Gisteren meegedaan aan het congres “Afwezige vaders bestaan niet”. Een boost voor fatherpower. Ik heb genoten van de krachtige voordrachten. Een van de vernieuwendste was die van Steven Pont. Hij maakte vanuit een ontwikkelingspsychologisch pespectief gehakt van de feminisering van de opvoeding. Met vele aansprekende voorbeelden maakte hij duidelijk hoe de experimenteerdrift, het ervaringsgerichte leren van jongens de laatste jaren op scholen en opvanginstituten, eronder is gehouden. We zijn zitten in een cultuur van gebruiksaanwijzingen. ” Als jongens gaan voetballen in de natuur dan hoort de bal gewoon een keer in het water te belanden en hoort het zo te zijn dat de voetballers vervolgens gaan bedenken hoe ze die bal weer het water uit krijgen. Dus niet eerst waarschuwen dat ze daar niet moeten voetballen.
Ik moet denken aan mijn zoon die de bal al voetballen door de wijk pleegt te schoppen als we een wandeling in de buurt maken. Bij een drukke weg heb ik hem ook wel eens waarschuwend toegesproken. Maar ik kan me ook herinneren dat ergens anders een bal van hem in de sloot belandde en een grote snoek dacht een lekker hapje te zien opduiken. Prachtig gezicht en een geliefde anecdote.
Werkelijk revolutionair was Stevens oproep om tot een masculinistische beweging te komen. Dat had ik geloof ik niet moeten zeggen. Maar er was een soort krachtig enthousiasme in zijn betoog dat velen in de zaal meesleepte. Ben benieuwd of ik die term in de berichtgeving over dit congres nog ergens terug ga vinden. En of er een feministische reactie op komt.
Aan het eind van de dag was eer nog een oproep van Dirck van Bekkum tot meer solidariteit in de beweging. Mannen hebben jarenlang eenzaam gevochten. Dat moet gaan veranderen. Zo is dat.
