Vandaag zong ik met mijn vaste zangmaatje het lied “De gedachten zijn vrij.” Mijn gedachten gingen uit naar alle gedachten die ik moet verdringen om te kunnen overleven. Dit verdringingsproces zelf verdring ik nog niet. Met veel gemiste vaders is het erger gesteld. Ze moeten om te overleven zelfs de gedachten aan hun kinderen verdringen. Ik heb dat nooit willen doen. Ook niet onder het weirde motto “loslaten”. Af en toe voel ik me gedwongen om maar niet meer te denken aan de wrede manier waarop de Nederlandse rechtsstaat (!) dit allemaal voor elkaar krijgt. Klik maar eens op mijn laatste blogs.
Hieronder een kwetsbare en mooie versie van het lied. In deze versie een mij onbekend laatste couplet dat lijkt te willen redden wat er nog te redden valt. Maar helaas het houden van wordt er voor veel ouders ook uitgeslagen. wat blijft er over?
PS1 U kunt hieronder zien hoe een van de reacties op deze blog na maanden moest worden geanonimiseerd. Dat dus. Leve onze vrije maatschappij!
gender buiten beeld
Deze maand leverde ik, onder de titel “Gender in beeld” een beeld/tekst bijdrage aan Raffia, het genderblad van de Nijmeegse universiteit. Omdat het ook voor mijn vaste lezers een minder bekend werk van me is laat ik hier even een scan zien.
De gelegenheid ook maar weer eens gebruikt om te kijken hoe zo’n blad tegenwoordig omgaat met vaderschap. Vaders zijn immers de helft van ouderschap, en ouderschap is het thema van dit nummer. Mwah ik heb geen problematisering van de positie van vaders aangetroffen (behalve dus in mijn eigen bijdrage). Het gaat toch vooral over problemen van moeders en vrouwen. In de redactionele inleiding van het nummer komt het woord moeder(s) 2 keer voor, het woord vrouw(en) eveneens 2 keer, het woord kinderen 3 keer, het woord ouders 1 keer en het woord ouderschap 2 keer. Geen enkele keer dus het woord man of vader. Hoewel het begrip vader wel en enkele keer in andere artikelen voorkomt is dat slechts als bijverschijnsel.
Meer kunst van mij over vaderschap
Artikel van mij (Engels) over kunst en vaderschap
Bomans over vaders en kinderwagens
volkstribunaal
De laatste dagen wil ik voortdurend meer schrijven en tot me nemen dan ik aankan. En daar raak ik een beetje van buiten adem. Vandaar hier even een kleine hyperventilatie. Belangwekkende opmerkingen en notities over de laatste dagen in “onze rechtstaat”.
Ik zie aan de bezoekcijfers van mijn blog meestal het eerst dat er weer wat met Joris Demmink aan de hand is. In de mainstream-media zie of hoor je weinig. Maar internet staat er bol van. Dat leverde de vorige blog op. En dagen van 600 blogbezoekers.
Maandag kwam het officiële rapport van de commissie Samson uit.
Leuk die excuses van jeugdzorg, maar ze hebben wel eerste het hele onderzoek proberen tegen te houden. Een aantal wetenschappers klaagt inmiddels erover dat de meest kritische opmerkingen gewist zijn. Dat gaat dan over die tegenwerking van de landelijke jeugdzorgkoepel. De onderzoekers hebben hun eigen rapport op internet gezet. De onderzoekers, waaronder de eminente professor Ijzendoorn, klagen er ook over dat de commissie Samson niet scherp kijkt naar de structurele oorzaken.
Als wetenschapper zou ik nu het rapport van de commissie Samson en dat hele onderzoeksrapport moeten lezen. Maar echt… even niet. Ik vrees dat zelfs die kritische collega-wetenschappers het nog te licht en simpel zien.
Een beter zicht op de werkelijkheid komt van advocaat Oude Middendorp uit Enschede. Oude Middendorp staat een slachtoffer uit Enschede bij van misbruik in jeugdinstelling Alexandra in Almelo. Er zou sprake zijn van chantage en druk op de ouders. Hee ken ik dat verhaal al niet van jaren geleden van Jan Hop, of was dat een andere instelling. Want er zijn er meer waar het zo gaat.
Wat extra doorsteekjes waren te zien in de verhalen in het Algemeen Dagblad over weer nieuwe aantijgingen tegen Joris Demmink. Zelfs ík kwam op het punt om te denken dat dat gewoonweg niet waar kán zijn. Een justitieambtenaar die een moordenaar het land uitsmokkelt….
