Fred de Brouwer wilde niet meer wonen in dit land, maar zijn vlucht heeft hem niet gebaat. Micha Kat schreef vorige week dat dit geen land is waar je zo nog kunt wonen (inmiddels heeft hij die nogal dramatische blog geloof ik verwijderd). Zelf vind ik dit ook geen land waar ik nog wil wonen.
Ja inmiddels de muziek van “Er is een land waar vrouwen, mannen, mensen, willen wonen opgehaald van het IISG. De tekst raakte mij deze week dubbel. Ik was geëmotioneerd achter dat leeszaaltafeltje in Amsterdam. Wat mijn land is geen land waar ik wil wonen. En het was ook voor Fred de Brouwer geen land waar hij wilde wonen weten we van hem. Daarom verhuisde hij naar Thailand. Daar is deze befaamde Demmink-onderzoeksjournalist eind vorige week overreden na een achtervolging (naar informatie van zijn naasten) en daaraan overleden. De dader reed gewoon door.
Ik ken meer mannen die hun heil elders hebben gezocht, die zijn gevlucht uit dit land. Het doet me denken aan een ander lied “Andre die dass Land so sehr nicht liebten” eventueel in de versie met mijn eigen tekst, want daar raakt het waarom ik eigenlijk niet in dit land wil wonen. Het lied van Joke Smit is dus uitstekend in staat om als uitlaatklep te dienen voor mijn gevoel van 20 jaar (en eigenlijk langer) uitgesloten zijn van elke redelijke discussie, omdat de machtsvraag belangrijker is. Een macht waar ik hoe langer hoe meer kritiek op kreeg en dus blijkbaar ook een macht die mij vaak uitsloot. Macht die mij in zekere zin ook vaak verstrikte. Macht is in dit verband geen persoonlijk dictatorschap waar ik tegen bots. Hoewel Demmink er veel van weg heeft. Macht is vaak een monsters met vele tentakels een draak met eindeloos veel koppen die weer aangroeien als je ze er af slaat. Het gaat ook om de inherente idiotie waar dit soort machtsmisbuik toe leidt. En macht heerst over kinderen onder het mom van belang van het kind. En dat is de ultieme perversiteit die pedoseksueel misbruik als ultiem gevolg heeft. Kinderen kopen en verkopen. Maar het is niet alleen het pedoseksuele misbruik, het is ook het institutionele misbruik door Jeugdzorg Nederland. Het is de perversiteit die maakt dat het beschermen van Demmink landsbelang schijnt te lijken. Want owee als alles uitkomt. Dan gaat onze hele staat misschien wel ten onder. Wat moeten we met een land zonder Justitie, zonder rechters? En zo raken we van kwaad tot immer weer erger.
Kortom het lied van Joke Smit mag ons lijflied worden, ook van mannen. In het vervolg op mijn vorige blogs; ook het IISG had de originele partituur niet. Wel andere interessante versies. Maar inmiddels heb ik de partituur in de versie en het handschrift van Ruud Bos. En u raadt het vast al, het was alweer een man die het lied persoonlijk had gearchiveerd (dank je Jeroen) . Vrouweninstituut Atria inmiddels uitgelegd dat ze de partituur met tekst eigenlijk ingelijst achter zich op de muur hadden moeten hebben hangen. Dat ze achteloos om gaan met het laatste wat mij en wellicht nog wat anderen nog verbindt met het feminisme.
In dit blog legde ik weer de verbinding tussen de kwestie Demmink, de vaderkwestie, misbruik van kinderen. Belangrijk is ook het algehele verband tussen de Demmink kwestie en de hele jeugdzorg/kinderbescherming quasi-belang-van-het-kind-instituties. Ik heb daarover nog wat toegevoegd aan andere blogs van mij over Demmink. Maar er valt nog veel meer bij elkaar te puzzelen. Ook over de geschiedenis van dit probleem, en het verband met al dan niet gekend vaderschap (Riet Monteyne, moederheil)
Meer over de dood van Fred de Brouwer in het KN
Meer over de dood van Fred de Brouwer in de Telegraaf
