Cookies

Isaac’s familiedrama

abraham en isaac; his fathers hand was trembling
Abraham en Isaac; his fathers hand was trembling © Joep Zander

“Wat gaat vader nu doen vroeg ik mijzelf af. Bang was ik niet; vader zou er wel een reden voor hebben, al begreep ik niet wat hij van plan was.” (kinderbijbel Cramer -Schaap)

Je vader zal maar met een mes klaar staan om je te doden in opdracht van God. maar gelukkig vaders hand beefde. Was dit wat God wilde vroeg zijn vader zich steeds weer af. Maar ook; was dit wat hij zelf wilde? Juist op dat moment……

Nee dit ging eigenlijk niet over het familiedrama in Schoonloo, maar over Abraham die volgens de bijbel zijn zoon Isaac zou moeten offeren aan God. In opdracht van God. Pas op het laatste moment bracht een engel de boodschap dat dit niet door hoefde te gaan. De les uit deze geschiedenis is een heikel punt voor theologen. Zelf zie ik in dit verhaal dat God’s wil geen excuus is voor eigen verantwoordelijkheid. Behalve dat de bijbelse God (per saldo) niet wil dat er kindoffers gebracht worden, wil God Abraham ook niet ontslaan van zijn eigen verantwoordelijkheid om  uit liefde te handelen. Deze wilsparadox valt samen in de bevende hand van Abraham. De vraag of Abraham zoals in veel familiedrama’s na het doden de hand aan zichzelf had kunnen slaan kunnen we gelukkig nu buiten beschouwing laten.

Kinderen dreigen in de bijbel wel meer het slachtoffer te worden. Zo dreigde koning Salomon een kind doormidden te hakken om zo de ware aard van de vechtende “moeders” boven tafel te krijgen. De vrouw die koos voor de liefde voor haar kind en haar kind niet doormidden liet hakken won dit pleit. Niet door een goed peidooi, maar door liefdevol gedrag.

Wij mogen onze kinderen niet offeren voor wat voor idee of gevoel dan ook. In die zin valt de vader in het familiedrama in Schoonloo wat te verwijten. Ook wanhoop is geen excuus voor eigen verantwoordelijkheid.  Maar ik pleit ook voor begrip voor menselijk drama. Menselijk drama wordt vaak veroorzaakt door institutioneel geweld. Dat institutioneel geweld is in dit soort gevallen vaak het contra salomonswijsheid handelen van rechters en aanverwanten die kinderen al de vernieling in helpen voordat een vader of moeder tot deze wanhoopsdaad overgaat. Dit door ze juist toe te wijzen aan de ouder die het kind wel als bezit beschouwt (en dan nog met een grote voorkeur voor de moeder).

Leonard Cohen schreef en zong ooit het lied The story of Isaac waarin de volgende passage opvalt: You who build the altars now to sacrifice these children, you shouldn’t do it anymore. Diegenen die in deze tijd de kinderen op de slachtbank leggen. De wetenschappers, jeugdzorgers en rechters die weigeren om met een blik van liefde te kijken en vals uit naam van Salomon juist wel kinderen op het altaar leggen om ze doormidden hakken, geestelijk mishandelen van kinderen mogelijk te maken, mogen zich eens bezinnen op de gevolgen hiervan.

Salomon en de Gordiaanse knoop
artikel over infanticide (nog steeds meer iets wat moeders doen trouwens)

afspraken over afspraken

Ah, ik ben het eens met Petra, wie doet er nog meer mee?
Ah, ik ben het op dit punt eens met Petra, wie doet er nog meer mee?

Ook met een jeugdzorgdirecteur kun je een leuk gesprek hebben, als je even je aversie over hun desastreuse optreden op een apart vuurtje zet. Gisteren was ik in debat op 2. Veel gezegd, maar ook aan veel dingen niet toegekomen. Het merkwaardig eenzijdige beeld dat het programma schetste bijvoorbeeld waarbij moeders de goede ouders en vaders de kwade ouders zijn. Terwijl kindermishandeling en kinderdoding meestal door moeders wordt gepleegd. Vaders zijn eigenlijk eerder een garantie tegen mishandeling.

