Cookies

mensontrechtende organisaties

Save Bradley ManningEen jaar of tien geleden zei Boris Dittrich tegen mij dat hij niet zomaar voor mensenrechten ging opkomen als niemand van het volk zich ervoor zou interesseren. Oftewel als het geen stemmen oplevert doe ik niets. Het ging toen over het cruciale mensenrecht op eerlijke procesgang waarvan de openbaarheid van rechterlijke uitspraken een essentieel onderdeel uitmaakt (zeker juist in het familierecht). Dittrich ging later bij de mensenrechtenorganisatie “Human Rights Watch” werken. Kijk mij eens goed bezig zijn….. moet ie gedacht hebben.

Aan dit voorval moest ik denken toen ik probeerde uit te zoeken hoe het zit met Bradley Manning en Amnesty. Bradley bracht het beruchte videofimpje naar buiten waarop je kunt zien hoe een Amerikaanse helikopter met opzet Iraakse burgers en journalistieke medewerkers ombrengt. Hij werd mishandeld en er hangt hem een levenslange gevangenisstraf boven zijn hoofd.
Waarom vertikt Amnesty het om Bradley konsekwent te steunen door hem tot politiek/gewetens gevangene te verklaren? Ze geven slechts wat laffe statements af.
Ook Human Rights Watch van Boris speelt hierin weer een belangrijke verkeerde rol.

Dan heb je het Nederlandse Helsinki comite waar Joris Demmink (voormalige Secretaris Generaal justitie; verdacht van diverse gevallen van seksueel kindermisbruik) ras aan de slag ging. Ook een mensenrechtenorganisatie. Voor de eerlijkheid dient daarbij te worden vermeld dat de Amerikaanse tak van die organisatie nu juist voorop liep in het ontmaskeren van Demmink.

Ach en dan denk ik ook nog even aan dat moment in mijn hongerstaking van bijna 20 jaar geleden. Het moment dat enige ontroerde plaatselijke Amnesty-leden toch uiteindelijk hun handen in plaats van hun mouwen opstroopten.
Mensenrechtenorganisaties daar heb je wat aan probeer ik maar te zeggen. Bedenk zelf liever eens goed wie er nu echt om steun verlegen zitten. Wat kunt u zelf zo rechtstreeks mogelijk doen?

site Bradley ondersteuners
Meer over de rol van Amnesty
openbaarheid van uitspraken

Tutu, Ubuntu en vaderschap

Rob van Altena speelt het lied “Vader” waarvan de tekst door zijn broer Ernst werd geschreven. De video volgt over een paar weken.

Vandaag was bisschop Tutu in Deventer. Helaas was de Lebuinuskerk al overvol en moest ik toch nog thuis op de tv kijken en luisteren.
Bekende mededeventenaren probeerden de essentie van Tutu’s wijsheid over te brengen. Daar was pastor Peter Dullaert waarmee ik ooit de discussie over het salomonsoordeel probeerde te voeren zonder duidelijk te kunnen maken wat ik daar nou zo belangrijk aan vond.

Manja Pach, voormalig rechter, en lid van de liberaal-joodse gemeente spreekt over het belang van rechters in de samenleving. Au, waarom doen mensen waarvoor ik een diep respect voel soms zulke platte uitspraken. Ooit voegde me ze toe dat ze dacht dat zoiets als vaderschapsdiscriminatie niet kon bestaan. Wat moet je zeggen tegen iemand die zelf zoveel over haar persoonlijke vaderschap heeft verteld. Ik had toen heel brutaal kunnen antwoorden dat ze misschien eerst eens mijn teksten zou kunnen lezen voor daar een oordeel over te vertellen, maar ik hield mijn mond maar. Is dat naar mensen met zo’n achtergrond inderdaad een getuigenis van respect of juist niet. Ik weet het af en toe niet meer.

