Cookies

Categorie: recht

Geplaatst op

Vader in hoogste boom

In Twente is een vader in geweer gekomen tegen de jeugdzorg die hem en de moeder de kinderen afpakte. Iedere ouder zal door dergelijke acties van jeugdzorg in de boom gejaagd worden, alleen zal het meestal overdrachtelijk blijven. Deze vader zocht letterlijk ook de hoogste boom in de buurt op. Of hij gelijk heeft? Op zijn minst ten dele. De methodes van jeugdzorg zijn eigenlijk zelden netjes. Nette mensen werken daar weinig, en anders maar heel kort.
Honderden ouders en kinderen worden op alle mogelijke manieren vermorzeld tussen de bureaucratische tentakels. En de gemiddelde burger wordt in een soort waan gebracht dat er dan wel iets mis zou zijn met die man. En verdomd je weet maar nooit. Maar heel vaak is er met dit soort ouders niets verkeerds aan de hand. Soms komen ze niet meer uit hun woorden, zoals te horen op de geluidsopname die Radio Oost met behulp van een hoogwerker registreerde. Heel goed om het dan maar in daden te gieten.

Toen ik het bericht hoorde was ik net bezig het dossier censuur van Pappa.nl.nu weer een beetje op orde te brengen. Kwam dat even goed uit; Tv-oost wilde me vanavond graag ongecensureerd in hun programma Wandelgangen.

De uitzending van TV-Oost met mij terugkijken
berichtgeving RTV-OOST
dossier censuur

Geplaatst op

familieverlatingen

Als je de alimentatie niet betaalt dan heet dat in België familieverlating. En dat is onder die titel strafbaar. Ook het niet nakomen van omgangsrecht is strafbaar. Maar dat valt onder een ander titel.

België staat bekend om mooi woordgebruik, met  soms bijzonder beeldende of juist ontnuchterende doorkijkjes. Om van het laatste een voorbeeld te geven wil ik u het woord droogkuis eens laten proeven. Droog-kuis

Het woord familieverlating geeft een doorkijk naar de merkwaardige zogenaamd traditionele verhoudingen waarin de man slechts dient als spermadonor en betaalvader. Als juridisch en financieel ornament. En dan is het woord ornament bepaald nog veel te mooi gezegd voor deze banaliteit.

Juist omdat de betekenis van het psychisch en opvoedkundige in de steek laten eraan ontbreekt is hier de vader vies mee weggezet. Hij kan zijn gezin alleen financiéél verlaten. Voor de rest doet hij er niet toe. En dus ook niet als hij helemaal niet van plan was zijn kinderen emotioneel en sociaal in de steek te laten.

De kinderen die deze maatschappelijk ingebedde nonsens te voelen krijgen missen hun vader echter, graven zich in en komen misschien wel nooit meer boven. En als ze boven water komen moeten ze op zoek naar een vader die misschien wel letterlijk dan toch wel figuurlijk onder de grond ligt.Ik heb dit weekend teveel vaders gehoord die opgeven. Maar gelukkig geven sommige kinderen niet op. En dat blijft boeien.

Verlating is een van die woorden die in het kader van vaderschap een heel specifieke lading hebben. Vaders verlaten per definitie (heet het) hun kinderen, ook als ze door de moeder het huis uit geflikkerd zijn. Moeders verlaten “nooit” hun kinderen want ze trekken ze altijd achter zich aan, vaak bij de vader weg die dan zogenaamd de kinderen verlaten heeft. Ik pleit niet dat moeders meer verlaten, maar een beetje meer overlaten is misschien een goed idee.

Dit was het laatste blog in de trilogie in het kader van een aantal bezoeken aan België. Als u ze alle drie op een rijtje wilt:  België

Geplaatst op

Druk uitoefenen; grenzen stellen

“Daar bent U (‘je’ is in België nog niet ín) zeker wel vóór, om meer druk uit te oefenen?” Zo reageerde een rechter, medeforumlid gisteren toen ik aankondigde alleen de belángrijkste kritiek op zijn verhaal nog even te memoreren.

