Al sinds 1995 staat in de wet dat ook niet-omgangsgerechtigde ouders (meestal vaders) recht hebben op gelijkwaardige informatievoorziening over hun kind door, onder andere, scholen en huisartsen. Maar nog steeds is die 12 jaar oude wet tot de meeste scholen niet doorgedrongen. Het ministerie van onderwijs staat er al jaren om bekend dat ze de scholen platspuiten met regelgeving, maar aan zoiets essentieels als gelijkwaardig contact met beide ouders van het kind is nog geen aandacht besteed.
Vooral Vrije Scholen hebben, ondanks het antroposofische uitgangspunt dat een kind ( al in aanleg) zijn ouders heeft gekozen, de reputatie vaders met gemak te negeren. Dat geldt niet alleen voor de vader van een kind, maar dat kan ook voor iedere andere vader gelden die zich daarover dan weer druk maakt.
Zo kwam het dat dat na drie jaar pogingen te praten van mijn kant en diverse excuses van de schoolleiding dat het allemaal nog steeds niet of zelfs helemaal fout geregeld werd, er besloten werd de communicatie met mij te beëindigen. Nogal vervelend want het is wel de school waar ik 3 keer per week mijn zoon breng en haal. En het was natuurlijk vooral daarom dat ik me zorgen maakte over wat daar gebeurde. De formele reden voor de schoolleiding was dat praten alleen maar tot slechte verhoudingen zou leiden. Het omgekeerde is nu aan de hand. De landelijke klachtencommissie gaat een klacht van mij behandelen en de schoolleider wil praten als er een mediator bijzit.
(Deze tekst is lichtelijk herzien om de eventuele mogelijkheden van mediation niet te storen. )
Helpen! roept de vrouwelijke coach van het dappere, exclusief vrouwelijke pupillenvoetbalteam naar haar meiden als een van hun in de knel komt. Ik maak me wijs dat ik die (weinig specifieke) aanwijzing bij de coaches van het team van mijn zoon nooit gehoord heb, en vraag me af of dat helpen wellicht iets is wat vrouwen hier leren. Nou vast niet, het zit er in die algemeenheid bij vrouwen beter in gestampt dan bij jongens. Het heeft ook niet mogen helpen. De jongens wonnen met 20-0. De leiding kwam onze jongens nog vragen, of het ook 18-0 mag worden (er was al wat onduidelijkheid), dat zou dan ook eervoller zijn voor de meiden. Ik kon daar wel in meevoelen. Maar de jongens waren bikkelhard. De scheidsrechter had 20 gezegd, en we moeten ook aan ons doelsaldo denken.
Iets verschrikkelijks; kindermoord, kinderdoding, infanticide. Hoe je het ook bekijkt. En zonder het minder misdadig te maken ook altijd (het sluitstuk van) een ramp voor de pleger.