Cookies

gender buiten beeld

gender in beeld joep
kinderwagen 2002 zie voor kleur

Deze maand leverde ik, onder de titel “Gender in beeld” een beeld/tekst bijdrage aan Raffia, het genderblad van de Nijmeegse universiteit. Omdat het ook voor mijn vaste lezers een minder bekend werk van me is laat ik hier even een scan zien.
De gelegenheid ook maar weer eens gebruikt om te kijken hoe zo’n blad tegenwoordig omgaat met vaderschap. Vaders zijn immers de helft van ouderschap, en ouderschap is het thema van dit nummer. Mwah ik heb geen problematisering van de positie van vaders aangetroffen (behalve dus in mijn eigen bijdrage). Het gaat toch vooral over problemen van moeders en vrouwen. In de redactionele inleiding van het nummer komt het woord moeder(s) 2 keer voor, het woord vrouw(en) eveneens 2 keer, het woord kinderen 3 keer, het woord ouders 1 keer en het woord ouderschap 2 keer. Geen enkele keer dus het woord man of vader. Hoewel het begrip vader wel en enkele keer in andere artikelen voorkomt is dat slechts als bijverschijnsel.

Meer kunst van mij over vaderschap
Artikel van mij (Engels) over kunst en vaderschap

Bomans over vaders en kinderwagens

dochter van de Vader

Jesu Mina van Emiel Smulders

In een huiselijke sfeer geposeerd en verbeeld geweld; huiselijk geweld?
Is dit de gemankeerde dochter voor God de Vader?
Een gemankeerde dochter voor andere vaders?
Een werk van mannelijke kunstenaarshand die het vrouwenlichaam goddelijk vind?
Een lichte SM fantasie of een uitdaging om dat er niet in te zien?
Is het een oproep om niet te lijden maar te genieten?

“Jesu Mina!!” was de uitroep van de eerste aanschouwer van dit kunstwerk van Emiel Smulders. Dat begrijp ik.

Welke feminist gaat deze erg dolle mina bevrijden?

de website van Emiel
ander verbeelding van vrouw aan het kruis (minder dimensionaal en pregnant vind ik)

de doodlopende tunnelvisie van Gerda

Dit plaatje gaat over de stalkingaffaire Johan Last die ooit ook in Meppel speelde en ook tot een zeer onterechte beoordeling leidde

Koolmonoxidevergiftiging als huiselijk geweld kwalificeren is eigenlijk nog maar een kleinigheidje vergeleken met wat politiecommissaris Gerda Dijksman in het verleden verder nog voor waanzinnige obsessies ten aanzien van huiselijk geweld ten toon spreidde. Zo meende ze op basis van een onderzoek van het instituut Beke te moeten concluderen dat 98% van het huiselijk geweld door mannen wordt gepleegd. Terwijl dat helemaal geen conclusie was van dat onderzoek.

Ik kan me dan ook enerzijds verkneukelen voor het feit dat ze nu wordt aangepakt, anderzijds mag er wel wat dieper gegraven worden in haar verleden hieromtrent. Waar blijven al die journalisten. Waarom kijken ze niet op internet. Waarom letten ze überhaupt zo slecht op bij iets wat zich al jaren als een maatschappijbrede politieke tunnelvisie ten aanzien van genderverhoudingen ontwikkelt. Mannen worden vanwege deze huiselijk-geweld tunnelvisie regelmatig ten onrechte opgesloten om enigszins tegemoet te komen aan de door de cijfers van Gerda gecreëerde verwachtingen.

Laat dit gebeuren een waarschuwing zijn. Het schreeuwt om onderzoek.

Lees het dossier over de oude Gerda-kwesties

Kwetsbaarheid, kracht en kwaadheid

Niet toevallig dat 5 vrouwelijke kunstenaars een expositie maken die haar kracht ontleent aan het laten zien van kwetsbaarheid, predikt een inleider vanaf de kansel van de Bergkerk bij de opening van de tentoonstelling Broos. Schilderijen van, vaak oude, mensen zoals ze zíjn. Indrukwekkend. Afgelopen zondagmiddag opening van de expositie van o.a mijn atelierbuurvrouw Dorien Plaat. Een hele mooie expositie. Wat echter te denken van het veronderstelde exclusief vrouwelijke karakter van zoveel broosheid?

