“De benadering van het onderhavige casus door de psycholoog lijkt te zijn gekleurd
door vooronderstellingen en getuigt van datgene dat zij zegt te bestrijden: confirmation
bias. Het heeft er de schijn van dat zij de lezing van F., zoals die wordt ondersteund
door het logboek dat zij heeft bijgehouden, op voorhand voor waar heeft aangenomen uitgaande van de door de psycholoog in dit geschil bij voortduring benadrukte, grote statistische kans dat in vechtscheidingen sprake is van geweld of seksueel misbruik.” (CENTRAAL TUCHTCOLLEGE VOOR DE GEZONDHEIDSZORG Beslissing in de zaak onder nummer van: c2014.219 over Corine de Ruiter)
Morgen wordt Ivo Vrijkotte gehoord door de klachtencommissie integriteit van de Universiteit van Maastricht. Ik zal hem daarbij steunen.
De kernkwestie is of Corine de Ruiter al dan niet een aan tunnelvisie lijdt Deze tunnelvisie ook wel confirmation bias genoemd was in 2014 door het centraal tuchtcollege voor de gezondheidszorg in een ander geval al wel vastgesteld. Kijkt de Ruiter wel goed naar zichzelf of is ze projectief op zowel micro als macro niveau. Die tunnelvisie betreft dan zowel op macro als micro schaal het waarnemen van huiselijk geweld. Ik zal Corine niet beschuldigen van húiselijk geweld want zo intiem ben ik nooit met haar geweest al zat ik wel ongeveer naast haar in een overleg bij de directie van de Raad voor de Kinderbescherming, wel vind ik dat ze zich inmiddels flink schuldig maakt aan een vorm van geweld die ze zelf coercive violence noemt. Intimidatie en vage valse beschuldigingen aan mijn adres. Immers leidde het transparant openbaar maken van de klacht (van Ivo Vrijkotte) tegen haar tot een beschuldiging van smaad en laster waarbij ze de universiteit van Maastricht als slaghout gebruikte. Enfin dat leidde tot een klacht tegen het klachtpunt van de universiteit bij het college van bestuur van de universiteit. Daarna volgde er een bemiddelingspoging van de universiteit waar ze niet aan mee wenste te werken, bij nader inzien weer wel en toen bleek dat ik Ivo zou ondersteunen toch maar weer niet. Vervolgens ging de kwestie naar de klachtencommissie wetenschappelijke integriteit op universiteitsniveau. Deze kondigde aan klager en beklaagde apart te willen horen omdat gezamenlijk horen geen doel zou dienen. Vervolgens kaatsten wij terug dat het klachtenreglement een zwaarwegend argument voorschrijft. Toen was het verhaal dat ondergetekende ‘verbaal agressief bejegend’ gedrag naar de Ruijter zou hebben vertoond zonder te markeren om welke uitlatingen het precies zou gaan. Ivo en ondergetekenden protesteerde daarop met een briefje waarna vervolgens de klachtencommissie weer liet weten dat gezamenlijke behandeling geen doel dient. 1 dag voor de behandeling komt Corine de Ruiter met een uitgebreid verweerschrift. Met dit verweerschrift lijkt de tunnelvisie van Corine zich te vergroten in een draaitunnel. Een paar jaar geleden was ik een keer met mijn zoon in Noorwegen aan het wandelen en toen liften we terug naar de hut via een soort spiraaltunnel omhoog. Corine kunnen we daar inmiddels naar beneden zeilend aantreffen vrees ik.
