Cookies

Het beláng van vaders of het belang van váders

vadersbelang
De kop in het blad Pedagogiek in Praktijk. Kan het nog vrolijker?
De heer Spruitjes-de Wijs. Elke overeenkomst met bestaande personen is toeval
Zelf interviewde ik een imaginaire collega van Spruijt; de heer Spruitjes-van de Wijs. Elke overeenkomst met bestaande personen is toeval; klik op afbeelding voor meer

Zoveel verschil had een accentje in de kop kunnen maken. De redactie van het tijdschrift Pedagogiek in Praktijk koos ervoor (nou ja misschien was het niet zo bewust) om de kop neutraal te houden. Als ik het over vaders heb dan zie ik dat op geen enkele manier los van hun kinderen. Vaders bestaan niet zonder kinderen. Kinderen zijn aangewezen op de opvoeding door hun vader. En net zo aangewezen op die van moeder natuurlijk, maar dat hoef ik niet uit te leggen. Vaders moet je blijkbaar wel uitleggen.

De kop stond boven twee reacties op een interview dat Bas Levering hield met Ed Spruijt. Een uitgebreide repliek daarop van Louis Tavecchio en een van mij, en Spruijt zijn dupliek daarop.

In die discussie probeerde Spruijt weer eens voor de vuist weg te beweren dat het belangrijkste verschil tussen hem en mij zou zijn dat hij voor kinderen is en ik voor vaders. Wat ik vooral probeerde uit te leggen is dat Ed Spruijt vooral voor zichzelf is en ik gewoon voor ouders en kinderen zonder twee en driespalt te zaaien zoals hij.

Spruijt pleegt machtsmisbruik en maakt zich schuldig aan ongehoorde, deels onverantwoorde en niet verantwoorde belangenverstrengeling en het blitsen met slechte verbanden tussen onderzoek en conclusies en quasi-wijsheden. Spruijt probeert dat probleem te verbergen door net te doen of hij niet kan lezen wat ik schrijf.
Al in het interview zelf gaf hij aan dat hij kritiek van mensen die ouder van een kind zijn (behalve hij zelf vermoedelijk, hij is zowel vader als stiefvader) niet serieus wil nemen omdat het door hun belangen zou zijn gestuurd. Ik noemde dat een onwetenschappelijke standpuntbepaling. Je moet gewoon op de kritiek in durven te gaan als wetenschapper en zeker als die gericht is op je eigen heimelijke belangenverstrengeling. Eigenlijk is het gewoon een projectieve reactie van Spruijt. Kijk vooral niet naar jezelf door het probleem bij anderen te leggen. In zijn dupliek reageert hij daar dan weer op door te zeggen dat ik hem kwalijk zou nemen dat hij het eens is met zijn opdrachtgever of juist in een ander geval, dat zou dan mijn inconsistentie zijn, dat ik hem kwalijk zou nemen dat zijn opdrachtgever het niet eens is met de manier waarop hij conclusies trekt. Kortom ook hier projectief.

Ondanks mijn bikkelharde standpunten tegenover hem en mijn stellingname dat perverse wetenschapsbeoefening  ook in de sociale wetenschap doden tot gevolg kan hebben, blijft Spruijt in zijn reactie aan de oppervlakte opmerkelijk vriendelijk. Maar daaronder zit dus het venijn zoals ik u hierboven uitlegde.

Ik heb de dialoog, in een analyse gevat waarvan ik een deel aan u ter beschikking stel. De rest van de analyse kunt u bij mij aanvragen als u belangstelling hebt om met mij op wetenschappelijk niveau mee te denken over deze analyse die probeert de discussie te vatten in termen die verwant zijn aan de manipulatiebeschrijvingen van Goudard, Darnall en Baker mbt Ouderverstotingssyndroom en een aantal karakteriseringen van de gebruikte logica. Let op het is een voorlopige analyse.

mijn deel van de reactie in PIP
pip analyse deel.
Ik voerde al eerder een meer wetenschappelijke polemiek  met wat meer tekst dan in dit geval, met Spruijt
Link in afbeelding gecorrigeerd naar interview Spruijtjes van de Wijs

tags tevens toegevoegd op basis van de erg uitgebreide reacties op dit blog. Lees ze!

Terugkijken naar dominant moederschap

Een al dan niet verwilderde haardos met een lach en een traan. Autonoom Vaderschap tegenover de dominant permissieve opvoedingsstijl van moeders. Zo benoem ik maar even een paar beelden en gedachten tijdens de dag durende videosessie  met Wouter Hanhart. Met de videocamera in de losse hand elkaar filmen. Soms met ieder een camera tegelijk elkaar filmend.

Op de tv draaiden we intussen een video van onze vorige filmsessie in 1996 waarin we terugkeken op een uitzending van “ik mis je zo”  eerder datzelfde jaar. En die keek weer terug op mijn acties rond het verlies van het contact met mijn dochter. Waaronder een 12 dagen durende serieuze hongerstaking. Moeilijkdoenerij zul je als lezer licht  denken. Oude koeien. Maar misschien komt dat omdat we niet gewend zijn terug te kijken naar vadergeschiedenis. Het was leerzaam te ontdekken dat we toch weer nieuwe analyses hadden voor al die eerdere verschijnselen. Zo kun je ons in het bijgaande filmpje horen in een discussie over dominante permissiviteit (het wordt uitgelegd!). We plaatsen dat niet alleen op de opvoedingsstijl van vele moeders, maar ook op de manier van interviewen die Viola Holt en Else Marie van den Eerenbeemt toepasten op mij. Leer het in dit 6 minuten durende filmpje.

