‘Allemaal wat dichter op elkaar gaan staan’, zei de kaasboer vanochtend tegen de groeiende dubbele rij voor zijn stal toen die zo groot werd dat ze het marktpad dreigde te blokkeren.
Omdat alle koeienkaas hier maar 7,95 per kilo is, wil het op deze plek op de markt wel eens vaker dichtslibben (jaja kom er vooral ook nog bij). De marktmeester heeft daar uiteraard bezwaar tegen gemaakt, zodat de kaasboer nu verplicht af en toe oproept om de rij te krommen en dichter tegen elkaar aan te schuiven.
Vanochtend maakte een man uit de andere rij (die altijd uiteraard sneller aan de beurt is) bezwaar tegen deze oproep om aan te schuiven. ‘We moeten toch een armlengte afstand bewaren?’ Deze opdracht van mevrouw de burgemeester van Keulen was eigenlijk niet aan mannen gericht, maar deze man had erover nagedacht besefte ik me in een split second. Dus zei ik direct tegen een mij onbekende achterbuurvrouw in de rij. ‘Ja u moet wel een beetje op afstand gaan staan want misschien wordt u wel handtastelijk’ Uiteraard was dit heel grappend bedoeld, waarop ze ook weer heel grappend wat plagende stootjes in mijn richting uitdeelde. Zoals zo vaak in lange rijen van mensen (rijen van auto’s werkt anders) werd het vanochtend weer beregezellig, zodat ik eigenlijk wel blij was dat die meneer in die andere rij eerder aan de beurt was. Toen ik had afgerekend kreeg ik van mijn achterbuurvrouw nog een gezellige por extra mee. Moet kunnen, vonden we allebei van harte.
En toch kun je je af vragen wat er zou zijn gebeurd als de sekserollen omgedraaid hadden gelegen. Ik had zo’n aardige achterbuurvrouw dat dat het ook heus wel goed was gekomen als ík haar die por had gegeven. Maar bij andere vrouwen in de rij weet ik dat toch maar niet zo net. Wat zou de Christelijke burgemeester van Deventer daar nu van vinden? En hoe moet het nu met carnaval trouwens. Voor de rij bij de kaasboer zal dat geen probleem zijn want die zie ik er tegen die tijd wel voor aan om in noodgevallen spontaan aan te haken voor een polonaise.
Hollow point
Ah het moet dus in mei 1977 geweest zijn dat ik ontsnapte aan een hollow-point-kogel door mijn lijf. Ik stond bij de tramhalte bij het vredespaleis in Den Haag wat donker weggedoken in het schuilhokje. Een aankomende mevrouw schrok nogal van mij. Ik bleek op een Molukker te lijken. Mijn uitbundig krullende haardos had indertijd wel wat weg van zo’n typisch Molukse begroeiing. En er was blijkbaar, ik hoorde het van die mevrouw, net een treinkaping begonnen door jonge Molukse vrijheidsstrijders. Terroristen zijn we dat nu al snel geneigd te noemen.
Ik kon die mevrouw dus geruststellen “want geen terrorist”. Zelfs niet Molukker. Maar voor hetzelfde geld was ik natuurlijk wel Molukker geweest. Ik was destijds behoorlijk revolutionair angehaucht. Als ik toen wel Molukker was geweest en wat meer kennis zou hebben van de jarenlange verdrukking, statenloosheid dan had ik zomaar ook in die trein kunnen zitten (nou ja; zie ps). Maar in die tijd was ik niet alleen geen Molukker, ik wist van de Molukse achtergrond denk ik ook niet veel meer dan dat ik als jongetje nogal bang was voor onze leeftijdsgenootjes uit de Molukse wijk in Sittard (Sanderbout toch). Niet dat we ze ooit zagen bij ons, maar onze pijlen en bogen lagen klaar.