Alles over de klacht
tuchtuitspraak over Corine de Ruiter
tuchtuitspraak 2
Kan praten ook kwaad? De contraproductieve effecten van psychotherapie
‘We weten niet precies hoe vaak psychotherapie eindigt in een echec. Het onderzoek dat er is, stelt allesbehalve gerust. Engelse wetenschappers legden een paar jaar geleden aan 15.000 patiënten deze vraag voor: heeft u blijvend nadelige gevolgen aan uw psychotherapie overgehouden? Zo’n 5% antwoordde met ja. Geen percentage om laconiek over te doen. Praten kan wél kwaad. Dan gaat het om patiënten die over hun toeren raken, breken met familieleden, psychotisch worden, of een suïcidepoging ondernemen.’ https://www.nrc.nl/nieuws/2018/02/09/praten-kan-wel-kwaad-a1591670
Harald Merkelbach, forensisch psycholoog aan de universiteit veegt de vloer aan met het gemak waarmee we de iatrogene effecten van de geestelijke gezondheidszorg negeren. Opmerkelijk is uiteraard dat hij als een van de voorbeelden noemt het breken met familieleden. Toevallig (nou ja) heb ik daar enige ervaring mee. Ik heb momenteel een klacht lopen tegen de GGZ-instelling Pro Persona wegens poging tot het ophitsen van een kind tegen zijn vader. Het is onvoorstelbaar hoeveel moeite deze instelling doet om hun aanvankelijke instemmen met de klacht nu (zonder daar verantwoording voor te nemen), na formeel maken van de klacht, te verbergen achter onwaarheden en gebrek aan introspectie. Extra vervelend is bovendien dat de voorzitster van de klachtencommissie die mijn klacht tegen enkele vrouwelijke medewerkers moet behandelen een actief en gecommitteerd lid is van Soroptimist International die als belangrijkste doelstelling het opkomen voor de rechten en belangen van vrouwen heeft.
Ik vrees dat ik weer eens op het topje van een ijsberg ben gestrand. Hoeveel kinderen die bezig zijn zich aan ouderverstotingssyndroom te ontworstelen worden door dit soort instellingen weer gereset in de quasi-veilige status van de gijzeling door hun moeder (vader).
Pro Persona, een hele grote in GGZ-land, die zich op zijn site profileert met de stelling dat ze werken met de nieuwste wetenschappelijke inzichten had ‘uiteraard’ nog nooit van ouderverstotingssyndroom gehoord. Op dat punt zijn ze nu wel om, ze gaan een lezing organiseren om zich op dit punt bij te scholen.
Vanochtend besprak ik met een advocaat hoe vaak het begrip ouderverstotings(syndroom) nu voorkomt in de jurisprudentie . In de gepubliceerde jurisprudentie nu in 42 zaken begreep ik. Aangezien minder dan 2% van die zaken openbaar zijn moet je dit aantal vermenigvuldigen met 50; 2000 dus. Die vermaledijde rechters zouden dus wel eens veel verder kunnen zijn met het erkennen van een psychiatrisch fenomeen dan de gemiddelde GGZ-instelling. Of Merkelbach op de hoogte is van het syndroom weet ik niet. Hij zou het van zijn directe Maastrichtse collega (misschien wel zijn baas) hoogleraar forensische psychologie Corine de Ruiter kunnen hebben gehoord. Die denkt dat ze er wel iets van af weet immers. Maar onder andere daarover vindt volgende week een klachtbehandeling plaats van Ivo Vrijkotte tegen Corine bij de klachtencommissie wetenschappelijke integriteit van de Universiteit Maastricht. Ik ondersteun, zoals bekend zal zijn, die klacht en zal er dan ook volgende week bij zijn. Ik hoop hier voor die tijd nog een apart blog aan te wijden.
over Soroptimisten
De klacht tegen Corine de Ruiter (updates volgen)
Waarom systeemtherapie niet werkt bij ouderverstoting
William Bernet citeert:
“Qualitative case studies and experienced clinicians supporting recommendations and/or orders to reverse custody maintain that therapy simply does not work in severe and even in some moderate alienation cases. Moreover, therapy may even make matters worse; the alienated child and preferred parent feel the need to dig in their heels and prove their point, thereby further entrenching their distorted views. … Clearly, and most regrettably, this is the experience of many seasoned clinicians, including the authors. The reality is that we have many more treatment failures than successes when it comes to our intervention with some moderate and all severe cases.” (Fidler et al., 2008, pages 271-272)
Poging tot doodslag en ouderverstoting
Toegevoegd link naar artikel over PAS en geestelijke mishandeling zie onder. jurisprudentie art300-4
Kinderen die opgroeien met ouderverstoting en ouderverstotingssyndroom oplopen hebben een verhoogd risico op depressie, angstgevoelens en per saldo suïcide.