Een goede blik op de werkelijkheid kun je ook krijgen als je in de huid van andere ouders kruipt. Neem Judith Leenders en Ron Nienhuis. Uit hun verhaal blijkt heel duidelijk hoe de misstanden in de jeugdzorg verweven zijn met die in de rechterlijke macht. Defacto kan jeugdzorg haar belangen er bij de rechter gewoon doordrukken. Wraken helpt niet want dan wordt je raadsman buiten de rechtbank gehouden. Ook een zaak van Jan Hop trouwens.
Tussen Demmink en die verkrachting op een kamertje in een jeugdzorginstelling zit het verband van bovenstaande verhalen. Ik heb dat nu nog maar een klein stukje uitgelegd. Ik ga daar meer over vertellen. Bij stukje en beetje zal ook dat eens boven water komen. Ik begin te geloven dat dat niet meer is tegen te houden.
Jose van Rijn startte een petitie om de staat te dwingen onderzoek te doen naar de misstanden rond Demmink. Mooi, goed idee, behalve dat je de staat in deze geen onderzoek meer kunt toevertrouwen. Daarvoor is alles al teveel verziekt en doordrongen van machtsmisbruik. Daar moet je dus iets anders voor verzinnen. Daar waren we het ook snel over eens. Nu is ons uitgangspunt om te streven naar een soort Russell-tribunaal.
We kunnen ons, terecht, geen maatschappij voorstellen zonder rechterlijke macht. We zijn er eigenlijk op dezelfde manier van afhankelijk als die banken die ons oplichten. Ze pikken miljarden, maar we kunnen niet buiten ze. Dus dokken maar belastingbetaler. Rechters en andere justitieadepten gaan zich te buiten aan extreem machtsmisbruik, maar ja wat moeten we zonder ze…. Dat was ook een beetje de reactie van Rieke Samson op de kritiek van de wetenschappers. We kunnen niet buiten Jeugdzorg Nederland… zij moeten de veranderingen doorvoeren…..Jaja…
Wat we dus hard nodig hebben is een soort overgangsprogramma. We moeten het zootje integraal aanpakken, maar ondertussen hebben we een maatschappij draaiende te houden. Hoe doe je dat. Er zijn er die ons zijn voorgegaan. Het is cruciaal om hier zicht op te hebben. Sommige sleutelpersonen die in principe aan onze kant staan spreken zich onvoldoende uit omdat ze bang zijn voor de chaos.
Jaren geleden droomde ik al eens van een soort omgekeerde inquisitie op het marktplein van Zutphen waarbij een bij mij en Jan Hop zeer bekende soroptimistenrechter op de brandstapel kwam met behulp van een soort volksgericht. Ach ja zo moet dat natuurlijk niet precies. Maar het geeft de radeloosheid weer als je geen functionerende rechterlijke macht hebt. Een rechterlijke macht die vooral haar eigen broek en rok omhoog houdt. Nu een serieuzere variant dus. Gewoon een net, maar streng en strak tribunaal. Wie wil ons helpen dit uit te werken. Voer de discussie. En teken alvast die petitie dus!!
Chantage Alexandra
Al in 2001 problemen over sex in Alexandra (zie ook website Hop burojeugdzorg.nl contactjournalen Alexandra)
Kritiek wetenschappers op Samson
Dossier rechtersdictatuur met een video over de zaak Leenders/Nienhuis
Teken de petitie
Lees ook het blog van Jose
Keywords
Parental alienation, fathers, discrimination, Case-study; Nog één trefwoord te vinden voor bij mijn Engelstalige artikel met een casebespreking over ouderverstoting en vaderschapsdiscriminatie. Leuk dat mijn zoon ook erg geïnteresseerd is. Zowel ten aanzien van het inhoudelijke als die 6500 woorden lange oefening in de Engelse taal.Wonderlijk genoeg had hij nog geen 2 seconden nodig om het vijfde trefwoord te vinden. Children. Yes!! Je kunt je afvragen waarom ik daar langer dan een minuut over aan het denken was. Maar geweldig natuurlijk dat mijn zoon nu ook een aandeel heeft in dit artikel.
Voor dat dit artikel geplaatst wordt zal het eerst nog een review-proces doormaken. Dus het blijft nog even spannend. Ik houd jullie op de hoogte. En kinderen, ja daar gaat het natuurlijk echt en in eerste instantie over. Tsja.
pappa schuld, mamma schuld, SIRE schuld?
Het is een klein wonder dat Ouderverstotingssyndroom (Parental Alienation Syndrome) is doorgedrongen tot de recente SIRE-campagne “kinderen in een scheiding”. En de uitspraak op het plaatje hiernaast spreekt terecht boekdelen over de manier waarop vaders worden buitengesloten van de opvoeding. Het is speculatie op een mogelijk geïnduceerde onwil van vaders die juist de reflectie is op de weigerachtigheid van moeders. De meeste vaders willen overigens desondanks een goede opvoedingsrelatie met hun kinderen.
