Voor dat ik met mijn bijna 15 jarige zoon op vakantie ging bereikte mij het bericht dat op Schiphol extra wordt gecontroleerd op enkelvoudige ouders met kinderen. Dit in verband met het risico op ontvoering (onttrekking aan het ouderlijk gezag van de andere ouder). Het bracht me in een soort paniek. Niet omdat ik iets in die zin van plan was. Maar omdat ik blijkbaar in de picture zou zijn. En daar kon ik aardig over doorfantaseren. Het kon wel even tijd kosten (opzoeken, checken, bellen door de marechaussee) schreef de krant. Zouden ze dan mijn naam op internet gaan Googlen. Oef! Dat kon leuk worden. In combinatie met het zoekwoord ontvoering enzo zou blijken dat ik daar wel tegen ben, maar meer consideratie met vaders die dat doen dan met moeders. Ja leuk, de reis duurde toch al langer door werkzaamheden bij de NS. En als je daar eenmaal zo over gaat denken dan ga je vanzelf nog meer in de picture vallen.
Zenuwachtig langs de douane lopen en daardoor nog eens extra opvallen. Afin het ging allemaal goed zoals u ook uit mijn vorige blog heeft mogen begrijpen.
Voor de zekerheid had ik een briefje van moederlief meegenomen. We zijn dus inmiddels terug en mijn zoon is nu ( zonder briefje) met zijn moeder weer uitgevlogen.
Resten wat gedachtes over zin en onzin van deze maatregelen. Moeten we ook hier met ingebouwd wantrouwen dealen? Of moeten we meer denken aan de preventie, aan gelijkwaardig ouderschap, aan het zinloos maken van dit soort ouderlijke “ontvoeringen”. Bij wegvliegen denk ik toch eerder aan vrijheid, vogels en vlinders (met dank aan Boudewijn de Groot) die uitvliegen gaan. Ach ja mensen. Ouders. Overheidsdienaren.
