Cookies

mensontrechtende organisaties

Save Bradley ManningEen jaar of tien geleden zei Boris Dittrich tegen mij dat hij niet zomaar voor mensenrechten ging opkomen als niemand van het volk zich ervoor zou interesseren. Oftewel als het geen stemmen oplevert doe ik niets. Het ging toen over het cruciale mensenrecht op eerlijke procesgang waarvan de openbaarheid van rechterlijke uitspraken een essentieel onderdeel uitmaakt (zeker juist in het familierecht). Dittrich ging later bij de mensenrechtenorganisatie “Human Rights Watch” werken. Kijk mij eens goed bezig zijn….. moet ie gedacht hebben.

Aan dit voorval moest ik denken toen ik probeerde uit te zoeken hoe het zit met Bradley Manning en Amnesty. Bradley bracht het beruchte videofimpje naar buiten waarop je kunt zien hoe een Amerikaanse helikopter met opzet Iraakse burgers en journalistieke medewerkers ombrengt. Hij werd mishandeld en er hangt hem een levenslange gevangenisstraf boven zijn hoofd.
Waarom vertikt Amnesty het om Bradley konsekwent te steunen door hem tot politiek/gewetens gevangene te verklaren? Ze geven slechts wat laffe statements af.
Ook Human Rights Watch van Boris speelt hierin weer een belangrijke verkeerde rol.

Dan heb je het Nederlandse Helsinki comite waar Joris Demmink (voormalige Secretaris Generaal justitie; verdacht van diverse gevallen van seksueel kindermisbruik) ras aan de slag ging. Ook een mensenrechtenorganisatie. Voor de eerlijkheid dient daarbij te worden vermeld dat de Amerikaanse tak van die organisatie nu juist voorop liep in het ontmaskeren van Demmink.

Ach en dan denk ik ook nog even aan dat moment in mijn hongerstaking van bijna 20 jaar geleden. Het moment dat enige ontroerde plaatselijke Amnesty-leden toch uiteindelijk hun handen in plaats van hun mouwen opstroopten.
Mensenrechtenorganisaties daar heb je wat aan probeer ik maar te zeggen. Bedenk zelf liever eens goed wie er nu echt om steun verlegen zitten. Wat kunt u zelf zo rechtstreeks mogelijk doen?

site Bradley ondersteuners
Meer over de rol van Amnesty
openbaarheid van uitspraken

praat-je over jeugdzorg en socialisme?

De Russiche Jonge Pionier Morozov die volgens de (mytische?) overlevering zijn vader zou hebben verraden aan de communistische staat. bron wikipedia

Zucht. Precies dertien minuten communicatie met een communicatiemedewerker van de SP-kamerfractie. Mijn eigen partij. Het was best een zinvol gesprek, maar ik moet moeite doen het onderwerp te beperken tot de communicatie an sich. En me niet kwaad maken als ik na kamerlid Kooiman en ex-kamerlid Langkamp ook nog  Quik-Schuijt en Meulenbelt te berde breng. Met deze laatsten kan ik zelf ook niet communiceren. Eigenlijk vooral omdat ze de bui al voelen aankomen en ook niet meer met mij willen communiceren, omdat ik in hun ogen kwaad ben. Ja en?

Nu ging het over de communicatie van iemand anders met de SP-fractie. Niet netjes genoeg en dan wordt de toegang geblokkeerd. Geen communicatie. Ik snap het en ik snap het niet. Een gedachte blijft overeind. Er is eigenlijk geen communicatie meer mogelijk tussen de mensen die zich hard maken tegen de misstanden in de jeugdzorg en rechtstaat enerzijds en volksvertegenwoordigers anderzijds.. De frustratie is te hoog opgelopen. Zelf trek ik me ook liever op mijn weblog terug dan om te proberen de diverse SP-dames iets duidelijk te maken. Tsja en er komt veel terecht en langs op mijn weblog maar Kooiman en Langkamp komen hier dus nu terecht, maar vast niet langs.

Met de SP is het soms makkelijker, maar ook moeilijker communiceren. Ze zijn gevoelig voor misstanden maar ook gevoelig voor meer staat voor kinderen. Meer geld in de jeugdzorg. “Ja maar we moeten de nodige zorg toch niet beknotten omdat er ook misstanden zijn” Dat zo de hengelbereidheid naar  kinderen waar wellicht nog wat jeugdzorg aan kan worden toegevoegd groter wordt dringt niet door.. Dat meer jeugdzorg de afgelopen jaren gewoon heeft geleid tot minder welzijn voor kinderen is voor de SP blijkbaar nog steeds niet doorgedrongen. Ondanks de toch verontrustende signalen van de commissie Samson, extra risico op seksueel misbruik. Alsof het niets is.

