Cookies

Rob van Altena overleden

Rob van Altena, nestor van de Nederlandse en Belgische vaderbeweging is gisteren, 10 september 2014 s’middags overleden. Ondanks zijn integere positie in deze beweging werd hij door organisaties als Stichting Dwaze Vaders bruut buitengesloten.
Zijn beide dochters heeft hij tot het eind toe niet gezien.
Ik wens hem rust en vrede.

Een wat uitgebreider in memoriam

Eerste deel van zijn pogen de geschiedenis van de Nederlandse vaderbeweging vast te leggen
Bladzijden uit zijn eigen scheidingsgeschiedenis

recentere post over de begrafenis

Rob van Altena

Dit lied van Barbara gezongen door Rob van Altena, opgedragen aan zijn dochters. Een lied over gemist vaderschap.Rob is woensdag 10 september overleden.

krachtdadig

kijk aan; laten we daar nou eens een raadsrapport over schrijven
kijk aan; laten we daar nou eens een raadsrapport over schrijven

Het ziet er zo anders uit dan mannen op zo’n gemiddelde dwaze-vader-demonstratie. Niet zo treurig. Meer zelfvertrouwen, zelfbewustzijn. Ik had het met Rob van Altena over een NRC-foto bij het bericht van de bezetting van de Raad voor de kinderbahhh te Zutphen op vaderdag 2000.
Vanwege mogelijke copyrightproblemen kan ik hier deze foto niet laten zien. Ik vond snel daarna wel een andere foto die dezelfde sfeer uitstraalde. Een groep oostelijke Dwaze Vaders biedt de Zwolse unitmanager Mr M een spiegel aan (ongeveer 1996). Om zelf eens in te kijken hoe het ermee stond. Met hemzelf en zijn insteek. Om over zijn doodsteken nog maar te zwijgen.

Op de foto zijn onder andere Herman Schiphorst en Jan Hop herkenbaar. De laatste is nog steeds actief, evenals mijzelf. U ziet mij er ook tussendoorkijken.

Dit soort acties bouwen aan de solidariteit. Je ziet ze tegenwoordig niet veel meeer. Vaders voelen zich gedwongen zich stil te houden. En sommige “vader”clubs steken liever een pluim in de reet van een topjuf bij movisie die wat aan vadercentra zou hebben gedaan (maar wat precies blijft in het duister). Of laten pseudowetenschapper Spruijt aan het woord zonder gedegen tegenwoord. Wie de schoen past trekke hem aan. “If you can’t beat them, join them” is vaak het motto. Dat leidt vaak tot afgezakte gezichten, niet tot zelfvertrouwen en waarschijnlijk ook niet tot verandering.

ps. Gerald Tros, ook op de foto, is niet echt oostelijk te nomen. Interregionale solidariteit zal ik maar zeggen.

Vader van vader

Toen ik in een tekst voor de vaderdagtrofee m/v Rob van Altena niet alleen schrijver, vertaler en activist noemde, maar ook vader werd dat er door de klaarblijkelijke dienstdoende secretaris aanvankelijk uitgewist. Onterecht, wellicht onrecht voor een vader die zich zozeer inzette ook als vader van zijn kinderen. Die elk jaar een paar keer de reis naar Zwitserland onderneemt om misschien een glimp van dochter en kleinkinderen op te vangen. Als muzikant had ik hem in genoemde tekst geloof ik nog niet eens aangestipt.

Ik denk dat met bijgaand filmpje deze nestor van de Nederlandse vaderbeweging, deze begaafde schrijver, vertaler, nog veel meer , en vooral dus vader, eer wordt betuigd. De tekst is van zijn broer Ernst van Altena, en gaat dus over hun beider vader. [youtube=http://youtu.be/8uwN3IGCwAc]

Wie meer wilt weten over Rob van Altena leze het betreffende hoofdstuk in Gemist Vaderschap.

Gedeeld vaderschap (Mannenactiviteiten 2)

(Let op dit verhaal begint wat cynisch maar eindigt tamelijk gelukkig.)