“Nee dat bedoel ik juist níet”, was het, voor hem verrassende, antwoord van mij. Ik bedoel dat het erom gaat grenzen te stellen (aan een moeder die de andere ouder buitensluit). Druk (wat hij dan mondjesmaat wel een beetje wilde doen) roept tegendruk op. Soms moet je het daarmee toch doen, maar juist een rechter is ervoor om grenzen te stellen. Binnen grenzen kunnen beide ouders en de kinderen zich veilig voelen. Ik maakte er bij mijn antwoord aan die rechter ook een gebaar bij. Een omsluitend gebaar. Hier moet je binnen blijven. Zoals een huis dat bescherming biedt zijn er ook maatschappelijke grenzen die bescherming bieden aan potentiële dader en slachtoffer. Maar ze moeten wel even gesteld worden. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar je als rechter degraderen tot een moeizaam schakeltje in een keten van kinderverstoting, dan kun je beter een ander vak gaan uitoefenen. Het moeilijke is dat grenzen stellen behalve inzicht ook erg gebaat is met enig gezag, charisma zou je kunnen zeggen. De goede combinatie van die twee vind je maar weinig.

Terwijl ik in België bezig was met dit verhaal speelde zich in Nederland een chaotisch drama af bij een paar kinderen die eindelijk naar hun vader mochten. Na 10 jaar vechten om de grens gesteld te krijgen en uiteindelijk medewerking van zowel de beroeps als kortgedingrechter, kon de jeugdzorg zijn kinderen, bij wijze van paradoxale toewijzing, naar de vader gaan verhuizen. Dat lukte ze niet zeiden ze.

Dat is hemelschreiend als je ziet met hoeveel gemak ze in andere gevallen razzia’s uitvoeren om kinderen uit nog complete gezinnen weg te rukken omdat jeugdzorg iets niet zint. Niet dat ik ga stellen dat dát moet gebeuren. Een soepele methode zou zijn om de moeder (voor verhoor bijvoorbeeld) uit huis te halen en daarna de vader de kinderen op te laten halen. Maar niets van dat alles. Jeugdzorg en consorten hebben er alle belang bij om de druk zo ver mogelijk op te voeren en dus ook de tegendruk en de chaos om dan vervolgens misschien te kunnen zeggen… zie je wel wij hadden gelijk, dit is ondoenlijk.

Niemand die zich bij dit soort instellingen bekommert om dit soort transitieproblemen. Alleen dank zij het geduld en de rust van de betrokken vader konden uiteindelijk de kinderen temidden van een grote, door de moeder en jeugdzorg gecreëerde chaos worden opgehaald. De details laat ik nu beter achterwege.

De vermeende tegenstelling tussen loslaten (waar veel vaders zich noodgedwongen toe genoopt voelen) en druk uitoefenen, moet tot een nieuwe synthese groeien. Daartoe moeten we eerst dit soort jeugdzorginstellingen de maat nemen die zich grenzeloos misdragen ten aanzien van kinderen.

Geplaatst op

Richard Gardner

Hier praat ik met Richard Gardner aan vde vooravond van zijn lezing
Hier praat ik met Richard Gardner aan de vooravond van zijn lezing

“‘Het ouderverstotingssyndroom is een stoornis, en de wetgever heeft de macht om rechters te machtigen de stoornis te genezen’  Met deze kryptische boodschap opende Richard A. Gardner, Amerikaans hoogleraar kinderpsychiatrie, de presentatie in Nederland van zijn boek over het ouderverstotingssyndroom. Het was 24 juni 1999. In de Grote Kerk te Breda werd het eerste congres gehouden in een serie van twee, georganiseerd door het Ministerie van Justitie samen met ouderorganisaties. Congresgangers waren rechters, justitieambtenaren, kinderbeschermers, advocaten en ouders. Joep Zander had destijds de aandacht gevestigd op de publicaties van Gardner, en dat had geresulteerd in een uitnodiging aan Gardner om zijn werk in Nederland te komen introduceren.”

