe genoopt voelen) en druk uitoefenen, moet tot een nieuwe synthese groeien. Daartoe moeten we eerst dit soort jeugdzorginstellingen de maat nemen die zich grenzeloos misdragen ten aanzien van kinderen.

Ontvoerende moeders

ontvoering door de dood in Erlkönig

Merkte ik vorige week in goed gezelschap nog op dat Trouw toch wel erg anti-vaders lijkt, wordt het deze week gelijk gelogenstraft. Hoewel… Het heeft wel érg lang geduurd voordat ze het door hadden dat moeders vaker kinderen ontvoeren dan vaders. Maar nu staat het dan ook groot als hoofdartikel op de voorpagina.

Enige compensatie voor de voorpaginakop van enkele jaren geleden waar vaders werd aangezegd dat ze nergens voor nodig zijn (interview Tamar Fischer).

De mediahype op de hand van de moeder van Sara en Amar die met een door de staat gelegaliseerde ontvoering de kinderen bij de vader weghaalde, daarna tegen haar toezeggingen in geen enkele omgangsregeling uitvoerde en zelfs het eenhoofdig gezag eiste, ligt nog vers in het geheugen.

En zo nog veel meer. Op mijn mail naar Trouw met verwijzing naar mijn blog, een stukje hieronder, over het toch maar niet plaatsen van een stuk over het boek “De jungle van de jeugdzorg” heb ik trouwens nog niets gehoord. Het pleit is daar dus vast nog niet helemaal beslecht.

Misschien moeten ze bij Trouw eens wat sites lezen als papa.nl.nu waar al jaren wordt uitgelegd hoe dat staat met ontvoeringen, maar ook met jeugdzorg, kinderbescherming, recht, vaderschapsdiscriminatie enz.

het papa.nl.nu-dosssier kinderontvoeringen
Deel trouw-artikel
Over de anti-vader-artikelen in Trouw

Kanon van de opvoeding

Kanon
Kanon

Canon bedoel ik natuurlijk. Maar elke canon is ook een beetje
bedoeld als kanon waarmee meer dan een flinke deuk in een pakje boter wordt geschoten.
De Haagse Hogeschool (Rene Diekstra) heeft een canon gemaakt over de opvoeding. Verheugend is de plek die vaders daarin innemen.

“Is er helemaal geen vader in het gezin, en doet moeder de opvoeding alleen, dan hebben jongens een grotere kans om in de problemen te komen. Ze gaan zich bijvoorbeeld gewelddadig gedragen, of presteren slecht op school.
Ook meisjes zonder vader hebben het moeilijker. Ze hebben vaker seks voordat ze dat zelf echt willen, raken vaker ongewenst zwanger en stoppen vaker eerder met hun opleiding.”
En zo staan er nog wat bemoedigende woorden voor vaders. Een ware opluchting na jarenlang gezeur (van bijvoorbeeld het Dagblad Trouw) over het vermeende onnut van vaders. Dus zeker een flink gat in een pak koude boter.

De canon is wel érg positief over secundaire opvoeders als jeugdhulpverleners en scholen. Het is duidelijk dat die noodzakelijk zijn, maar te vaak komt het voor dat ze meer kapot maken dan je lief is.

Het Nederlands Dagblad pikte het vaderaspect van de canon goed op
De canon zelf