Cookies

vaderdagtrofee m/v winnaar Glenn Helberg morgen zomergast

Dwingende vaderregistratie = récht op vaderregistratieIn 2010 ontvingen Glenn en Orville Breeveld de vaderdagtrofee m/v. Een schilderij (wisseltrofee) en een beeldje (toen ieder jaar opnieuw)  van mijn hand. Het beeldje werd voor het eerst uitgereikt. Orville houdt hier het beeldje vast en Glenn het schilderij. Het beeldje stond jaren in de kast bij Glenn. Toen ik een keer op bezoek kwam bleek het beeldje weer te zijn opgehaald door het Vader Kennis Centrum dat officieel verantwoordelijk was voor de uitreiking.
Ik hoop dat het beeldje nu weer in Glenn’s kast staat! Allemaal kijken!!

terug van weggeweest

Peter Brons bij Knevel en van de Brink, met op de achtergrond de vaderdagtrofee m/v
Peter Brons bij Knevel en van de Brink, met op de achtergrond de vaderdagtrofee m/v

Vandaag werd in het kerkje van Jorwert in Fryslân het schilderij vaderdagtrofee m/v aan mij terug overgedragen. Een mooie plek op een mooi moment met een schraal zonnetje op de achtergrond. Het schilderij diende 6 jaar lang als wisseltrofee. Achterop het schilderij staan de namen van de volgende winnaars:
2007 SP-fractie Tweede Kamer: vanwege amendement gelijkwaardig ouderschap.

2008 Jan Steen: Vadermilitairen zelfde verlofrecht als Moedermilitairen.

2009 Peter Brons: Strafvervolging en veroordeling moeder voor niet nakomen omgangsregeling.

2010 Glen Helberg en Orville Breeveld: opkomen voor Caribisch vaderschap.
trofee achterkant

2011 Ken Thomson en Benjamin Wondergem: Samen opkomen voor kind van Ken.

2012 Perihan Utlu: ontwikkelen vaderschapscursus

Voor mij vormt deze terugkomst weer een markering van een einde van een tijdperk

Dwingende vaderregistratie = récht op vaderregistratie

Glenn hier samen met Orville Breeveld. De vaderdagtrofee m/v 2010 in de handen

Glenn Helberg ontving in 2010 samen met Orville Breeveld de vaderdagtrofee m/v.

Voor zijn inspanningen kreeg hij een paar dagen geleden een onderscheiding als Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Hierbij werd met name zijn inzet geroemd om vaders uit de anonimiteit te halen door inschrijving van vaders bij de geboorte van hun kind verplicht te maken.

Deze meer dwingende registratie was met name ook gericht op Caribische vaders (die vaak niet zouden willen). Maar ook voor Nederlandse vaders, ook voor vaders die graag vader willen zijn, maar dat van de moeder niet mogen, zou dat grote winst zijn.

Deze inzet legt de vinger op een oude zwakke plek in het familierecht, namelijk de meest fundamentele ongelijkheid die in de wet is te vinden m.b.t. ongelijke behandeling naar sekse. Moeders worden altijd geregistreerd en zijn altijd ouder. Vaders niet.

Ondanks deze schrijnende ongelijkheid wordt er vanuit de vrouwen en homobeweging nogal de nadruk op gelegd dat juist vrouwen zouden achterlopen. Moeders in een lesbisch huwelijk kunnen namelijk niet automatisch ouder worden terwijl vaders in een heteroseksueel huwelijk dat wel automatisch zijn.

Zelfs in mannendiscussiegroepen voert het probleem van de achterstelling van vrouwen de boventoon boven eigen emancipatiedoelen ervoer ik onlangs op de linkedin groep mannenemancipatie. Merkwaardig. Maar ik ben blij dat het met Glenn weer een beetje in de picture komt.

Zelf zou ik stiekem wel eens willen dat ik de mentaliteit had van sommige Caribische vaders (die van dat standaardbeeld, want er zijn natuurlijk ook hele goede enthousiaste Caribische vaders)). Al die moeite die je moet doen om vaderschap persoonlijk en maatschappelijk waar te maken…. pfff

Gefeliciteerd Glenn!!

Bericht over Glenn en de Orde

Dwingende vaderregistratie werd al voorgesteld in de verklaring van Langeac

boegbeeld

beeldje vaderdagtrofee m/v Joep Zander

Vader en jurylid Henk Hanssen draaide zíjn laatste, en tevens het állerlaatste  presentatieplaatje van de conferentie het reusachtige scherm op in collegezaal A van de Universiteit van Amsterdam.
En alsof we het hadden afgesproken verscheen Henk daar met zijn kind omhooggedragen de ogen op elkaar gericht in beeld. Alsof ik het bééldje van de vaderdagtrofee naar zijn foto had gemodelleerd, wat niet waar is. Of alsof hij zijn foto daar had gezet omdat ik dat stiekem met hem had afgesproken, wat zo mogelijk nog minder waar is. Het resultaat was in ieder geval dat het beeld van Henk bleef staan tijdens de uitreiking en zo de verbeelding van de vaderdagtrofee verdubbelde.

Dit maakte duidelijk dat dit inderdaad op zijn minst één van de archetypische beelden is van vaderschap. Vader draagt zijn kind de ruimte in, hij houdt het niet tegen zich aan, maar nog wel even vast, het kind voelt al dat het ook losgelaten zal worden, dat de vrijheid roept.

In mijn beeld is het kind geboren uit het hart van de vader, waar de sporen nog van te zien zijn, alsof vaders baarmoeder op een andere plek zit dan die van de moeder. Loslaten kost ook vaders moeite. En nog meer moeite als het kind midden in de opvoeding van de vader wordt weggerukt. Ontvadering.

Afin, zoals altijd kan ik dit schrijven nádat ik het beeld gemaakt had. Wist ík veel waar ik aan begon. Nou ja, in mijn tenen.

Als Peter Tromp het beeldje aanbiedt aan de winnaars Glenn Helberg en Orville Breeveld zie ik het in zijn hand smelten. De koesterende en bezeerde hand van een vader die zijn kind had willen vasthouden waar nu een beeldje word gedragen. Dat zie ik  erin.

Een gedragen beeld, een boegbeeld misschien dat het cliché wenst te overstijgen. Hoewel het letterlijk de eerste afdruk van het cliché (de rubberen mal) is.