Cookies

ten grave

Voor mij het toonbeeld van de solidaire vaderbeweging: een internationaal gezelschap dat mij steunde bij de zitting in het Europese Hof voor de Rechten van de Mens. Rob van Altena die een belangrijke rol had als onbezoldigde tolk staat bescheiden als hij was, bijna onzichtbaar midden achteraan.

Afgelopen woensdag werd Rob van Altena ten grave gedragen. Voor de plechtigheid begon heb ik in het mooie kerkje van Slijk-Ewijk een paar mooie gedachten en herinneringen aan Rob gewijd. Buiten werd een poging gedaan om degene die zich met alle mogelijke en oneigenlijke (zo niet strafbare) middelen de leiding van de rituelen had toegeëigend nog van zijn valse voetstuk te halen. Maar het was een strijd met teveel politie en justitie en tegen een al voldongen feit.
Nog een paar handen schuddend, deed ik wat ik al veel eerder van plan was; hier niet bijzijn. Weglopen. Ik wist een aangereikte valse hand van de aanstichter van dit kwaad niet te ontwijken, maar ik vertelde erbij wat ik van zijn gedrag vond. Ik maande iedereen tot kalmte en terugtrekking, niet in de laatste plaats de overvloedig aangerukte politiemacht. Ik gaf het hoofd van het politie-squadron een hand. Ik kende hem van “naam” en nummer van de overlijdensdag van Rob. Later bedacht ik dat ik eigenlijk zélf deed wat mij eerder was overkómen; iemand een hand geven die hij misschien niet wil schudden, maar het gedwongen doet.

Terwijl ik rustig terugliep richting Rob’s laatste woonplek voelde ik dat er een last van mij af aan het vallen was. Met deze vaderbeweging onder deze valse vlag wil ik niet meer te maken hebben. Het voelde de laatste tijd, de goeien niet te na gesproken, als een hoop stront waar ik nog een huisje van probeerde te bouwen. Een huisje voor vaders en kinderen. Een plek waarover ik tegen mijn dochter trots had willen vertellen; kijk je heb mij terug, maar je hebt er ook een solidaire gemeenschap bij, een gemeenschap die ooit toch echt wel met mij mee vocht heeft jouw terug. Ik kan hier om janken, maar het zal niet helpen.

Voor mij was dit dus adieu aan een vaderbeweging die ik heb pogen te dienen. Ik had dit in december al gezegd en geschreven, maar de activiteiten van Rob als geschiedschrijver en Rob als persoon hielden mij betrokken. Ik ga het nu zorgvuldig uit elkaar rafelen en ook de dreigende conflicten wil ik snel achter me laten. Adieu, ik draag met Rob meer ten grave.

Rob ik kan jouw wens tot eenheid in de vaderbeweging niet waarmaken als die beweging ten diepste jouw integriteit verloochent. Dat spijt mij echt. Je hebt tegen de klippen op willen geloven en bouwen. Veel meer nog dan ik en je verdiende iets beters. En je hebt niet bereikt wat je het meest verdiende, een weerzien met je kinderen en kleinkinderen. Overigens hoorde ik van iemand die ik op de begrafenis nog sprak dat een van zijn kinderen op de begrafenis aanwezig had willen zijn, maar niet durfde te komen uit angst voor kwade vaders. Ik weet dat Rob zijn kinderen niet bij de begrafenis wilde omdat hij dat een vreemde beweging vond na jaren contact afhouden. En toch had ik hem dit gegund. Een dwaze paradox.

Zie beide vorige posts over Rob

bijwerkingen: taal en formuleringen 19/9 2016

tot 4-1-2017

Ik ben bezig alle mails van de maand september 2014 na te lezen die ik destijds niet eens allemaal gelezen heb. Zo erg ging mij de herrie rond de begrafenis van Rob aan het hart.

Toen Rob ziek werd vroeg ik hem of er nog iemand was die ervan afwist dat hij naar het ziekenhuis ging. Nee jij bent de enige zei hij. In de maanden daarna wisten een aantal mensen niet hoe snel ze erbij moesten zijn om zich de legacy van Rob toe te eigenen. Dit ging over geld, rechten en over zijn lijk heen de zeepkist beklimmen. En dit door een paar hotemetoten in  de vaderbeweging.  Deze mensen probeerden mij dan ook nog stuk voor stuk ervan te beschuldigen verkeerd te handelen, omdat ik tegen de klippen op er een stokje voor wilde steken, of althans enige transparantie wilde bereiken. Ik zal zeker deze hele kwestie nog een keer zeer uitgebreid uit de doeken doen.