Autonoom vaderschap is een begrip dat ik graag gebruik om het belang van relatief onafhankelijke opvoederschap van vaders aan te duiden. Ik gebruikte dat vaak zomaar tussendoor, totdat Louis Tavecchio het een keer aanhaalde in een speech bij de opening van mijn Frieswijk-tentoonstelling. Nu gebruik ik het wat bewuster. Eens zal het net als het begrip “onvoorwaardelijke opvoedingsverantwoordelijkheid” een plek krijgen in een wetenschappelijk artikel.  Permissieve dominantie is een begrip dat nog niet bekend was maar eigenlijk een mooie samenvatting geeft voor wat autonoom vaderschap in de weg staat.

Dit is een blog, dus ik moet mij beperken. In het kort gezegd wordt moederlijke permissieve dominantie het best uitgedrukt met de zin: “Jantje ga jij nu even met pappa spelen” Voor spelen kunnen ook wel andere  dingen worden ingevuld waarmee de boodschap wel wat minder wrang wordt, maar in dit verband nietverandert. De boodschap is dat Jantje aan de ene kant van moeder staat en Papa aan de andere kant. Mamma zegt heel aardig dat Jantje er wel even langs mag om met pappa te spelen. Maar de verhoudingen worden gekenschetst door een lijn, met de vader op het ene eind, het kind op de andere en de moeder er tussen in. Aardig, permissief maar dominant. Heel dominant, want wat moet je er als vader tegenin brengen? Zeg je dan tegen de moeder; “bemoei je er niet mee!”?  Ik denk dat dat verkeerd afloopt. Mogelijk wordt dat uitgelegd als dat je je kind afwijst, of geen goede vader bent.Procedures in het familierecht hebben ook zo’n soort karakter. Als je maar ja en amen roept gaat het een hele tijd goed, totdat van vaders niet meer dan een slap aftreksel van moeders over is. En ja, waar dienen vaders dan voor. Trouw schreef het ooit al: Vaders zijn nergens voor nodig.

Autonoom vaderschap betekent dus: uit die lijn stappen. In het geval van Viola en Else-Marie was die lijn overigens nog wat enger. Hier zat ik in het midden. Maar wel een beetje in de tang. Je ziet me wat terugbuigen om autonomie te zoeken. Maar dat was toen in 1996 in de moeilijke omstandigheid van een semi-live uitzending waar je op de komma kon worden gesneden best wel moeilijk.

Een eerdere post hierover

Mensenrechten

“Mensenrechten? Daar gaan we weer. Denk eens aan het belang van je kind.”
“Maar mijn kind is toch ook een mens?”

De crux uit een discussie zo’n dertien jaar geleden tussen mij, Viola Holt en Else-Marie van den Eerenbeemt in het programma “Ik mis je zo”.
De moeder van onze dochter gebruikte “haar” kind als wapen om mij in de hoek te drukken. Ik weigerde terug te vechten, maar moest op een gegeven moment staande houden. De moeder schreef letterlijk dat mijn dochter nooit meer mijn achternaam tegen mocht komen, ze schakelde zij de rechters en de kinderbescherming in om mij verder in de hoek te drukken. Die accepteerden een achternaamswijziging. Ik weigerde hun als tegenstander te zien, maar moest me staande houden.

Uiteindelijk deed ik dat onder andere door een hongerstaking te beginnen midden op de Brink in Deventer. Voor de deur van het plaatselijke gerechtsgebouw waar een deel van de vertoning zich afspeelde.
Maar dat had ik niet moeten doen volgens Else Marie. Ik had een kaartje moeten sturen. Dat deed ik ook al, maar dat soort dingen werden door de moeder tegengehouden. En als je daarmee doorgaat kun je daarvoor van de rechter een boete opgelegd krijgen.
Elke uiting dat je nog leeft, dat je nog verzet pleegt tegen deze mishandeling van de ouder-kind-relatie wordt je, nog steeds, kwalijk genomen.
Een verwijt onder het mom van het belang van het kind, want als jij je als ouder niet gauw onzichtbaar maakt blijf je degene waartegen je kind te pletter wordt gedrukt.

Ik kom op dit verhaal omdat ik net de filmpjes van dertien jaar geleden uit de kast heb gehaald om te digitaliseren. Daar zit ook een filmpje bij waarin ik met Wouter deze traumatische ervaring met Else-Marie en Viola probeer te verwerken.
Het was mede aangrijpend doordat ik veel respect heb voor een aantal opvattingen van Else-Marie en haar ook graag citeer met een van haar uitspraken.
Ik kom er hier nog op terug, hopelijk met méér beeldmateriaal.

Geen lucht; een kernuitspraak van Else-Marie
Vervolgblog hierover