Een andere spreekster haalde een van de basisfilosofieen van Tutu uit de kast. “To be human is to be in relationschip”. Uit mijn hart gegrepen. Deze zienswijze blijkt een basis te hebben in traditionele Afrikaanse filosofie: Ubuntu. Volgens mij is dat waarom ooit Afrika weer de toekomst zal zijn als drager van fundamentele waarden die we in het westen zijn vergeten. Het sluit aan bij mijn visie op mensenrechten. Ik pleit er al jaren voor mensenrechten in een aantal gevallen veel meer te definiëren als relatierechten. Met name waar het gaat om ouders en kinderen. Wat ik de afgelopen weken weer oppikte is deze vorm van humaniteit in de vaderbeweging. Met veteraan Rob van Altena deed ik een eerste poging het lied dat zijn broer ooit schreef voor beider vader te zingen. Maar op andere plekken mis ik die verbondenheid ook weer. Ik ben niet in staat samen te werken met mensen die mij beledigen en schofferen. Misschien moet ik me er minder van aan trekken, dat kan míjn manco zijn. Maar veel (potentiële) activisten binnen de beweging zijn gevlucht voor dwingerig dominant gedrag van leiders. Ik ga de namen even niet noemen. Voor een van hen schreef ik anderhalf jaar geleden de volgende overpeinzing die ik hem nooit opstuurde om niet het risico te lopen verkeerd begrepen te worden. Hier toch een klein stukje:

Wat ik het meest zal missen is het gevoel van “wij vaders”. Mijn zoon, D en jij in de trein op weg naar een vaderdemonstratie in Brussel.. Kijk Joshua dat zijn wij de vaders. Wij zijn er voor jou, en voor al die andere kinderen. Je vader is er deel van. Deel van al dat samen. Deel van ouderschap. Ik zal het eerlijk bekennen, ondanks dat ik met veel overtuiging ervoor heb gekozen niets meer met je te maken te willen hebben, er zijn dingen die ik daarmee uit het diepst van mijn hart mis.

De persoonlijke relatie kan niet gemist worden in de strijd voor iets rechtvaardigs. Zonder relatie geen humanitair ideaal. Maar dat wil niet zeggen alles van iedereen accepteren natuurlijk. Dat zou een misvatting zijn. Tutu weigert ook om Blair nog een keer te ontmoeten omdat hij gewoon grof gelogen heeft tegenover de mensheid. Zo is dat. Ubuntu!

Mensenrechten

“Mensenrechten? Daar gaan we weer. Denk eens aan het belang van je kind.”
“Maar mijn kind is toch ook een mens?”

De crux uit een discussie zo’n dertien jaar geleden tussen mij, Viola Holt en Else-Marie van den Eerenbeemt in het programma “Ik mis je zo”.
De moeder van onze dochter gebruikte “haar” kind als wapen om mij in de hoek te drukken. Ik weigerde terug te vechten, maar moest op een gegeven moment staande houden. De moeder schreef letterlijk dat mijn dochter nooit meer mijn achternaam tegen mocht komen, ze schakelde zij de rechters en de kinderbescherming in om mij verder in de hoek te drukken. Die accepteerden een achternaamswijziging. Ik weigerde hun als tegenstander te zien, maar moest me staande houden.

Uiteindelijk deed ik dat onder andere door een hongerstaking te beginnen midden op de Brink in Deventer. Voor de deur van het plaatselijke gerechtsgebouw waar een deel van de vertoning zich afspeelde.
Maar dat had ik niet moeten doen volgens Else Marie. Ik had een kaartje moeten sturen. Dat deed ik ook al, maar dat soort dingen werden door de moeder tegengehouden. En als je daarmee doorgaat kun je daarvoor van de rechter een boete opgelegd krijgen.
Elke uiting dat je nog leeft, dat je nog verzet pleegt tegen deze mishandeling van de ouder-kind-relatie wordt je, nog steeds, kwalijk genomen.
Een verwijt onder het mom van het belang van het kind, want als jij je als ouder niet gauw onzichtbaar maakt blijf je degene waartegen je kind te pletter wordt gedrukt.

