Cookies

De markt van boeken

boekenmarkt Deventer (van wikipedia GFDL-licensie)
boekenmarkt Deventer (van wikipedia GFDL-licensie)

Alles wat ik van mannen weet heb ik van mijn hond geleerd“. Een boekje met die titel lag op een opdringerige plaats bij de kassa’s van boekhandel Praamstra. Ik kon het destijds niet laten daar een paar opmerkingen over te maken. Toen ik vanmiddag bij diezelfde boekhandel een paar van mijn internetcolumns/miniaturen mocht voorlezen heb ik deze anekdote nog maar weer even opgehaald met de suggestie bij gelegenheid uit te proberen of een boekje “Alles wat ik van mijn vrouw weet , heb ik van mijn papegaai geleerd” het ook zo lang op die plek zou weten vol te houden. Vrouwen reageren op het zien van dit soort flauwe grappen dikwijls als een gebeten hond, terwijl mannen (afgericht als ze zijn??) er maar helemaal niets van zeggen ( bij de boekhandel werken ook heus veel mannen).

Afin, het was leuk om een viertal van de internetminiatuurtjes (die u als trouwe lezer natuurlijk reeds allemaal kent) nu eens in geluid om te zetten. Spannend vond ik het vooral bij die post over de Deventer SP-vergadering. Op een of andere manier ben ik toch nog bang op mijn donder te krijgen omdat ik zo uit de school klap. Hoewel heeft Anja Meulenbelt ooit op haar donder gehad voor haar uitvoerige beschrijvingen van vriendjes en vergaderingen van de KEN-ML, toch de voorganger van de SP, nee toch?

Op de boekenmarkt zelf werd ik nog geconfronteerd met een twéédehands exemplaar van een boek van mij (waar ik ooit mede de redactie van voerde): Het liedboek van de strijd deel 2. Alweer 25 jaar oud.
En de markt van boeken werkt blijkbaar zo dat dit, inmiddels volgens de handelaar curieuze boek, dan toch nog voor 15 euro staat geprijsd, meer dan de originele nieuwwaarde. Ik hoop dat het mijn latere boeken ook zo ongeveer vergaat. En er is rede om dat te denken constateerde ik na een gesprek met een vader, die uitlegde wat mijn boeken voor hem betekenden.

“Alles wat ik van mannen weet heb ik van mijn hond geleerd”

De vader van Armin

Armin is de zoon van Anja Meulenbelt, nederlands meest prominente feministe.
Laatst kwam Armin in Vrij Nederland aan het woord over zijn opvoeding zonder vader:
‘Ik ben altijd inschikkelijk geweest. Mijn vader heb ik nooit gekend, mijn moeder was de enige die ik had. Ik wist:er is er maar één, en die kan je maar beter niet tegen je krijgen. Als zij zou wegvallen,zou dat het einde van de wereld betekenen.’ Verder over zijn opvoedingsomstandigheden: Armin die inmiddels naar de middelbare school ging sliep in de gemeenschappelijke woonkamer op de bedbank. Een eigen hoekje waar hij zich als puber kon terugtrekken, had hij niet. ‘Als ik zelf kinderen had, zou ik ze zoiets nooit aandoen,’ zegt hij nu.
Ik heb in het moederboek (zie link) nog eens nagekeken wat Anja zelf over die periode zei. Niets over woongroepen en geen plek voor Armin. Wel veel geklaag over het opvoeden van een moeilijke zoon. En die biotische (zie vorige post) vader, waar is die nu gebleven? Was hij werkelijk zo handtastelijk als Anja regelmatig beweerde? Het kan, maar het kan ook van niet. Ongetwijfeld zouden we van hem een heel ander verhaal te horen krijgen. Maar ja moeders als Anja schrijven boeken vol en de vaders verdwijnen en je hoort er nooit meer wat van.

