Cookies

Röhl, RAF en feminisme

vreedzame terrorist
De Duitse vaderkunstenaar Marco Piono bevecht nog steeds een totalitair systeem maar maakt er een kunst van een vreedzame terrorist te zijn.

flink bijgewerkt in november 2020.

Klaus Rainer Röhl is de vader van twee kinderen. Hun moeder heette Ulrike Meinhof. Meinhof liet haar kinderen in de steek (bracht ze althans in nood niet naar de vader)  toen ze bij de Rote Armee Fraktion ging. Deze RAF ook wel Baader-Meinhof-Gruppe genoemd, voerde in de zeventiger en tachtiger jaren een gewapende strijd tegen de heersende machten en de resten van het fascisme. Haar kinderen hadden een zorgende stiefvader Peter Homann, maar daar werden de kinderen niet aan toevertrouwd. Vriendinnen van Ulrike ontvoerden de kinderen naar een Palestijns kamp. Daar werden ze echter weer weggehaald door Stefan Aust, een vriend van de echte vader van de kinderen, Klaus Rainer Röhl.

Röhl die aanvankelijk ook kommunist was, is inmiddels oud en liberaal, maar vooral erg anti-feministisch. Vooral de Duitse variant van Anja Meulenbelt, Alice Schwarzer, moet het ontgelden. Een dochter uit zijn eerste huwelijk heeft het tegen hem opgenomen en hem  beschuldigd van een soort seksueel misbruik. Röhl ontkent dat en ziet het als een politieke toer om de naam van Meinhof verder te zuiveren.  Een dochter van hem uit zijn relatie met Ulrike is volgens Schwarzer juist weer teveel bezig haar vader te idealiseren.

notitie van Ulrike in het boek van haar dochter Bettina (Die RAF hatt euch lieb)

Waarom kom ik hier nu op. Ja omdat het om een vader gaat. Maar eigenlijk begon mijn speurtocht weer aan de andere kant. Namelijk mijn interesse in een aantal punten die ik met Meinhof (schrik niet; een aantal punten slechts) gemeenschappelijk heb. Meinhof kon goed schrijven, ze was journaliste. Ze had echter op een gegeven moment de indruk dat woorden niet meer hielpen. Ik kan ook wel redelijk schrijven maar ik heb dat gevoel ook af en toe. Daarom maak ik bijvoorbeeld ook kunst om iets duidelijk kunnen maken waar het met woorden niet meer lukt. Geweren als alternatief zie ik, in tegenstelling tot Ulrike, niet zitten. Ulrike eigenlijk ook niet, maar zoals ze eigenlijk zelf voorspelde kwam ze wel in de gewapende strijd terecht.

In de extra’s van een film over de RAF zag ik net de auteur die Ulrike speelde, beweren dat Ulrike beter had kunnen blijven schrijven. Ik wil ook graag blijven schrijven en kunst maken, maar zie al jaren dat de ruimte daarvoor steeds kleiner wordt. De maatschappij wordt benepener als het gaat om kritiek op de macht. Zeker als die macht Justitie heet. En, zeker als je naar Wikipedia kijkt, wordt het moeilijker om over vaderschap te schrijven. Tenzij je dat natuurlijk femivriendelijk doet. En laat ik nou steeds maar meer kritiek hebben op het nu en ooit bestaande feminisme. Vrouwen mogen dat nog wel, Roos Wouters bijvoorbeeld. Maar begin er als man niet over.

Klaus Rainer Röhl schrijft nog steeds wel over feminisme en om dat te staven voeg ik hieronder een paar links toe naar artikelen van en over hem. Auf Deutsch. En dan ook nog de zeer verschillende verhalen van zijn dochters Bettina en Anja.

Alice Schwarzer over Röhl, zijn kinderen en de familiegeschiedenis van Meinhof
Over kinderopvang versus ouders (mmm moeders, Klaus?)
Röhl over Schwarzer


Laatste teksten Ulrike

Het proefschrift van Bakker Schut over het strafproces en de gevangenistijd van oa Ulrike

Lang na het schrijven van dit blog kreeg ik contact met de mededeventerse componist Anna Backerra die de muziek schreef voor een opera over Ulrike.