Helemaal tevreden over SIRE dus? Nee niet helemaal. Juist in de afgelopen maand publiceerde ik een artikel in het vaktijdschrift Pedagogiek met de titel: “Ouderverstoting en de vergeten vaderlijke opvoedingsverantwoordelijkheid” waarin ik juist erg de nadruk leg op de manier waarop juist de overheid, instituten, wetenschappers en pers aan vaderbashing doen. In termen van ouderverstoting: denigrerend optreden naar vaders en ouders in het algemeen. Na jarenlange campagnes van SIRE om vaders in een kwaad daglicht te stellen als het gaat om huiselijk geweld, kindermishandeling en opvoeding is het wel wat cru als dan nu de schuld voor het stoken ineens alleen bij de ouders wordt gelegd. De SIRE moet in die zin ook naar zichzelf kijken. En als ze het helemaal goed willen doen moeten ze niet Ed Spruijt als adviseur vragen maar Ed Spruijt vragen om zich publiekelijk te distantiëren van zijn eerdere oproep aan vaders om voor moeders door het stof te gaan. Alleen ouders met genoeg zelfrespect om niet door het stof te gaan, creëren een goede uitgangspositie voor volwaardig ouderschap. Ook dit punt maakte ik in genoemd artikel. Ben benieuwd hoe Spruijt hierop gaat reageren in het volgende nummer van Pedagogiek.
meer over de campagnes voor vaderschap
English summary | de inleiding van het artikel in Pedagogiek
Kiezen
De aardige zandpaadjes van het Brabantse groene hart tussen Den Bosch, Eindhoven en Tilburg zijn met behulp van veel regen maar vooral van die onmenselijk grote draken van landbouwmachines verworden tot onbegaanbare moddertrace´s.
Alle aardige manieren waarmee we proberen als mensen tot mekaar te blijven verhouden, ook na scheiding, ook als gemotiveerde hulpverleners mensen als mensen willen blijven benaderen, lijken soms vast te lopen in de modder van een familierechtsbedrijfstak. Een bedrijf dat soms als een draak van een machinerie over menselijkheid heen rolt. Het laatste wat we dan moeten doen is met de ontstane modder te gooien. We blijven begaanbare paden zoeken.
Kiezen voor kinderen is kiezen voor ouders. Dat was ongeveer mijn centrale leus bij de bemoeienissen met de opleiding van KIES-coaches. In principe wisten ze dat al. Maar iedereen mag terecht bang zijn dat het KIES-programma de dynamiek volgt die ook advocaten en scheidingsbemiddelaars vaak zijn gevolgd toen duidelijk werd dat er vooral veel geld kon worden verdiend aan scheidingen.
In mijn lezing vrijmiddag voor een aantal coaches viel me op dat ik de ruimte kreeg om die gevaren te laten voelen zonder dat het vervelend werd. Integendeel zelfs over Spruijt zijn gedachtegoed kon ik het hebben zonder dat er iemand, inclusief ondergetekende in een spasme terecht kwam. Deze scheidingscoaches zijn gewend om met tegenstrijdige opvattingen om te gaan en denken vooral aan het punt waar het weer samenkomt, niet perse in het midden maar wel aan de horizon. Ik denk veel aan de grenzen die dienen te worden gesteld. Mijn gehoor af en toe meer aan het masseren van de weerbarstige praktijk.
Hoe het ook zij, we hebben gemeen dat we aan beide kanten het kind als referentiepunt nemen. Het kind in ons zelf, het kind dat we opvoeden, het kind dat hulp nodig heeft. Het kind dat niet van zijn ouders mag worden gescheiden .
Dus niet een goedkoop, maar duurverkocht “belang van het kind” maar het inzetten van ons zelf voor de integriteit van het ouderschap. Integriteit als woord voor de onverbrekelijkheid van het ouderschap als geheel, maar ook integriteit als de morele gids die ons stuurt en de innerlijke heelheid van onze persoon zou kunnen weerspiegelen.
Wapenhandel
[youtube=http://youtu.be/ZndT5lb_nMQ]Ik] schiet toch niemand neer? Het verweer van wapenhandelaar Yuri Orlov in de film Lord of war. Het kwam me ineens bekend voor. Hoe vaak heb ik van kinderbeschermers en aanverwanten moeten horen dat het in scheidingszaken de ouders zijn die de herrie maken. Zijzelf maken geen herrie, ze proberen dat alleen maar op te lossen. Zeggen ze. “Ik maak geen ruzie” zeggen ze.
Zolang echter de ammunitie in dit soort zaken voorhanden is moet je erg sterk zijn om het zelf niet in handen te nemen. Als je geen geweer hebt sta ik met lege handen tegenover de mensen met een geweer. Als je niet als eerste schiet ben ik het slachtoffer. (lees voor ik in veel gevallen jouw relatie met de kinderen). En weiger je te vechten (lees procedures te voeren) dan is het natuurlijk ook weer niet goed. Volgens wie? Volgens de wapenhandelaren.