Wat zou Anja’s nieuwe collega Quik-Schuijt, ook senator en vroeger actief als kinderrechter daar nou van vinden?

het moederboek

DIT BLOG IS IN EEN VERBETERDE VERSIE OPGENOMEN IN HET BOEK MET…EEN VERBEELDING VAN VADERSCHAP

Zorgelijke zorgmoeders

Ja als je zorgvaders hebt moeten er ook wel zorgmoeders bestaan. Maar wat hoor je erover? Soms zijn deze moeders be-zorgmoeders en dan hoor je er wel van. Ze blijken ongeveer hetzelfde na te streven als zorgvaders, dikwijls ook dwaze vaders te noemen. Zo zijn ze bijvoorbeeld tegen huiselijk geweld. En om te laten zien dat ze dat serieus nemen hebben ze niet een moeder maar een vader als voorbeeld genomen als slachtoffer van Huiselijk geweld. En dat voorbeeld ben ik….! Er wordt gememoreerd dat ik bovendien nog een valse aangifte van huiselijk geweld tegen mij kreeg te verduren.

Omdat ze toch al bezig waren hebben ze mij al doende ook nog een paar andere pluimpjes in mijn reet gestoken. Zo heb ik volgens hun site capaciteiten als wetgever. Dat heeft te maken met mijn aandeel in het tot stand brengen van een motie over gelijkwaardig ouderschap van Jan de Wit. Jammer dat ik niet echt wetgever ben. Anders had ik deze moeders kunnen helpen hun te realiseren dat gelijkwaardig ouderschap geen zaak is van na scheiding alleen, dat juist moet worden nagestreefd dat vaders overal en te alle tijden gelijk behandeld worden als moeders en dus de kans krijgen deel te nemen aan de opvoeding van hun kinderen. Ik ben dan ook net als deze groep falikant gekant tegen het wetsontwerp van Donner. (zie link hieronder)

Wat ik prettig vind is dat op hun site alles is onderbouwd met allerlei linken waaruit ook precies blijkt wat ik hierboven reeds beschreef. Eerst stond er overigens wel een foutje op. Namelijk dat ik ook voor de rechter zou zijn geweest in verband met huiselijk geweld. Nee zo erg is het niet geworden met die valse aantijgingen. Gelukkig werd deze overdreven aanval op de moeder van mijn kind direct rechtgezet. Wel jammer dat ze mij ( en de vaderbeweging) betichten van van een incestueuze relatie met de SP. Maar gelukkig blijkt elders op hun site dat het ze toch al is opgevallen dat ik bepaald geen incestueuze verhouding heb met mensen als Quik-Schuijt en Anja Meulenbelt (senatoren voor de SP).

Het valt me de laatste weken op hoe vaak ik door moeders in distress wordt gebeld in verband met het feit dat dat ook zij slachtoffer kunnen zijn van het ouderverstoting. Ik denk dat die moeders van die club bezorgmoeders die moeders doorsturen. Heel goed gezien van ze. Als het enigszins kan maak ik in de ondersteuning net zomin onderscheid tussen vaders en moeders als deze club dat doet op hun site.

manifest tegen Donner’s voorstel

anti-feminisme

Zal je net zien. Schrijf ik (vorige post) even zo voor de vuist weg een pakkend verhaaltje over een vrouw, voel ik me gelijk schuldig. Ja kijkt u ook naar uzelf. Ik ben helemaal geen antifeminist, ik heb echt waar nog een zeker respect ook voor Anja Meulenbelt. In dat artikel van haar waaraan ik refereerde in mijn vorige post, schreeuwt ze om respect (door mannen naar vrouwen). Maar mooi geen brieven van mij beantwoorden. Ik altijd vrolijk groeten als ik haar tegenkom bij van Gennep of op het SP-congres, meer dan een formeel knikje krijg ik niet terug. Op haar weblog heeft ze me wel een keer toegelaten, maar daar werd ik direct op een hoop gegooid met “kwade vaders”, zonder verder op argumenten te reageren. Erg kwaad had ik me niet geuit hoewel ik dat eigenlijk wel had moeten doen. Niks respect van die kant dus. Maar ja je hebt wat over voor de vrouwen van deze wereld, je kropt je kwaadheid even op, tikt een keer extra hard je weblog in en besluit volgende keer dan toch maar precies te doen waar ze om vraagt die Anja. Gewoon kwaad worden, gewoon op haar eigen woorden terugpakken. Niks schuldig voelen. Weg daarmee.

