Dries van Agt is  me vooral bijgebleven van de rellen rond abortuskliniek Bloemenhove. Hij wilde deze sluiten. Gisteren was hij bij Pauw en Witteman om zijn steun aan het Palestijnse volk uit te leggen. In zijn politieke loopbaan had hij vaak voor Israël gekozen en hij heeft daar al weer een hele tijd spijt van. Spijt die hij nu in de vorm van een boek heeft gegoten.

Ik ben in het algemeen zeer onder de indruk van mensen die kritisch naar hun eigen verleden kijken en daar ook iets mee doen.

Bij mij hangt nu de vraag hoe Dries van Agt naar zijn eigen anti-abortusverleden zou moeten kijken. Ik was zelf in de tijd van die acties voor Bloemenhove vrij reflexmatig voor abortus en ook voor de feministische eisen voor volstrekte autonomie in de vrouwelijke besluitvorming. Moederlijke besluitvorming eigenlijk, maar zo werd het meestal niet genoemd om het sentiment dat het een beginnend kind is te onderdrukken vermoed ik.

Ik ben niet beland bij een totale 180 graden omzwaai. Maar ik kijk er wel inmiddels anders tegenaan. Abortus moet soms kunnen en vòòr het feminisme leidde het absolute abortusverbod tot veel misstanden. Maar het idee dat abortus een kwestie is waar mannen niets mee te maken hebben verwerp ik inmiddels hartgrondig. Vader en moeder ben je zeker al vanaf de conceptie, misschien zelfs wel vanaf het moment dat er een bedoeling is om een kind te maken.  Dat is mijns inziens ook het goede moment om een ouderschapsplan te maken. Het is trouwens ook de wens van het feminisme dat vaders zich verantwoordelijk voelen voor de conceptie. Zoals meer bij het feminisme voorkomt werd die verantwoordelijkheid in de praktijk maar naar één kant uitgelegd.  Wel plichten maar geen rechten voor mannen. Hoe je je als man in godsnaam dan verantwoordelijk moet voelen voor je kinderen is mij een raadsel gebleken.

Het zou goed zijn als vriend van Agt dit punt nog eens zou belichten. Was zijn tegenstand tegen Bloemenhove een dogmatisch katholieke reactie, of had het ook elementen in zich van gezamenlijk gedragen ouderschap. En hoe ziet hij dat nu?

Dit brengt me bij een van de dragers van het feminisme, Anja Meulenbelt. Nog géén 180 graden draai. Voor de Palestijnse kwestie hoeft dat ook niet, dat heeft ze altijd al gezien zoals Dries nu. Maar met betrekking tot die abortuskwestie, zou ze al aan een klein draaitje toe mogen zijn. Ik zie dat ze de laatste tijd nog weinig aan het woord komt in emancipatiezaken. Zo zag ik een nummer van het SP-kaderblad voorbij komen dat het thema Emancipatie belichtte zonder een stukje van haar prominente lid Meulenbelt.  Een teken aan de wand misschien. Met oude aartsvijand, nieuwe bondgenoot Dries als voorbeeld misschien?

Het onderwerp Israël heeft met vrouwen gemeen dat het onderwerp als vanzelf wordt geassocieerd met slachtofferschap. En dat is geen fictie natuurlijk. Maar slachtofferschap mag nooit legitimeren tot wandaden.

meer over de Bloemenhove-akties

de verklaring van Langeac (gezamenlijk beslissen)