Cookies

Ingehouden tik op de vingers voor Corine de Ruiter, Universiteit Maastricht laf?

sorops

 WOMENS OLD NETWORK

‘Wel adviseert de commissie om bij eventueel toekomstig onderzoek dat gelijksoortig van opzet is, maatregelen te nemen om om eventuele response bias te corrigeren om op deze manier de inhoudelijke discussie over de uitkomsten van het onderzoek niet te vertroebelen.’
‘De onderbouwing met eerder empirisch onderzoek en theoretische onderbouwing is beperkt. Empirisch onderzoek is vaak gedateerd ( d.w.z: In veel gevallen vaak tien of meer jaar oud). Mij komt voor dat in dat opzicht meer en meer recente literatuur gebruikt had kunnen worden)’
Deze standpunten (van de klachtencommissie en een extern deskundige) die ik, met fout, letterlijk heb geciteerd neemt het College van Bestuur van de Maastricht University over, maar desalniettemin verklaart ze de klacht van Ivo Vrijkotte over precies deze punten ongegrond.
Bijzonder dat het vertroebelen van de discussie het argument moet zijn om een non-response-analyse te maken alsof het niet zou gaan om een methodologische kwestie.
Het angstzweet moet van de bestuurders afgedropen zijn als je dit zo leest. Hoe komt het dat ze zo bang zijn om de Ruiter echt aan te pakken?  Ivo en ik weten dat wel. De Ruiter is gespecialiseerd in een bijzonder soort geweld, coercief geweld (coersive controlling violence) . Niet in de zin dat ze er zo goed over kan theoretiseren maar omdat ze dat graag zelf met verve inzet. Zo bedreigde ze Ivo met smaad en lasterprocedures met de Universiteit als slaghout. De universiteit werd door deze bedreiging over te nemen gecorrumpeerd aan het geweld van  de Ruiter.
Inmiddels sprak ik met verschillende wetenschappers die doodsbang zijn voor de Ruiter. Mijns inziens komt dat ook door haar truc om alles wat man is weg te zetten als gevaarlijk tuig tenzij ze het met haar eens zijn. Anders zijn het  allemaal gevaarlijke vadergroepjes en old-boys-networks. En als mannen ergens bang voor zijn dan is het wel om van vrouwonvriendelijkheid beschuldigd te worden.
Wetenschappers die uit angst hun opmerkingen inslikken dat is de dood in de pot voor de wetenschap. Het sluit mooi aan bij de angstcultuur op justitie en de besmettelijke overdracht daarvan op sommige vaderorganisaties. Want Corine mag dan de impact van vaderclubs groots weergeven in feite stelt het allemaal weinig voor en zitten de echte vaders buiten deze organisaties zich radeloos af te vragen hoe ze zich nog kunnen organiseren als justitie elke keer weer met succes de verdeeldheid organiseert.
Ivo gaat nu voor de volgende fase, de klacht doorzetten naar het landelijke niveau: het Landelijk Orgaan Wetenschappelijke Integriteit. En we zouden het zeer op prijs stellen als de de wetenschappers die hun kritiek anoniem ventileerden eens een keer hun nek uitsteken. We staan er als klokkenluiders nogal eenzaam voor.
Beslissing CvB_Maastricht University Klacht De Ruiter
De oorspronkelijke klacht
Alle blogs over deze kwestie
Over de integriteit van de ‘vaderorganisaties’
PS: het gebruik van de uitdrukking ‘Tik op de vingers’ is uiteraard overdrachtelijk bedoeld.

Geweld bíj de voordeur

de antwoordstatistiek van CBS op 28-08-2013
de antwoordstatistiek van CBS op 28-08-2013

Ik heb veel geschreven over geweld áchter de voordeur.  Deze keer gaat het over geweld bíj de voordeur zelf. Volgens CBS doet bijna 5 procent van de mannen s’avonds vaak de voordeur niet open vanuit een gevoel van onveiligheid. Op de site van CBS mag je uit 4 mogelijkheden raden hoeveel vrouwen dezelfde gewoonte hebben; 9,5, 11,5, 13,5 of 15,5. Mijn intuitie zei dat er dik twee keer zoveel vrouwen bereid zullen zijn om te melden of te zeggen ( het hoeft natuurlijk niet perse waar te zijn), dat ze de deur dicht houden. Dit (11,5) bleek het juiste antwoord te zijn.  In dit soort kwesties is bekend dat je als onderzoeker erop bedacht moet zijn dat mannen minder snel melden (inclusief overdrijven) dan vrouwen. Dus de werkelijke verhoudingen kunnen anders zijn. Maar daar had ik al rekening mee gehouden.

Als je de vraag van CBS beantwoordt dan krijg je vervolgens een statistiekje te zien met de overall gegeven antwoorden. Hieruit blijkt dat er een zeer sterke neiging is om op de hoogste score (15,5) te gaan zitten.

Kijk en dat is nog veel interessanter dan het primaire onderzoek. Hoewel een internet-enquete natuurlijk niet de beste manier (understatement) is om tot een verantwoorde steekproef te komen, durf ik het met deze verschillen wel aan om de volgende conclusies te trekken;

1. De keuze van de antwoordcategorieen door CBS is niet zo handig. Er is een dikke kans dat als er een categorie 25% was geweest daar nog een zeer relevante score was gehaald.

2. Er is een opmerkelijk verschil tussen de daadwerkelijke reactie van vrouwen op onveiligheid en de inschatting van het onveligheidsgevoel van vrouwen. Oftewel; vrouwen gedragen zich niet alleen meer als slachtoffer, maar worden vooral juist veel meer gezíen als slachtoffer.

Er zijn dus zes stappen te onderscheiden:

  • reeel gevaar
  • ervaren onveiligheid
  • reactie op reeel gevaar
  • reactie op ervaren onveiligheid
  • waarneming door derden van de ervaren onveiligheid
  • de wetenschappelijke weergave van dit alles

In alle stappen spelen genderissues een rol, kan ik voorlopig concluderen.

En nu weer het woord aan mijn wikipediacollega Fred Lambert die vind dat ik niets van statistiek begrijp.

Mmmm en eigenlijk was ik op zoek naar statistiek over het percentage rechtsprocedures dat over familierecht gaat. Een 15 tal jaren geleden was dat 50%. Ik vermoed dat dit cijfer inmiddels hoger ligt. Misschien dat iemand die dit leest, CBS misschien, het antwoord kan geven???