Inmiddels snap ik wat beter hoe waanzinnig Molukkers behandeld zijn in Nederland. Gelukkig ken ik Molukkers niet meer als een soort gevaarlijke tegenstanders. In de Oranjewijk in Deventer deed ik een kunstproject waar ik er veel tegenkwam en ik bezocht het Moluks cultureel centrum. Het oprichten van dit soort centra was eigenlijk een gevolg van de harde acties (historici check me). Maar de credits gingen niet naar de actievoerders. De meesten daarvan overleefden de mariniersaanval op de gekaapte trein niet. Met een Hollow point-kogel in je lijf werd hun binnenwerk zo effectief mogelijk vernietigd. Een standrechterlijke executie in het kwadraat. Naar ik begrijp op commando van Dries van Agt die zich ondertussen vooral profileerde door ongeboren levens te redden.
Nu de link naar de (dreigende) acties tegen jeugdzorg en voor vaderschap. Met name die verzetsgroep die kinderen onder laat duiken en de verdonkeremaande invloed van bezettingen en dergelijke op de geschiedenis. Daarover een volgend blog.
Dit is maar een blog. leest u meer achtergronden.
het recente nieuws hierover
Wikipedia over de kaping
ps: Ik ben niet voor geweld tegen personen. Voorzover dat niet duidelijk was zeg ik het nog maar een keer ten overvloede. Dus als die Molukse gijzelnemers dat van plan waren geweest (daar hebben ze mee gedreigd) dan had ik niet daaraan meegedaan. Gijzelneming van onschuldige burgers is overigens ook geweld, dus niet doen!
Etty Hillesum 100 jaar; niet berusten
Ik ben wel vaker een dag te laat met een verjaardag. Meestal vinden mensen dat niet heel erg. Je reageert niet als een robot, of robotgestuurd ( automatisch via je digitale maatjes). Soms vergeet je het, soms ben je te laat, soms zit je helemaal fout. Ik ben niet perfect gelukkig.
Ik kijk dus nu, een dag later, terug op de verjaardag van Etty. Mijn zoon zit op het Etty Hillesum Lyceum. Dan mag je dus wel wat verwachten. Wat vooral is blijven hangen zijn de pogingen van de school om hem als 15-jarige te laten koekhappen ter gelegenheid van deze verjaardag.
Zelf deed ik een ijverige poging om een van de lijfspreuken van Etty, die ik ook bij mijn uitgangspunten heb gevoegd aan hem uit te leggen:
“Omstandigheden zullen er immers altijd zijn, goede en slechte, en het feit van de omstandigheden, de goede en de slechte, moet men aanvaarden, wat niet belemmert dat men zijn leven er aan kan wijden de slechte te verbeteren. Maar men moet weten uit welke motieven men die strijd voert en men moet beginnen bij zichzelf, iedere dag opnieuw bij zichzelf.”
Deze zin is voor mij ook een nuancering van het gemak van een andere spreuk. God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen; de moed om te veranderen wat ik kan veranderen; en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien. Een spreuk die bij de meeste mensen een moeilijke dialectiek tussen kunnen en willen onopgelost laat. Afin per saldo hebben ze allebei wel iets. Ik ben ook maar zoekende natuurlijk.
Bij Etty en haar tekst voel ik meer verbinding en liefde. “Men zou een pleister op vele wonden willen zijn” staat dan ook op het monument hier op de Welle in Deventer. Ik bedenk me dat ik op de Taize-viering in Deventer onlangs pleisters uitdeelde zonder daarbij speciaal aan Etty te hebben gedacht. Dat ik dus ook een pleister op vele wonden zou willen zijn laat onverlet dat ik er zelf nog wel een paar kan gebruiken. Niet berusten, wonden voorkomen, wonden helen. Of is dat ongeveer hetzelfde? Kunnen we alleen wonden voorkomen als we andere wonden helen?
Beperk het jeugdzorgbudget!