Instellingen die met de symptomen van ouderverstotingssyndroom worden geconfronteerd maar dat miskennen, falen op een ernstige manier. Vooral als daarbij het volgende een rol speelt:
- Geen benul van het bestaan dan wel de betekenis van ouderverstotingssyndroom, ondanks dat dit fenomeen al sinds 1999 deel uitmaakt van de Nederlandse literatuur en de jurisprudentie en dit soort instellingen de plicht hebben om zich te vergewissen van de nieuwste wetenschappelijke inzichten.
- Onzorgvuldig waarnemen van symptomen.
- Projectie en ontkenning van eigen maatschappelijke en persoonlijke betrokkenheid bij het ontstaan van Ouderverstotingssyndroom die tot ontkenning leiden van het probleem.
- Zelf verder programmeren van ouderverstoting bij cliënten al dan niet gelardeerd met denigrerende opvattingen over handelen, waarheidsvinding en verantwoordelijkheid in de richting van (volwassen) kinderen en hun verstoten ouders. Het miskennen van ernstige regressie zonder perspectief. Het ondersteunen en goedpraten van programmerend gedrag van ouders en instellingen.
Bovengenoemde punten kunnen leiden tot een duiding van geestelijke mishandeling. Dit is strafbaar volgens de wet art 300 lid 4 wetboek van strafrecht ( zie mijn artikel daarover in het boek Moeder-Kind-Vader, een drieluik over ouderverstoting). Dit geldt met name als in het latere leven van een ( volwassen geworden) kind symptomen als suïcide en depressie verkeerd worden gediagnosticeerd en daardoor versterkt. Dit probleem treedt dus met name op bij instellingen in de Geestelijke Gezondheidszorg.
Als bovenstaand aangeduide geestelijke mishandeling van toepassing is dan kan worden gesteld dat deze mishandeling de dood tot gevolg kan hebben. Ook als het om zelfdoding gaat. Daarbij dient voorwaardelijke opzet te worden aangetoond. Met deze waarschuwing daarbij afgeleverd is een sterk begin gemaakt met het ter kennis brengen van een levensgevaarlijke situatie en het duiden van de plicht daar iets mee te ondernemen. Bij het negeren van deze waarschuwing komt voorwaardelijke opzet in zicht.
Ook zal ik hier nogmaals verwijzen naar de zeer gerichte literatuur, bijvoorbeeld mijn artikel in het Tijdschrift voor Kinder en Jeugdpsychotherapie (zie plaatje met klikbaar onderschrift).
Ook certificerende instanties, inspecties en verzekeraars mogen zich eens op de kop krabben over hun medeverantwoordelijkheid.
Ik zal niet verhelen dat bij het schrijven van dit blog enige persoonlijk motief aanwezig is, al ga ik daar even niet verder op in. De instelling waar ik inspiratie opdeed voor dit blog mag zich diep schamen. Maar de bedoelde pro-fessionele instelling is zeker niet de enige instelling in de Geestelijke Gezondheidszorg die verstoten ouders als persona non grata behandelt en (volwassen) kinderen in de gevarenzone brengt.