Dochter Bettina over haar moeder en feminisme

Dochter uit het eerste huwelijk Anja vertelt over haar stiefmoeder. En hier ook

Hier wordt een tekst van Anja geciteerd over seksueel misbruik door haar vader. In tegenstelling tot wat ik eerder schreef op basis van eerdere minder concrete uitlatingen, is deze beschuldiging niet vaag, maar uitgebreid en gedetailleerd. En het lijkt ook genuanceerd.

Het verweer tegen de beschuldigingen van zijn oudste dochter (gered via archive.org eigen cache)

feminocentrisme op wikipedia

moeder alleen?

Wikipedia kent te weinig vrouwelijke bewerkers. Dat is een gangbare mening binnen en buiten de wikipediagemeenschap. Op zich valt op deze stelling weinig af te dingen vermoed ik. Alleen wordt het af en toe geformuleerd alsof het de schuld is van mannen. Voor deze schuldtoedeling zou enige, let wel énige reden kunnen zijn als die mannen zich erg antivrouwelijk gedragen, het tegendeel is echter waar. Wikipedia barst juist van feminocentrisch denken. Dit lijkt erop te wijzen dat mannen zich deze vorm van bevooroordeeldheid pro vrouw, eigen hebben gemaakt. Dit bleek me ook wel eens tijdens wikipediadiscussies.

Vandaag vielen me weer twee van deze POV-fragmenten (wikipediaans voor niet-neutraal) op.
Zo is weliswaar Huishouden in Wikipedia gedefinieerd als alle zaken en taken rond het leven in een huis, maar bij de voorbeelden worden slechts die klussen genoemd die in de regel nogal vaak door vrouwen worden gedaan, u kent het wel, afwassen en ramen zemen. Een klassieke fout overigens, waar ook de Verenigde Naties zich ooit schuldig aan maakten.

Een andere POV trof ik aan toen ik, dwalend via het Lemma Esther Vilar, op het lemma van de Duitse feministe Alice Schwarzer terecht kwam. Zij zou zijn grootgebracht door een alleenstaand moeder. Behalve dat het woord alleenstaand ten onrechte de indruk wekt dat ze haar dochter alléén opvoedde, wordt de status van de vader in het geheel níet genoemd. Welnu Alice werd vooral opgevoed door haar grootouders. De vader, overigens een vriend van haar moeder, heeft ze volgens mijn bronnen nooit gekend. In hoeverre dat laatste waar is blijft overigens de vraag. Maar een váder heeft ze ongetwijfeld gehad. Ook deze vader is ergens in de grote vaderdiaspora verdwenen.

Mijn wijzigingen aan het lemma huishouden
De vader van Alice Schwarzer

Jongens raken achter

Jongens missen een structurerende stijl, een uitdaging, lichamelijkheid in het onderwijs. Daarom zie je dat het aantal jongens dat met succes VWO volbrengt terugloopt. Op een eerder blog hierover van mij was de discussie de laatste dagen al intensief gevoerd Netwerk besteedde er vanavond een item aan.

We hebben te maken met de zogenaamde feminisering van het onderwijs, maar ook van de opvoeding in het algemeen. Dat heeft te maken met het toenemend over-aanwezig zijn van vrouwen in het onderwijs. Jongens zien nog maar weinig mannelijke docenten op de diverse onderwijsniveau’s. Het heeft mijns inziens vooral te maken met de toenemende overheersing van vrouwelijke waarden en discriminatie van mannen en jongens. Dus ook los van de getalsmatige verhoudingen is er sprake van feminisering.