Sommige mensen wijzen op de oude leninistische gedachtengoederen die de SP mogelijk parten zouden kunnen spelen. En inderdaad de gelijkenissen met het verhaal van de Russische jonge pionier Pavlik Morozov borrelen wel eens bij mij boven. Er zijn denk ik wel een paar verbanden. Maar ook een paar verbanden niet.

Verder zou de SP zich kunnen realiseren dat goede banden met het veld soms aardig kunnen zijn (Kooiman en Langkamp komen uit de jeugdzorg, waarschijnlijk zijn veel SP-leden werkzaam in de jeugdzorg) maar ook een kritisch oordeel in de weg kunnen staan.

Ik heb per saldo goede hoop dat dit korte gesprek zin heeft gehad.

Wikipedia over Morozov

Elke post op dit blog heeft een aantal Tags. Een daarvan is Anja Meulenbelt. Ter gelegenheid daarvan nam ik zelf nog eens al mijn blogjes door die iets te maken hebben met Anja. Ik vond daar zulke juweeltjes tussen zitten dat ik u die exercitie ook durf aan te bevelen. leest!

volkstribunaal

Mijn beeld van de moderne inquisitie

De laatste dagen wil ik voortdurend meer schrijven en tot me nemen dan ik aankan. En daar raak ik een beetje van buiten adem. Vandaar hier even een kleine hyperventilatie. Belangwekkende opmerkingen en notities over de laatste dagen in “onze rechtstaat”.

Ik zie aan de bezoekcijfers van mijn blog meestal het eerst dat er weer wat met Joris Demmink aan de hand is. In de mainstream-media zie of hoor je weinig. Maar internet staat er bol van. Dat leverde de vorige blog op. En dagen van 600 blogbezoekers.

Maandag kwam het officiële rapport van de commissie Samson uit.
Leuk die excuses van jeugdzorg, maar ze hebben wel eerste het hele onderzoek proberen tegen te houden. Een aantal wetenschappers klaagt inmiddels erover dat de meest kritische opmerkingen gewist zijn. Dat gaat dan over die tegenwerking van de landelijke jeugdzorgkoepel. De onderzoekers hebben hun eigen rapport op internet gezet. De onderzoekers, waaronder de eminente professor Ijzendoorn, klagen er ook over dat de commissie Samson niet scherp kijkt naar de structurele oorzaken.

Als wetenschapper zou ik nu het rapport van de commissie Samson en dat hele onderzoeksrapport moeten lezen. Maar echt… even niet. Ik vrees dat zelfs die kritische collega-wetenschappers het nog te licht en simpel zien.

Een beter zicht op de werkelijkheid komt van advocaat Oude Middendorp uit Enschede. Oude Middendorp staat een slachtoffer uit Enschede bij van misbruik in jeugdinstelling Alexandra in Almelo. Er zou sprake zijn van chantage en druk op de ouders. Hee ken ik dat verhaal al niet van jaren geleden van Jan Hop, of was dat een andere instelling. Want er zijn er meer waar het zo gaat.

Wat extra doorsteekjes waren te zien in de verhalen in het Algemeen Dagblad over weer nieuwe aantijgingen tegen Joris Demmink. Zelfs ík kwam op het punt om te denken dat dat gewoonweg niet waar kán zijn. Een justitieambtenaar die een moordenaar het land uitsmokkelt….

Een goede blik op de werkelijkheid kun je ook krijgen als je in de huid van andere ouders kruipt. Neem Judith Leenders en Ron Nienhuis. Uit hun verhaal blijkt heel duidelijk hoe de misstanden in de jeugdzorg verweven zijn met die in de rechterlijke macht. Defacto kan jeugdzorg haar belangen er bij de rechter gewoon doordrukken. Wraken helpt niet want dan wordt je raadsman buiten de rechtbank gehouden. Ook een zaak van Jan Hop trouwens.