PAS en Geestelijke mishandeling MKV (hoofdstuk uit drieluik ouderverstoting 2004
PS1 ( Met dank aan Abdel) Aanvullend op mijn eerdere jurisprudentieverwijzingen in het artikel in het boek MKV:
Hof Den Haag 31 mei 2017:
Hoewel in de wetsgeschiedenis van artikel 300 Sr niet wordt gesproken over de geestelijke gezondheid kan naar het oordeel van het hof niet worden uitgesloten dat de wetgever ook dit belang beoogt te beschermen. In ieder geval biedt de in het vierde lid van artikel 300 Sr genoemde gelijkstelling van mishandeling met benadeling van de gezondheid aanknopingspunten voor strafbaarheid van niet alleen het veroorzaken van lichamelijke pijn, letsel of onlust, maar ook voor mishandelingen van psychische aard. Het hof is van oordeel dat niet iedere kleinerende of denigrerende handeling of opmerking als mishandeling in de zin van artikel 300 Sr kan worden aangemerkt. Het komt aan op de omstandigheden van het geval, waaronder de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht of gemaakt.
PS2: Poging tot doodslag vind ik in bepaalde situaties en verdedigbare verdachtmaking. Een lichtere aantijging is Dood door schuld. Daar zijn hulpverleners eerder voor vervolgd. Mocht iemand serieus wat ondernemen met dit blog dan is het zaak goed af te wegen welke verdenking wordt geponeerd.
PS2; ik ga niet langer verhelen dat mijn persoonlijke motief in deze is geïnspireerd door Pro Persona Lunteren.
Universiteit Maastricht: intimidaties in plaats van argumenten
(update kleine aanpassingen 300717 tot 11:34 uur. Let op: kleine aanpassing definitieve brief 16:34)
Een paar dagen geleden diende Ivo Vrijkotte een klacht wetenschappelijke integriteit in over Corine de Ruiter bij het klachtpunt van de Universiteit van Maastricht.
Inmiddels heeft de Universiteit gereageerd: ‘In uw klachtschrijven gebruikt u bepaalde kwalificerende bewoordingen in de richting van prof. De Ruiter die in samenhang met de door u aangekondigde openbaarmaking de vertrouwelijke behandeling mogelijk in de weg staan. Daarenboven zijn deze bewoordingen ook smadelijk en lasterlijk en derhalve onrechtmatig. We dringen er met klem op aan dat u zich in het openbaar van hiervan onthoudt en waar u al met uw klachtschrijven de openbaarheid heeft gezocht o.a. https://joepzander.files.wordpress.com/2017/07/brief-aan-mevrouw-de-ruiter_zonder-ondertekening-1.pdf dit per direct ongedaan te maken.’
Ze weten dus nu al de uitkomst van de klachtbehandeling zou je kunnen zeggen. Lasterlijk en smadelijk zijn verenigt zich niet met de mogelijke kwalificatie ‘gegrond’. En ze willen die klachten ook allemaal in de geheime Maastrichtse achterkamertjes kunnen afwerken. Als er al iets te klagen zou zijn over eventuele smaad en laster dan had de Ruiter dat zelf moeten doen en niet het klachtpunt cq de decaan van de faculteit. Maar verstandiger was geweest eerst maar eens onderzoek te doen naar de zeer goed onderbouwde klacht en ondertussen alvast Ivo bedanken dat hij zoveel moeite heeft willen doen. Niets van dat alles dus.
Er is dus ook volstrekt niet duidelijk welke woorden door de Universiteit dan wel Corine (????) als lasterlijk of smadelijk worden ervaren. Hun reactie heeft niets inhoudelijks. Het is intimidatie in zijn puurste vorm.
Het gaat hier wel om klachten over onderzoek met een zeer grote impact op de samenleving. Het idee dat je het daarover in achterkamertjes zou moeten hebben is absurd. Of dat conform hun regels is?
Ivo laat zich natuurlijk niet intimideren. Maar zo kan er natuurlijk niet op verantwoorde wijze een klacht worden behandeld. Ivo richt zich nu naar het College van Bestuur. Brief aan College van Bestuur
Vorige blog met alle relevante links
PS! Inmiddels is duidelijk wat de geldende integriteitscode is omdat de universiteit die inmiddels naar Ivo heeft opgestuurd. Maar blijkbaar hebben ze bij het klachtpunt op de universiteit van Maastricht nog niet helemaal door wat er in hun eigen papieren staat. Zo staat er dat een klager nooit enig nadeel mag ondervinden van het indienen van een klacht. De hierboven beschreven intimidatie duidt echter op een, daarmee bepaald strijdige, handelswijze van het klachtpunt.
