Mijn interview voor Stentor en AD over de kwestie James Shields
Het heeft iets ongemakkelijks om, weer, aan het woord te komen over een familiedrama; een vader die dodelijk geweld heeft gebruikt tegen moeder, kind, partner en zichzelf. Moeilijk om enerzijds duidelijk te maken in wat voor waanzinnige draaimolen vaders, moeders en kinderen vaak terechtkomen als ze zich begeven in het door de rechtelijke macht en zogenaamde jeugdzorgers opgemaakte en van wapens voorziene toernooiveld van hechtscheiding. In dit geval speelt er ook nog een extra dubbel. Het gaat niet alleen over overdrachtelijke wapens maar ook nog eens over de in de VS zo gemakkelijk verkrijgbare fysieke wapens die weer worden aangeleverd door een andere profijtdragende industrie. Rechterlijke macht en wapenhandel als dragers van de coalitie van het kwaad.
Anderzijds wil je dan nog graag duidelijk maken dat geweld geen oplossing kan zijn en wil je dan nog oprecht je verontrusting en je leedwezen met directe en indirecte slachtoffers uitspreken. Dat lukt maar moeizaam in een kort interviewtje. Maar ik moet zeggen dat de betreffend journalist ieder geval erg zijn best heeft gedaan om een en ander zo getrouw mogelijk over te brengen.
Wat ik er graag nog een keer aan zou willen toevoegen. Pak die rechters aan, stap de rechtbanken binnen sla daar de vuist op de balie bijvoorbeeld in de rechtbank Almelo bij Mr Olthof die (is dat toeval of zo) een achternaamgenoot van het moeder-slachtoffer is.
En zeg nou niet dat ik zelf de ballen nog niet had om dat te doen. Ik heb ooit met een paar vaders gedemonstreerd voor de rechtbank Zutphen, 12 dagen gehongerstaakt voor het (toen nog) kantongerecht Deventer. Met vaders de rechtbank Arnhem bezet en de rechtbank Zwolle ondergeplakt, met Fathers voor Justice grote schoonmaak gehouden bij de rechtbank Arnhem en met vader Erik (weer) voor de rechtbank Arnhem gedemonstreerd. Als je dan toch ten einde raad ben doe dan zo iets. Ook als je nog niet helemaal aan het einde van je raad zit. Neem mijn raad ter harte, richt je pijlen op de ware daders.
artikel Stentor/Algemeen Dagblad.
tekst Stentor en AD 4 aug
Radicalisering en hechtscheiding
Af en toe heb ik van die momenten dat ik van gekkigheid niet meer weet welke tekst ik het eerst af moet maken. Welk blog me het meest voor op mijn tong ligt.
Ik popel om de oproep tot gedwongen deradicaliseren van Ronald van Raak (SP) nog eens goed te counteren vooral in samenhang met een artikel in het AD waaruit blijkt dat ik radicaliseer. Ik geloof namelijk in allerlei ‘complottheorieën’ (waaronder die ene, nee die andere over 9/11)………….Maar weer niet in die van van Raak en UvA (foutje AD) VU-wetenschapper van Prooijen in het AD. Wie moet er straks allemaal deradicaliseren? Marx? Marijnissen, Jezus? of doen we Opstelten nog even? Ik heb me alvast vrijwillig aangemeld bij Ronald. Dit nadat ik me gedwongen voelde me af te melden als SP-lid.
Afin zie mijn eigen reacties onder mijn vorige blog.
Maar eigenlijk wilde ik het graag met u hebben over het gevaarlijke woord vechtscheiding en mijn alternatief hechtscheiding. Wordt dat de complottheorie over de moedermaffia?, de Zwarte togen? de communicatiedeskundigen? de jeugdzorgontzorging? Ach weet u, ik geef liever mechanismes aan, mij zult u het niet zo snel een complot horen noemen. In sommige gevallen kom je daar echter niet meer omheen. Zoals dat complotteren van de presidenten van de Nederlandse rechtbanken tegen de grondwettelijke openbaarheid van uitspraken op een vergadering in 1997.
Volgende keer meer over hechtscheiding dus als er niet iets anders tussen komt.