Tussen Demmink en die verkrachting op een kamertje in een jeugdzorginstelling zit het verband van bovenstaande verhalen. Ik heb dat nu nog maar een klein stukje uitgelegd. Ik ga daar meer over vertellen. Bij stukje en beetje zal ook dat eens boven water komen. Ik begin te geloven dat dat niet meer is tegen te houden.

Jose van Rijn startte een petitie om de staat te dwingen onderzoek te doen naar de misstanden rond Demmink. Mooi, goed idee, behalve dat je de staat in deze geen onderzoek meer kunt toevertrouwen. Daarvoor is alles al teveel verziekt en doordrongen van machtsmisbruik. Daar moet je dus iets anders voor verzinnen. Daar waren we het ook snel over eens. Nu is ons uitgangspunt om te streven naar een soort Russell-tribunaal.

We kunnen ons, terecht, geen maatschappij voorstellen zonder rechterlijke macht. We zijn er eigenlijk op dezelfde manier van afhankelijk als die banken die ons oplichten. Ze pikken miljarden, maar we kunnen niet buiten ze. Dus dokken maar belastingbetaler. Rechters en andere justitieadepten gaan zich te buiten aan extreem machtsmisbruik, maar ja wat moeten we zonder ze…. Dat was ook een beetje de reactie van Rieke Samson op de kritiek van de wetenschappers. We kunnen niet buiten Jeugdzorg Nederland… zij moeten de veranderingen doorvoeren…..Jaja…

Wat we dus hard nodig hebben is een soort overgangsprogramma. We moeten het zootje integraal aanpakken, maar ondertussen hebben we een maatschappij draaiende te houden. Hoe doe je dat. Er zijn er die ons zijn voorgegaan. Het is cruciaal om hier zicht op te hebben. Sommige sleutelpersonen die in principe aan onze kant staan spreken zich onvoldoende uit omdat ze bang zijn voor de chaos.

Jaren geleden droomde ik al eens van een soort omgekeerde inquisitie op het marktplein van Zutphen waarbij een bij mij en Jan Hop zeer bekende soroptimistenrechter op de brandstapel kwam met behulp van een soort volksgericht. Ach ja zo moet dat natuurlijk niet precies. Maar het geeft de radeloosheid weer als je geen functionerende rechterlijke macht hebt. Een rechterlijke macht die vooral haar eigen broek en rok omhoog houdt. Nu een serieuzere variant dus. Gewoon een net, maar streng en strak tribunaal. Wie wil ons helpen dit uit te werken. Voer de discussie. En teken alvast die petitie dus!!


Chantage Alexandra

Al in 2001 problemen over sex in Alexandra (zie ook website Hop burojeugdzorg.nl contactjournalen Alexandra)
Kritiek wetenschappers op Samson
Dossier rechtersdictatuur met een video over de zaak Leenders/Nienhuis
Teken de petitie
Lees ook het blog van Jose

Kiezen

wie gaat er scheiden? een ouder of een kind?

De aardige zandpaadjes van het Brabantse groene hart tussen Den Bosch, Eindhoven en Tilburg zijn met behulp van veel regen maar vooral van die onmenselijk grote draken van landbouwmachines verworden tot onbegaanbare moddertrace´s.

Alle aardige manieren waarmee we proberen als mensen tot mekaar te blijven verhouden, ook na scheiding, ook als gemotiveerde hulpverleners mensen als mensen willen blijven benaderen, lijken soms vast te lopen in de modder van een familierechtsbedrijfstak. Een bedrijf dat soms als een draak van een machinerie over menselijkheid heen rolt. Het laatste wat we dan moeten doen is met de ontstane modder te gooien. We blijven begaanbare paden zoeken.

Kiezen voor kinderen is kiezen voor ouders. Dat was ongeveer mijn centrale leus bij de bemoeienissen met de opleiding van KIES-coaches. In principe wisten ze dat al. Maar iedereen mag terecht bang zijn dat het KIES-programma de dynamiek volgt die ook advocaten en scheidingsbemiddelaars vaak zijn gevolgd  toen duidelijk werd dat er vooral veel geld kon worden verdiend aan scheidingen.