Ten eerste zit de broosheid ook in een aantal geportretteerden zelf, uiteraard. De schilder is hier het prachtige medium om dat met verve te poneren. Ten tweede is broosheid volgens mij juist krachtig doordat het verdedigd wordt. De inleider (ja sorry ik kan zijn naam maar niet terugvinden) had het ter verdere adstructie ook  nog over baby’s die kwetsbaar en broos zijn en daarin hun kracht laten zien. Zo mag je het benoemen van mij, als je dan maar zicht hebt op de interactie die dit mogelijk maakt. In de man-vrouw-verhoudingen schetst de geachte inleider de broosheid en kwetsbaarheid als iets van het vrouwelijk geslacht. Iets waarmee, volgens zijn eigen woorden de term “het zwakke geslacht” wordt gebruuskeerd maar zich wel tegenover kwaadheid en agressie manifesteert die eigenlijk zwak zijn.

Kwetsbaarheid is volgens mij een sterke kracht en agressie ook. En vooral in relatie met elkaar vormen ze een prachtig geheel. Graag wil ik daarbij sprekers metafoor over water en steen nog oppakken en de steen (Petrus) in de bijbel. Maar laat ik me beperken.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=6Tj4mkpppIs]
Op de opening van mijn eigen expositie drie weken geleden werd ook door velen inclusief inleider Louis Tavecchio gesproken over woede versus vertedering. Ook daar, hoewel genuanceerder struikelde ik wel eens over de onderschikking die het motief woede en toorn onderging. Alsof toch het een boven het andere staat, terwijl het een dynamiek aangeeft. Waar kwaadheid een reactie is op de bedreiging van het kwetsbare in jezelf of bij anderen werkt het opbouwend. Waar kwaadheid juist het kwetsbare bezeert breekt het af. De eerste positieve vorm van kwaadheid noem ik liever Toorn. Toorn is gerichte, zelfverzekerde en onderbouwde woede.

Overigens staat inmiddels de hele inleiding van Louis online, en ook mijn inleiding (hierbij) die daarop haast een antwoord lijkt al ging hij er chronologisch aan vooraf.

Een dezer dagen komt een kunstenaresse/filosofe Corry Haverkort een verhaal houden bij de expositie BROOS. Zij heeft de pretentie dat kunst verbindt “omdat de kunst in staat is alle onderscheid te overstijgen“. Dat heeft ze me ook een keer persoonlijk verteld. Toen die verbinding een vaag beeld te boven “dreigde” te gaan brak de band. Niet om mij, maar omdat de goede verhoudingen met Ed Spruijt (ja daar gaat ie weer) en de kinderbescherming de band in de weg stonden. Opmerkelijk is de samenhang tussen deze tweespaltige positie naar vaders en de manier waarop vaders als marginaal verschijnsel worden belicht in haar werk Bloedband. Ze komen  nauwelijks voor in haar familieschilderingen; wel bijvoorbeeld  als eventueel verweg verschijnsel in de vorm van een pasfoto. ( zie hiernaast). Passend en onpasselijk tegelijk dus.

Op verschillende manieren loopt er een boze broze draad tussen Vaderkunst en Minvaderkunst. Die broze draad wil ik hier exposeren, ik leg hem in deze woorden neer in mijn weblog. Ik hoop dat het een krachtige en hopelijk positieve reactie oproept. Wie de schoen past grijpe die draad.

De website van de expositie

gereformeerd ongelijk

Het gelijkheidsprincipe is ons wat waard. Zelfs de godsdienstvrijheid kan er niet tegenop. Dat bleek deze week in de uitspraak over het passieve kiesrecht van vrouwen in de SGP. Met passief kiesrecht kun je de facto erg actief zijn, het gaat hier om een taalkundige aanduiding. Het “worden verkozen” is een passieve bewoording.

Zoals hier wel eens meer opgemerkt is er echter iets bijzonder ongelijks aan de toepassing van het gelijkheidsprincipe. Het passieve recht om vader genoemd te mogen worden bijvoorbeeld is in hoge mate wettelijk afhankelijk van de toestemming van de moeder. Het actieve recht om vaderschap uit te mogen oefenen is er nog een stuk beroerder aan toe. De facto moet je in deze maatschappij maar aantonen dat je een toegevoegde waarde hebt anders vergt het “belang van het kind” dat je als vader oprot. Deze invulling van het begrip belang van het kind is niet alleen van geen enkel nut voor kinderen, maar is ook een principieel ongelijkwaardige. Als moeder hoef je defacto namelijk nooit iets aan te tonen.