Ik kom op dit verhaal omdat ik net de filmpjes van dertien jaar geleden uit de kast heb gehaald om te digitaliseren. Daar zit ook een filmpje bij waarin ik met Wouter deze traumatische ervaring met Else-Marie en Viola probeer te verwerken.
Het was mede aangrijpend doordat ik veel respect heb voor een aantal opvattingen van Else-Marie en haar ook graag citeer met een van haar uitspraken.
Ik kom er hier nog op terug, hopelijk met méér beeldmateriaal.

Geen lucht; een kernuitspraak van Else-Marie
Vervolgblog hierover

papa kan toveren

vaderwegkunst1
animatie op basis van wikipedia-afbeelding gnu

Een plaatje uit de impress-presentatie (zoiets al powerpoint maar dan niet van de firma klein-zacht) bij mijn lezing over vaderschap en kunst.

Hoe je kunst kunt gebruiken om de verloren relaties terug te verbeelden en terug te veroveren. Een geslaagde lezing in het Havenkwartier in Deventer bij de manifestatie Een prognose voor de toekomst.

Vóór mij was een dame die het had over de ellende die varkensouders wordt aangedaan als hun kinderen bij ze weg worden gehouden. Vaak een onderschat probleem. Ik ben het daar helemaal mee eens.  Soms lijkt het erop dat vaders nog minder zijn dan varkens. Maar wel mogen ze van de heer Ed Spruijt door het stof kruipen als ze de in de klem komen.

Jammer dat je dit gemist hebt. Maar je kunt me nog altijd bij je in de buurt uitnodigen.

dossier over verbeelding van vaderschap

(R)Echt

lezing over ouderverstotingssyndroom in Echt
lezing over ouderverstotingssyndroom in Echt

Echt Recht en Eigen Kracht zijn de namen waaronder in Nederland de Maori-wijsheid ten aanzien van het oplossen van familie en andere problemen worden toegepast.

De essentie is om zoveel mogelijk familie en vrienden te betrekken bij het oplossen van problemen. In het jaar 2000 bezocht ik Nieuw Zeeland waar al eerder deze methode was overgenomen uit de Maori-cultuur. Ik maakte daar kennis met een aantal mensen die actief waren in het organiseren van deze zogeheten Family Group Conferences.In dat jaar verscheen er ook een artikel van mij hierover in het blad perspectief van de Nederlandse Kinderbescherming.

In het boek Verpasseerd ouderschap schreef Erik van der Waal er een artikel over. Met name over de manier waarop deze herstelmethode tegenover het afbraakbeleid van de kinderbescherming kan worden geplaatst. Herstel van familierelaties.

Bij mijn lezing over het ouderverstotingssyndroom in het Limburgse plaatsje Echt bevond Erik van der Waal zich ook onder de toehoorders. Hij kreeg zo de gelegenheid om het nog een keer uit te leggen. Ik was erg blij met deze positieve oplossingsgerichte aanvulling op mijn verhaal.

Verder markeerde deze lezing de groeiende publieke belangstelling voor het onderwerp. Ik merk dit ook in de media. De laatste maanden heb ik veel telefoontjes van journalisten gehad die wat over het syndroom willen berichten. Maar ze schrikken meestal nogal terug als duidelijk wordt dat de impact van het herkennen van ouderverstotingssyndroom tegelijk een kritiek is op het disfunctioneren van de rechterlijke macht.