Dat laatste aspect werd niet genoemd in de Netwerkuitzending vanavond over dit probleem.
Een van de vrouweninstituten die die discriminatie van jongens en mannen preken is E-Qualitiy. Zie hiervoor mij andere blogs over dit onderwerp.

weblog feminisering weerlegT met recente discussie’s
al mijn weblogs over feminisering
De netwerkuitzending
achtergrond aan de hand van een artikel van Dorien pessers

Uit-Kramer

gebroken vrouw

Sommige advocaten zijn echte bijters, ze doen whatever om hun louche zaakje te winnen. En dan bedoel ik niet alleen hun case maar ook een of ander, door een verouderd vrouweninstituut voorgeschreven,  “ideaal” dat eigenlijk niet beter kan worden omschreven als “hoe maak ik alle mannen die na tweeëneenhalve golf feminisme hun bek nog durven open te trekken, volstrekt met de grond gelijk”. Andere quasi-feministen zijn hier al behandeld.

Mw mr I. M. B. (Berna) Kramer, een dame van de werkgroep vrouw en recht cq Clara Wichmaninstituut probeerde mij een paar jaar geleden live op de radio naar de afvalbak te werken door op te merken in mijn richting: Dan zal er wel wat mis zijn met u (omdat mij door de staat (etc) mijn  opvoedingsrelatie met mijn dochter werd afgenomen).

Onlangs werd ik geconfronteerd met een advocate met dezelfde initialen die mij als derde partij, in een klacht tegen een psychologe, voor ongeveer hetzelfde uitmaakte.  Ze beweerde tevens, wars van de feiten, dat ik geen pedagogische opleiding zou hebben.  De betreffende psychologe had mijn boeken  genoemd in haar klachtantwoord.

Verder werd, alsof het niets is,  Prof. Richard Gardner in dezelfde tekst voor pedofiel uitgemaakt.

Aangezien er geen andere advocaten te vinden zijn met dezelfde idealen en initialen zou het heel goed dezelfde Kramer kunnen zijn.  Gewapend met haar (mobiele) telefoonnummer wist ik haar te bereiken bij een overstap op Kennedy airport (als ik het goed verstond). Ze ontkende reflexmatig. Maar dat trok ze weer in op het eind van het nogal vervelende gesprek: “Ik doe geen uitspraken over klachtenprocedures” en “Ik wil weten van wie u dat mobiele nummer heeft, want ik wil niet op mijn vakantie worden lastiggevallen. Op het gevaar af dat ook ik ergens word aangeklaagd voor het diagnosticeren van een ernstige psychische kwaal wil ik toch wel stellen dat de verschijnselen bij deze dame me sterk doen denken aan een aantal van de gevolgen die optreden bij volwassenen die als kind een vorm van ouderverstotingssyndroom hebben opgelopen. Als dat zo is verdient ze enig mededogen.

Mevr. Mr. I.M.B.K  klaagde de genoemde psycholoog aan voor het feit dat díe het gewaagd had bij een kind te constateren dat een aantal dingen haar aan ouderverstotingssyndroom deden denken. Sommige ontkenners Kramen misschien zelf het levende bewijs uit.

De radiouitzending met Joep Zander en Berna Kramer
De kinderbescherming erkent haar onrechtvaardige gedrag naar mij wel

feminisering weerlegT?

0001
…denkend aan vrouwendag………….

Het is weer internationale vrouwendag. Dus laten we het over feminisering hebben. We citeren Saskia de Hoog op de voorpagina van het blad EQ-Matters van de feministische organisatie E-Quality;

“Het zou niet goed zijn voor jongens om alleen vrouwelijke leerkrachten te hebben; dit zou een negatieve invloed hebben op hun schoolprestaties. In de monitor wordt deze veronderstelling weerlegt: alleen op de basisschool werken meer vrouwelijke leerkrachten dan mannelijke. Op de basisschool zijn de prestaties van jongens en meisjes echter nagenoeg hetzelfde. Pas na de basisschool ontstaan de verschillen en zijn meisjes koplopers. Conclusie is dan ook dat de feminisering van het onderwijs geen aanwijsbare invloed heeft op de schoolprestaties van jongens.”