Ach laat ik er een keer gewoon naar binnen stappen. Mannencentrum Salomon op een hete dag in juni, vandaag dus. Als er iets in ons land hoge drempels heeft dan zijn het wel welzijnsinstellingen. In ieder geval voor mijn gevoel. Ik ben zelf welzijnswerker geweest en toen stapte ik altijd met een verlicht gevoel zomaar over de drempel.  Maar als potentieel onderwerp van bemoeienis ligt dat soms anders. Maar zeker bemoeienis kan ook heel goed zijn. Dat vond ik vroeger als welzijnswerker ook al.

In de tuin stond al een man de bloemetjes bij te houden en twee trappen op binnen werd er gekookt. Ik probeerde wat te vragen over het mannencentrum, maar erg veel respons was er niet. Koffie? Vroeg ik. Ja dat was er nog ergens. Even later kwam de coördinator binnen stappen. Leuk dat je er bent; zullen we daar even gaan praten wijzend naar een apart lokaal.

Zo gezegd zo gedaan. Hij legde me wat uit over mannencentrum Salomon en het belang ervan dat mannen wat doen voor de samenleving. Vanuit zijn eigen ervaring wist hij hoe goed het werkt als je je inzet in deze maatschappij. Ik merkte op dat ik niet het gevoel heb dat dat altijd wordt gewaardeerd. Waardering voor mijn komst naar het centrum was er wel en ik werd ook direct aan tafel genood om een hapje mee te eten. Daar raakte ik in gesprek met een vader die zo goed als geen contact meer heeft met zijn 4 kinderen ver weg in Pakistan. Nadat hij mij zijn verwondingen toonde, vertelde ik natuurlijk ook wat over de lasten en lusten van mijn vaderschap.

Dat is wat ik bedoel zei ik in het vervolggesprek met Zekria. Vader zijn als kans en als wond. Daar zou het over kunnen gaan hier. Vaderschap is wat mannen bindt, raakt en verwondt. Ok en daar gaan we iets mee doen. Vervolgens kreeg ik wat te horen over zijn eigen vaderschap. Precies ook de wonden en kansen.Dat zie ik dan graag in jullie activiteiten terug , in jullie programma.

Ik hoop dat ik ze ook echt veel steun geven aan deze activiteit. Dat ik het niet alleen hoef te trekken. We gaan het verder exploreren.

Per saldo dan toch wel goed dat het bestaat Salomon.

Is it me?

Mannen ontberen een collectieve identiteit. Of ze zijn angehaucht aan het feminisme en ontlenen daar een anti-zichzelf houding aan en een afkeer van de mannelijke collectiviteit. De schrijvers vergelijken dat met het ondewerpingsgedrag dat je in veel onderdrukte groepen ziet. Dissociatie van andere mannen. Of ze komen in een antimaatschappelijk vaarwater terecht. Een anti-sociale identiteit dus. Dissociatie van de maatschappij.

Ik vat maar heel kort samen wat ik in het nieuwe mannentijdschrift New Male Studies lees in een artikel van Paul Nathansson en Katherine Young getiteld: “Misandry and emptiness, Maculine identity in a Toxic Cultural Environment”

Zelf ben ik zo’n type geweest met veel van dat zelfvernederende dissociatiegedrag. Zie de afbeelding van een button die ik in de tachtiger jaren bij gelegenheid droeg. Bijvoorbeeld bij het zingen van een “baas in eigen buik” liedje met het Alkmaars Straatorkest. Ik krijg er een beetje buikpijn van nu. Na alle omzwervingen waarbij ik links of rechtsom, feministisch of niet zonder aanzien des persoons maar zeker aanziens mijn geslacht keihard werd gediscrimineerd en in allerlei negatieve hokjes werd geperst waar ik eigenlijk niet inpaste, raakte ik ook een beetje maatschappelijk gedissocieerd. Ik snap soms niet meer wat ik in deze maatschappij te zoeken heb waar alleen maar de fictie van recht en waarheid wordt grootgehouden. Ik begin erin te dwalen. No no no it ain’t me babe. Maar ik probeer positief te blijven denken, ik probeer erover te praten. Ik probeer te schrijven tegen de klippen op. Vader te zijn tegen de klippen op en tussen de wanhoop door. En soms te denken over de dingen die wel bereikt zijn. Te vergeten dat ook zelfs een beetje collectiviteit in de vaderbeweging af en toe ver te zoeken is.