Gaat Deventer het jeugdzorgbudget beperken? Als het aan de SP ligt wel! In december kwam de staatssecretaris met Jeugdzorg Nederland overeen om een garantie af te geven voor een budget van minimaal 80% van het huidige. Daarmee zouden ze relatief gunstig uitsteken boven de bezuinigingen tot 70-75% van de overige sectoren die naar de gemeentes overgaan. Bovendien werd op deze manier een poging gedaan om de beleidsruimte van de gemeentes toch weer te beperken. Niet de lusten, wel de lasten. Ook krijgen de gemeentes extra geld om de transitie van jeugdzorg voor te bereiden.
Ik had aan de SP-afdeling voorgesteld het budget zo laag mogelijk te houden en in ieder geval onder de 70% te houden van het huidige. De programmacommissie vond het in eerste instantie geen voorstel om over te nemen. Het zou om landelijke zaken gaan, het structureel falen van jeugdzorg zou niet zijn aangetoond, de percentages ongewis.
Maar ik had gelukkig besloten om al mijn moed nog een keer bijelkaar te rapen,. Ik nam geen blad voor de mond, noemde jeugdzorg een repressieve organisatie, vermeldde met zoveel woorden de vuile handen van Nine Kooiman (Tweede Kamer SP) en Quik Schuijt (Eerste Kamer SP), ik haalde professor Clarijs aan met betrekking tot de slechte resultaten van jeugdzorg en de decennialange inerte opstelling van ze. “Een slechte leercurve” voegde ik er aan toe. En natuurlijk de opmerkingen van de kinderombudsman over “perverse prikkels” bij uithuisplaatsing (zie vorige blogs)
Er waren leden die vonden dat ik beter had kunnen voorstellen dat er meer en beter inhoudelijk gewaakt moet worden. Aan dat soort zachte uitspraken zijn ze wel gewend bij jeugdzorg; dat helpt niets, is mijn opvatting.
Leve de democratie. In de tweede ronde bleek de programmacommissie alleen nog bezwaar te maken tegen het exacte percentage. Op voorstel van een van de aanwezigen werd deze passage vervangen door “jeugdzorg niet minder te bezuinigen dan de andere sectoren” Met deze verandering werd de strekking van mijn voorstel met algemene stemmen aangenomen door de ledenvergadering.
Behalve blij met de uitkomst was ik ook tevreden met mijn optreden op zich. Ik had geen blad voor de mond hoeven te nemen. Kwaadheid hoeft begrip bepaald niet in de weg hoeft te staan.
Ik moest denken aan de keer dat ik als voorzitter van de commissie familierecht van het Platform Samenwerkende organisaties in Jeugdzorg en Familierecht werd teruggefloten omdat ik in een reactie in het kinderbeschermingsblad Perspectief de zinsnede “daar lusten de honden geen brood van” had durven te gebruiken.
Ik moest ook denken aan de keer dat ik door een actiegroepgenoot werd gestimuleerd om mijn kwaadheid er wel gewoon te laten zijn. Dat werkte toen prima, met goede resultaten. Samen verantwoordelijkheid nemen voor je kwaadheid. Daarover valt nog veel te leren in de vaderbeweging. Niet inhouden als je kwaad bent maar er verantwoordelijkheid voor nemen. Wees de baas over je kwaadheid.
PS:SP Ik dank ook de aanwezige SP-ers voor hun welwillende oor. Met name gemeenteraadslid en lid van de programmacommissie Kitty Schmidt. Zij is een goed voorbeeld. Ze heeft de SP-instelling die ik ook ken van mensen als Renske Leijten en Krista van Velzen (waar is ze?), en wat je ook wel eens buiten de SP tegenkomt bijvoorbeeld bij de partij gemeentebelangen in Deventer (heel iets anders dan Deventer Belang van geldverkwister de Jager)
het artikel van Clarijs <link hersteld! sorry>
mijn originele voorstel SP
Een flonkerend Nieuw Jaar
Mijn afgelopen jaar leek wel een beetje op dit uitzicht vanaf de Holterberg om 24/00 uur gisterennacht. Veel nieuws alleen vanaf grote afstand gevolgd. Af en toe een uitbarsting dichtbij die des te meer opvalt (Mandela dood, vaders met hun kinderen dood) . Een flonkerende horizon in relatieve stilte in plaats van knal knal oliebol drank flits boem. Met af en toe een mooie luchtpijl vanaf een boerderij dichterbij, die des te meer opvalt.
