Ik sta meestal niet te popelen om voor mensen op te komen die zich uiten met hyperventilerend taalgebruik. En ik wil me liefst concentreren op vaderschap. Maar nu is de tijd toch echt rijp voor een stevige stellingname tegen, alweer, het paleis van onjuistitie (gerechtshof Arnhem), ter verdediging van journalist en onderzoeker Micha Kat.
Gisteren had ik geen gelegenheid om aanwezig te zijn bij de zitting in Arnhem waarin Kat als verdachte voor moest komen. Kat zelf had ook geen ‘gelegenheid’ om te komen. De aard van zijn vervolging en de repressie die daarin steekt, maakte dat hij naar Ierland moest vluchten. Als hij hier zijn neus laat zien wordt (bij) hem DNA-materiaal afgenomen wat tegen de regels lijkt te zijn. Ik heb dat laatste nog niet zelf gecheckt, maar ik denk wel dat dat klopt. Hij is niet verdacht van ernstige misdrijven, of misdrijven waarbij in de regel DNA-sporen worden achtergelaten, laat staan van nut kunnen zijn. De vervolgingen zijn gericht op het onmogelijk maken van zijn journalistieke werk. Je moet je bij al dat machtsmisbruik afvragen waarom zo nodig zíjn DNA moet worden afgenomen. Kat heeft daar wel ideeën over.
Nou ja, je kunt kritiek hebben op de manier waarop hij dat journalistieke werk nu doet, zeker is wel dat hij veel dingen boven water heeft getild die van uitermate groot maatschappelijk belang zijn. En dat gebeurde óók vaak met goede uitgewogen teksten. Zijn huidige bewuste journalistieke methodiek wordt, ook door hem zelf dacht ik, ‘provocatief’ genoemd.
Maar hoe dan ook, wat je er ook van wilt denken, boven alles verdient Micha Kat een eerlijke en transparante behandeling. Dat betekent dat hij, als niet aanwezige verdachte, zo goed mogelijk geïnformeerd moet worden over het rechtsverloop. Daarbij is een videoregistratie van de zitting van groot nut. Ook de werking van de publieke controle op de rechtspraak is juist in dit soort gevallen heel belangrijk. Ik had een eventuele opname graag bekeken.
Nu is dat echter niet mogelijk, want de rechtbank Arnhem heeft op een verzoek van JDTV als volgt besloten:
Geachte heer Donk,
In reactie op uw verzoek deel ik u mee dat de voorzitter van oordeel is dat het karakter van deze zaak het niet toelaat om beeld- en geluidsopnamen te maken.
Met vriendelijke groet,
drs. J (Judith) van Berkel Persvoorlichter communicatieadviseur
Wat opvalt is het gebrek aan motivatie. welk karakter van de zaak? Is er dan geen persrichtlijn die anders voorschrijft? Tot nu toe heb ik op dit blog vooral geklaagd over de afwezigheid van openbaarheid van uitspraken in het familierecht. Ik dacht nog even dat het in het strafrecht toch net iets anders zou gaan. Maar als in, juist dit soort zaken, naar willekeur kan worden besloten de deuren dicht te houden voor verdachte en geïnteresseerden die niet de gelegenheid hebben om naar Arnhem af te reizen en/of die al spontane kotsneigingen krijgen als ze de voorgevel van dat gebouw moeten aanschouwen, dan is de maat wel weer eens flink overgestroomd.
Ook de namen van de leden van het rechtsprekende college zijn blijkbaar niet bekend gemaakt. Meer info bij mijn collegabloggers.
Zelf ben ik ooit, 35 jaar geleden, van plan geweest om voor het weekblad de Vrije Alkmaarse een vaste column te schrijven onder het motto ‘hyperventilatie’ vanwege de enorme emotionele inpakt die machtsmisbruik heeft. Dus ik moet Kat misschien niet te snel wat verwijten over de aard van zijn schrijfwerk. Misschien moet het zo ook maar, ik weet het ook niet veel beter. Het kostte me heel wat zuchten en zweten om het blog die u hier leest netjes in woorden te gieten. Ik wil ook wel eens liever superlatieven en zware woorden gebruiken. Toch Micha; heel misschien soms iets voorzichtiger, soms zijn mensen de dupe van je woorden die het niet verdienen vrees ik. En af en toe antwoord als ik een vraag stel….Maar je verdient niet veroordeeld te worden, je verdient gewaardeerd te worden voor wat je aanpakte, je verdient een deugdelijk proces of wat mij betreft liever geen processen aangevoerd door xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx (Diskwalificaties even geschrapt; oordeelt u zelf. Of oordeel misschien zelfs niet over personen, maar kom wel op voor de rechtstaat)
En dan speciaal nog voor de voorzitter van het Rechterlijk college, de enige bij naam bekende magistraat in dit poppenspel: Ouderling Abbink:
Woe to you, teachers of the law and Pharisees, you hypocrites! You clean the outside of the cup and dish, but inside they are full of greed and self-indulgence.