Nu is er dus iets positiefs te melden; Een nieuw fris wetenschappelijk tijdschrift over mannenstudies. Niet vanuit weer een of andere vakgroep genderstudies maar opgericht door mannen die zo te zien geloven in het ontwikkelen van een nieuwe collectieve identiteit. Het blad is gratis te downloaden na registratie (zie link onderaan). En met een beetje geluk treft u er volgende keer een artikel in aan van mijn hand. Niet makkelijk, want in het Engels dus. Gelukkig zijn er dan wel andere vaders die me bijstaan met het corrigeren van het Engels en een beetje met de inhoud. U hoort van mij.

En dat liedje… “It ain’t me babe” zou een mooi protest kunnen zijn geweest tegen feministisch angehauchte dissociatie. Maar of Dylan en hieronder Joan Baez het zo bedoelden? Luister even met me mee..

Het nieuwe tijdschrift New Male Studies

 

ego aan het roer

Ook in de vaderbeweging moeten er mensen aan het roer staan. Zoals bij veel groepen in de verdrukking is dat de moeilijkste positie. Eigenlijk doe je het altijd fout. Daarom geen graag gewilde positie. Behalve voor de mensen die het met een sterk ego-belang doen.

De enkele keren dat ik dit soort posities had deelde ik ze met anderen. Desalniettemin is het op me nemen van die verantwoordelijkheden me niet in mijn koude kleren gaan zitten. Zo erg dat ik het al jaren niet meer doe. Ik trek me het teveel aan om voortdurend pispaaltje te zijn. Dat heeft me overigens altijd wel geïntrigeerd de nabijheid van die twee rollen.

Maar ook de andere kant is vaak niet prettig. Als je de leiding niet neemt hebben anderen dus de leiding. Die dat nog doen, zijn vaak zo gehard tegen kritiek dat ze terechte en onterechte kritiek niet meer kunnen onderscheiden, een gezonde blik op zichzelf ontberen. Leiding als egopopup die de in hun vaderschap getraumatiseerde een welkome pleister tegen het verlies van eigenwaarde biedt. Als zelfdenkende volger kan je het daar knap moeilijk mee krijgen.

Kapiteins aan het roer hoeven in storm niet te velen dat een matroos zich bemoeit met de stand van de zeilen. Maar anderzijds zou het hun dan ook alleen erom moeten gaan het schip een behouden vaart te bieden, moeten matrozen wel gewaardeerd worden en na de storm gewoon weer mee mogen denken. Kapitein aan het roer in de vaderbeweging vraagt vaderlijke stuurmanskunst in optima forma. Waar haal je dat vandaan?

Een paar jaar gelden zei ik, als forumlid van de vadertop, een keer dat het gezond zou zijn als in de vaderbeweging eens wat minder op het ego zou worden gespeeld. Een bestuurslid van de stichting Dwaze Vaders in de zaal merkte op “dat moet jij nodig zeggen” Kennelijk bedoeld om de bal naar mij terug te spelen. Hoewel het me irriteerde, de bal had nog geen halve seconde bij hemzelf gelegen, zit er niets anders op dan ook dit ter harte te nemen. En ik moet zeggen; ik verdedig mijn ego ook wel eens. Teveel? Ik vind het moeilijk. te zeggen. Ik laat me soms niet uit de geschiedenis schrijven terwijl ik misschien beter bezig kan zijn nieuwe geschiedenis te maken. Mij rest mededogen met mijn en andermans gekwetste ziel.

Julian Assange: Verneukte papa?