De man naast me ( ja er waren nog twee andere mensen op de berg gisterennacht om 24/00 uur) vergeleek het nog even met de oorlog in Syrië, maar ik vond het er van deze afstand allemaal erg vredig uitzien. Daar in de verte lag ook Deventer te flonkeren, misschien was daartussen ergens het pijltje dat mijn zoon ergens aan het afschieten was, en heel even komt er een fronsje voorbij. Maar voor de rest vooral donker, stil en mysterieus. Soms hadden ze hier wel sporen van heksenrituelen gevonden vertelde de vrouw.
Het was de fiets en wandeltocht in het donker vanaf Deventer meer dan waard. Mijn komend jaar kan ik misschien in dit perspectief zien. Van iets verder af beschouwend, maar met een pakkende flits tussendoor. Flonkerend met een paar mooie vuurpijlen er tussendoor. Net weer iets anders dan flonken fonkelen of flikkeren. Als edelstenen oplichtend, schrijft mijn Dikke van Dalen. Ok daar wil ik het wel mee doen voor komend jaar. Jullie ook?
befgajes
1) Geboefte 2) Geteisem 3) Gespuis 4) Gepeupel 5) Gebroed 6) Janhagel 7) Mensen 8) Mensen (Hebreeuws) 9) Onbeschofte mensen 10) Persoonsbenaming 11) Schorem 12) Slecht volk 13) Schuim 14) Schorremorrie 15) Slecht volk (bargoens) 16) Tuig 17) Uitschot 18) Uitschot (barg.) 19) Uitvaagsel
Hierboven ziet u de uitleg van het woord Gajes. Met Bef ervoor gaat het om rechters. Dat hadden ze in Amsterdam al veel eerder door dan ondergetekende. De rechterlijke macht als georganiseerde criminaliteit. Met zo’n Bargoens woord kun je je op de tv vertonen. Met een wat uitgebreidere duiding van het probleem waarschijnlijk niet. En anders hoor ik het graag. Een tegen honderd had ik eigenlijk per toeval teruggekeken. Toen ik zondag het laatste stuk nog langs zag komen zag ik een bekend gezicht een gooi naar het grote geld doen. Tsjee die meneer ken ik heel goed, wie is dat ook weer. Bekenden door je hoofd laten zappen, nee geen kennis of vriend. Peter….mmm.
Terugkijkend oja! van het station Deventer waar we allebei al 27 jaar vaak komen. Hij als medewerker en ik als klant. Je kunt iemand dus heel goed kennen zonder zijn naam te weten. Soms kom ik in Deventer zelf wel eens een bekend gezicht tegen van iemand. Soms denk ik dan, was dat niet die rechter van het kantongerecht die met me te doen had in mijn aanvaring met de moeder van mijn dochter. En me beloofde dat ik als de gezagloze status met omgang problemen zou opleveren weer bij hem terug zou mogen komen. Mooi niet dus. Krijg je gewoon weer een heel andere rechter en kost het steeds meer moeite nog releaxed over te komen. Servicemedewerkers bij de NS die kom je nog wel weer tegen als je ze nodig hebt, nou ja in Deventer dan. Nou. ………ja Peter Jansen in ieder geval wel. succes morgen, Peter!
Tutu, Ubuntu en vaderschap
Vandaag was bisschop Tutu in Deventer. Helaas was de Lebuinuskerk al overvol en moest ik toch nog thuis op de tv kijken en luisteren.