Blind Pharisee! First clean the inside of the cup and dish, and then the outside also will be clean.
“Woe to you, teachers of the law and Pharisees, you hypocrites! You are like whitewashed tombs, which look beautiful on the outside but on the inside are full of the bones of the dead and everything unclean.
In the same way, on the outside you appear to people as righteous but on the inside you are full of hypocrisy and wickedness.
Mat. 23:25-28 (NIV) Een bijbelse hyperventilatie
Een goed gesprek met Micha Kat op de m.i betrouwbare site Het Haagse complot
Verdwenen vaders, verziekte kinderen en de kinderhandel in de jaren vijftig
Zestien jaar geleden trad ik op in de talkshow van Sonja Barend (B&W). Ook Riet Monteyne was daar te gast. Allebei hadden we een paar jaar ervoor een hongerstaking achter de rug. Riet om de mogelijkheid te openen haar vader te vinden. Ik om toegang te krijgen tot mijn dochter en vice versa. Riet hield de hongerstaking op het terrein van Moederheil, een jeugdzorginrichting bij Breda. Ze kreeg voor elkaar dat kinderen toegang kregen tot de gegevens over hun vader.
De maatschappelijke impact van haar actie is groot geweest.
Een aantal jaren geleden vernam ik uit de, nog steeds ongepubliceerde, autobiografie van wijlen Professor Hoefnagels dat hij indertijd had gewerkt bij een voogdijraad waar de kinderen uit Moederheil bleken te worden verhandeld. Ze werden verkocht aan koppels die er voor betaalden aan een raadssecretaris, die zijn eigen portemonnee er mee spekte. De zaak werd ontdekt, maar is naar mijn weten in de vergetelheid geraakt of misschien ook toen wel buiten de media gebleven. Hoefnagels beklaagt zich erover dat de structurele schuld van het ministerie buiten beschouwing werd gelaten bij het strafrechtelijk onderzoek.
Hoefnagels rept van meer misstanden. Zo waren daar de bloedspoeddossiers die juist niet met spoed ter hand werden genomen om zo altijd wat kommer en kwel bij de hand te hebben om het ministerie argumenten te leveren om meer geld en een statusupgrading te vragen. Hoefnagels verhaalt van een kindje dat hij, onwetend van de bedoeling van deze bloedspoeddossiers naar het ziekenhuis bracht omdat het in een primitief bedje in stront en pies een zwaar doorgelopen ruggetje had opgelopen.
Riet Monteyne wist hier als ik het goed zie niets van. Of heeft ze wel vermoedens gehad? Toen ik haar er later op wilde wijzen was ze niet meer bereikbaar. Waarschijnlijk lag ze toen al op haar ziekbed. Inmiddels is ze overleden. Er valt over Riet Monteyne nog veel meer te vertellen. Er is in dit verhaal een link tussen verdwenen vaders en de kommer en kwel van kinderen. Hoe die verbindingen meer precies liepen zou ik alsnog graag willen weten. En dat graag in het licht van de huidige (nou ja) kinderseksinkoopschandalen. Niet onwaarschijnlijk dat pedoseks destijds ook een aspect was bij de aankoop van kindertjes.
Ik moest aan deze kruisende verhalen denken toen ik het artikel las van de hoofdredacteur van Elseviers weekblad Joustra die vermanend de vinger hief over het naar zijn oordeel te licht aannemen van pedoseksschandalen. Hij memoreerde een geval uit de dertiger jaren dat ons te denken zou moeten geven. Het gaat dan om de hoge ambtenaar Ries die volgens Joustra ten onrechte werd beschuldigd door een straatjongen.
In die tijden hadden we nog geen Micha Kat, of wie weet wel, maar weten wij dat niet meer. Want een eventuele klokkenluider in die tijd had niet de beschikking over internetsites, twitter, sms en ook bijna geen telefoon. Het kan dus ook best zijn dat die straatjongen gewoon niet het gelijk heeft gekregen wat hij misschien wel had. Aan de zaak Demmink kun je zien hoe moeilijk het nog steeds is om de waarheid boven tafel te krijgen. Was het vroeger beter of slechter ? We zien slechts een paar duistere echo’s en we kunnen bevroeden dat het niet onmogelijk is dat ook toen hoge heren elkaar al afdekten. Maar uiteraard kan het ook waar zijn dat Ries slachtoffer was van homo-discriminatie. Ook bij Demmink wordt dat door sommigen verondersteld (onder andere in Vrij Nederland).