In mijn lezing vrijmiddag voor een aantal coaches viel me op dat ik de ruimte kreeg om die gevaren te laten voelen zonder dat het vervelend werd. Integendeel zelfs over Spruijt zijn gedachtegoed kon ik het hebben zonder dat er iemand, inclusief ondergetekende in een spasme terecht kwam. Deze scheidingscoaches zijn gewend om met tegenstrijdige opvattingen om te gaan en denken vooral aan het punt waar het weer samenkomt, niet perse in het midden maar wel aan de horizon.  Ik denk veel aan de grenzen die dienen te worden gesteld. Mijn gehoor af en toe meer aan het masseren van de weerbarstige praktijk.

Hoe het ook zij, we hebben gemeen dat we aan beide kanten het kind als referentiepunt nemen. Het kind in ons zelf, het kind dat we opvoeden, het kind dat hulp nodig heeft. Het kind dat niet van zijn ouders mag worden gescheiden .

Dus  niet een goedkoop, maar duurverkocht “belang van het kind” maar het inzetten van ons zelf voor de integriteit van het ouderschap. Integriteit als woord voor de onverbrekelijkheid van het ouderschap als  geheel, maar ook integriteit als de morele gids die ons stuurt en de innerlijke heelheid van onze persoon zou kunnen weerspiegelen.

Site van het KIES-programma

Stanford prison en de bedrijfstak familierecht

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=Ol1KB-_rIgA]

Aardige studenten die meededen aan een sociaal psychologisch experiment werden sadistische bewakers, gevangenen gingen elkaar dwarszitten terwijl de leiding zogenaamd schuldloos buiten schot bleef. Dat is in het kort het Stanford Prison experiment dat gevaarlijk real-life werd. Het verhaal is onlangs in een heel dik boek ook in het Nederlands verschenen.

Het verhaal bevestigt mijn gedachten over de verantwoordelijkheid van rechters wetenschappers en kinderbeschermers en aanverwante zogenaamd nette mensen die vaders en moeders aanzetten tot een sadistische strijd tegen de andere ouder. Het is niet zo dat de moeders het schuld zijn. Of de vaders. Natuurlijk houden ze hun verantwoordelijkheid.

Afin ik heb het boek nog niet uit en wil nu eens het verhaal kort houden. Wie leest het boek met mij uit of bekijkt het verhaal goed op internet? Dan wil ik hier ter plekke een virtuele leesclub starten. De meest concrete vraag is; Vergelijk de methoden die in het experiment voorkomen met real-life procedures en handelwijzes in het familierecht. Als het een beetje meezit wil ik daar ook een wiki voor open gaan stellen.

Ik wil wel een aantal mensen erop wijzen dat ik van plan ben hier een serieuze en gerichte discussie te beginnen. Dus eerst inlezen en kijken en dan denken en dan reageren. Met argumenten en voorbeelden. Bijdrages die hieraan niet voldoen worden verplaatst naar een speciale dumppagina of een meer gepaste pagina.

Zegt dit voort!!

Een goede uitleg met veel visueel materiaal
Iets anders is het prisoners dilemma. maar in dit verband ook niet oninteressant in dit artikel van Peter Prinsen

Man: vader of vechter

De eerste golfoorlog.

Nadat het contact met zijn kind verbroken werd ontwikkelt Brand Hauser zich tot een hard-core huurmoordenaar. En terug….. De subplot van de film war-inc (dinsdag op rtl7) waarin de satirische hoofdplot gaat over de vrije markt van het oorlogvoeren. Maar wat mij betreft was dat vaderschap de hoofdplot

De man als oorlogvoerder is een geliefd mikpunt van feministische kritiek van de simpele soort. Daartegenover staat dan de geliefde man als vader, een gefeminiseerde lieverik.
Het is al weer jaren duidelijk dat zelfs de meest hard(t)grondige feministe niet zonder slag of stoot voor dat soort lieverikken kiest en dat de tegenstelling tussen oorlogsbeest en vader wat genuanceerder ligt. Maar toch zit er wel iets in. Ik denk wel dat vaderschap het beste in een man naar voren haalt. Vooral zolang er nog geen oorlog om dat kind gevoerd wordt. In die laatste oorlog zijn hardcore feministen namelijk weer erg goed. Zowel op micronivo (hun eigen kinderen) als op macronivo (de strijd tegen autonoom vaderschap) zoals die door enkele vrouwenclubs wordt gevoerd, en waar dan eigenlijk weer weinig feministisch aan is. Netzomin als het Stalinbewind echt het summum van communisme genoemd kan worden. En dat is dan wel weer een eufemisme.