Bekende mededeventenaren probeerden de essentie van Tutu’s wijsheid over te brengen. Daar was pastor Peter Dullaert waarmee ik ooit de discussie over het salomonsoordeel probeerde te voeren zonder duidelijk te kunnen maken wat ik daar nou zo belangrijk aan vond.
Manja Pach, voormalig rechter, en lid van de liberaal-joodse gemeente spreekt over het belang van rechters in de samenleving. Au, waarom doen mensen waarvoor ik een diep respect voel soms zulke platte uitspraken. Ooit voegde me ze toe dat ze dacht dat zoiets als vaderschapsdiscriminatie niet kon bestaan. Wat moet je zeggen tegen iemand die zelf zoveel over haar persoonlijke vaderschap heeft verteld. Ik had toen heel brutaal kunnen antwoorden dat ze misschien eerst eens mijn teksten zou kunnen lezen voor daar een oordeel over te vertellen, maar ik hield mijn mond maar. Is dat naar mensen met zo’n achtergrond inderdaad een getuigenis van respect of juist niet. Ik weet het af en toe niet meer.
Een andere spreekster haalde een van de basisfilosofieen van Tutu uit de kast. “To be human is to be in relationschip”. Uit mijn hart gegrepen. Deze zienswijze blijkt een basis te hebben in traditionele Afrikaanse filosofie: Ubuntu. Volgens mij is dat waarom ooit Afrika weer de toekomst zal zijn als drager van fundamentele waarden die we in het westen zijn vergeten. Het sluit aan bij mijn visie op mensenrechten. Ik pleit er al jaren voor mensenrechten in een aantal gevallen veel meer te definiëren als relatierechten. Met name waar het gaat om ouders en kinderen. Wat ik de afgelopen weken weer oppikte is deze vorm van humaniteit in de vaderbeweging. Met veteraan Rob van Altena deed ik een eerste poging het lied dat zijn broer ooit schreef voor beider vader te zingen. Maar op andere plekken mis ik die verbondenheid ook weer. Ik ben niet in staat samen te werken met mensen die mij beledigen en schofferen. Misschien moet ik me er minder van aan trekken, dat kan míjn manco zijn. Maar veel (potentiële) activisten binnen de beweging zijn gevlucht voor dwingerig dominant gedrag van leiders. Ik ga de namen even niet noemen. Voor een van hen schreef ik anderhalf jaar geleden de volgende overpeinzing die ik hem nooit opstuurde om niet het risico te lopen verkeerd begrepen te worden. Hier toch een klein stukje:
Wat ik het meest zal missen is het gevoel van “wij vaders”. Mijn zoon, D en jij in de trein op weg naar een vaderdemonstratie in Brussel.. Kijk Joshua dat zijn wij de vaders. Wij zijn er voor jou, en voor al die andere kinderen. Je vader is er deel van. Deel van al dat samen. Deel van ouderschap. Ik zal het eerlijk bekennen, ondanks dat ik met veel overtuiging ervoor heb gekozen niets meer met je te maken te willen hebben, er zijn dingen die ik daarmee uit het diepst van mijn hart mis.
De persoonlijke relatie kan niet gemist worden in de strijd voor iets rechtvaardigs. Zonder relatie geen humanitair ideaal. Maar dat wil niet zeggen alles van iedereen accepteren natuurlijk. Dat zou een misvatting zijn. Tutu weigert ook om Blair nog een keer te ontmoeten omdat hij gewoon grof gelogen heeft tegenover de mensheid. Zo is dat. Ubuntu!
reclame reductie
Toen ik de leeftijd van mijn zoon had kreeg ik van mijn vader wel eens de overgebleven oude multomappen van zijn werk. Met reclame erop. Op een gegeven moment had ik daar genoeg van. Ik wilde mij op school niet vertonen met dat soort mappen en ging op zoek naar een map zonder reclame. Uiteindelijk bleek dat heel moeilijk, omdat ik er een beetje rigide in was. Heel vaak bleek er ergens in een hoekje toch een merknaam te staan.