Oh ja nog even. In het AD-artikel komt ook de stichting Skepsis voor die vindt (zie mijn blog over complottheorien) dat de theorieen van de USA-regering over het 9/11 complot wel kloppen omdat de voorzitter van de belangrijkste opponenten daarvan een theoloog is (Er zijn duizenden architecten en ingenieurs lid van die club).
ps1: ah ik zie dat het woord hechtscheiding al door anderen is gebruikt. Maar in een andere betekenis dan ik van plan was. Ik zag het als probleemduiding (verduisteren; van de hechting, scheiden van ouder en kind) Enkele advocaten gebruiken het als duiding voor een mooie vorm van scheiden. Aj dat wordt dus nog even moeilijk met mijn zogenaamde neologisme.
Normaal afdwingbaar
Een aantal van jullie heeft mijn roerselen rond het artikel in het Algemeen Dagblad gevolgd. Ik was niet tevreden met het kadertje waarin ik aan het woord kwam over ouderverstotingssyndroom. Met name over het wegvallen van twee specifieke zinnen zinnen over vaderschap uit een al geautoriseerde tekst. Doordat ik aan de bel trok is er uiteindelijk een aanvulling gekomen waarmee ik weer akkoord ging. Maar jullie raden het al. Ook daar verdwenen toch nog weer twee woorden uit. Eerst denk je nog: “toch mooi dat het stukje er in staat” (vrijdag jongstleden dus) en ach dat ene woord…. Na vergelijken bleken het twee woorden te zijn. “Ach ik moet niet zeuren”, hield ik mezelf voor. Ik had de hoofdredacteur na het maken van de afspraken alweer een complimentje gemaakt, er stond zelfs een extra kop boven die de moeite waard is en ook de inleidende zin was mooi geformuleerd. De toegemeten woorden waren in tweede instantie ook ruimer bedeeld.
Maar hoe langer hoe meer begint het toch weer te knagen. Daarom leg ik jullie het verschil graag voor.
Afgesproken: Ouders zouden gestimuleerd kunnen worden vroegtijdig, al voor de geboorte een overeenkomst aan te gaan die de status zouden moeten hebben van een normaal afdwingbaar contract.
En het werd: Ouders zouden gestimuleerd kunnen worden vroegtijdig, al voor de geboorte een overeenkomst aan te gaan die de status zouden moeten hebben van een contract.
Het verschil is dus; Normaal afdwingbaar (contract). Nou begrijp ik de redacteur die het eruit heeft gehaald. Die dacht waarschijnlijk dat het een soort pleonasme was. En het is natuurlijk typisch familierecht dat je dit soort pleonasmes gewoon broodnodig hebt omdat gewone civiele overeenkomsten in het familierecht meestal gewoon vodjes papier blijken. En… eigenlijk staat er in de geplaatste zin nu juist een ander pleonasme. Een overeenkomst met de status van contract. Tussen de woorden overeenkomst en contract zit volgens mij zo goed als geen ruimte. Zelfs niet in het familierecht.
Kind vlucht voor jeugdzorg
Zie ook toegevoegd commentaar en vragen onderaan dit blog
Je wordt jarenlang door je moeder opgevoed. Je mag je (Joodse) vader niet zien. Door problemen van de moeder wordt je een tijd door je joodse grootouders verzorgd. Dan komt jeugdzorg en hun psychiater die het toch wel extreem en uitzonderlijk gek vinden dat je niet meer naar je moeder wilt. Daarom moet je maar de pleegzorg in onder bezielende leiding van iets wat jeugdzorg heet maar toch vooral bekend staat om maffia-achtige praktijken variërend van razzia’s, seksueel misbruik, verdachte vastgoedpraktijken en bij de rechter blijven zitten na afloop van de rechtszitting.
Weglopen is het enige antwoord dat rest nadat een rechter in eerste aanleg jeugdzorg gelijk had gegeven. Juist op dat moment wordt in tweede aanleg de jongen wel een voorlopig verblijf bij de grootouders gegund.
Maar nu worden de grootouders ervan beschuldigd te hebben meegewerkt aan ontvoering.
Dus nog een keer bot vangen.
Het AD en de Stentor berichtten afgelopen week over de zaak. Toevallig weet ik een heel klein beetje meer van de achtergronden, zonder te durven beweren dat ik de hele zaak helemaal doorzie. Wat me opvalt is dat de aanwezigheid van een vader geheel buiten beschouwing blijft in de media.