Als je het verhaal even doortrekt zou je een link kunnen maken tussen oorlogsindustrie en de bedrijfstak familierecht, een vergelijking die wat verder gaat dan een analogie. Het onttrekken van kinderen aan vaders raakt mannen zozeer in hun gevoel dat ze dan weer goed bruikbaar zijn in de oorlogsindustrie. Misschien vergezocht? Waarom zijn mannen eigenlijk zo goed inzetbaar in die slachtingen…. Deze week zag ik op dvd ook de film Lili-Marlene van Fassbinder. Een van de clous lijkt me dat het weemoedige lied in staat was het gevoel aan te spreken en daarom een bedreiging voor de oorlogsgezindheid. Daarom werd het misschien ook verboden.

De grote vraag die zich nu natuurlijk stelt is of de deze week door het Europese parlement aangenomen verhoging van het aantal dagen vaderschapsverlof zal leiden tot een afname van agressie en oorlogvoeren? Mmmm nee dat is een slag te ver. Wel is het de weerslag van een mentaliteit die de goede kant op gaat. Cruciaal is eerder het behoud van de onvoorwaardelijke opvoedingsrelatie, de onvoorwaardelijke liefde tussen een vader en een kind. Vaderschap haalt het beste in een man naar boven. Vaderschap is de grootste kracht van het manzijn. Dat vaderzijn kan dan overigens ook te maken hebben met de verdediging van vrouw en kroost. Maar dan niet in de vorm van de geperverteerde oorlogen waarvan de film War-inc een karikatuur liet zien.

dossier mannenbeleid
petitie aan het Europese parlement

Druk uitoefenen; grenzen stellen

“Daar bent U (‘je’ is in België nog niet ín) zeker wel vóór, om meer druk uit te oefenen?” Zo reageerde een rechter, medeforumlid gisteren toen ik aankondigde alleen de belángrijkste kritiek op zijn verhaal nog even te memoreren.

“Nee dat bedoel ik juist níet”, was het, voor hem verrassende, antwoord van mij. Ik bedoel dat het erom gaat grenzen te stellen (aan een moeder die de andere ouder buitensluit). Druk (wat hij dan mondjesmaat wel een beetje wilde doen) roept tegendruk op. Soms moet je het daarmee toch doen, maar juist een rechter is ervoor om grenzen te stellen. Binnen grenzen kunnen beide ouders en de kinderen zich veilig voelen. Ik maakte er bij mijn antwoord aan die rechter ook een gebaar bij. Een omsluitend gebaar. Hier moet je binnen blijven. Zoals een huis dat bescherming biedt zijn er ook maatschappelijke grenzen die bescherming bieden aan potentiële dader en slachtoffer. Maar ze moeten wel even gesteld worden. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar je als rechter degraderen tot een moeizaam schakeltje in een keten van kinderverstoting, dan kun je beter een ander vak gaan uitoefenen. Het moeilijke is dat grenzen stellen behalve inzicht ook erg gebaat is met enig gezag, charisma zou je kunnen zeggen. De goede combinatie van die twee vind je maar weinig.

Terwijl ik in België bezig was met dit verhaal speelde zich in Nederland een chaotisch drama af bij een paar kinderen die eindelijk naar hun vader mochten. Na 10 jaar vechten om de grens gesteld te krijgen en uiteindelijk medewerking van zowel de beroeps als kortgedingrechter, kon de jeugdzorg zijn kinderen, bij wijze van paradoxale toewijzing, naar de vader gaan verhuizen. Dat lukte ze niet zeiden ze.

Dat is hemelschreiend als je ziet met hoeveel gemak ze in andere gevallen razzia’s uitvoeren om kinderen uit nog complete gezinnen weg te rukken omdat jeugdzorg iets niet zint. Niet dat ik ga stellen dat dát moet gebeuren. Een soepele methode zou zijn om de moeder (voor verhoor bijvoorbeeld) uit huis te halen en daarna de vader de kinderen op te laten halen. Maar niets van dat alles. Jeugdzorg en consorten hebben er alle belang bij om de druk zo ver mogelijk op te voeren en dus ook de tegendruk en de chaos om dan vervolgens misschien te kunnen zeggen… zie je wel wij hadden gelijk, dit is ondoenlijk.

Niemand die zich bij dit soort instellingen bekommert om dit soort transitieproblemen. Alleen dank zij het geduld en de rust van de betrokken vader konden uiteindelijk de kinderen temidden van een grote, door de moeder en jeugdzorg gecreëerde chaos worden opgehaald. De details laat ik nu beter achterwege.