Shit, er is vrede hoorde ik Yuri ergens roepen.
Voor diegenen onder u die de vergelijkbaarheid ontgaat het volgende. Ik kan u niet een twee drie uit uw droom helpen. Er is nog geen film gemaakt die dit mechanisme goed belicht. U kunt mijn publicaties en boeken lezen. Misschien helpt dat. Het dichttimmeren van het zicht op deze oorlog om kinderen heeft perverse vormen aangenomen. U moet er moeite voor doen om het te doorzien. Meestal snappen mensen er pas wat van als ze het zelf hebben meegemaakt. Misschien helpt het een beetje je te realiseren hoeveel geld er in de bedrijfstak familierecht omgaat.
schilderijen op speldjes
Gisteren en vandaag atelierroute. Afsluiting van anderhalve maand kunstdrukte voor mij. Een voorpaginaartikel in de Deventer Post over mijn schilderactiviteiten met kinderen en de vaderdagtrofee opende het weekend. Op de foto hiernaast kopieversie van de prachtige coverfoto van Rene Geerars.
Het was weer een drukte. Veel gepraat over vaders. Deze keer met het nieuwe beeldje (kunstenaarsexemplaar) in mijn hand. En kinderen die schilderijtjes op buttons maakten natuurlijk.
ontweting 2
Soms wil ik wel eens stiekem dat ik níets weet. Het is wat oneerbiedig naar de Schepper die me met een goed verstand heeft toegerust. Niét weten spaart een hoop ergernis. Daarmee benader ik alsnog de essentie van mijn vorige ontwetingsblog.
Het is niet alleen het feit dat sommige docenten en hun masterstudenten op de Utrechtse universiteit door hun onwetendheid en onwelwillendheid, onkunde en desinformatie in het rond strooien. Zeker dat gebéurt, en wel met subsidie van de overheid. Veel fundamenteler is dat mensen als ondergetekende, die het wel eens doorzien, er geen zín meer in hebben dat te doorzien. Je wordt toch niet serieus genomen en je hebt er alleen maar last en ergernis van. Ik begrijp dan ook de mensen die sommige delen uit mijn boeken overslaan omdat ze het te erg vinden. Ga maar lekker slapen!
Nu na de UU-thesis van Kaplan ook de eerdere studie van haar docent Spruijt over PAS even goed doorgenomen. Ik kan het niet laten. Van Ed Spruijt mag je PAS niet met syndroom vertalen ondanks de letterlijke aanwezigheid van “syndrome” in de laatste letter van PAS.
Ik constateer dat Spruijt valentie (de mate van ernst) en prevalentie (het voorkomen van) van PAS op een of andere manier op één hoop gooit. Ik zie dat bijna alles wat ik aan kritiek op Esma Kaplan hieronder heb gemeld eigenlijk rechtstreeks van haar leermeester afkomstig is. Dus nogmaals, neem het haar niet kwalijk, zij heeft het gewoon verkeerd geleerd.
Ik vind het ernstig dat de Raad voor de Kinderbe…..ing Spruijt nog steeds serieus neemt. Nee ergo. Dat Spruijt de enige is die door de Raad serieus wordt genomen. Ook dat zal ik allemaal nog verder uitleggen in dat nieuwe boek.
Nieuw boek (misschien, verrassing) toch nog met een andere titel?
dossier wetenschap en vaderschap
Oost West; ouderloos nest
Duiven vlogen van Oost naar West en vice versa volgens het lied van Klein Orkest. Nu de muren geslecht zijn mogen Oost-Europeanen híer uitvliegen en werken . Met achterlating van hun kinderen meestal, die achterblijven in een verlaten nest. Want het heen en weer van de duiven is een lange auto of busreis geworden. Ik maak me op dit blog veelal druk over kinderen die door loyaliteitsmisbruik van een van hun ouders vandaan worden gedreven, ja uiteindelijk van béide ouders vandaan dreigen te drijven. Het is goed om weer eens onder ogen te zien hoe andere loyaliteiten, zoals onze drang tot economische expansie, ook kunnen leiden tot een kloof tussen kinderen en hun ouders.
De industriële revolutie bracht ons de verwijding van de kloof tussen vaders en kinderen die een soort band op afstand moesten ontwikkelen. Voor Poolse kinderen geldt nu soms dat niet alleen hun vader maar ook hun moeder op afstand zijn. Op nog veel grotere afstand, en voor telkens langere tijd. Oost-West, thuis niet best. De verkeerd-globalisering. Ik ben dan ook van harte infant-i-globalist.
Trouw over de kinderen die achterblijven
Tekst Over de muur van het Klein Orkest