Cookies

Tag: echtscheiding

Geplaatst op

Dag van Spruijt

Je kunt het de dag van de scheiding noemen natuurlijk, maar het lijkt meer op de dag van Ed Spruijt, zelfbenoemd die zich profileert als scheidingsdeskundige . Hij profileert,  net zoals op veel andere dagen in het jaar, vooral de scheiding der denkbeelden en hun geesten. In Spits kon ik vandaag lezen dat ie vindt dat niet zozeer gelijkwaardig ouderschap als wel een kindwaardige scheiding moet worden gepropageerd. Hier brengt hij een volstrekt onnodige scheiding aan. En niet alleen onnodig, deze debatingtruuk verheelt dat onder het mom van Spruijts soort kindwaardigheid kinderen al jarenlang de dupe zijn en een fatsoenlijk beleid voor kinderen  niet van de grond komt.

Maar Spruijt is toch een wetenschapper? hoor ik u roepen. Ja helaas durft hij zich als zodanig te profileren. Aan zijn wetenschappelijkheid kleven echter wel wat macabere puntjes. Omdat hij zijn onderzoek meer dan eens betaald wordt door de Raad voor de Kinderbescherming propageert hij vooral wat ze daar willen horen. En daar kneutert past hij dan wel een quasi wetenschappelijk verhaal bij, zonder dan weer erbij te vertellen door wie hij wordt betaald. Een doodzonde in de wetenschap. In feite is gelijkwaardig ouderschap, zo blijkt uit onderzoek een van de beste dingen die een kind kan overkomen, zeker na scheiding. Daar zijn ook erg veel onderzoeken naar gedaan.

Geen gelijkwaardigheid na scheiding betekent strijd over wie de”beste” ouder is. Met als saldo-resultaat helaas dat meestal de slechtste ouder, die het niet kon laten tegen de andere ouder te strijden haar (zijn) zin krijgt. Walgelijk, en volstrekt in strijd met de wijsheid van Salomon. Maar het verdíént lekker, al die scheidingen. Voor advocaten, rechters, kinderbeschermers en jeugdzorgers. Waarvan er dan ook steeds meer moeten komen. Een nog steeds groeiende moloch die kindertjes eet. Een moloch die haar bestaansrecht mede lijkt te willen ontlenen aan de uitspraken van Spruijt.

Overigens betekent gelijkwaardigheid niet de facto 50-50 verdeling maar rechtens 50-50-verdeling. Ik leg het nog maar eens uit. Een wettelijk recht op een fifty-fifty, zoals in België in theorie bestaat geeft juist ouders de ruimte om zonder angst voor verlies van de hoofdmacht een passende afspraak en tijdsverdeling te maken. En die kan ook best 70-30 zijn, maar niet 100-0.

voetnoot: Ik heb in deze blog  op 23-9 een paar kleine aanpassingen gedaan. Weliswaar is een blog geen wetenschappelijk artikel, het past meer in de normen voor een column, maar het komt nu wel in een wetenschappelijke discussie terecht. Ik vond het verstandig om er dan toch nog maar een paar nuances in te brengen. Ook mét nuances is het al erg genoeg overigens, of misschien wel erger. De oude passages zijn doorgehaald. Nieuwe passages zijn vet gezet. Overigens had ik me in mijn reacties al wat genuanceerder uitgedrukt (zie hieronder) en ook de verwijzingen wijzen naar goed onderbouwde nuchtere artikelen.

Meer over Spruijt
Meer over gelijkwaardig ouderschap
De mogelijke betekenissen van het begrip gelijkwaardig ouderschap
Mijn andere blogs over Spruijt

Geplaatst op

Ruzie

Ruzie is slecht. Scheiding is minder leuk, maar soms nodig. Scheiding met een beetje ruzie eindigt soms in veel en láng ruzie. Met name over het hoofd van de kinderen.

De op vrouwenbelangen gebaseerde organisatie E-quality heeft zélf maar eens onderzoek gedaan naar de gevolgen van scheiding voor kinderen. De tendens in de berichtgeving is dat scheiding niet erg is als je maar niet blíjft ruziën. Hun cijfers over de gevolgen voor kinderen vind ik wat aan de lage kant en daarmee strijdig met veel ander onderzoek. Ik moet toegeven dat ik er bij voorbaat al niet veel vertrouwen in heb.

De tendens bij E-quality lijkt om te verdedigen dat je mag scheiden, maar ook een beetje om de defacto optredende negatieve gevolgen te verbloemen. Scheiden is al jaren zwaar gepromoot vanuit feministische pushes. Het zou niet zo goed uitkomen als zou blijken dat dat dikwijls over het hoofd van de kínderen is gebeurd. Daarom moet de schuld komen liggen bij de herrie. En we begrijpen zeker wel wie er herrie maakt of niet? Natuurlijk al die vaders die zo vervelend zijn het contact met hun kinderen in stand te willen houden toch?

Kortom scheiden tot daar aan toe. Huwelijksbeloften maken en dan verbreken vind ik bedenkelijk, trouw dan níet zou ik zeggen. Maar dat willen veel vrouwen nou juist uitgesproken wél. Dan zouden die kérels bindingsangst hebben omdat ze niet willen. En dat gaat natuurlijk ineens níet meer op als je weer van ze af wilt?

Het belangrijkst is natuurlijk; hoe voorkóm je ruzie. Ruzie voorkom je door eerlijke afspraken. In het licht van het mogen verbreken van de huwelijkstrouw, denken velen dat je afspraken over de kinderen ook niet hoeft na te komen. En de rechterlijke macht doet er vrolijk aan mee om dat idee in stand te houden door zich niet te storen aan ouderlijke overeenkomsten (omdat een van de twee er geen zin meer in heeft ja)

Scheiding niet funest, ruzie wel