Lees ook de volgende blogs
Hoe prof. Corine de Ruiter ook wetenschappelijk onderzoek selectief bij elkaar shopt
Corine de Ruiter is tuchtrechtelijk twee maal veroordeeld voor het selectief bij elkaar shoppen van case-onderzoek in opdracht van een cliënt. Ook op macro niveau probeert ze nu volgens Ivo Vrijkotte dezelfde truc toe te passen. In haar onderzoek ‘Mythen over conflictscheidingen: de kennis van juridische en sociale professionals’ haalt ze onderzoek aan wat haar uitkomt aan zonder te kijken naar ander onderzoek wat geheel iets anders beweert. In haar caseonderzoek legde ze haar oor te luister bij een ouder zonder naar de eventuele strijdige informatie van de andere ouder op zoek te gaan. Ik vertel het even kort. Voor de precieze uitleg verwijs ik naar de klacht die Ivo Vrijkotte over haar naar de universiteit Maastricht, waar zij doceert, heeft gestuurd. Overigens pas nadat ze eerst de kans had gehad om zich te verweren tegen deze beweringen. Op een bijeenkomst met de landelijke directie van de Raad voor Kinderbescherming legde Sipke Baarsma haar het verwijt van de twee gegrond verklaarde klachten voor. Haar enige antwoord was: ‘Kent u het dossier?’ Daarop viel ik zelf in met de opmerking dat ik het dossier heel goed ken. Ik heb het uitvoerig bestudeerd. Een inhoudelijk verweer heb ik niet langs zien komen. Ook niet toen ik dat haar nogmaals voorlegde in een discussie op linkedin. Kijk ik pik ook niet zondermeer alles wat klachtencommissies zeggen, maar kom dan met een verhaal of een verwijzing naar een verhaal. (Hier in de Volkskrant wel enig niet-inhoudelijk verweer)
Helemaal bijzonder is dat zij volgens Ivo ook inhoudelijk op macro-niveau hetzelfde deed als op micro-niveau. In het caseonderzoek voor cliënte vormen van mishandeling bij tegenpartij suggereren en daarover zelfs bij de media aan de bel hangen en in het macro wetenschappelijk onderzoek de aanwezigheid van dat soort misbruik uitvergroten. Ze dekt zichzelf in als het ware. Ze heeft niet het lef om aan te geven dat ze mogelijk door haar persoonlijke verleden bevooroordeeld zou kunnen zijn. dat hoor je wel te doen als wetenschapper.
Corine heeft goede connecties met de Raad voor de Kinderbescherming die zich niet bepaalt geneert voor het inhuren van wetenschappers die zich niet aan de wetenschappelijke mores houden. Wordt Corine de opvolgster van Ed Spruijt?
Lees de klacht van Ivo en verspreid hem. Brief aan mevrouw De Ruiter_(hier zonder ondertekening)
In de hierboven genoemde discussie op linkedin heeft Corine inmiddels op een aantal beweringen gereageerd.
ps 29-7-17: De Universiteit Maastricht heeft geantwoord met een poging tot intimidatie. Ze willen de klacht behandelen maar weten blijkbaar nu al dat de klacht smadelijk en lasterlijk is. Ze willen de klacht ook uit de openbaarheid hebben. Nieuw blog hierover met de reactie van Ivo Vrijkotte.
Tsja misschien zegt het toch wel wat…….
Bijgewerkt 16.20. zegt het toch wel wat.
Het door mij aanvankelijk als tamelijk nietszeggend betitelde antwoord van de directie van de Raad voor de Kinderbescherming op (oa) mijn brief /blog van 21 mei vindt u hieronder. Maar bij nader inzien kom ik er op terug dat het niets zegt.