Ik ken wel wat vaderactivisten die weigeren om nog ooit met een vrouw geslachtsgemeenschap te hebben. Dat had Wikileaks voorman Julian Assange ook beter kunnen doen. Zeker als inwoner van Zweden.

Een stel wraakzuchtige dames probeert hem nu te laten vervolgen. Niet vanwege verkrachting zoals het jeugdjournaal het nog noemde, maar omdat hij niet stopte nadat het condoom scheurde respectievelijk hij geen condoom gebruikte. Niemand ontkent dat het vrijpartijtje met wederzijdse instemming was, ook niet nadat hij een condoom weigerde cq het gescheurd was. De aantijgingen zijn in feite vederlicht en in geen enkele verhouding tot het internationale arrestatiebevel. Zweden staat al langer bekend als heilstaat van het afgegleden extreem-feminisme. Maar even was Julian Assange toch op het verkeerde spoor gezet door de formele vrijheid van meningsuiting die daar wel bestaat zolang je maar niet toevallig een paar dames tegen je in  het harnas gejaagd krijgt.

Assange is overigens vooral op het spoor van het verzet gebracht door zijn ervaringen in het familierecht en de verwijdering van zijn eigen kind. In feite is hij dus een boze vader, die als zovele vaders dieper graaft nadat hij eenmaal onrecht op het spoor is. Overigens gaan er over zijn karakter, achtergrond en persoonlijkheid nogal wat negatieve verhalen de ronde. Hij heeft het zeker niet makkelijk gehad in zijn jeugd. Daar zal hij best een paar tikken van hebben opgelopen. Maar die tikken heeft hij dan goed ingezet om door te tikken.

In zijn verleden als vaderrechtenactivist heeft hij ook geprobeerd juridische dossiers op internet te zetten. Dossiers die toen en zeker nu erg verborgen zijn. Zelfs rechterlijke uitspraken zijn in een groot deel van de wereld (waaronder Nederland) niet openbaar  wat ze wel horen te zijn volgens bijvoorbeeld art 6.1 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.

Ik hoop zelf dat Assange nog een keer bij dat deel van zijn passie terugkomt.

Een goede blog over de achtergronden van Assange
dossier openbaarheid van uitspraken

Een prima blog over de gang van zaken rond gescheurde condooms etc. van de Zweedse vaderbeweging (archive.org)                   eigen cache van deze pagina

En omdat ik voor hoor en wederhoor ben

ook interessant

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=w0xLyoc9DxU]

mannen van mina

dolle mina logo

Vrouwen kregen voor de bezetting van het Maagdenhuis een lagere boete dan mannen. Dat vonden de mannen uit het oogpunt van vrouwenemancipatie erg ongewenst. En dat was eigenlijk het startpunt van de beweging Dolle Mina.

De veertigste verjaardag van het ontstaan van de emancipatiebeweging Dolle Mina wordt in de media nog steeds gevierd. In de aflevering van afgelopen vrijdag van Andere tijden werd de belangrijke , zo niet funderende rol van mannen bij het ontstaan van de beweging belicht.

Het aardige aan het maagdenhuisfeitje vind ik dat het hier ging om het afschaffen van een soort positieve discriminatie. In de huidige vrouwenbeweging gebeurt meestal het omgekeerde. Vergelijk het gelijktrekken van de boetes met de boetes die mannen betalen eens met het juist weer instellen van een lagere straf voor vrouwen die thuis geweld gebruiken in Spanje. Iets wat hier in Nederland defacto ook ongeveer gebeurt, maar dan implicieter.

Een andere belangrijke les die we uit die geschiedenis kunnen leren is dat de rol van de verlichte personen uit de onderdrukkende groep altijd cruciaal is bij het opheffen van discriminatie. Friedrich Engels was een van de eerste mannelijke voorvechters van vrouwenbevrijding. In de tijd van de apartheid waren een aantal blanken actief in de anti-apartheidsstrijd. Een vergelijkbare rol hadden mensen als Marx in de klassenstrijd. Het is wel moeilijk met dat punt om te gaan.  De  tweede-golf vrouwen losten dat op door na een tijdje mannen uit de beweging te werken; “we kunnen het toch beter zelf doen”. Ik vraag me af of ze daar goed mee hebben gedaan.