Hét moment van de avond viel eigenlijk na de uitzending toen advocate Petra Slingenberg en ik een rondje gingen maken om nog meer debatdeelnemers achter het voorstel van Petra te krijgen om te werken aan vroegtijdige afspraken over ouderschap. Afspraken dus die ook afdwingbaar moeten zijn. Petra had daar een uitwerkt beeld bij. Zelf heb ik dat ook eerder voorgesteld in het Nederlands Juristenblad en in Pedagogiek. Het is ook in beginsel terug te vinden in de Internationale verklaring van Langeac. Martin Sitalsing van jeugdzorg Groningen zegde direct zijn  volledige medewerking toe. Over een paar maanden kunt u een geheel nieuwe campagne verwachten. Wat mij betreft met de volgende hoofdlijnen:

– Ouders maken altijd afspraken over de opvoeding
– Zo mogelijk voor, maar uiterlijk bij het begin van de zwangerschap.
– De afspraken worden gespecificeerd voor verschillende relatiecondities ( zeg maar voor en na scheiding)
– Er wordt gestreefd naar juridische inbedding en afdwingbaarheid van die afspraken (Petra stelde voor bij de huwelijkse voorwaarden, samenlevingsovereenkomst of gezamenlijk gezag aanvrage.
– Erkenning van het kind door de biologische vader maakt het mogelijk dit ook in alle gevallen van ouderschap toe te passen.
– Het is aanbevelenswaardig deze afspraken te laten meeondertekenen door getuigen van beide ouders.
– Deze getuigen kunnen beloven om eventueel te helpen bij het oplossen van conflicten tussen de ouders. Bijvoorbeeld door het vormen van een arbitragecomite.
– Het verdient aanbeveling het tekenen van deze afspraken op te tuigen met een feestelijk ritueel.

Waarom duurde het zolang voordat dit soort ideeën doordringen?  Afin nu aanpakken daar gaat het om!

Afspraken over afspraken; U hoort er nog van. Afgesproken!

Over vroege zorgafspraken in 1998 met Frenk van der Linden
In hoofdartikel Algemeen Dagblad vertel ik dat dit nog beter zou zijn dan een ouderschapsplan op het moment dat het mis gaat.
Mijn eerdere artikeltje in het Nederlands Juristen Blad plus 3 stukjes uit de polemiek hierover met Ed Spruijt in het blad Pedagogiek. 
De Internationale verklaring van Langeac
Visie van Hans Crombrugge op afspraken idem
interessant commentaar van Nico Mul
mening van Peter Prinsen over de kwestie van de broertjes

En hoe ging het verder: Jeugdzorg wil niet (tegen het eind) en  perverse prikkels

– complete analyse van het gebeuren rondom debat op 2

je kind doden

Liefde of symbiose? beeld Iets verschrikkelijks; kindermoord, kinderdoding, infanticide. Hoe je het ook bekijkt. En zonder het minder misdadig te maken ook altijd (het sluitstuk van) een ramp voor de pleger.

Het beste wat je als maatschappij kunt doen is in dat geval om de feiten onder ogen te zien. Een belangrijk feit is dat moeders niet altijd die ultieme beschermers van het kind zijn die ze in de ogen van rechters, politici en de universele verklaring van de rechten van de mens altijd lijken te zijn.

Deze week kwam weer eens een oud bekend feit in de media; moeders vermoorden meer kinderen dan vaders, ze worden daarvoor bovendien veel minder gestraft, zelfs de wet zelf meent dat moorden door moeders minder bestraft hoeven te worden. Peter Prinsen schreef daarover al weer zo’n tien jaar geleden een prima artikel .

laten we toch eens ophouden met die moederbescherming dat breien van een naadloos cocon om moeder en kind met buitensluiting van de vader. Want dat is niet goed voor de gezondheid van het kind.