Het zegt namelijk het volgende:
- De Raad voor de Kinderbescherming ontkent niet dat het onderzoek van Spruijt (door Roeters verkeerd gespeld) corrupt is
- De Raad erkent dat het onderzoek nog wordt gebruikt, wat ze aanvankelijk ontkenden.
- Hoewel ze beweren dat er nog ander onderzoek wordt gebruikt wordt dat niet genoemd. Verder ben ik best geneigd aan te nemen dat er soms nog wel eens iemand een ander onderzoek gebruikt. Maar grosso modo is Raadsonderzoek gebaseerd op de corrupte fake-wetenschappelijke literatuurstudie van Spruijt
Maar ja… ze denken er met dit antwoord dus wel mee weg te komen……
Geachte heer Zander en mevrouw Van Woerkom,
De RvdK wordt in alle gevallen geleid door het belang van het kind. Het kind staat te allen tijd centraal en op grond daarvan handelen wij. Wij gaan ervan uit dat deze centraalstelling van het kind ook in het belang is van de ouders.
Het is overigens juist dat de RvdK met de heer Spruyt heeft samengewerkt, de heer Spruyt heeft in opdracht van de RvdK literatuurstudie gedaan. Dat wil niet zeggen dat wij ons laten leiden door één enkele wetenschapper.
Onze gedragsdeskundigen hebben aandacht voor meerdere studies die handreikingen bieden.
Zoals in mijn mail van 20 maart naar u is gecommuniceerd, hebben wij op 8 maart jl. de onderstaande vier actiepunten gehaald uit de thema’s die toen besproken zijn:
– De tijdigheid van interventie;
– Het netwerk als preventief en ondersteunend middel;
– Het onderzoek naar feiten n.a.v. signalen vervreemding/verstoting;
– Actualiseren en verbreden van wetenschappelijke kennis.
Deze actiepunten zijn geagendeerd in onze organisatie. U kunt ervan uitgaan dat onze raadsonderzoekers en gedragsdeskundigen daar kennis van nemen.
Ik vertrouw erop u zo voldoende te hebben geïnformeerd,
Hartelijke groet,
Annette Roeters
Angst
Toen ik bezig was met mijn Engelse tekst voor mijn speech, bijna een maand geleden, in Bratislava ontdekte ik dat er ook een Engels woord ‘angst’ bestaat dat een van de mogelijke vertalingen is van het Nederlandse woord angst. Maar dan wel angst in een zeer verreikende vorm. Levensbedreigende angst. In het laatste aandachtsstreepje uit dit gedeelte van mijn speech kunt u het terug vinden. Overigens heb ik wegens tijdgebrek een aantal streepjes bij de lezing overgeslagen. Maar ook misschien een beetje uit angst.
—–
– All (as far as we can unravel the secrecy) public sentences in family-law in The Netherlands are undersigned under the sentence: pronounced publicly.
– An organization called ASZM (general secretary of the Judiciary) attracted itself hierarchical powers without any legal status. This illegitimate or even illegal organization firmly limited the constitutionally obligated public pronouncement of sentences.
– No sentence on family law in the Netherlands (as far as known) is physically pronounced in an open session of a court, which on it self is not necessary. About 2 % of the sentences are being published. There is no public pronouncement of about 98 % of the sentences. This is already practiced this way during several decennia and the number of sentences involved are millions.
– There was an evident just decision of the court of Arnhem in 1997 to give insight to sentences that was overruled by the fore mentioned secetary. Apart from the question what title anyone could have to interfere in the autonomy of the judges and the responsibility of courts to facilitate those judges, even the status of this organ on that moment was quite obscure and sinister.
– Considering the checks and balances of the Trias Politica it seems quite obvious that it is precisely a task of the civilian to execute some control on the judiciary. So there is a power structure (almightiness Goudard) assigned to the judiciary institutions without democratic control.