Een opmerkelijke spelfout in deze quote zou te denken kunnen geven over de kwaliteiten van het onderwijs aan meisjes. Gemeen gedacht zou die fout gemaakt kunnen zijn om …… Maar he… is dat nu een logische gedachtegang dat, als de prestaties van jongens pas na de basisschool relatief slechter zijn, er dus niet gesproken kan worden van een feminiserend falen van de basisschool. Waarom heet die school eigenlijk basisschool? Omdat ze (al dan niet) een basis legt toch?

Ik wil hier meer van weten.

Nog gemener gedacht zou ik kunnen stellen dat bovenstaand citaat aantoont dat het niveau van meisjes alleen maar hoger líjkt omdat hun fouten door de vingers worden gezien en zo’n wankele argumentatie zo maar in een ruim verspreid, gesubsidieerd blad terecht kan komen.

Of is mijn logisch denken juist mijn zwakte. Niet genoeg gefeminiseerd. Nog echt jongetjesonderwijs op de HBS-B genoten.

Maar wie weet zie ik nog van alles over het hoofd en ben ik gewoon dom.

U hoort van mij. Maar reageert u ook vooral zelf op mijn ijdele gedachten, en mijn eigen spelfouten natuurlijk.

Het betreffende blaadje van E-quality
De emancipatiemonitor zelf; met wel veel meer nuances maar…..

eind van het feminisme?

het boek van Roos
het boek van Roos

Gastblog door Dennis

over de presentatie van het boek Fuck! ik ben een feminist van Roos Wouters

Ondanks het tegenvallende weer en de grote vertraging bij het openbaar vervoer was de zaal waar Roos haar boek presenteerde afgeladen met geïnteresseerden . Mensen stonden tegen de muren en zelfs tot in de hal en de deuropeningen te luisteren. Minstens 400 mensen waren er op de boekpresentatie afgekomen van Roos Wouters. De zaal was veel te klein. 24 november 2008 gaat de geschiedenis in dat Roos Wouters de wereld veranderde. Het onderwerp gezamenlijk ouderschap leeft!

Veel feministes waren aanwezig. Zoals Margriet van der Linden, de opvolgster van de gepensioneerde Cisca Dresselhuys van het feministische maandblad Opzij. Van deze Margriet kwam kritiek omdat zij zich bedreigd voelde. Ze wilde niet dat de term feminisme voortaan femanisme zou worden genoemd. Op zich wel begrijpelijk vanuit haar standpunt. Als het feminisme zou verdwijnen is haar blaadje Opzij en haar bestaansrecht als hoofdredacteur natuurlijk verdwenen. Uit puur eigenbelang stak deze Margriet daarom van wal dat ze vond dat het feminisme nog springlevend was en dat ze het veel te vroeg vond om over te stappen naar het gedachtegoed van Roos Wouters. Roos Wouters pleitte voor het gezamenlijk werken aan de verdeling van opvoeding en werk, helaas gaf Margriet aan daar nog lang niet aan toe te zijn. Zij wil eerst nog verdeeldheid en conflicten veroorzaken binnen het huwelijk en de werksfeer.

Ondertussen werd het warmer en warmer in de zaal. Er volgde drie debatachtige taferelen voorin de zaal met Roos natuurlijk als leading lady. Ere wie ere toekomt! De boel werd ondertussen aan elkaar gepraat door een vlotte babbelaar die was ingehuurd. Pia Dijkstra, die zich inmiddels heeft laten strikken als voorzitter van de Taskforce DeeltijdPlus, was ook aanwezig. Het moet gezegd, Roos heeft lef. Allemaal personen uit te nodigen die het min of meer niet eens zijn met haar boek. Gelukkig was vrijwel de gehele zaal wel op de hand van Roos.

Ook ik hoor bij die groeiende groep mensen die vinden dat opvoeding en werk gezamenlijk geregeld moet worden tussen ouders. Dat is namelijk het beste voor opgroeiende kinderen, en daar gaat het om. Al het andere is ondergeschikt! Koop en lees haar boek. Wees erbij zodat je later tegen je kleinkinderen kunt vertellen, als zij op de Roos Wouters school zitten bijvoorbeeld, dat je een eerste druk van het debuut in je boekenkast hebt staan van deze belangrijke vrouw.

