Cookies

Kind vlucht voor jeugdzorg

(recht)s (recht)s (link)saf en dan weer recht-door en terug. De jeugdzorgelijke rechtsgang van een jeugdige.© Joep Zander

Zie ook toegevoegd commentaar en vragen onderaan dit blog

Je wordt jarenlang door je moeder opgevoed. Je mag je (Joodse) vader niet zien. Door problemen van de moeder wordt je een tijd door je joodse grootouders verzorgd. Dan komt jeugdzorg en hun psychiater die het toch wel extreem en uitzonderlijk gek vinden dat je niet meer naar je moeder wilt. Daarom moet je maar de pleegzorg in onder bezielende leiding van iets wat jeugdzorg heet maar toch vooral bekend staat om maffia-achtige praktijken variërend van razzia’s, seksueel misbruik, verdachte vastgoedpraktijken en bij de rechter blijven zitten na afloop van de rechtszitting.

Weglopen is het enige antwoord dat rest nadat een rechter in eerste aanleg jeugdzorg gelijk had gegeven. Juist op dat moment wordt in tweede aanleg de jongen wel een voorlopig verblijf bij de grootouders gegund.
Maar nu worden de grootouders ervan beschuldigd te hebben meegewerkt aan ontvoering.
Dus nog een keer bot vangen.

Het AD en de Stentor berichtten afgelopen week over de zaak. Toevallig weet ik een heel klein beetje meer van de achtergronden, zonder te durven beweren dat ik de hele zaak helemaal doorzie. Wat me opvalt is dat de aanwezigheid van een vader geheel buiten beschouwing blijft in de media.

In de jaren zestig en zeventig was het heel gebruikelijk dat Jac, Release en Soosjale Joenit jongeren hielpen die weg wilden van huis (te makkelijk soms). Uit die tijd stamt de speciale regeling in de wet die bepaalt dat hulp bij onderduiken van kinderen mag als er sprake is van een zekere nood. Het overgeleverd worden aan Jeugdzorg acht ik in het huidige tijdsgewricht al een dusdanige vorm van nood dat ik dit artikel van toepassing vind. Misschien zijn er wat nieuwe Soosjale Joenits nodig om deze uitwijkmogelijkheid nieuw leven in te blazen.

Het Algemeen Dagblad hierover

Het laatste bericht van de Stentor
discussie op slachtoffers justitie

Dit blog was een belichting van het probleem van het betrokken kind vanuit het perspectief van zijn belang van goede relaties met zijn ouders, grootouders en eventuele andere relevante opvoeders.

Op deze post is zeer uitgebreid gereageerd. Uiteindelijk leidde dat tot een onoverzichtelijke discussie. Deze heb ik in eerste instantie afgesloten met vragen aan de partijen in dit conflict. Daarna was het een tijd behoorlijk stil. Daarna werd me door de moeder van het betreffende kind gevraagd de naam van haar kind en andere betrokkenen buiten beeld te brengen. Ik ben daar in dit soort gevallen, waar ook de pers uitgebreid over heeft bericht, niet altijd toe bereid. Omdat op dat moment ook beide partijen geen verdere duidelijkheid wensten te verschaffen leek het me op dat moment beter deze reacties op deze blog vooralsnog te verwijderen. Dit met uitzondering van mijn laatste reactie.

Nieuwe reacties die expliciet reageren op mijn vragen bleven welkom. Ik riepo daarbij met succes op daarbij geen namen voluit meer te nomen. Verder bleef ik bereid om waar dienend aan de discussie oude reacties uit de prullemand te vissen. Het aantal is te groot om ze stuk voor stuk door te werken. Ik vroeg daarvoor uw begrip.

Mijn originele post vind ik nog steeds verantwoord, maar ik raad een ieder aan om daarbij dus wel mijn commentaar/vragen te lezen; zie hieronder.

openstaande vragen:

– Wat is de positie van de vader in casu, en wat kan er worden gedaan om hem weer bij de opvoeding en zorg van zijn zoon B te betrekken. En waarom is dit punt nog niet opgepakt.
– Is er een onterechte belastering van de moeder door de grootouders? Er werd gesproken over dreigen. Kunnen we dat opnieuw op een rijtje zetten? Is het terecht om de kwalifikatie Borderline te gebruiken? En is dat ook nodig?
– Is het ingrijpen van Jeugdzorg gebaseerd op een diagnose van ouderverstotingssyndroom wat hier eerder min of meer werd gesuggereeerd? Is er in deze ook de vervreemde positie van de vader bekeken?
Was dat syndroom, indien aanwezig zorgvuldig en door iemand met kennis van zaken gediagnosticeerd?
En zo ja, was het zo ernstig (3de graad) dat het kind op deze manier bij zijn grootouders moest worden weggehaald?
En zo ja; wat is de deskundigheid van het tehuis waar B verblijft in deze?
– Wat is de positie van jeugdzorg. Is er voldoende geprobeerd om tot ander vormen van begeleiding over te gaan?
Is het optreden van jeugdzorg in vorm vergelijkbaar met dat van de Gestapo? Is het optreden van jeugdzorg legitiem? Is het wettelijk en mensenrechtelijk in verband te brengen met dat van de Gestapo?
Is het gebruik van de term Gestapo een belediging voor Jeugdzorg of een terechte vergelijkende kwalificatie die ons alert maakt op de ernst van de situatie?
– Werkt het optreden van Jeugdzorg wederzijdse agressie en belediging in de hand tussen moeder en grootouders? Vergroot dit het probleem of is het onoverkomelijk?