– Members of parliament fear to intervene. Moreover, Some members of parliament are judge themselves.
(- A lot of University law teachers are judges. The now just installed foremen (women) of the The Netherlands Scientific Council for Government Policy (WRR) is a law professor that systematically refuses to debate the situation on public pronouncement although transparency, privacy and so is here core scholarly subject.)
– There is a general knowledge of a fear-culture on the department of justice that is so deep that civil servants even don’t want to speak about this culture of fear so says the work council of this department.
– The former ( till 2012) secretary General of this department was accused of abusing and raping children in among other Turkey and Prague. An investigation was started. Although he lied and was accused of perjury by the public attorney the investigation is still pending. This might not only have harmed children directly, but also indirectly by creating a ministry without integrity and a cult of fear..
– Public and open discussion about these kind of problems is impossible and encounters fear even angst, and well, people just don’t want to know.
(C) Joep Zander Bratislava 2017
Raadsonderzoeken al 15 jaar gebaseerd op corrupt wetenschappelijk onderzoek
(aan directeur Raad voor de Kinderbescherming)
Geachte Mevrouw Roeters,
Gelieve bijgaand het verslag van onze bijeenkomst van 8 maart jongstleden aan te treffen.
Ik kwam daar weer de passage tegen over het corrupte onderzoek van Dhr Spruijt waarnaar, voor zover ik het kan zien, nog regelmatig door uw organisatie wordt verwezen .
Graag wil ik u er persoonlijk op attenderen dat al bij het begin van het onderzoek van Spruijt op 11 september 2002 door mij, namens het actiecomité Stop Omgangsonrecht, erop werd gewezen dat de manier waarop dit onderzoek toen werd opgezet niet door de beugel kan. Ik schreef daar ook een artikel over dat in het Engelstalige blad In Search of Fatherhood werd gepubliceerd. Uw organisatie heeft zich hier niets van aangetrokken. Inmiddels zijn duizenden kinderen en ouders de dupe van dit ‘wetenschappelijk’ onderzoek.
Graag verneem ik van u of u bereid bent om publiekelijk een stelling in te nemen over deze gang van zaken en wat mij betreft aan te kondigen te stoppen met het gebruik van dit soort onderzoek. Mogelijk zit er ook nog een excuus in naar de vele kinderen en ouders die de dupe waren. Mogelijk beperkt dat excuus zich niet tot de laatste 15 jaar, aangezien het beleid daarvoor niet beter was (zoals ik uit eigen ervaring weet). Het onderzoek van Spruijt lijkt niet meer dan het op een ondeugdelijke manier verantwoorden van bestaand beleid.
Het lijkt me een goede zaak een en ander nog een keer in een gesprek door te spitten, zoals in het gesprek van 8 maart al was verzocht.
Met vriendelijke groet
Joep Zander
Dossier Spruijt (over dit onderzoek)
verslag bijeenkomst raad def
Openbaarheid van familierecht kan (in Slowakije) wel
Vorige week hield ik een inleiding op een conferentie over emotioneel kindermisbruik in Bratislava. Mijn inleiding ging over politieke en sociologische aspecten van ouderverstoting. Best een klus om dat goed te doen in het Engels. Ik werd simultaan vertaald in het Slowaaks.
Mijn inleiding ging, onder andere, over de manier waarop de Nederlandse rechters de grondwet en diverse andere wetten aan hun laars lappen. Geen openbaarheid van uitspraken waardoor we nog slecht kunnen waarnemen wat er eigenlijk gebeurt in het familierecht. Ik had eigenlijk verwacht dat het in Slowakije minstens net zo erg zou zijn als in Nederland. Nummer 54 op de corruptielijst, een stuk lager (slechter) dan Nederland. Maar je moet dus niet naar de schone schijn oppervlakte kijken. Wat langst bedekt blijft is vaak het ergst. Die massale Nederlandse corruptie waarbij rechters bovendien het lef hebben om te liegen over die niet-openbaarheid dat zie je dus niet in Slowakije. Niet alleen zijn de uitspraken openbaar, zelfs de familierecht-zittingen zijn openbaar. Dan wordt er wel een uitzonderingetje gemaakt voor de kindverhoren. En daar wordt dan ook weer mee gesjoemeld. Als je rechters enige ruimte geeft om hun macht te misbruiken doen ze dat. Kindverhoren bij omgangs/gezagzaken kun je ook beter achterwege laten vond ik samen met PAS-expert Sue Cormbluth.