Vanaf nu noem ik mezelf een femanist en vind ik ook dat we de samenleving moeten remanciperen. Nu maar hopen dat de samenleving daar ook maar aan toe is?!

verslag van ikvader
Ook interessant: manifest pappa-plus

Feminodebilisering

In 1994 gaf Tjerk Bakker, toenmalig voorzitter van de stichting Dwaze Vaders het boekje “Omgangsonrecht, de Nederlandse situatie”, uit. Hoewel ik erg blij was met het boekje viel ik wel een beetje over termen als politibielen. Met deze term werd door Tjerk een bepaald dominant voorkomend soort politici aangeduid. Inmiddels is het in Nederland gebruikelijker geworden om dit soort zware termen te gebruiken.  Hoe graag zou Tjerk het woord feminodebilisering hebben gebruikt, of zoiets.  Want op het feminisme had hij het bepaald minder dan ik.  Inmiddels heeft Ephimenco, in Trouw, de draad van Tjerk weer opgepakt; feminodebilisering.  En terécht wil ik deze keer volmondig zeggen. Ik ben vóór bevrijdend feminisme. En goed bevrijdend feminisme is ook bevrijdend voor mannen. Maar waar Opzij nu weer mee bezig is. Een pratende kut op de voorpagina die pijn lijdt, want platgeneukt.

Iets agressievere seks (hier bedoel ik het woord agressief heel breed) kán weer de laatste jaren. Het kan omdat beide partners hier af en toe behoefte aan kunnen hebben. Vrouwen, mannen. Niet alleen vrouwen worden platgeneukt, maar ook mannen. Ellen ten Damme heeft daar zelfs een politiek statement van gemaakt. In haar liedje Plattgefickt legt ze uit dat ze haar man zo lang zal platneuken totdat hij fysiek niet meer in staat is naar de Busch-oorlogen in Irak en evt Iran te gaan. Vrouwen voor Vrede nieuwe stijl. Da’s weer eens wat anders dan slachtofferfeminisme van Opzij. Hup de beuk erin. Handen aan het bed.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=w-DrEkJbzUk&hl=en&fs=1]

De column van Ephimenco

keuzefeminisme

matriarchale godin
matriarchale godin

Eigenlijk wíllen vrouwen niet dat vaders zorgen. Ze riepen maar wat, er iets aan dóen ho maar. Niet zelf al te veel méér werken, niet vaders een handje helpen om de erbij horende rechten te verkrijgen.
Deze discrepantie tussen theorie en praktijk van het feminisme leidt inmiddels tot steeds merkwaardigere kronkels. Daar hebben we dan nu het keuzefeminisme.

Keuzefeminisme is de diffuse benaming van een diffuus verschijnsel. Het lijkt er om te gaan dat er eigenlijk geen ideaal meer ís, op één na. De vróuw moet kunnen doen waar ze zin in heeft, ze mag zelf kiezen of ze wil werken of voor de kinderen zorgen. Nou verdachten we het feminisme al jaren ervan dat het dáár eigenlijk om draaide (in de praktijk). Maar het is dan wel zo aardig dat het nu ook maar eens zo benóemd wordt.

Niks samen beslissen, niks mannen mogen óók zorgen. Nee alleen nog maar de man doen wat de vrouw niet wil doen. Man geen keuze, vrouw wel keuze. Keuzefeminisme. Dat je dat dan nog zo durft te noemen. Marja Pronk, schrijfster van het nieuwe boek spitsuurclub durft dat.

Elma Drayer ziet trouwens tot mijn verbazing vandaag in Trouw zowaar een derdefeministischegolf-complot erachter. Tsjonge; het blijkt een geregisseerde campagne voor moedergodinnen of zoiets. Nu de derde feministische golfoorlog nog.

