Cookies

over de grenzen

DSC_0287Goh wat staan we hier mooi tussen de bloemetjes dacht ik nog net voordat het kwade gezicht van een ranger van het nationale natuurpark Vanoise opdook.

DSC_0316
bivak en hut bij maanlicht

Hoewel vele aanvaringen met de ordehandhaving rijk, zijn mijn bekeuringen nog op een hand te tellen (een keer fietspad niet gezien, 3 keer snelheidsovertredinkje en een keer een beetje over een doorgetrokken streep). Nu niet meer dus. Het werd een bon voor onrechtmatig bivakkeren.
Met mijn zoon voor de derde keer op trektocht. Vanuit Italië, Gran Paradiso naar Frankrijk, Vanoise, en weer terug. Veelal probeerden we vrij te kamperen, maar dat was dus wat moeilijker dan op onze vorige trektochten. Vooral de fysieke en juridische grenzen van het nationaal park Vanoise speelden ons daarbij parten. Aan de Italiaanse kant van het park stonden bijvoorbeeld geen bordjes om te waarschuwen dat wij beschermd gebied binnentrokken, dit in scherpe tegenstelling tot de eigen Franse kant.
Maar we hadden een hele mooie 15-daagse trektocht op geheel eigen kracht door een wondermooi gebied, afgesloten met een terugkeer in het Romeinse Rijk via de Hannibalroute.
ons eigen potje met zelfgemaakt schermpje
ons eigen potje met zelfgemaakt schermpje

Risico’s

Joshua tekent het Gipfelbuch op de Grosser Trögler

Eerst zagen we bij een steil stukje bergwandeling een wandelstok zomaar op het pad liggen, een tiental meters verder nog een ónder het pad. Er was maar een conclusie mogelijk; hier was iemand de diepte in verdwenen. Zelf hadden we, ons overigens bewust van de risico’s, geen moment de grip op weg en situatie verloren. Joshua en ikzelf waren supergeconcentreerd en wisten waar we op moesten letten. Op zulke plekken heb je twee handen en twee voeten nodig, zodat je ook als een grip je ontglipt nog meer dan voldoende hebt om stand te houden. Bovendien stond ik nog eens onder hem.

Eerder die week had ik op een Duitse zender iets vaag opgevangen over een Nederlands meisje met toestemming ergens voor. Laura concludeerde ik. Thuisgekomen las ik de berichten erover, inderdaad toestemming. Niet alleen van de rechter, maar ook van haar moeder. Mijn gedachten over de bemoeienis van jeugdzorg en trawanten mogen bekend zijn; vingers af. Wel had ik al eerder kritiek op de aard van de uitdaging; de jongste zijn. Ik ben van mening dat de uitdaging dient te zitten in de techniek, de concentratie, het uithoudingsvermogen, als je daar voldoende van hebt ;ok. Maar niet die push omdat je de jongste bent. Ik moet er niet aan denken dat ik Joshua toestemming had gegeven die berg alléén te nemen onder de noemer dat hij dan de jongste zou zijn. Als hij het zou kunnen, zou willen. en hij zou dan de jongste zijn ok. Maar het gaat er om hoe goed je bent, niet hoe jong je bent.

Vaders nemen dikwijls het voortouw in risicovolle ondernemingen. Het is van belang dat er risico’s worden genomen. En liefst zo dat je ervan leert. Hoe paradoxaal dat ook voelt of klinkt, dat vermindert de risico’s op de lange termijn. Vaders zijn hierin vaak een belangrijk tegenwicht tegenover moeders.
Kinderen klimmen in bomen en nemen risico’s op straat. Ze moeten leren die risico’s zo goed mogelijk te nemen. Ik kan me een moederopstand herinneren tegen een man die zei dat kinderen in de boom bij de kleuterschool (ergens in de Rijnmond) mochten blijven klimmen, ook al was er iemand eerder dodelijk gewond uitgevallen.

Gelukkig neemt het vertrouwen in vaderschap toe. Dat merk ik dicht om me heen en dat merken we uiteindelijk ook in het verloop van de zaak Laura Dekker waar de vader de eerste was die zijn toestemming gaf. Mijn kritiek is dan ook een van vaders onderling; liever toch niet met het motief de jongste te zijn. Maar als ze het aankan prima. Dat zijn vader en dochter, begrijp ik, nu aan het bekijken. Succes ermee Laura!!

Hoewel ook de verdere afloop van onze bergavonturen interessant, en die van onze voorlopers dramatisch is, laat ik het even bij een foto van Joshua die het Gipfelbuch tekent.