In de jaren zestig en zeventig was het heel gebruikelijk dat Jac, Release en Soosjale Joenit jongeren hielpen die weg wilden van huis (te makkelijk soms). Uit die tijd stamt de speciale regeling in de wet die bepaalt dat hulp bij onderduiken van kinderen mag als er sprake is van een zekere nood. Het overgeleverd worden aan Jeugdzorg acht ik in het huidige tijdsgewricht al een dusdanige vorm van nood dat ik dit artikel van toepassing vind. Misschien zijn er wat nieuwe Soosjale Joenits nodig om deze uitwijkmogelijkheid nieuw leven in te blazen.
Het Algemeen Dagblad hierover
Het laatste bericht van de Stentor
discussie op slachtoffers justitie
Dit blog was een belichting van het probleem van het betrokken kind vanuit het perspectief van zijn belang van goede relaties met zijn ouders, grootouders en eventuele andere relevante opvoeders.
Op deze post is zeer uitgebreid gereageerd. Uiteindelijk leidde dat tot een onoverzichtelijke discussie. Deze heb ik in eerste instantie afgesloten met vragen aan de partijen in dit conflict. Daarna was het een tijd behoorlijk stil. Daarna werd me door de moeder van het betreffende kind gevraagd de naam van haar kind en andere betrokkenen buiten beeld te brengen. Ik ben daar in dit soort gevallen, waar ook de pers uitgebreid over heeft bericht, niet altijd toe bereid. Omdat op dat moment ook beide partijen geen verdere duidelijkheid wensten te verschaffen leek het me op dat moment beter deze reacties op deze blog vooralsnog te verwijderen. Dit met uitzondering van mijn laatste reactie.
Nieuwe reacties die expliciet reageren op mijn vragen bleven welkom. Ik riepo daarbij met succes op daarbij geen namen voluit meer te nomen. Verder bleef ik bereid om waar dienend aan de discussie oude reacties uit de prullemand te vissen. Het aantal is te groot om ze stuk voor stuk door te werken. Ik vroeg daarvoor uw begrip.
Mijn originele post vind ik nog steeds verantwoord, maar ik raad een ieder aan om daarbij dus wel mijn commentaar/vragen te lezen; zie hieronder.
openstaande vragen:
– Wat is de positie van de vader in casu, en wat kan er worden gedaan om hem weer bij de opvoeding en zorg van zijn zoon B te betrekken. En waarom is dit punt nog niet opgepakt.
– Is er een onterechte belastering van de moeder door de grootouders? Er werd gesproken over dreigen. Kunnen we dat opnieuw op een rijtje zetten? Is het terecht om de kwalifikatie Borderline te gebruiken? En is dat ook nodig?
– Is het ingrijpen van Jeugdzorg gebaseerd op een diagnose van ouderverstotingssyndroom wat hier eerder min of meer werd gesuggereeerd? Is er in deze ook de vervreemde positie van de vader bekeken?
Was dat syndroom, indien aanwezig zorgvuldig en door iemand met kennis van zaken gediagnosticeerd?
En zo ja, was het zo ernstig (3de graad) dat het kind op deze manier bij zijn grootouders moest worden weggehaald?
En zo ja; wat is de deskundigheid van het tehuis waar B verblijft in deze?
– Wat is de positie van jeugdzorg. Is er voldoende geprobeerd om tot ander vormen van begeleiding over te gaan?
Is het optreden van jeugdzorg in vorm vergelijkbaar met dat van de Gestapo? Is het optreden van jeugdzorg legitiem? Is het wettelijk en mensenrechtelijk in verband te brengen met dat van de Gestapo?
Is het gebruik van de term Gestapo een belediging voor Jeugdzorg of een terechte vergelijkende kwalificatie die ons alert maakt op de ernst van de situatie?
– Werkt het optreden van Jeugdzorg wederzijdse agressie en belediging in de hand tussen moeder en grootouders? Vergroot dit het probleem of is het onoverkomelijk?
Inmiddels zijn er weer bijna honderd nieuwe reacties binnengekomen. Er werd me steeds meer duidelijk over het conflict en ging me daar ook wetenschappelijk voor interesseren. Hieruit vloeide voort dat ik aanbood deze case mee te nemen in mijn promotieonderzoek. Na aanvankelijk hoop te hebben gehad dat dit mogelijk zou zijn ben ik tot de slotsom moeten komen dat dit vooralsnog niet op een verantwoorde wetenschappelijke wijze mogelijk is. Ik ga op deze kwestie niet al te diep in, maar ik zal me uiteraard op de daarvoor gepaste plek verantwoorden.