Voor zover  is de intro van het artikel van Peter Prinsen in het boek Verpasseerd Ouderschap. Het bezoek van Gardner aan Nederland  is nu een dikke tien jaar geleden.

Wat Gardner óók zei is dat we in Europa wat kunnen léren van de States.  Zojuist las ik het boek family’s heartbreak waaruit ik bijna het omgekeerde concludeerde.  Natuurlijk klopt het dat er in de States meer ervaring is opgedaan met het aankaarten van het ouderverstotingssyndroom, maar het inschakelen van meer sociaalwetenschappers is  in Nederland mijns inziens al een gepasseerd station dat zijn onnut heeft bewezen. Qua oplossingen zie ik meer gebeuren in ons buurland België. Binnenkort ga ik daar op bezoek om een lezing te geven over ouderverstoting, dus ik ga me bij gelegenheid weer eens uitgebreider op de hoogte stellen van de ontwikkelingen aldaar.

Bij deze gelegenheid keek ik nog eens het internetdossier ouderverstotingssyndroom door en kwam tot de ontdekking dat daar nog steeds slechts een klein stukje van het geluidsbestand van dat optreden van Gardner stond. Aangezien er nu veel meer mogelijkheden zijn dit soort zaken online te zetten zonder dat het jezelf kapitalen kost heb ik het bestand in zijn geheel geupload bij archive.org. De moeite waard om nog een keer terug te luisteren.

Alles over Gardner in Breda inclusief de complete geluidsfile
Het dossier ouderverstotingssyndroom
Bespreking van het boek A family’s heartbreak van Michael Jeffries

Geplaatst op

besnijden

Er is een verschil tussen de benadering van mannelijke en vrouwelijke kinderen als het gaat om mishandeling. Dat was de korte samenvatting van een van de artsen in de NOVA-uitzending van woensdag.

Meisjesbesnijdenis mag niet en wordt in Nederland te vuur en te zwaard bestreden. Jongensbesnijdenis wordt de facto geaccepteerd. Een rede om met twee maten te meten zou kunnen zijn dat meisjesbesnijdenis zo’n veel ernstiger ingreep is. Dit blijkt echter lang niet altijd waar. Jongensbesnijdenissen zijn een fikse ingreep met mogelijke complicaties. Er zijn veel meisjesbesnijdenissen die minder erg zijn. Ook die erger zijn, ja. Jongensbesnijdenis is soms ingrijpender maar wordt als vanzelfsprekend afgedaan.

Het is in Nederland en de westerse beschaving meer in het algemeen gebruik en vaak wet, dat kinderen onder de twaalf jaar niet zomaar dit soort ingrepen mogen ondergaan als daar geen strikt medische noodzaak voor is.

Jongensbesnijdenis is een ongevraagd brandmerk . Zoals koeien vroeger een brandmerk kregen om aan te duiden bij welke eigenaar ze hoorden krijgen kinderen een brandmerk om te kunnen zien bij welk geloofsgenootschap ze zijn aangesloten.  Bij koeien doen we het niet meer…..

De uitzending is nog terug te zien op de site van NOVA
Michael Schaap maakte een paar jaar geleden een kritische film over zijn eigen besnijdenis

uit wikipedia (onder licentie BY-SA):
Jongensbesnijdenis is in een aantal niet-strafrechtelijke rechtszaken aan de orde gekomen. In arrest van 23 mei 2007 heeft de Hoge Raad in feite geoordeeld dat jongensbesnijdenis een ernstige vorm is van mishandeling of aantasting van het menselijk lichaam (LJN: BA6061). De rechtbank Zutphen zag in een uitspraak van 31 juli 2007 dat jongensbesnijdenis een ingreep is, die medisch gezien niet noodzakelijk is en bovendien onomkeerbaar (LJN: BB0833).
De Nederlandse regering stelt zich op het standpunt dat besnijdenis van jongens niet strafbaar is. Naar aanleiding van kamervragen van Ayaan Hirsi Ali antwoordde toenmalig Minister van Justitie Donner dat verwijdering van de voorhuid geen lichamelijk letsel oplevert, omdat het besnijden van jongens vooral zou gebeuren uit religieuze en hygiënische overwegingen.