Moedergodinnen; was dat niet van dat oermatriarchaat. En was dat niet de ideaaltypische constructie waarmee het feminisme haar bestaan verf gaf. En die ze eigenlijk verlaten had. Terug naar af, om in (moeder-)monopolytermen te spreken.

het verhaal van Elma over Marja Hier kun je ook stemmen vóór de derde feministische golf of het herwaardering van mannelijke waarden; en he de mannen staan flink voor!!
matriarchaat; een toelichting op wikipedia
lees de discussie tussen mij en  de schrijfster, Marja Pronk.

het gendertourniquet

“Er zijn wel weinig vrouwen hé”, merkte mijn buurvrouw op. Het klonk enigszins beschuldigend; alsof het aan de mannen lag die wél gekomen waren. Maar feitelijk gelijk had ze wel. Er waren duidelijk minder vrouwen dan mannen op deze afdelingsvergadering van de SP. Tsja, zei ik, misschien moeten we ze voortaan eerlijker toelaten. Dan zetten we hier een tourniquet neer die alleen maar een man doorlaat als er ook een vrouw gepasseerd is. Hoe dat praktisch uit te voeren wist ik nog niet direct, maar voor mijn gevoel moet Femke Halsema (die van “minder testosteron in de discussie“) toch wel een apparaatje hebben laten ontwikkelen dat het testosterongehalte van passanten kan snuffelen.

Ach nee zover wilde ze niet gaan, zei mijn buurvrouw vergoelijkend. Maar het was nu eenmaal zo, dat vrouwen bepaalde kwaliteiten hebben om consensus te bereiken en beter naar de diepte achter de kwesties te kijken, vond ze. Achter die consensus worden dikwijls kwesties met een dikke moederdeken bedekt zonder dat ze echt worden opgelost meende ik juist. Dat was tegen het zere been want nu bedacht mijn buurvrouw toch dat ze ergens een principe had dat stelt dat in alle bestuurlijke organen de geslachten gelijkelijk verdeeld dienen te zijn. En… een ledenvergadering is een bestuurlijk orgaan!!

Verderop in de ledenvergadering bleek overigens zulke vrouwelijke consensusmeerderheid niet nodig om de mannen al vroegtijdig tot gepast zwijgen te brengen als er even een plots opwellinkje van feminismekritiek de kop op dreigde te steken. In het kader van de SP integratienota zei een mannelijk lid van de vergadering ( aj een lid, nu snap ik dat vrouwen weg blijven), dat huishoudelijke taakverdeling in het kader van het lijstje, van door de voorzitter opgemaakte definities, eerder paste onder het begrip participatie. En ja die emancipatie zelf, we zijn nu onder de knoet hé. Hij wist niet hoe snel hij er lekker dik om moest lachen. Ik vond het eigenlijk een hele goede opmerking over die participatie. Ook over besnijdenissen ( mannetjes mag je best besnijden) werd de mannelijke nuance al snel ingeslikt.

Afin, de ledin aan mijn zijde was niet te beroerd om verder een zeer kameraadschappelijke discussie te voeren waar we het verder over veel eens waren.

Opmerkelijk punt op de ze vergadering trouwens de vrijheid van meningsuiting die in het kader van de wildersretoriek wordt opgehemeld tot westerse verworvenheid, terwijl het hier ondertussen aardig tegenvalt met die vrijheid. Ik ben benieuwd hoe deze Deventer eenstemmigheid zich landelijk gaat vertalen. En wat mij betreft vooral over de vrijheid van mannen om achter het kanten gordijn vandaan te komen.

vaders en vrijheid van meningsuiting

weiblichkeitswahn

männlichkeitswahnVroeger hoorde ik ook af en toe bij het soort dat liever zichzelf onderuit haalde, dan kritiek te leveren op feministisch extremisme. De button die u op dit plaatje ziet heb ik wel eens zelf gedragen.

Ja dat zou ik eens moeten proberen een vergelijkbaar plaatje te maken waarop een vrouwelijk geslachtsdeel met een wc-trekker pijnlijk op maximale trekkracht wordt beproefd…. U ziet het al voor u? En het commentaar ook neem ik aan?

zie ook: feminismekritiek