Conclusie? Moederschapsideologie heeft in deze de ontwikkelde landen een hogere status dan godsdienst, ergo staat boven de wet. Gelijke behandeling hoeft niet in het licht van moederschap. En die conclusie reikt zowel naar de uitvoering van wetenschappelijk onderzoek (denk aan het beruchte onderzoek van Tamar Fischer in 2004) als naar het praktische functioneren van de justitiële instanties. Het woord “ontwikkeld” hierboven slaat dan ook niet op enige morele status maar is eerder in verband te brengen met het woord ontwikkeld in de zin: Hij heeft een ernstige ziekte ontwikkeld. En een ontwikkelingsland is dan dus een land waar die ziekte nog ontwikkeld moet worden. En ontwikkelingshulp is dan de hulp die ik nodig heb om van een en ander weer te bekomen.

zie ook dossier emancipatie
Ook Ger Groot veegt, overigens deze keer om andere redenen, de vloer aan met deze actie van het Clara Wichmaninstituut
De juridische toelichtingen van de Hoge Raad

vaderschapsverlof

actie brussel 2
Peter, Joep, Joshua temidden van de anderen

Even alvast een klein berichtje. Dankzij de demonstratie van drie Nederlandse vaders en een zoon plus een aantal medewerkers en leden van het Europese Parlement is de motie van de groene fractie over een minimum van 2 weken vaderverlof nog net door de commissie vrouw en gender gekomen. Hoera!!

Aanvankelijk hielden de voor en tegenstemmen elkaar in balans, maar na de actie bleken er ineens toch wat meer voorstemmen te zijn.

Vooral de aanwezigheid van de internationale pers was indrukwekkend en zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan de goede afloop.

Een deel van de aanwezige pers

Voor de volgers van de treinperikelen; het was een leuke reis. Maar dit ondanks de wederom zeer slechte informatievoorziening van de NS over het reizen naar onze Europese hoofdstad.

Meer foto’s en een uitgebreider verslag volgen.

Zie ook de blog direct hieronder voor meer informatie
Een bericht van de wereldomroep waarin Joshua aan het woord komt
dossier emancipatie
meer info op de site van het vkc

haardotje in het doucheputje

het roemruchte haardotje in het doucheputje, elders uit het internetputje gevist

Dolle Mina is al weer 40 jaar oud. Dat vernam ik gisterenochtend van het onvolprezen radioprogramma Onvoltooid Verleden Tijd.

“Wij waren de slaaf van de man en moesten daarom de haardotjes uit het doucheputje halen.” zo beweerde een hooggeleerde historica Petra de Vries die zelf nog bij de club had gezeten. In die tijd was de laatste kolenmijn nog niet gesloten. Mijnen waar honderden mannen de hele daglichtdag onder de grond vieze zwarte kolen moesten winnen voor hun geliefde vrouw en kindertjes die, doucheputje of niet, dan toch in ieder geval van de zon konden genieten.

Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik mezelf feminist acht, in 1970 al helemaal. Maar af en toe vraag ik me wel af welke verblinding mij destijds begeesterde. Het moet iets te maken hebben met mijn moeder, die overigens niet speciaal goed was in het verwijderen van haardotjes uit doucheputjes. Ik kan me mijn vader een keer herinneren met een klacht over de haardotjes van mijn moeder die híj juist uit het doucheputje haalde.
Ik heb zelf in diverse woongroepachtige situaties gewoond, waaronder een studentenflat met alleen heren. Kan me niet herinneren dat de douche ooit overstroomde. In gemengde situaties waren het inderdaad iets vaker de dames die de nood hoog achtten om er wat aan te doen. Maar het gezeur wilden we er dan eigenlijk weer niet bij.

Zelf vond ik het wel iets van even snel grip-grijp weg. Om er nou zo’n onfris punt van te maken… Kijk die mijnwerkers vonden het ook moeilijk onder de grond. maar ze waren trots op wat ze moesten doen voor hun gezin en bakten er wat van. Zo werden ze een beetje de helden. Zouden die schoonmakende en zorgende vrouwen dat gemist hebben? Volgens mij werden ze door de mannen op handen gedragen.

Afin, er waren ook zeker punten waarin de Mina’s gelijk hadden. Er was inderdaad geen volledige wettelijke gelijkstelling in het gezin en ik zie ook de achterstelling wel in de zelfstandige economische mogelijkheden. Volgens de Mina’s was het huwelijk de bezegeling van de vrouwenslavernij.
Verder waren er nog problemen over abortus en de afwezigheid van vrouwenpiesbakken. Durf er trouwens om te wedden dat die dan wel net als de herenurinoirs, door mannen zouden moeten worden schoongemaakt. Inclusief de haardotjes.

site van ovt; terugluisteren en aanvullende media
zoek in google op haardotje en doucheputje, ik kon geen keuze maken uit de vele treffers

De agenda van Equality

Als je het netjes wilt weggooien moet je trouwens ook nog eerst met een tang het metalen rugwerk eruit trekken.