Geplaatst op

ketenpartners

Als je ketenpartner bent in het familierechtsberijf, dan ben je braaf geweest. Je mag dan buiten de orde van een rechtsprocedure met de rechter praten.
Zo kun je de lastige ouders buiten houden die als tegenpartij er natuurlijk eigenlijk recht op zouden hebben om alles te horen wat er bekokstoofd wordt.
De rechtsprocedure zelf wordt zo tot een schijnvertoning waarvan de uitslag van tevoren vaststaat.

Ketenpartners dat zijn kinderbescherming en jeugdzorg, en mogelijk enige andere exclusief bevoordeelden (als je heel erg je mond houdt). Zo wordt het woord ketenpartner tot een begrip dat de inhoud dubbel en dwars dekt. Jeugdbeschermers en soortgelijk vormen samen met rechters de boeien waarmee de ouders en hun kinderen geketend worden.
¨Het zal iedereen duidelijk zijn dat dat in een democratische rechtsstaat nu eenmaal niet anders kan. Je moet er niet aan denken dat ouders en hun advocaten de kans krijgen werkelijk wat in te brengen. Die ouders weten immers helemaal niets van het belang van het kind.¨ Die laatste aanhaling is uiteraard niet míjn uitspraak, hoewel ik het even, cynisch voor mijzelf beproefde. Nee dit is ongeveer het antwoord dat je zult krijgen als je dóórvraagt waarom die exclusieve behandeling nodig is.

De afgelopen weken werd ik weer herhaaldelijk geconfronteerd met het verschijnsel. Een hoofdredacteur van een oudervereniging die aanvankelijk persé een recensie wilde schrijven van mijn boeken. Er even later toch van af zag. “Wij moeten vérder met de kinderbescherming” was het argument. Kinderbeschermers vallen maatschappelijke organisaties aan omdat ze zaken doen met mensen als ondergetekende. Ik maakte het de eerste keer mee ergens 10 jaar geleden toen een hotemetote van de Raad het Nijmeegs Instituutvoor Maatschappelijk werk op de donder gaf omdat ze in zee ging met het Vader-en-Kind-centrum dat overigens zelfs een beleidsmedewerker van de Raad in haar beleidsadviesraad had. Die reprimande had succes, het NIM haakte af. Onlangs kreeg ik een soortgelijk bericht over een raadsmedewerkster die achter mijn rug om mijn betrokkenheid probeerde te vervuilen.
Aan de andere kant schaft dezelfde Raad voor de Kinderbescherming 35 exemplaren Verpasseerd Ouderschap (onder mijn redactie en ook weer een schrijver van de Raad) aan. Misschien dat de Raad en de schijtluisclubs die ervan afhankelijk denken te zijn zich zelf binnenkort van hun eigen ketenen zouden kunnen gaan bevrijden?

Geplaatst op

Beest

Een paar maanden geleden werd het meisje Katja “ontvoerd” Het hele land was in rep en roer gebracht door middel van een zogenaamd amberalert. Welk beest had nu weer toegeslagen?

Even later bleek het gewoon te gaan om haar vader die al een tijd verstoken was van contact en gewoon het ouderlijk gezag had. Een beest? Soms lijkt het wel of alle vaders die voor hun kinderen opkomen beesten heten te zijn. Maar misschien zijn het wel knuffelbeesten in de knel. Om over het kind in kwestie nog maar niet te praten.

Gisteren was de zaak opnieuw op TV-Gelderland.  de zaak was opnieuw voor de rechter geweest in de States. Met een interview met de vader en onder andere een toelichting van psychologe-mediator Annemieke Segaar.

Item op uitzending gemist van TV Gelderland (schuifje op 13:05).

Geplaatst op

Laurakransen

De voornaam Laura wijst etymologisch naar laureaat, lauweren.