Ik wil nu in ieder geval opmerken dat mijn voorstel na het overlijden van Rob en de tumultueuze sterfdag was om niemand uit de vaderbeweging de eer te gunnen de leiding te nemen over de begrafenis en dat dan maar aan de gemeente over te laten. Dat was toen denk ik, ook terugkijkend het beste geweest ondanks dat Rob wel een keuze had gemaakt voor iemand, niet degene die het uiteindelijk heeft geleid. Maar die keuze was op zijn sterfbed in de allerlaatste uren en je kunt over de legitimiteit daarvan twisten. Dat ik het standpunt had ingenomen, dit als vaderbeweging los te laten, kan ik aan de hand van genoemde mails aantonen.  helaas waren er mensen die hun eigen punt belangrijker vonden.

uitgebreider rond het overlijden van Rob

to be or not to be…a father

be a father
be a father

Maar standaard DNA-vaderschapsonderzoek dat betekent bureaucratie en is een schending van de privacy volgens artikel 8 van het Europese verdrag van de rechten van de mens?
Het heeft even geduurd voordat de DNA-paragraaf uit de verklaring van Langeac, de overigens verwachtte, vragen ging oproepen. Het pleit al erg voor de voorstellen van de CDA-fractie over herziening van het erkenningsrecht dat dit soort praktische vragen aan de orde komen in mijn gesprek met een medewerker van de fractie.

Artikel 8 EVRM dat is merkwaardigerwijs het artikel waarin het recht op familylife is vastgelegd, maar tevens elke keer weer het artikel dat daar defacto recht tegen inwerkt. Willen vaders hun verdoemde positie in de geheime westerse rechtsprocessen kwijtraken dan zullen die processen, en zeker althans de uitspraken in die processen openbaar moeten zijn. En dat zijn ze niet… want 8 EVRM.
Willen we vaderschap vaststellen dan zou dat in strijd kunnen komen met de privacybescherming van… 8 EVRM, ook al wordt gegarandeerd dat ze alleen worden gebruikt om het vaderschap vast te stellen en daarna worden vernietigd. Het vaderschap wordt in de moderne rechtspraktijk inderdaad beschouwd als een soort aantasting van de privacy van de moeder.

Afin, de discussie was zinvol en het is duidelijk dat er wat gaat veranderen aan de afstammingswetgeving, als was het maar omdat we hier in Nederland zo achterop lopen.

Na het gesprek bracht ik een bezoek aan het graf van mijn zus, waar de urn van mijn vader is bijgezet.
Vermoedelijk is van zijn DNA nu niets meer over. Begraven resten leveren, weten we, soms nog wél bruikbaar DNA op. Ook soms (nu nog slechts geldig voor lagere levensvormen?) voortplantende resultaten. Gelukkig weet ik dat ik zijn zoon ben en zijn genetisch materiaal (veranderd) verder draag, en dat dat verder wordt gedragen door mijn zoon. Daarnaast draag ik zijn stijl (veranderd) verder.
Het is de essentie van het mensdom. Kinderen en ouders. Een gegeven dat dieper reikt dan de waan van de dag en de langskomende wetsteksten.

de verklaring van Langeac
over vaderschapsonderzoek

Allerzielen en de patrilineaire graftoewijzing

familiegraf
familiegraf

Ik heb vandaag de behoefte weer eens een keer de vrouwenemancipatie een gelijkje uit te delen. Dat komt niet door een uitputtende discussie op mijn blog met ene Frankie. Het stukje gelijk dat ik haar hier en daar gaf wordt weer niet erg in dank afgenomen. Doe ik eens een goed woord voor meer androgyne betekenisgeving, “blijkt” dat mannen toch niet en onder bijna geen enkele omstandigheid goed kunnen zijn. Waar we het wel over eens zijn is dat mannen teveel met pleasen van vrouwen bezig zijn. Als ik zeg dat ik het toch leuk vond om de degens (au, dat klinkt mannelijk) met haar te kruisen, wil ik dat dan ook slechts noodgedwongen constateren.

Ik vaar liever af op mijn eigen inzichten. Gisteren was ik bij een allerzielenviering op de oude algemene begraafplaats tegenover het (bijna oude) postkantoor in Deventer. De vrouw die daar een prachtige rondleiding hield, maakte een opmerkelijke statement. Vaak zouden dochters niet bij hun man maar bij hun vader zijn begraven. Patrilineaire graftoewijzing dus. Opmerkelijk. De omvang van dit verschijnsel beperkt zich waarschijnlijk tot 19de eeuwse tijden en de hogere klassen. Van lagere klassen kun je zoiets niet eens goed terugvinden; iedereen werd meestal maar een beetje op een hoopje gedumpt.

Toch vind ik dat al die dochters zich alsnog in hun graf zouden moeten omdraaien. Of uit hun graf verrijzen om gewoon bij hun eigen gezin begraven te worden. Een feministische dodenmars op het patriarchale grafzerkbolwerk.