Cookies

eind van het feminisme?

het boek van Roos
het boek van Roos
Gastblog door Dennis

over de presentatie van het boek Fuck! ik ben een feminist van Roos Wouters

Ondanks het tegenvallende weer en de grote vertraging bij het openbaar vervoer was de zaal waar Roos haar boek presenteerde afgeladen met geïnteresseerden . Mensen stonden tegen de muren en zelfs tot in de hal en de deuropeningen te luisteren. Minstens 400 mensen waren er op de boekpresentatie afgekomen van Roos Wouters. De zaal was veel te klein. 24 november 2008 gaat de geschiedenis in dat Roos Wouters de wereld veranderde. Het onderwerp gezamenlijk ouderschap leeft!

Veel feministes waren aanwezig. Zoals Margriet van der Linden, de opvolgster van de gepensioneerde Cisca Dresselhuys van het feministische maandblad Opzij. Van deze Margriet kwam kritiek omdat zij zich bedreigd voelde. Ze wilde niet dat de term feminisme voortaan femanisme zou worden genoemd. Op zich wel begrijpelijk vanuit haar standpunt. Als het feminisme zou verdwijnen is haar blaadje Opzij en haar bestaansrecht als hoofdredacteur natuurlijk verdwenen. Uit puur eigenbelang stak deze Margriet daarom van wal dat ze vond dat het feminisme nog springlevend was en dat ze het veel te vroeg vond om over te stappen naar het gedachtegoed van Roos Wouters. Roos Wouters pleitte voor het gezamenlijk werken aan de verdeling van opvoeding en werk, helaas gaf Margriet aan daar nog lang niet aan toe te zijn. Zij wil eerst nog verdeeldheid en conflicten veroorzaken binnen het huwelijk en de werksfeer.

Ondertussen werd het warmer en warmer in de zaal. Er volgde drie debatachtige taferelen voorin de zaal met Roos natuurlijk als leading lady. Ere wie ere toekomt! De boel werd ondertussen aan elkaar gepraat door een vlotte babbelaar die was ingehuurd. Pia Dijkstra, die zich inmiddels heeft laten strikken als voorzitter van de Taskforce DeeltijdPlus, was ook aanwezig. Het moet gezegd, Roos heeft lef. Allemaal personen uit te nodigen die het min of meer niet eens zijn met haar boek. Gelukkig was vrijwel de gehele zaal wel op de hand van Roos.

Ook ik hoor bij die groeiende groep mensen die vinden dat opvoeding en werk gezamenlijk geregeld moet worden tussen ouders. Dat is namelijk het beste voor opgroeiende kinderen, en daar gaat het om. Al het andere is ondergeschikt! Koop en lees haar boek. Wees erbij zodat je later tegen je kleinkinderen kunt vertellen, als zij op de Roos Wouters school zitten bijvoorbeeld, dat je een eerste druk van het debuut in je boekenkast hebt staan van deze belangrijke vrouw.

Vanaf nu noem ik mezelf een femanist en vind ik ook dat we de samenleving moeten remanciperen. Nu maar hopen dat de samenleving daar ook maar aan toe is?!

verslag van ikvader
Ook interessant: manifest pappa-plus

roze

Als schilder ben ik natuurlijk gebaat bij alle kleuren van de regenboog. En ook de kleuren die er niet inzitten (die vergeten we nogal eens). Zoals de kleur roze waaraan wat merkwaardige associaties zijn verbonden.
Zo heb je de roze brillen en de roze wolkjes. Maar ook de roze laarsjes en roze kinderkamers van meisjes. Je zou bijna zeggen dat meisjes en vrouwen de wereld dan wel met een roze bril moeten bekijken willen ze er nog lol aan beleven. Soms zetten ze hun bril even af en dan ziet de wereld er bikkelhard uit. Help er lopen hier jongens rond….

Berichtje van Dennis over de kleur roze: “De buitenschoolse opvang is veel te veel een meidenplek in meidenkleuren met meidenspullen. Jongens moeten vaak uren doorbrengen in een roze ruimte waar je vooral niet te veel mag bewegen. Jongens hebben nu heel vaak het gevoel dat ze op de slaapkamer van hun zusje moeten zitten als ze op de bso zijn”

Dennis is een van de erg weinige mannelijke werkers in de kinderopvang en zelf vader. En Superheld (zie hieronder). Hij schreef een aantal mooie weblogs over zijn ervaringen op de kinderopvang. Over de slechte informatievoorziening aan gescheiden ouders daar, de werkomstandigheden specifiek voor mannen en de magere visie op jongens in de opvang. De moeite waard om te lezen.

deze weblog ( en andere; zie rechts) van Dennis. (archive.org)

niets voelen

Till the pain is so big you feel nothing at all (working class hero; John Lennon).

Kwam ik in allerlei versies tegen op You-Tube. Deze zin sprak met erg aan. Voor de Father-activists-hero’s. en daar dan direct achteraan: what ever happened to the heroes?

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=UvLVQ8_XeKA&hl=nl]

Vandaag speciaal voor superheld Dennis die een aantal filmpjes van Nederlandse superhelden, inclusief hemzelf op het youtube heeft gezet. Opdat we toch maar blijven voelen wat het is. Kinderen hebben, maar er niet voor kunnen zorgen.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=njG7p6CSbCU&hl=nl]

what happened to the heroes?
Beklimming Batman gerechtsgebouw te Den Haag
Film Protestactie bij de rechtbank in Haarlem
Beklimming Waalbrug door Spiderman te Nijmegen 2005
Beklimming Waalbrug door Robin The Wonder Boy 2006