Laura Dekker is doet haar naam eer aan. Met haar bijna 14 jaar wil ze  in haar eentje de wereld rond zeilen met als drive daarmee dan de jongste te kunnen zijn met die prestatie. Haar ouders gaan er, voorzover bekend (de ouders zijn gescheiden), mee acco0rd  maar de leerplichtambtenaar trok aan de bel. Na de aankondiging dat deze wet omzeild kon worden kwam de zaak bij de Raad voor de Kinderbesch….  die daarmee naar de rechter trok. Ondertoezichtstellen die ouders, want allemaal te gevaarlijk.

Er zijn twee makkelijke reacties op dit verhaal denkbaar. Weg met de Raad en het moet gewoon maar kunnen of Nee dat mag nooit en alles in het werk stellen om het te blokkeren.

Ik wil graag een onderscheid maken tussen mijn mening over de opvoedkundige kwestie en de inschatting van de gevaren enerzijds en de vraag wat een overheidsingrijpen wenselijk maakt anderzijds.

Overheidsingrijpen in opvoedingsrelaties dient zich te beperken tot gevallen van kindermishandeling en dient niet te strekken tot ingrijpen in opvoedkundige keuzes.  Mijn opvatting, zoals ook internationaal verwoord in de verklaring van Langeac.

Maar dit neemt niet weg dat ik wel een mening heb over de opvoedkundige keuzes. Ik denk dat ik de ouders zou ontraden om aan de tocht van hun dochter mee te werken. Niet omdat ik niet van competitie en uitdagingen houdt. Zelfs uitdagingen met risico’s horen er wat mij betreft bij.

Wel vraag ik me af of het gezond is de competitie aan te gaan over wie de jongste is die deze tocht rond de wereld in 720 dagen volbrengt. Dat vind ik een beetje een merkwaardig soort competitie. Doet denken aan; wie bereikt het eerste de universiteit, wie is het eerste uit de luiers en meer van dat soort ongein.

Verder vraag ik me af of Laura de gevaren kan overzien. Dat laatste bezwaar deel ik met meer deskundigen. Die kwestie van de leeftijdscompetitie ben ik echter nog nergens tegen gekomen.

Ik gun Laura een hoop lauwerkransen, maar denk dat ze beter voor een andere bekroning kan gaan.  Ik heb echter niet alle wijsheid in pacht en ook niet alle kennis van de omstandigheden.  De Raad voor de Kinderb… heeft géén wijsheid en meestal een ontstellend gebrek aan kennis. Als er iemand is die het haar niet zou moeten verbieden dan is het wel de staat. En zelfs ondergetekende zou zich nooit aan zoiets durven wagen.

Zelf is me door de Raad voor de Kinderbescherming ooit kwalijk genomen dat ik liedjes zing met mijn dochter cq op een bakfiets reed met haar ( niet verstandig). Misschien ligt hierin nog een uitdaging voor Laura en haar ouders, tackel die Raad in ieder geval vast maar. Ik zal haar daar graag persoonlijk een Laurakrans voor brengen.

Het laatste nieuws over Laura

Of bakfietsen en liedjes zingen verstandig is….

Geplaatst op

bloed band in jezusnaam

De Autonome Feministische Actie protesteert met verfbommen tegen het World Congress of family’s dat zich vanaf vandaag in Amsterdam afspeelt.
De feministen zijn bang dat er teveel nadruk zal worden gelegd op de biologische banden (bloedbanden) tussen kinderen en ouders. Immers moeders willen het recht hebben om kinderen alléén op te voeden en anderzijds dienen vaders natuurlijk onder die regie de helft van de praktische taken uit te voeren.