Echt recht is vaak niet daar waar “echte” rechters zijn.

artikel over Family-groupconferences in Perspectief

artikel over Family-groupconferences in de Keten

De draak die kindertjes eet 2

Paul Vlaardingerbroek 12 jaar geleden in gesprek met zijn voormalige pupil, passlachtoffer Mylene
Paul Vlaardingerbroek 12 jaar geleden in gesprek met zijn voormalige pupil, passlachtoffer Mylene

„Het is makkelijk om een appèl te doen op hun rijke vader, maar de provincies moeten het probleem oplossen. Telkens bijspringen met geld werkt corrumptief.” Een uitspraak van Professor Paul Vlaardingerbroek over de wachtlijsten in de jeugdzorg.

Het begint door te dringen. We hebben het hier al vaak genoemd. De jeugdzorg, de draak, trekt geld aan om hun eigen bureaucratie op te tuigen, om allerlei volstrekt onnodige ingrepen te plegen, er ondertussen een hoop nodige na te laten. En dat alles poeslief gelardeerd met een beroep op “het belang van het kind”. Terwijl ze kinderen verslinden. Leest u het nog maar eens allemaal na onder de tag jeugdzorg op dit blog.

Ik zou aan Paul zijn uitspraak toe willen voegen: “Inderdaad geen groter beroep op vadertje staat, maar ook niet op moedertje staat”. Denkt u daar maar eens over na.

Wel meer beroep op vaders en moeders in plaats van op jeugdzorg. Wie voed wie ook al weer op?

Hulde, deze keer, voor Paul Vlaardingerbroek die als weinig anderen bekend is (als ex voogdijmederker) met de praktijk van dat werk.

Nou de drakenbestrijders van de politiek nog.

de categorie jeugdzorg op dit blog
artikel in NRC met Vlaardingerbroek

ontwikkelingsland

prop NederlandIemand uit een ver Afrika belde mij dit weekend omdat haar zus hier in Nederland in de knel kwam door de belabberde familierechtbedoening. Ze kon zich niet voorstellen dat Nederland zo inhumaan is als het defacto is.

Daartegenover de arrogantie van bewegingen van Wilders en Verdonk die vinden dat niet híer maar dáár de mensenrechten worden geschonden. Ook de manifestatie Nederland bekent kleur laat bij mij de indruk achter dat ze buitenlanders wel aardig vinden maar dat het fundamentele inzicht dat mensen gelijk zijn nog steeds ontbreekt. Dat geldt al helemaal als we het over de gelijkheid naar sekse hebben.

Nederland is eerder hypocriet dan democraat. Het is een grote spagaat tussen theorie en praktijk. Het westerse familierecht is één poel van getarte mensenrechten. Onze leiders propageren wat ze zelf vooral niet als voorbeeld wensen te geven. Het is begrijpelijk dat moslims niet direct deze zoot overnemen. Nederlands is eigenlijk een ontwikkelingsland.

Mensenrechten moeten in christelijke én islamitische samenlevingen verworven worden.

Een paar posts hieronder zag ik in een commentaar een verwijzing naar een buitenlandse site die nogal afgeeft op Hollanders. Ik realiseer me dat er ook buitenlanders via een Wilders-tag hier terecht komen.

Inmiddels heb ik een statement in mijn beste engels gemaakt over deze kwestie. Zowel voor Nederlanders als Engels-sprekenden hopelijk de moeite waard.

Het begint zo:

Holland is a kind of wild country. Everyone is expecting it to be a well developed democracy in which people tend to be nice to each other and in which human rights are respected.

Holland is sometimes a wilder country then a lot of country’s we usually refer to as banana republics. It is not respecting basic democratic rights.

At this moment Holland is, seen trough the eyes of a lot of moslims in the world, seen as the wildest country looking at the way we are biased and disrespectful.

As one person seems to set the agenda and the public image for Holland we even can call Holland the Wilderst country. read on

dag van de mensenrechten

Of het is geen dag gewoon vandaag, of er zijn geen rechten, of ik ben geen mens.

Ik weet niet of het daartoe helpt als ik toch weer eens in de fakkeloptocht ga meelopen vanavond. Misschien zie ik er wel mensen. Dat wel?