Cookies

Röhl, RAF en feminisme

vreedzame terrorist
De Duitse vaderkunstenaar Marco Piono bevecht nog steeds een totalitair systeem maar maakt er een kunst van een vreedzame terrorist te zijn.

flink bijgewerkt in november 2020.

Klaus Rainer Röhl is de vader van twee kinderen. Hun moeder heette Ulrike Meinhof. Meinhof liet haar kinderen in de steek (bracht ze althans in nood niet naar de vader)  toen ze bij de Rote Armee Fraktion ging. Deze RAF ook wel Baader-Meinhof-Gruppe genoemd, voerde in de zeventiger en tachtiger jaren een gewapende strijd tegen de heersende machten en de resten van het fascisme. Haar kinderen hadden een zorgende stiefvader Peter Homann, maar daar werden de kinderen niet aan toevertrouwd. Vriendinnen van Ulrike ontvoerden de kinderen naar een Palestijns kamp. Daar werden ze echter weer weggehaald door Stefan Aust, een vriend van de echte vader van de kinderen, Klaus Rainer Röhl.

Röhl die aanvankelijk ook kommunist was, is inmiddels oud en liberaal, maar vooral erg anti-feministisch. Vooral de Duitse variant van Anja Meulenbelt, Alice Schwarzer, moet het ontgelden. Een dochter uit zijn eerste huwelijk heeft het tegen hem opgenomen en hem  beschuldigd van een soort seksueel misbruik. Röhl ontkent dat en ziet het als een politieke toer om de naam van Meinhof verder te zuiveren.  Een dochter van hem uit zijn relatie met Ulrike is volgens Schwarzer juist weer teveel bezig haar vader te idealiseren.

notitie van Ulrike in het boek van haar dochter Bettina (Die RAF hatt euch lieb)

Waarom kom ik hier nu op. Ja omdat het om een vader gaat. Maar eigenlijk begon mijn speurtocht weer aan de andere kant. Namelijk mijn interesse in een aantal punten die ik met Meinhof (schrik niet; een aantal punten slechts) gemeenschappelijk heb. Meinhof kon goed schrijven, ze was journaliste. Ze had echter op een gegeven moment de indruk dat woorden niet meer hielpen. Ik kan ook wel redelijk schrijven maar ik heb dat gevoel ook af en toe. Daarom maak ik bijvoorbeeld ook kunst om iets duidelijk kunnen maken waar het met woorden niet meer lukt. Geweren als alternatief zie ik, in tegenstelling tot Ulrike, niet zitten. Ulrike eigenlijk ook niet, maar zoals ze eigenlijk zelf voorspelde kwam ze wel in de gewapende strijd terecht.

In de extra’s van een film over de RAF zag ik net de auteur die Ulrike speelde, beweren dat Ulrike beter had kunnen blijven schrijven. Ik wil ook graag blijven schrijven en kunst maken, maar zie al jaren dat de ruimte daarvoor steeds kleiner wordt. De maatschappij wordt benepener als het gaat om kritiek op de macht. Zeker als die macht Justitie heet. En, zeker als je naar Wikipedia kijkt, wordt het moeilijker om over vaderschap te schrijven. Tenzij je dat natuurlijk femivriendelijk doet. En laat ik nou steeds maar meer kritiek hebben op het nu en ooit bestaande feminisme. Vrouwen mogen dat nog wel, Roos Wouters bijvoorbeeld. Maar begin er als man niet over.

Klaus Rainer Röhl schrijft nog steeds wel over feminisme en om dat te staven voeg ik hieronder een paar links toe naar artikelen van en over hem. Auf Deutsch. En dan ook nog de zeer verschillende verhalen van zijn dochters Bettina en Anja.

Alice Schwarzer over Röhl, zijn kinderen en de familiegeschiedenis van Meinhof
Over kinderopvang versus ouders (mmm moeders, Klaus?)
Röhl over Schwarzer


Laatste teksten Ulrike

Het proefschrift van Bakker Schut over het strafproces en de gevangenistijd van oa Ulrike

Lang na het schrijven van dit blog kreeg ik contact met de mededeventerse componist Anna Backerra die de muziek schreef voor een opera over Ulrike.

Dochter Bettina over haar moeder en feminisme

Dochter uit het eerste huwelijk Anja vertelt over haar stiefmoeder. En hier ook

Hier wordt een tekst van Anja geciteerd over seksueel misbruik door haar vader. In tegenstelling tot wat ik eerder schreef op basis van eerdere minder concrete uitlatingen, is deze beschuldiging niet vaag, maar uitgebreid en gedetailleerd. En het lijkt ook genuanceerd.

Het verweer tegen de beschuldigingen van zijn oudste dochter (gered via archive.org eigen cache)