de chaos
die ons kijken leert
vormt nieuwe zinnen
die ons kijken leert
vormt nieuwe zinnen
(citaat uit het gedicht Dit trage ogenblik in Nieuwe Zinnen van Alina Sedee/Buvé in 2014 opgedragen)
Angst voor het bespreken van angstcultuur
Twintig jaar geleden ging justitie mij vervolgen voor het doen van aangifte tegen een onderdeel van hun eigen apparaat. Ik kreeg zelfs een straf aan mijn broek, die overigens in tweede aanleg weer werd ingetrokken. Daar wordt je bang van. Maar ik was niet de enige die bang werd. Betrokken agenten waren bang (eigenlijk maken we hetzelfde mee als u) maar vooral een Raadsmedewerker die we als getuige hadden willen oproepen was bang dat hij represailles van zijn justitiebaas zou moeten verwachten als hij zou getuigen in een strafproces. Kortom mij hoef je niets meer te vertellen over de angstcultuur bij justitie.
Nu heeft de top van justitie bedacht dat alles maar eens een keer bespreekbaar moet worden gemaakt. Jaja haha reageerde ik zelf al eerder. Maar nu constateert ook de ‘ondernemingsraad’ van Justitie dat medewerkers zelfs bang zijn om te praten over angstculuur. Dat is precies wat ik al dacht. Angstcultuur hoor je niet te onderzoeken je hoort er een einde aan te maken door radicaal te breken met alle machtsmisbruik en te excuseren voor historische gevallen van machtsmisbruik met Demmink aan top.
Angstcultuur op een departement als Justitie en Veiligheid creëert uiteraard onveiligheid en onrecht naar de burgers. Angst wordt doorgegeven aan de mensen die van je afhankelijk zijn en die geven het weer verder door. Het is een kankergezwel in de samenleving waar we ook, net als in een echt kankergezwel, onze levensstromen aan opofferen. En dat is per saldo waar het om gaat. Justitie en Veiligheid is geheel het omgekeerde geworden dan wat de naam doet vermoeden. En helaas moeten we de zogenaamd onafhankelijke rechters rekenen tot dat gezwel.
PS: En beste lezer, hoe staat het met uw angst voor het lezen over angst voor het bespreken van angst?
PS 2. Ik maak tegenwoordig vaak een Engelse samenvatting van mijn blog. Die is vaak terug te vinden in de RSS-feed. Daarin noemde ik het ministerie ‘Department of safety and Justice’ Maar safe is wel het laaste waarmee de staat van het ministerie kan worden aangeduid. Dus maar weer security (Goed beveiligd tegen de buitenwereld)
bang zijn
“Bang voor Joep Zander” Dankzij google-analytics zag ik onlangs dat iemand op mijn website terecht was gekomen met behulp van deze zoekwoorden. Welke wereld daar achter schuil moet gaan kan ik uiteraard slechts bevroeden. Maar zeker vind ik het heel ernstig als iemand op deze wereld bang voor mij rondloopt. Veel kinderen zijn bang voor een van hun ouders omdat ze dat is ingestampt door de andere ouder en de maatschappij; angst roep je dus niet per definitie zelf op. Maar het zal me een eer zijn om mijn kwetsbaarheid te laten zien aan de mensen die tegen me durven zeggen dat ze bang zijn voor mij.
Rechters zou het ook een eer moeten zijn om hun gezag te laten spreken in plaats van angst in te boezemen. En hun kwetsbaarheid te laten zien. Kwetsbaarheid…openbaarheid dus. En daar ontbreekt het nu juist aan. Vooral waar het familierecht betreft.
“Angst voor de rechter is een oud verschijnsel dat via een notie van heksenprocessen en inquisitie diep in het collectieve geheugen geworteld zit. Mensen zijn niet zozeer bang dat ze straf krijgen voor iets waar ze straf voor verdienen, uiteindelijk zal gerechtigde confrontatie de gestrafte een spiegel voorhouden. Angst voor de spiegel is een angst voor zichzelf; niet voor de rechter. Dieper zit de angst voor de willekeur die in een aantal rechtsgebieden wordt ervaren. Wat ook diep zit is de angst dat als je een vingertje opheft naar de rechter je hoofd eraf wordt gemaaid.” schreef ik in 1997 als bijdrage aan een boek voor rechters.
Ik ben bang voor rechters en voor de rechterlijke macht in het algemeen en de stoel waarop de rechtstaat ondanks alles gehesen wordt. Ik ben bang voor de manier waarop elke buitenparlementaire oppositie, met verwijzing naar de vermeende rechtstaat momenteel verdacht wordt gemaakt. Waar actieve buitenparlementaire betrokkenheid jarenlang een erkende functie had, wordt ze nu afgeschilderd als een groot gevaar voor het voortbestaan van een democratie. Terwijl nu juist deze verdachtmakingen het gevaar zijn voor de democratie.
Rechtspreken, buikspreken, linkspreken, kromspreken, uitspreken en tegenspreken; artikel uit 1997