en alweer een noot: voor de nuance wil ik nog wel melden dat Anja de verleiding heeft kunnen weerstaan om een stuk van mij en Rob van Altena te weren uit het boek “Ruimte voor mannen” Dat deed ze meer omdat ze dacht dat ons stuk toch wel tegen onszelf zou werken. zie hiervoor: kritiek van Anja.
mijn vorige post

blote moeders

opvoeden mannenwerkDat zou ik niet moeten proberen, hier op mijn weblog iets over de erotiserende effecten van blote moeders te schrijven. Of toch. Anja Meulenbelt deed dat in 1992 wel over blote vaders.

Blote vaders gaan het helemaal maken schreef ze in haar artikel over de gewenste erotiserende aspecten van mannen.

Niet lang nadat ze haar artikel schreef startte de overheidscampagne Opvoeding is ook mannenwerk.
Of het Anja geriefd heeft weet ik niet, maar het lijkt aardig aan haar verwachtingen te voldoen (zie afbeelding van het destijds gebruikte affiche). Zeker is dat de overheid en de SIRE daarna nog vaak klaar kwamen op het thema.

Zelf heb ik me er destijds vooral mee bezig gehouden zoveel mogelijk van deze affiches van Dwaze-Vaders-stikkers te voorzien. En bloot of niet bloot, al dan niet aangepast aan de vrouwelijke wensen; naar je kinderen kun je nog dikwijls fluiten. Naar vrouwen fluiten is volgens de politiek correcte leer van het feminisme overigens nog steeds niet toegestaan geloof ik.

meer over vaders en overheidscampagnes

noot: het artikel Was will das Weib vond ik gisteren, bij een zapactie in mijn boekenkast, in Anja’s bundel Emancipatie en overspel uit 1992 (Van Gennep)

Man

voorpagina van boek Michael“Ik weet wel dat jij het meeste doet met de kinderen en in het huis, maar ik ken ook veel moeders die het veel zwaarder hebben dan jij”

Dit citaat kenmerkt zo’n beetje de positie van de ik-persoon, de schrijver zelf, in het boek MAN van Michael van Eekeren. Zet zich als vader net op de tweede plaats terwijl hij toch net zo belangrijk is als de moeder. Ik weet niet helemaal zeker of het de hoofdpersoon van het boek gelukt is om die twijfel over zijn positie helemaal te overwinnen. Het lijkt er een beetje op dat hij vooral zijn zelfvertrouwen herwint door eens lekker van bil te gaan met een andere moeder uit de klas van zijn kinderen, wat via de nodige omwegen ook tot enig herstel in de relatie met de moeder van zijn eigen kinderen leidt.

Maar zeker is het een intigrerend boek, dat lekker te lezen is, dat ik snel uitlas. Opmerkelijke openhartigheid. Een beetje a la Heleen van Royen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij net als van Royen een probleem kreeg met een passage over een benoemde derde ( in dit geval Rita Reys die een flinke escapade met zijn vader zou hebben gehad) . Dit soort openhartigheid ( meer dan van Royen naar zichzelf gekeerd) is voor autobiografische mannenliteratuur wat ongebruikelijker. Voortdurend vroeg ik me af of ik mezelf wel dat soort bekentenissen zou durven veroorloven. Als man ben je immers superkwetsbaar als je wat vertelt over wat je echt beweegt. Je zult dan ook nooit een mannelijk kamerlid over zijn eigen echtscheiding horen vertellen. Mensen als Anja Meulenbelt hebben de weg gebaand voor vrouwen om al hun belevenissen rücksichtloos aan het papier toe te vertrouwen ( De schaamte voorbij). Michael zet een stap op dat pad voor mannen. Wat politieker aangezet had van mij wel gemogen.

Muziek speelt een belangrijke rol in het boek. Als ik eraan toekom wil ik daar verder op ingaan in een iets uitgebreidere recensie. Ook wil ik dan aandacht schenken aan de bijzondere manier waarop dit boek op de markt werd gezet.

site Michael Van Eekeren