De vaderbeweging heeft ook, gelukkig, te maken met steun uit de vrouwenhoek. Anders dan bij de vrouwenbeweging is het hier gebleven bij steun van een aantal individuele vrouwen. Alle organisaties van vrouwen keren zich nog steeds met veel bombari tegen alles wat mannen beweegt. Soms kunnen we leren van de geschiedenis.

De aflevering van  andere tijden
Mijn vorige blog over de verjaardag van Dolle Mina
Meer over de geschiedenis van vrouwen en mannen en emancipatie in het boek Verpasseerd Ouderschap

bron maagdenhuis:
Hoe dol was Dolle Mina?: een geschiedenis van de Dolle Mina’s in Vlaanderen Door Katrijn De Smit blz 23

http://www.opzij.nl/WAD-Mediabank-pagina/De-mannen-van-Dolle-Mina.htm

oom joris

jorisAls het justitieapparaat niet functioneert is het moeilijk om schuld of onschuld vast te stellen.  Het gebruikelijke adagium “de rechter heeft gesproken”  betekent dan, zeker voor mij,  slechts dat er iets uitgesproken  is. Niet dat de waarheid gevonden is, laat staan het pleit beslecht.

Of Secretaris-Generaal van justitie Joris Demmink níet schuldig is aan machtsmisbruik en pedoseksueel misbruik omdat hij nog niet echt is vervólgd, laat staan veroordeeld? Het zegt mij niets. Gezien het onwaarschijnlijk omvangrijke, goed constateerbare machtsmisbruik bij justitie en rechterlijke macht, is het wél vrij aannemelijk dat er pedofiele netwerken zijn die zoveel macht hebben dat ze niet worden vervolgd.  Verder ben ik overigens ook onder de indruk van de argumenten en feiten die door advocate van der Plas en onderzoeksjournalist Micha Kat en anderen naar boven zijn gehaald.

In het verlengde daarvan weet je dus ook niet of een vader als die is vrijgesproken van incest of huiselijk geweld, hij het niet gedaan heeft. Je weet zelfs niet eens of de rechter dacht dat hij het niet gedaan heeft. Het kan zowel waar als onwaar zijn. Het wantrouwen is groot als er weer eens iemand in de vaderbeweging en contreien ergens van is beschuldigd. Je weet dat het dikwijls niet klopt. Zelfs als hij is veroordeeld. Ongetwijfeld lopen er ook actieve vaders rond die wel wat misdaan hebben. Maar nog veel meer die niets, althans heel weinig misdaan hebben en wel zonder enige schuld zijn gestraft met een van de ergste dingen die je een mens kunt aandoen; het afnemen van je kinderen.

Maar een van de meest onwaarschijnlijke dingen in een zogenaamde democratie is het te moeten stellen met een justitie en rechterlijke macht die zo ondemokraties en stiekem ( geen openbaarheid van uitspraken) functioneert. En hoe dan ook is ome Joris mede verantwoordelijk voor die bende. Als ie onschuldig is is hij zélf ook slachtoffer van het terechte wantrouwen tegen justitie en rechterlijke macht.

(2015) Het bedrijven van pedoseksualiteit dient te worden bestreden, maar volksgerichten zijn alleen relevant als het om machtigen gaat die zich buiten de wet zouden dreigen te stellen. Dat zou hier het geval kunnen zijn. Verder blijven misdadigers mensen die vaak hun missers ook ergens hebben opgelopen. Dat is bij dit soort zaken erg vaak het geval. In die zin moet vooral het ermee samenhangende machtssysteem worden bestreden, en dienen mensen hun verantwoordelijkheden te nemen.


De voormalige wikipedia-pagina over de affaire Joris Demmink

dossier rechterlijke macht
dossier assen oa over verdachte kinderbeschermingsmedewerker