Cookies

Hollow point

Kroon>vogelvrij. Mijn bijdrage aan het Moluks Centrum Deventer.
Kroon>vogelvrij. Mijn bijdrage aan het Moluks Centrum Deventer. (c) Joep Zander

Ah het moet dus in mei 1977 geweest zijn dat ik ontsnapte aan een hollow-point-kogel door mijn lijf. Ik stond bij de tramhalte bij het vredespaleis in Den Haag wat donker weggedoken in het schuilhokje. Een aankomende mevrouw schrok nogal van mij. Ik bleek op een Molukker te lijken. Mijn uitbundig krullende haardos had indertijd wel wat weg van zo’n typisch Molukse begroeiing. En er was blijkbaar, ik hoorde het van die mevrouw, net een treinkaping begonnen door jonge Molukse vrijheidsstrijders. Terroristen zijn we dat nu al snel geneigd te noemen.

Ik kon die mevrouw dus geruststellen “want geen terrorist”. Zelfs niet Molukker. Maar voor hetzelfde geld was ik natuurlijk wel Molukker geweest. Ik was destijds behoorlijk revolutionair angehaucht. Als ik toen wel Molukker was geweest en wat meer kennis zou hebben van de jarenlange verdrukking, statenloosheid dan had ik zomaar ook in die trein kunnen zitten (nou ja; zie ps). Maar in die tijd was ik niet alleen geen Molukker, ik wist van de Molukse achtergrond denk ik ook niet veel meer dan dat ik als jongetje nogal bang was voor onze leeftijdsgenootjes uit de Molukse wijk in Sittard (Sanderbout toch). Niet dat we ze ooit zagen bij ons, maar onze pijlen en bogen lagen klaar.

Inmiddels snap ik wat beter hoe waanzinnig Molukkers behandeld zijn in Nederland. Gelukkig ken ik Molukkers niet meer als een soort gevaarlijke tegenstanders. In de Oranjewijk in Deventer deed ik een kunstproject waar ik er veel tegenkwam en ik bezocht het Moluks cultureel centrum. Het oprichten van dit soort centra was eigenlijk een gevolg van de harde acties (historici check me). Maar de credits gingen niet naar de actievoerders. De meesten daarvan overleefden de mariniersaanval op de gekaapte trein niet. Met een Hollow point-kogel in je lijf werd hun binnenwerk zo effectief mogelijk vernietigd. Een standrechterlijke executie in het kwadraat. Naar ik begrijp op commando van Dries van Agt die zich ondertussen vooral profileerde door ongeboren levens te redden.

Nu de link naar de (dreigende) acties tegen jeugdzorg en voor vaderschap. Met name die verzetsgroep die kinderen onder laat duiken en de verdonkeremaande invloed van bezettingen en dergelijke op de geschiedenis. Daarover een volgend blog.

Dit is maar een blog. leest u meer achtergronden.
het recente nieuws hierover
Wikipedia over de kaping

ps: Ik ben niet voor geweld tegen personen. Voorzover dat niet duidelijk was zeg ik het nog maar een keer ten overvloede. Dus als die Molukse gijzelnemers dat van plan waren geweest (daar hebben ze mee gedreigd) dan had ik niet daaraan meegedaan. Gijzelneming van onschuldige burgers is overigens ook geweld, dus niet doen!

prenataal

Vaders die vroegtijdig, prenataal, bij hun kind betrokken zijn, dragen meer bij aan het welzijn van hun kind. Dit heeft Mevrouw Cabrera onderzocht. Mooi dat we dat weten. Het werpt ook een wrang licht op de manier waarop het feminisme enerzijds wel en anderzijds helemaal niet de vader als medeouder erkent tijdens de zwangerschap. Onder het feministische motto “baas in eigen buik”  zijn vaders buiten de deur gehouden als het gaat over meebeslissen over abortus, om nog maar te zwijgen over het erkennen van hun onvoorwaardelijke opvoedingsverantwoordelijkheid. Deze begint natuurlijk bij de conceptie.

Mannen die betrokken willen zijn bij hun ongeboren kind doen dat dus niet  uit een soort machtsgeilheid (wat sommige quasi-feministes wel eens beweren). Voor zover we dat al niet wisten wordt dat nu ook door wetenschappelijk onderzoek bevestigd.

haardotje in het doucheputje

het roemruchte haardotje in het doucheputje, elders uit het internetputje gevist

Dolle Mina is al weer 40 jaar oud. Dat vernam ik gisterenochtend van het onvolprezen radioprogramma Onvoltooid Verleden Tijd.

“Wij waren de slaaf van de man en moesten daarom de haardotjes uit het doucheputje halen.” zo beweerde een hooggeleerde historica Petra de Vries die zelf nog bij de club had gezeten. In die tijd was de laatste kolenmijn nog niet gesloten. Mijnen waar honderden mannen de hele daglichtdag onder de grond vieze zwarte kolen moesten winnen voor hun geliefde vrouw en kindertjes die, doucheputje of niet, dan toch in ieder geval van de zon konden genieten.

Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik mezelf feminist acht, in 1970 al helemaal. Maar af en toe vraag ik me wel af welke verblinding mij destijds begeesterde. Het moet iets te maken hebben met mijn moeder, die overigens niet speciaal goed was in het verwijderen van haardotjes uit doucheputjes. Ik kan me mijn vader een keer herinneren met een klacht over de haardotjes van mijn moeder die híj juist uit het doucheputje haalde.
Ik heb zelf in diverse woongroepachtige situaties gewoond, waaronder een studentenflat met alleen heren. Kan me niet herinneren dat de douche ooit overstroomde. In gemengde situaties waren het inderdaad iets vaker de dames die de nood hoog achtten om er wat aan te doen. Maar het gezeur wilden we er dan eigenlijk weer niet bij.

Zelf vond ik het wel iets van even snel grip-grijp weg. Om er nou zo’n onfris punt van te maken… Kijk die mijnwerkers vonden het ook moeilijk onder de grond. maar ze waren trots op wat ze moesten doen voor hun gezin en bakten er wat van. Zo werden ze een beetje de helden. Zouden die schoonmakende en zorgende vrouwen dat gemist hebben? Volgens mij werden ze door de mannen op handen gedragen.

Afin, er waren ook zeker punten waarin de Mina’s gelijk hadden. Er was inderdaad geen volledige wettelijke gelijkstelling in het gezin en ik zie ook de achterstelling wel in de zelfstandige economische mogelijkheden. Volgens de Mina’s was het huwelijk de bezegeling van de vrouwenslavernij.
Verder waren er nog problemen over abortus en de afwezigheid van vrouwenpiesbakken. Durf er trouwens om te wedden dat die dan wel net als de herenurinoirs, door mannen zouden moeten worden schoongemaakt. Inclusief de haardotjes.

site van ovt; terugluisteren en aanvullende media
zoek in google op haardotje en doucheputje, ik kon geen keuze maken uit de vele treffers

Dries en de afdrijving

Dries van Agt is  me vooral bijgebleven van de rellen rond abortuskliniek Bloemenhove. Hij wilde deze sluiten. Gisteren was hij bij Pauw en Witteman om zijn steun aan het Palestijnse volk uit te leggen. In zijn politieke loopbaan had hij vaak voor Israël gekozen en hij heeft daar al weer een hele tijd spijt van. Spijt die hij nu in de vorm van een boek heeft gegoten.

Ik ben in het algemeen zeer onder de indruk van mensen die kritisch naar hun eigen verleden kijken en daar ook iets mee doen.

Bij mij hangt nu de vraag hoe Dries van Agt naar zijn eigen anti-abortusverleden zou moeten kijken. Ik was zelf in de tijd van die acties voor Bloemenhove vrij reflexmatig voor abortus en ook voor de feministische eisen voor volstrekte autonomie in de vrouwelijke besluitvorming. Moederlijke besluitvorming eigenlijk, maar zo werd het meestal niet genoemd om het sentiment dat het een beginnend kind is te onderdrukken vermoed ik.

Ik ben niet beland bij een totale 180 graden omzwaai. Maar ik kijk er wel inmiddels anders tegenaan. Abortus moet soms kunnen en vòòr het feminisme leidde het absolute abortusverbod tot veel misstanden. Maar het idee dat abortus een kwestie is waar mannen niets mee te maken hebben verwerp ik inmiddels hartgrondig. Vader en moeder ben je zeker al vanaf de conceptie, misschien zelfs wel vanaf het moment dat er een bedoeling is om een kind te maken.  Dat is mijns inziens ook het goede moment om een ouderschapsplan te maken. Het is trouwens ook de wens van het feminisme dat vaders zich verantwoordelijk voelen voor de conceptie. Zoals meer bij het feminisme voorkomt werd die verantwoordelijkheid in de praktijk maar naar één kant uitgelegd.  Wel plichten maar geen rechten voor mannen. Hoe je je als man in godsnaam dan verantwoordelijk moet voelen voor je kinderen is mij een raadsel gebleken.

Het zou goed zijn als vriend van Agt dit punt nog eens zou belichten. Was zijn tegenstand tegen Bloemenhove een dogmatisch katholieke reactie, of had het ook elementen in zich van gezamenlijk gedragen ouderschap. En hoe ziet hij dat nu?

Dit brengt me bij een van de dragers van het feminisme, Anja Meulenbelt. Nog géén 180 graden draai. Voor de Palestijnse kwestie hoeft dat ook niet, dat heeft ze altijd al gezien zoals Dries nu. Maar met betrekking tot die abortuskwestie, zou ze al aan een klein draaitje toe mogen zijn. Ik zie dat ze de laatste tijd nog weinig aan het woord komt in emancipatiezaken. Zo zag ik een nummer van het SP-kaderblad voorbij komen dat het thema Emancipatie belichtte zonder een stukje van haar prominente lid Meulenbelt.  Een teken aan de wand misschien. Met oude aartsvijand, nieuwe bondgenoot Dries als voorbeeld misschien?

Het onderwerp Israël heeft met vrouwen gemeen dat het onderwerp als vanzelf wordt geassocieerd met slachtofferschap. En dat is geen fictie natuurlijk. Maar slachtofferschap mag nooit legitimeren tot wandaden.

meer over de Bloemenhove-akties

de verklaring van Langeac (gezamenlijk beslissen)