De vermeende tegenstelling tussen loslaten (waar veel vaders zich noodgedwongen toe genoopt voelen) en druk uitoefenen, moet tot een nieuwe synthese groeien. Daartoe moeten we eerst dit soort jeugdzorginstellingen de maat nemen die zich grenzeloos misdragen ten aanzien van kinderen.

een stukje ouderschap

Bundesarchiv Bild 183-W0409-300, Bertolt BrechtGeen stúkje brood maar het héle brood. Brechts lied Der zerrissene Rock beschrijft de manier waarop de arbeidersstrijd werd opgescheept met halve oplossingen en marginale tegemoetkomingen. Een stukje brood. Maar van wie is het brood?

Lang geleden die arbeidersstrijd, mwah… of ver weg… of zijn de onderwerpen veranderd. Werkend aan een stuk tekst bestemd voor een rechter ergens in het zuiden van het land en een manifest voor de hele wereld; zingend in het Festivalkoor van het Brechtfestival lagen er nog wat dwarsverbanden open.

Moeten wij als ouders er genoegen mee nemen dat we onze kinderen even in een omgangshuis mogen zien onder het wakende domme oog van een of andere jeugdzorger die het nu eenmaal helemaal niet vanzelfsprekend vind dat een vader zijn kinderen mee opvoedt. Wat overigens nog niet inhoudt dat een moeder wel veilig is voor zijn/haar ontheemdende bedenksels.het hele ouderschap

Een klein béetje ouderschap, wat is dat eigenlijk. Nog minder dan dat kleine stukje brood of rots van Brecht, eigenlijk nog minder dan niets; een ontzieling.

De totale verwerping van dit familierechtssysteem, het links laten liggen van de rechters en advocaten. Wir brauchen nicht nur den Arbeitsplatz, wir brauchen die ganze Fabriek. We willen niet alleen af en toe onze kinderen “zien”, we willen ze opvoeden.  We willen ze niet alleen af en toe een luier omdoen omdat de moeder daar even geen tijd voor heeft wel willen de samengedeelde verantwoordelijkheid. Das ist was wir brauchen, aber was bietet ihr uns an? eindigt Brecht.

 

ontweting 2

Soms wil ik wel eens stiekem dat ik níets weet. Het is wat oneerbiedig naar de Schepper die me met een goed verstand heeft toegerust. Niét weten spaart een hoop ergernis. Daarmee benader ik alsnog de essentie van mijn vorige ontwetingsblog.
Het is niet alleen het feit dat sommige docenten en hun masterstudenten op de Utrechtse universiteit door hun onwetendheid en onwelwillendheid, onkunde en desinformatie in het rond strooien. Zeker dat gebéurt, en wel met subsidie van de overheid. Veel fundamenteler is dat mensen als ondergetekende, die het wel eens doorzien, er geen zín meer in hebben dat te doorzien. Je wordt toch niet serieus genomen en je hebt er alleen maar last en ergernis van. Ik begrijp dan ook de mensen die sommige delen uit mijn boeken overslaan omdat ze het te erg vinden. Ga maar lekker slapen!

Nu na de UU-thesis van Kaplan ook de eerdere studie van haar docent Spruijt over PAS even goed doorgenomen. Ik kan het niet laten. Van Ed Spruijt mag je PAS niet met syndroom vertalen ondanks de letterlijke aanwezigheid van “syndrome” in de laatste letter van PAS.
Ik constateer dat Spruijt valentie (de mate van ernst) en prevalentie (het voorkomen van) van PAS op een of andere manier op één hoop gooit. Ik zie dat bijna alles wat ik aan kritiek op Esma Kaplan hieronder heb gemeld eigenlijk rechtstreeks van haar leermeester afkomstig is. Dus nogmaals, neem het haar niet kwalijk, zij heeft het gewoon verkeerd geleerd.

Ik vind het ernstig dat de Raad voor de Kinderbe…..ing Spruijt nog steeds serieus neemt. Nee ergo. Dat Spruijt de enige is die door de Raad serieus wordt genomen. Ook dat zal ik allemaal nog verder uitleggen in dat nieuwe boek.

Nieuw boek (misschien, verrassing) toch nog met een andere titel?
dossier wetenschap en vaderschap