Op 15 januari ook nog een kalender gekregen voor het nieuwe jaar. 2010 althans. Nadat ik me al twee keer een slag in de rondte heb geërgerd aan dat soort onnodige kalenderpapierzooi die ik ongevraagd in de bus krijg en een extra aanslag is op milieu en de orde in mijn woonkamer en mijn hoofd. Ergens zonde om weg te gooien, maar wat moet je ermee?

De vorige was van Iedereen (nee gelukkig stuurt niet iederéén mij een kalender, maar mijn woningbouwvereniging héét Iedereen, tsja..).
Deze is dus van de organisatie voor gelijke behandeling van alles en nog wat, behalve vaders, Equality. Je moet wel een grote fan van ze zijn om op 15 januari daar nog plek voor te hebben.

Ze zijn niet bij de tijd. Prachtig om te zien dat ze zoiets dan ook letterlijk weten uit te drukken in het te laat opsturen van hun kalender met opdringerige weetjes. “Koers naar een machtig 2010”. Nou dat gaat al vast goed. Dik gesubsidieerde vervuiling.

God is een moeder

In de voorbije tijden was de vader het hoofd van het gezin en in die hoedanigheid ook de familiale plaatsvervanger van God. In veel gevallen mocht hij in nood uit dien hoofde optreden.

Het is duidelijk dat dat nogal wat onvrede kon brengen. Vooral omdat het goddelijke van God’s vertegenwoordigers wel eens ver te zoeken was. Dat geld overigens ook voor de hogere vertegenwoordigers die daartoe zelfs een ambt hebben aanvaard. Onlangs nog slechte berichten over een dominee die zijn kinderen bij de moeder weghoudt.

Inmiddels zijn echter de rollen in het algemeen flink omgedraaid. Ook vrouwen kunnen God zijn, menen veel kinderen. Dat heeft echter minder te maken met de directe invloed van feministische theologen alswel met het probleem dat kinderen in eenoudergezinnen (in de regel met moeder aan het hoofd) zich geen vader meer kunnen voorstellen dus ook de verbeelding van God alleen nog maar op een moeder kunnen plakken, zo blijkt uit onderzoek van Annegret Böhmer. God heeft er dus niet zozeer een genderkant bij, maar er een af. Dat zal hard aankomen in de hemel.
Of de goddelijke moeder beter zal vallen dan de vaderlijke pendant valt te betwijfelen. De vaderlijke was in ieder geval minder op uitsluiting gebaseerd.

In het boek Gemist vaderschap is meer te vinden over de genderaspecten van God
Meer lezen: Kerknet

feminisering weerlegT?

0001
…denkend aan vrouwendag………….

Het is weer internationale vrouwendag. Dus laten we het over feminisering hebben. We citeren Saskia de Hoog op de voorpagina van het blad EQ-Matters van de feministische organisatie E-Quality;

“Het zou niet goed zijn voor jongens om alleen vrouwelijke leerkrachten te hebben; dit zou een negatieve invloed hebben op hun schoolprestaties. In de monitor wordt deze veronderstelling weerlegt: alleen op de basisschool werken meer vrouwelijke leerkrachten dan mannelijke. Op de basisschool zijn de prestaties van jongens en meisjes echter nagenoeg hetzelfde. Pas na de basisschool ontstaan de verschillen en zijn meisjes koplopers. Conclusie is dan ook dat de feminisering van het onderwijs geen aanwijsbare invloed heeft op de schoolprestaties van jongens.”

Een opmerkelijke spelfout in deze quote zou te denken kunnen geven over de kwaliteiten van het onderwijs aan meisjes. Gemeen gedacht zou die fout gemaakt kunnen zijn om …… Maar he… is dat nu een logische gedachtegang dat, als de prestaties van jongens pas na de basisschool relatief slechter zijn, er dus niet gesproken kan worden van een feminiserend falen van de basisschool. Waarom heet die school eigenlijk basisschool? Omdat ze (al dan niet) een basis legt toch?

Ik wil hier meer van weten.

Nog gemener gedacht zou ik kunnen stellen dat bovenstaand citaat aantoont dat het niveau van meisjes alleen maar hoger líjkt omdat hun fouten door de vingers worden gezien en zo’n wankele argumentatie zo maar in een ruim verspreid, gesubsidieerd blad terecht kan komen.

Of is mijn logisch denken juist mijn zwakte. Niet genoeg gefeminiseerd. Nog echt jongetjesonderwijs op de HBS-B genoten.

Maar wie weet zie ik nog van alles over het hoofd en ben ik gewoon dom.

U hoort van mij. Maar reageert u ook vooral zelf op mijn ijdele gedachten, en mijn eigen spelfouten natuurlijk.

Het betreffende blaadje van E-quality
De emancipatiemonitor zelf; met wel veel meer nuances maar…..