Na een mooie trektocht door de mooie Slovaakse natuur ben ik inmiddels weer terug in dit …-land dat mijn vaderland schijnt te zijn. Ik heb me werkelijk waar nog nooit zo goed gevoeld in een buitenland en zo slecht bij terugkeer. Niet dat Slowakije alleen maar goed is. Het is ook dat hier in Nederland juist dat dat moeras aan rechters, (overheids-) trol-intriganten en trolorganisaties me weer staat op te wachten. Afin daar ga ik het nog wel een keer over hebben… misschien. Mijn toespraak wordt de komende tijd omgezet naar een wetenschappelijk artikel dat ook gepubliceerd gaat worden. Ik zal binnenkort wel wat citaten vrijgeven.
Nepwetenschapper voorzitter WRR
‘De tijd dat de wetenschap ex cathedra (vanuit de zetel, red.) sprak en iedereen zich daarbij neerlegde, is gelukkig voorbij’, zegt André Knottnerus.
Knotnerus was de afgelopen 7 jaar de voorzitter van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR). Zijn plek zal worden ingenomen door de Tilburgse hoogleraar recht Corien Prins.
Je zou verwachten dat Prins nu een punt gaat maken van de opmerkingen van haar voorganger. Een feit is echter dat Prins in het verleden juist weigerde in discussie te gaan over een van de belangrijkste kernpunten in haar werk, de transparantie van het rechtsbedrijf. In theorie vindt ze die transparantie uiteraard heel belangrijk. In de praktijk weigerde ze met mij in discussie te gaan over het juist extreme gebrek aan, wettelijk vereiste, transparantie van een groot deel van de rechterlijke uitspraken in Nederland (en andere landen). Nou ben ik niet eens een gewone burger. Aanleiding was een semi-wetenschappelijk artikel dat ik schreef voor het vaktijdschrift Nederlands Juristen Blad (NJB). Het artikel was niet zomaar een vodje. Het kreeg prima kwalificaties mee ( zoals ‘goed en overtuigend’) van een hoogleraar, twee prominente juristen en enkele gewone burgers ( ik wil de namen nog even voor me houden). Plaatsing van het artikel werd afgewezen. Dat is tot daar aan toe. Maar de gronden daarvoor waren werkelijk absurd. Corien was een van de redactieleden die verantwoordelijk waren voor deze afwijzing. Desgevraagd gaf ze aan dat ik best in discussie kon met de redactie over die afwijzing. Maar niet met haar. Ook dat is op zich begrijpelijk. Maar dan moet de discussie wel plaatsvinden. De redactie wees echter elke discussie af.
Naar ik heb begrepen was Corien Prins op de vergadering waar de discussie werd afgewezen afwezig, maar dat maakt haar niet minder verantwoordelijk. Het schept eerder de indruk dat ze te laf was om een standpunt in te nemen. Hoe dan ook, na die afwijzing van een gedachtewisseling heb ik alle individuele leden van de redactie er nog eens op gewezen dat ze ook stuk voor stuk een zekere plicht hebben om als wetenschapper (want dat waren ze allemaal) althans de discussie te voeren. Geen enkele reactie daarop. Een herhaald schrijven naar Prins leverde ook helemaal geen reactie meer op. Het is alsof er een spiegel tussen ons instaat Corien. Aan jouw kant lijkt ie heel transparant, aan mijn kant zie ik er niets doorheen. In die transparantie zie jij slechts je eigen gezicht.