Om de authenticiteit van het gebruik van uitlatingen van Hoefnagels aannemelijk te maken heb ik een paar stukken uit zijn biografie on line gezet. Het is niet mijn intentie om daarmee auteursrechten te schenden. Deze keuze wordt ver eist door een redelijke belangenafweging en is m.i de intentie van wijlen Peter Hoefnagels klik hier.
Over de zaak van Leo Ries valt uiteraard weer veel meer te vertellen. Ook daar speelden veronderstellingen van politieke intriges, ook daar ging het om een ambtenaar die volgens velen excellente kwaliteiten had. Er was destijds wél sprake van ernstige discriminatie van homo’s. De chanteerbaarheid van homoseksuelen in die tijd kan een rol hebben gespeeld. Dat zie je m.i decennia later ook rond het misbruik van kinderen in de kerk. Omdat men van de kerk niet homo mocht zijn waren katholieke ambtsdragers die dat wel waren, al snel chantabel en wellicht daardoor geneigd om pedoseksuele misstanden niet effectief te bestrijden. Per saldo zullen we de kwestie Demmink natuurlijk vooral op zijn eigen merites moeten beoordelen zonder de waakzaamheid voor misvattingen te verliezen. Ik heb het eerder geschreven, extreem machtsmisbruik is bij justitie schering en inslag. Ook de Nationale ombudsman heeft daar al op gewezen. Binnen dat kader kan iemand ook slachtoffer worden van de mede door hemzelf gecreëerde ongeloofwaardigheid van het justitiële apparaat. In die zin is Demmink links of rechtsom schuldig. Maar vooralsnog vind ik dat er veel redenen zijn om te veronderstellen dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan misbruik van kinderen.
Is er een land waar mannen willen wonen?
Fred de Brouwer wilde niet meer wonen in dit land, maar zijn vlucht heeft hem niet gebaat. Micha Kat schreef vorige week dat dit geen land is waar je zo nog kunt wonen (inmiddels heeft hij die nogal dramatische blog geloof ik verwijderd). Zelf vind ik dit ook geen land waar ik nog wil wonen.
Ja inmiddels de muziek van “Er is een land waar vrouwen, mannen, mensen, willen wonen opgehaald van het IISG. De tekst raakte mij deze week dubbel. Ik was geëmotioneerd achter dat leeszaaltafeltje in Amsterdam. Wat mijn land is geen land waar ik wil wonen. En het was ook voor Fred de Brouwer geen land waar hij wilde wonen weten we van hem. Daarom verhuisde hij naar Thailand. Daar is deze befaamde Demmink-onderzoeksjournalist eind vorige week overreden na een achtervolging (naar informatie van zijn naasten) en daaraan overleden. De dader reed gewoon door.
Ik ken meer mannen die hun heil elders hebben gezocht, die zijn gevlucht uit dit land. Het doet me denken aan een ander lied “Andre die dass Land so sehr nicht liebten” eventueel in de versie met mijn eigen tekst, want daar raakt het waarom ik eigenlijk niet in dit land wil wonen. Het lied van Joke Smit is dus uitstekend in staat om als uitlaatklep te dienen voor mijn gevoel van 20 jaar (en eigenlijk langer) uitgesloten zijn van elke redelijke discussie, omdat de machtsvraag belangrijker is. Een macht waar ik hoe langer hoe meer kritiek op kreeg en dus blijkbaar ook een macht die mij vaak uitsloot. Macht die mij in zekere zin ook vaak verstrikte. Macht is in dit verband geen persoonlijk dictatorschap waar ik tegen bots. Hoewel Demmink er veel van weg heeft. Macht is vaak een monsters met vele tentakels een draak met eindeloos veel koppen die weer aangroeien als je ze er af slaat. Het gaat ook om de inherente idiotie waar dit soort machtsmisbuik toe leidt. En macht heerst over kinderen onder het mom van belang van het kind. En dat is de ultieme perversiteit die pedoseksueel misbruik als ultiem gevolg heeft. Kinderen kopen en verkopen. Maar het is niet alleen het pedoseksuele misbruik, het is ook het institutionele misbruik door Jeugdzorg Nederland. Het is de perversiteit die maakt dat het beschermen van Demmink landsbelang schijnt te lijken. Want owee als alles uitkomt. Dan gaat onze hele staat misschien wel ten onder. Wat moeten we met een land zonder Justitie, zonder rechters? En zo raken we van kwaad tot immer weer erger.
