Cookies

ver trouwen

t(e)reurVertrouwen komt te voet en gaat te paard. Als je dan het vertrouwen op, voor jezelf moverende gronden, hebt opgezegd, zal de eerste stap van de andere kant moeten komen. Toen ik dus onlangs het vertrouwen opzegde in de klachtencommissie van de VBS ( Vereniging Bijzondere Scholen) lag het voor de hand dat ze een stap zouden zetten. Die stap bleek een trap. Ik werd gesommeerd binnen een paar dagen mijn vetrouwen uit te spreken anders zouden ze geen klacht meer behandelen van mij. Nu had ik al geschreven (sic) dat ik vanwege dit wantrouwen die klacht zou intrekken.

Het is niet ongebruikelijk dat dit soort instituten het begrip “vertrouwen afdwingen” nogal letterlijk opvatten. Zo was het probleem jaren geleden bij de rechtbank Zutphen dat we geen inzage kregen in openbare rechterlijke uitspraken. Volgens de griffier lag het probleem geheel bij ons. Wij zouden immers geen vertrouwen hebben in de rechtstaat. Door tenenenmale geen inzage te geven werden wij natuurlijk niet geheeld van onze merkwaardig afwijking. In tegendeel ons vertrouwen werd alleen nog maar kleiner.

In mijn boek Gemist Vaderschap beschrijf ik het geval van een vader die zich gedwongen voelde om voortdurend met instanties die hij niet vertrouwde om te moeten gaan. Je wordt als het ware gedwongen om ze te vertrouwen. Net te doen alsof natuurlijk. Het creëren van dit soort fake is een corebussiness van onze politieke en sociale instituten. Zo ook moeten wij Hirsch Ballin, die al meerdere malen gelogen heeft (en hij is toch echt niet de eerste liegende politicus) gewoon geloven. Anders horen wij bij de mensen die denken dat we een bananrepubliek zijn ( en die bananenrepubliek willen bestrijden). Misschien is iedereen die politici verdenkt van liegen wel een potentiële terrorist.

Trouwen doe je ook uit een soort van vertrouwen. Beetje gedegradeerd in deze maatschappij. Vandaar dat veel allochtonen ver(weg)trouwen. Dat nu mag echter niet meer van Verdonk.

terrorist; sluit hem op (veulpoepers)
boek gemist vaderschap

de draak die kindertjes eet

draakHisch Ballin ken ik nog van dat rechterscongres waar hij tot mijn aangename schrik in zijn inleiding als voorzitter van het congres uitvoerig citeerde uit mijn congresbijdrage namens de cliëntenorganisaties. Dus je zou zeggen hij weet beter. Wat beter? Dat de staat niet de oplossing is van alle problemen. Dat als het belang van het kind door de staat wordt bepaald kinderen onder het mom van zorg bij hun ouders worden weggehaald of in ieder geval zonder enige scrupules bij hun vader vandaan. En waar gaan die kinderen naar toe. Naar erbarmerlijk slecht functionerende jeugdzorgprofi’s (prof-essionals-profi-teurs), naar jeugdgevangenissen waar ze niet thuishoren. Opgezadeld met loodzware kinddossiers die ongetwijfeld net zo doorelkaargehusseld worden als elders bij die overarogante en betweterige overheidsclubs die zich niet meer om feiten en argumenten bekommeren.

Het is het oude kindersprookje van de draak die kindertjes eet. De staat dat zijn wij niet meer. De staat meet zich Orwelliaanse, stalinistiese proporties aan. Als het aan Hirsch Ballin ligt wordt het nog makkelijker om kinderen een beetje tot helemaal onder toezicht te stellen en uit huis te plaatsen.

Deze week kwam ik nog een reactie tegen van de Raad voor de Kinderbescherming op een door hun verloren klachtprocedure. Ze hadden volgens de Klachtencommissie in ieder geval even naar de moeder haar argumenten moeten luisteren. Maar geen nood , dat is in de toekomst met de nieuwe normen die meer gericht zijn op het veronderstelde belang van het kind in plaats van dat van de ouder niet meer nodig. Ze waren daar alvast een beetje op vooruit gelopen, maar een kniesoor die daarop let was de boodschap van deze kinderbeschermingshotemetoot.