Sinds mijn puberteit zijn de zaken helemaal omgedraaid. Het is popie om een dikke naam op je kleding te dragen en de mappen zijn al lang niet meer interessant voor reclame. Zo zie ik mijn zoon in een shirt rondlopen vol met reclame, naast een minuscuul Go-Ahead-logo. “Zo betalen ze je daarvoor?” vroeg ik. Dat was een beetje hard natuurlijk.
Maar dan steun ik wel Go Ahead, was de attente reactie. Het was een aanleiding voor een interessante discussie, en bijbehorende internetspeurtocht over geld en voetbal. Hoeveel procent van de inkomsten van clubs bestaat uit commercie? Ongeveer 30 procent bleek het gemiddelde bij topclubs. Zelf wordt ik horendol van de steeds opdringerigere reclames om ons heen. Vandaar dat speciale shirtje hier rechts.
Gedeeld vaderschap (Mannenactiviteiten 2)
(Let op dit verhaal begint wat cynisch maar eindigt tamelijk gelukkig.)
Ach laat ik er een keer gewoon naar binnen stappen. Mannencentrum Salomon op een hete dag in juni, vandaag dus. Als er iets in ons land hoge drempels heeft dan zijn het wel welzijnsinstellingen. In ieder geval voor mijn gevoel. Ik ben zelf welzijnswerker geweest en toen stapte ik altijd met een verlicht gevoel zomaar over de drempel. Maar als potentieel onderwerp van bemoeienis ligt dat soms anders. Maar zeker bemoeienis kan ook heel goed zijn. Dat vond ik vroeger als welzijnswerker ook al.
In de tuin stond al een man de bloemetjes bij te houden en twee trappen op binnen werd er gekookt. Ik probeerde wat te vragen over het mannencentrum, maar erg veel respons was er niet. Koffie? Vroeg ik. Ja dat was er nog ergens. Even later kwam de coördinator binnen stappen. Leuk dat je er bent; zullen we daar even gaan praten wijzend naar een apart lokaal.
Zo gezegd zo gedaan. Hij legde me wat uit over mannencentrum Salomon en het belang ervan dat mannen wat doen voor de samenleving. Vanuit zijn eigen ervaring wist hij hoe goed het werkt als je je inzet in deze maatschappij. Ik merkte op dat ik niet het gevoel heb dat dat altijd wordt gewaardeerd. Waardering voor mijn komst naar het centrum was er wel en ik werd ook direct aan tafel genood om een hapje mee te eten. Daar raakte ik in gesprek met een vader die zo goed als geen contact meer heeft met zijn 4 kinderen ver weg in Pakistan. Nadat hij mij zijn verwondingen toonde, vertelde ik natuurlijk ook wat over de lasten en lusten van mijn vaderschap.
Dat is wat ik bedoel zei ik in het vervolggesprek met Zekria. Vader zijn als kans en als wond. Daar zou het over kunnen gaan hier. Vaderschap is wat mannen bindt, raakt en verwondt. Ok en daar gaan we iets mee doen. Vervolgens kreeg ik wat te horen over zijn eigen vaderschap. Precies ook de wonden en kansen.Dat zie ik dan graag in jullie activiteiten terug , in jullie programma.
Ik hoop dat ik ze ook echt veel steun geven aan deze activiteit. Dat ik het niet alleen hoef te trekken. We gaan het verder exploreren.
Per saldo dan toch wel goed dat het bestaat Salomon.
Mannenactiviteiten
Hierboven ziet u het activiteitenschema van Mannencentrum Salomon te Deventer. Zo trof ik het vandaag aan op hun goed verstopte website. Op dit schema kunt u zien waaraan u vorige en eervorige maand had kunnen deelnemen. Het zou goed uitkomen als u vrouw bent vooral als u op empowerment uit bent. De markeringen zijn van mij.