Cookies

Tutu, Ubuntu en vaderschap

Rob van Altena speelt het lied “Vader” waarvan de tekst door zijn broer Ernst werd geschreven. De video volgt over een paar weken.

Vandaag was bisschop Tutu in Deventer. Helaas was de Lebuinuskerk al overvol en moest ik toch nog thuis op de tv kijken en luisteren.
Bekende mededeventenaren probeerden de essentie van Tutu’s wijsheid over te brengen. Daar was pastor Peter Dullaert waarmee ik ooit de discussie over het salomonsoordeel probeerde te voeren zonder duidelijk te kunnen maken wat ik daar nou zo belangrijk aan vond.

Manja Pach, voormalig rechter, en lid van de liberaal-joodse gemeente spreekt over het belang van rechters in de samenleving. Au, waarom doen mensen waarvoor ik een diep respect voel soms zulke platte uitspraken. Ooit voegde me ze toe dat ze dacht dat zoiets als vaderschapsdiscriminatie niet kon bestaan. Wat moet je zeggen tegen iemand die zelf zoveel over haar persoonlijke vaderschap heeft verteld. Ik had toen heel brutaal kunnen antwoorden dat ze misschien eerst eens mijn teksten zou kunnen lezen voor daar een oordeel over te vertellen, maar ik hield mijn mond maar. Is dat naar mensen met zo’n achtergrond inderdaad een getuigenis van respect of juist niet. Ik weet het af en toe niet meer.

Een andere spreekster haalde een van de basisfilosofieen van Tutu uit de kast. “To be human is to be in relationschip”. Uit mijn hart gegrepen. Deze zienswijze blijkt een basis te hebben in traditionele Afrikaanse filosofie: Ubuntu. Volgens mij is dat waarom ooit Afrika weer de toekomst zal zijn als drager van fundamentele waarden die we in het westen zijn vergeten. Het sluit aan bij mijn visie op mensenrechten. Ik pleit er al jaren voor mensenrechten in een aantal gevallen veel meer te definiëren als relatierechten. Met name waar het gaat om ouders en kinderen. Wat ik de afgelopen weken weer oppikte is deze vorm van humaniteit in de vaderbeweging. Met veteraan Rob van Altena deed ik een eerste poging het lied dat zijn broer ooit schreef voor beider vader te zingen. Maar op andere plekken mis ik die verbondenheid ook weer. Ik ben niet in staat samen te werken met mensen die mij beledigen en schofferen. Misschien moet ik me er minder van aan trekken, dat kan míjn manco zijn. Maar veel (potentiële) activisten binnen de beweging zijn gevlucht voor dwingerig dominant gedrag van leiders. Ik ga de namen even niet noemen. Voor een van hen schreef ik anderhalf jaar geleden de volgende overpeinzing die ik hem nooit opstuurde om niet het risico te lopen verkeerd begrepen te worden. Hier toch een klein stukje:

Wat ik het meest zal missen is het gevoel van “wij vaders”. Mijn zoon, D en jij in de trein op weg naar een vaderdemonstratie in Brussel.. Kijk Joshua dat zijn wij de vaders. Wij zijn er voor jou, en voor al die andere kinderen. Je vader is er deel van. Deel van al dat samen. Deel van ouderschap. Ik zal het eerlijk bekennen, ondanks dat ik met veel overtuiging ervoor heb gekozen niets meer met je te maken te willen hebben, er zijn dingen die ik daarmee uit het diepst van mijn hart mis.

De persoonlijke relatie kan niet gemist worden in de strijd voor iets rechtvaardigs. Zonder relatie geen humanitair ideaal. Maar dat wil niet zeggen alles van iedereen accepteren natuurlijk. Dat zou een misvatting zijn. Tutu weigert ook om Blair nog een keer te ontmoeten omdat hij gewoon grof gelogen heeft tegenover de mensheid. Zo is dat. Ubuntu!

Huiselijk

slachtoffer manDe term voor huiselijk geweld zou te gemoedelijk klinken. Daar is Nederland volgens Professor Römkens al eens voor op de vingers getikt. De Nederlanders koppelen namelijk iets gezelligs aan de term huiselijk. Mij lijkt dan dat je juist de schrijnende woordcombinatie die je nodig hebt, te pakken hebt. Geweld is namelijk nooit gezellig. Hoe je op het idee kunt komen dat het woord huiselijk daar iets af kan doen, daar moet je toch echt de unieke professor huiselijk geweld voor zijn.

Maar afin, blijft natuurlijk een serieus probleem. Dat serieuze aandacht verdient. Bijvoorbeeld door te refereren aan onderzoeken als je er iets over zegt. Maar in het interview dat Römkens aan Trouw gaf zie ik geen enkele referentie bij haar bewering dat 80 procent van de daders mannen zijn. Mannen zijn namelijk veel vaker slachtoffer dan zij stelt.
Maar mannen hebben volgens haar pas een probleem als ze schreeuwend van ellende voor blijf van mijn lijfhuizen staan, die ze ten eerste nooit kunnen vinden en waar ze ten tweede nooit in komen.

Wel donderdagavond een film op netwerk waarin wel over huiselijk geweld tegen mannen wordt gesproken en waar aan de orde komt dat per jaar 20 mannen overlijden aan de gevolgen hiervan. Overigens ook zonder referentie, moet ik toegeven. Onder deze post wil ik ruim voorzien in die leemte aan referenties.

Vrouw krijgt volgens Römkens de meeste klappen
dossier huiselijk geweld op papa.nl.nu
mannenmishandeling in Netwerk