Inmiddels zijn er weer bijna honderd nieuwe reacties binnengekomen. Er werd me steeds meer duidelijk over het conflict en ging me daar ook wetenschappelijk voor interesseren. Hieruit vloeide voort dat ik aanbood deze case mee te nemen in mijn promotieonderzoek. Na aanvankelijk hoop te hebben gehad dat dit mogelijk zou zijn ben ik tot de slotsom moeten komen dat dit vooralsnog niet op een verantwoorde wetenschappelijke wijze mogelijk is.  Ik ga op deze kwestie niet al te diep in, maar ik zal me uiteraard op de daarvoor gepaste plek verantwoorden.

stasi

Jos Lamé, de directeur van het RIAGG Rotterdam moet weg omdat hij vindt dat de jeugdzorg te stalinistisch wordt. Logisch dan wel dat hij dan ook zelf weg moet; immers een bevestiging van zijn stelling.

Stasi, razzia, maffia en nu ook stalinistisch. Dat maakt al 4 ia woorden die met de jeugdzorg zijn te verbinden. En niet alleen Jan Hop doet dat (tot ongenoegen van de betrokken justitiële maffia) maar ook de Trouw had het eerder over Stasi-methodes bij justitie.

Jos ageerde vooral tegen het het “megalomane, absurdistische” elektronisch kinddossier.

Wethouder Geluk die erover gaat vindt het allemaal wel jammer. Geluk gaat vóór luidt de kern van zijn reactie.

ia!

De rechtbank Zutphen wil haar kritikaster kwijt


Jan Hop bestrijdt met een grote hoeveelheid procedures, namens gedupeerden, het machtsmisbruik van de monopoliebedrijfstak familierecht. Het is dan ook een wonder dat er nu een rechtbank opstaat die zegt dat hij méér aangiftes, méér hoger beroepen en klachtprocedures moet voeren. Ze willen hem desalniettemin weigeren als procesvertegenwoordiger.

De rechtbank Zutphen, waar vader Jan Hop ooit zelf klant was, voelt als geen ander de hete adem van deze fabuleuze autodidactische procesvertegenwoordiger in zijn nek. Ze hadden daar genoeg van al zijn aantijgingen tegen rechters en voogdijmedewerkers. Corrupt, vals, bedrieger, stasipraktijken, razzia. Het vervelende voor hun is dat Jan die aantijgingen aan hun, allemaal perfect kan staven. En meestal doet hij ook aangifte als het om strafbare feiten gaat. Ook tegen rechters. Een groot probleem daarbij is dat veel politiebureaus dit soort aangiften simpelweg weigeren op te nemen. Zelf ben ik een keer een politiebureau uitgekogeld omdat ik aangifte wilde doen tegen de Raad voor de Kinderbescherming. En in plaats dat die agenten vervolgd werden werd ik vervolgd ( in eerste instantie veroordeeld in beroep vrijgesproken). Ook Jan verhaalde weer van zo’n politiebureau.

Nou die paar aangiftes en klachten die nog niet waren gedaan moest Jan dan maar snel gaan doen vond men. Dat beweerde men althans in de procedure tegen Jan waarin zij hem het recht wilden ontzeggen als procesvertenwoordiger op te treden.

Afijn, alles bijelkaar een mooie gelegenheid voor Jan om zijn verhaal nog eens in de grote samenhang, voor publiek, neer te zetten. Jan bedankte de rechters daarvoor en ook rechters deden hun best om vriendelijk te blijven; dat spelletje hebben ze op hun communicatiecursus wel geleerd. Desalniettemin is het nettoproduct van deze vertoning waarschijnlijk dat alleen nog maar advocaten als procesvertegenwoordiger worden toegelaten. Advocaten die bang zijn om hun mond open te trekken als ze een rechter zien. Laat staan dat ze durven te wraken. Iedereen is bang voor de rechterlijke macht. Er is geen gezag maar intimidatie en gebrek aan democratische controle.

een uitgebreider verslag op de website papa.nl.nu
de site van Jan Hop
mijn aangifte in Zwolle