Het gehekelde congres is georganiseerd door een Amerikaanse conservatief-religieuze denktank (The Howard Center). Behalve die bloedband spelen er dus nog een heleboel andere dingen doorheen. Zoals dat je met bidden echtscheiding kan voorkomen of zoiets. En verder schijnt men iets tegen homo’s te hebben naar verluidt.
Minister Rouvoet gaat het congres openen. En dat mag niet van die feministen. En van mij ook niet trouwens, maar dan wel om heel andere redenen. In eigen land komt Rouvoet namelijk helemaal niet op voor het behoud van kind-ouderrelaties. Onder zijn bewind gaan de uithuisplaatsingen en vervreemdingen van kinderen niet alleen door, maar nemen een hoge vlucht. Laat staan dat hij wat aan het probleem van ontvadering doet.
Die club die dat congres organiseert lijkt me trouwens ook niet alles. Want ik heb helemaal niets tegen homo-relaties. Ook niet als binnen die relatie kinderen worden opgevoed. Als de basis voor dat besluit om het op die manier te regelen maar ligt bij de biologische ouders.
Dat heeft voor mij weinig met religie te maken. Ik vind de band tussen ouders en kinderen een natuurrecht. Als je dat natuurrecht niet erkent geef je de bevoegdheid van de ouders uit handen aan de staat. Of zoals het nu vaak gaat aan één van de ouders. De moeder meestal.

Dus ook los van religie of conservatief sentiment valt te kiezen voor autonoom ouderschap. Op grond van internationale mensenrechtenverdragen mogen wij worden beschermd tegen staatsopvoeding en onfrisse inmenging van de staat in ouderlijke opvoedingspraktijken. Autonoom ouderschap in plaats van autonoom feminisme en verfbommen.

informatie over het congres
Over de kritiek
Een stukje denkwerk van mij voor een links blad

Geplaatst op

Ook grote vaders hebben kleine kinderen

Ontegenzeggelijk hebben Amerikaanse presidenten de laatste jaren meer aandacht besteed aan vaderschap. Clinton hield alweer wat jaartjes geleden een pleidooi voor het omturnen van alle moederschapsprogramma’s tot ouderschapsprogramma’s. Dat is hard nodig want in de states groeit 23 % van de kinderen op zonder vader.

Ook Obama is al sinds zijn verkiezingscampagne bezig met vaderschap. Zelf valt hij regelmatig te zien met zijn kinderen. Hij poogt een rolmodel te zijn. Ook met de viering van 100 jaar vaderdag was hij weer opvallend aanwezig met een vaderdagspeech.
In zijn pogingen om de verantwoordelijkheid voor hun kinderen (of het gebrek daaraan) weer bij vaders te leggen mist hij echter een cruciaal punt. Dat is dat veel vaders werden en worden buitengesloten.
Daar heb je ze weer de dwaze gescheiden vaders enzo, hoor ik een aantal van u roepen.
Zucht doe ik dan.
Ook op de viering van 100 jaar vaderdag in Nederland waren dit soort kwesties niet van de lucht. Kon het niet allemaal een stukje positiever. Waarom 3 genomineerden voor de vaderdagtrofee m/v met een geur van gescheiden vaderschap (Hoorde Deon van Moorsel dan ook tot die categorie?)?
Ik hoorde Henk Hanssen van Ikvader pleiten voor meer kwantitatief evenwicht.
Zelf pleit ik voor inhoudelijk betrekken van beide kanten op elkaar.
Ik hoorde pleiten voor onthechte verkondiging van de problemen. Onthecht oke, maar niet zonder emotie zou ik zeggen. Kijk naar Martin Luther King, Nelson Mandela, kijk naar de grote veranderingen en veranderaars. Deden zij het zonder emotie, nee. Wel bij tijd en wijle onthecht van hun persoonlijke woede in die zin dat ze zich met hun kwaadheid en toorn plaatsen in een maatschappelijke strijd zonder zichzelf te verliezen.
In Nederland prijzen we ons gelukkig dat beide kanten van de vaderbeweging (de positieve praktijk versus de terechte kritiek) zich sterk op elkaar betrokken voelen zodat een integrale benadering van het vaderschap op basis van argumenten en inhoud mogelijk is. Geen kwantitatief maar een kwalitatief evenwicht dus.

Zorg kan niet zonder recht. Niet onthecht dus.

Obama op vaderdag en de kritiek daarop.