Kortom het lied van Joke Smit mag ons lijflied worden, ook van mannen. In het vervolg op mijn vorige blogs; ook het IISG had de originele partituur niet. Wel andere interessante versies. Maar inmiddels heb ik de partituur in de versie en het handschrift van Ruud Bos. En u raadt het vast al, het was alweer een man die het lied persoonlijk had gearchiveerd (dank je Jeroen) . Vrouweninstituut Atria inmiddels uitgelegd dat ze de partituur met tekst eigenlijk ingelijst achter zich op de muur hadden moeten hebben hangen. Dat ze achteloos om gaan met het laatste wat mij en wellicht nog wat anderen nog verbindt met het feminisme.
In dit blog legde ik weer de verbinding tussen de kwestie Demmink, de vaderkwestie, misbruik van kinderen. Belangrijk is ook het algehele verband tussen de Demmink kwestie en de hele jeugdzorg/kinderbescherming quasi-belang-van-het-kind-instituties. Ik heb daarover nog wat toegevoegd aan andere blogs van mij over Demmink. Maar er valt nog veel meer bij elkaar te puzzelen. Ook over de geschiedenis van dit probleem, en het verband met al dan niet gekend vaderschap (Riet Monteyne, moederheil)
Meer over de dood van Fred de Brouwer in het KN
Meer over de dood van Fred de Brouwer in de Telegraaf
oom joris
Als het justitieapparaat niet functioneert is het moeilijk om schuld of onschuld vast te stellen. Het gebruikelijke adagium “de rechter heeft gesproken” betekent dan, zeker voor mij, slechts dat er iets uitgesproken is. Niet dat de waarheid gevonden is, laat staan het pleit beslecht.
Of Secretaris-Generaal van justitie Joris Demmink níet schuldig is aan machtsmisbruik en pedoseksueel misbruik omdat hij nog niet echt is vervólgd, laat staan veroordeeld? Het zegt mij niets. Gezien het onwaarschijnlijk omvangrijke, goed constateerbare machtsmisbruik bij justitie en rechterlijke macht, is het wél vrij aannemelijk dat er pedofiele netwerken zijn die zoveel macht hebben dat ze niet worden vervolgd. Verder ben ik overigens ook onder de indruk van de argumenten en feiten die door advocate van der Plas en onderzoeksjournalist Micha Kat en anderen naar boven zijn gehaald.
In het verlengde daarvan weet je dus ook niet of een vader als die is vrijgesproken van incest of huiselijk geweld, hij het niet gedaan heeft. Je weet zelfs niet eens of de rechter dacht dat hij het niet gedaan heeft. Het kan zowel waar als onwaar zijn. Het wantrouwen is groot als er weer eens iemand in de vaderbeweging en contreien ergens van is beschuldigd. Je weet dat het dikwijls niet klopt. Zelfs als hij is veroordeeld. Ongetwijfeld lopen er ook actieve vaders rond die wel wat misdaan hebben. Maar nog veel meer die niets, althans heel weinig misdaan hebben en wel zonder enige schuld zijn gestraft met een van de ergste dingen die je een mens kunt aandoen; het afnemen van je kinderen.
Maar een van de meest onwaarschijnlijke dingen in een zogenaamde democratie is het te moeten stellen met een justitie en rechterlijke macht die zo ondemokraties en stiekem ( geen openbaarheid van uitspraken) functioneert. En hoe dan ook is ome Joris mede verantwoordelijk voor die bende. Als ie onschuldig is is hij zélf ook slachtoffer van het terechte wantrouwen tegen justitie en rechterlijke macht.
(2015) Het bedrijven van pedoseksualiteit dient te worden bestreden, maar volksgerichten zijn alleen relevant als het om machtigen gaat die zich buiten de wet zouden dreigen te stellen. Dat zou hier het geval kunnen zijn. Verder blijven misdadigers mensen die vaak hun missers ook ergens hebben opgelopen. Dat is bij dit soort zaken erg vaak het geval. In die zin moet vooral het ermee samenhangende machtssysteem worden bestreden, en dienen mensen hun verantwoordelijkheden te nemen.
De voormalige wikipedia-pagina over de affaire Joris Demmink
dossier rechterlijke macht
dossier assen oa over verdachte kinderbeschermingsmedewerker