Cookies

Heeft Corine de Ruiter haar preoccupatie met mannelijk geweld afgezworen?

Ik ben er graag als de kippen bij om door mij gevraagde veranderingen in iemands gedrag met applaus te begroeten. Helaas hoor ik vaak pas laat van dat soort aanpassingen. Naar het schijnt heeft De Ruiter een manonvriendelijke opmerking ergens op haar site (volgens A M v M) ingetrokken. Deze opmerking staat elders op mijn blog gememoreerd in de weergave van een mail van AMvM. Blijkbaar heeft de druk vanuit ondergetekende en Ivo en AMvM tot deze nieuwe inzichten geleid. Het zou prettig zijn als De Ruiter deze aanpassing wat meer publiek maakte. Vooral omdat ik een van de mensen ben die nogal furieus is op dit soort misandrische uitvallen en betrokken ben bij een klacht tegen de Ruiter die hiermee verband houdt. Mijn kennis in deze baseer ik nu op indirecte mededelingen. Overigens staat voor mij (en in haar uitspraak het CvB van de Universiteit Maastricht) nog steeds vast dat de Ruiter over de schreef gaat met haar onderzoeksaanpak en geestelijk geweld pleegt. Ook haar tuchtrechtelijke terechtwijzingen hebben dacht ik niet tot nieuwe inzichten bij haar geleid. En voor de duidelijkheid memoreer ik nog maar even dat kritiek op haar onderzoeksmethode niet in alle gevallen wil zeggen dat de uitkomsten van dat onderzoek niet toevallig juist kunnen zijn. Zo denk ik net als Corine de Ruiter dat mediation niet helpt. Tenminste niet onder de huidige vuige condities van (niet)rechtshandhaving.

Ik hoor graag nader van Corine de Ruiter.

Is it me?

Mannen ontberen een collectieve identiteit. Of ze zijn angehaucht aan het feminisme en ontlenen daar een anti-zichzelf houding aan en een afkeer van de mannelijke collectiviteit. De schrijvers vergelijken dat met het ondewerpingsgedrag dat je in veel onderdrukte groepen ziet. Dissociatie van andere mannen. Of ze komen in een antimaatschappelijk vaarwater terecht. Een anti-sociale identiteit dus. Dissociatie van de maatschappij.

Ik vat maar heel kort samen wat ik in het nieuwe mannentijdschrift New Male Studies lees in een artikel van Paul Nathansson en Katherine Young getiteld: “Misandry and emptiness, Maculine identity in a Toxic Cultural Environment”

Zelf ben ik zo’n type geweest met veel van dat zelfvernederende dissociatiegedrag. Zie de afbeelding van een button die ik in de tachtiger jaren bij gelegenheid droeg. Bijvoorbeeld bij het zingen van een “baas in eigen buik” liedje met het Alkmaars Straatorkest. Ik krijg er een beetje buikpijn van nu. Na alle omzwervingen waarbij ik links of rechtsom, feministisch of niet zonder aanzien des persoons maar zeker aanziens mijn geslacht keihard werd gediscrimineerd en in allerlei negatieve hokjes werd geperst waar ik eigenlijk niet inpaste, raakte ik ook een beetje maatschappelijk gedissocieerd. Ik snap soms niet meer wat ik in deze maatschappij te zoeken heb waar alleen maar de fictie van recht en waarheid wordt grootgehouden. Ik begin erin te dwalen. No no no it ain’t me babe. Maar ik probeer positief te blijven denken, ik probeer erover te praten. Ik probeer te schrijven tegen de klippen op. Vader te zijn tegen de klippen op en tussen de wanhoop door. En soms te denken over de dingen die wel bereikt zijn. Te vergeten dat ook zelfs een beetje collectiviteit in de vaderbeweging af en toe ver te zoeken is.

Nu is er dus iets positiefs te melden; Een nieuw fris wetenschappelijk tijdschrift over mannenstudies. Niet vanuit weer een of andere vakgroep genderstudies maar opgericht door mannen die zo te zien geloven in het ontwikkelen van een nieuwe collectieve identiteit. Het blad is gratis te downloaden na registratie (zie link onderaan). En met een beetje geluk treft u er volgende keer een artikel in aan van mijn hand. Niet makkelijk, want in het Engels dus. Gelukkig zijn er dan wel andere vaders die me bijstaan met het corrigeren van het Engels en een beetje met de inhoud. U hoort van mij.

En dat liedje… “It ain’t me babe” zou een mooi protest kunnen zijn geweest tegen feministisch angehauchte dissociatie. Maar of Dylan en hieronder Joan Baez het zo bedoelden? Luister even met me mee..

Het nieuwe tijdschrift New Male Studies

 

slaagverwekkend m/v

…… is het ego goed gekwetst dan dient
er op de wang gepetst
de tweede klap die is echt raak
midden op de onderkaak
ach wat dreunt het nu toch lekker
op de kin van je verwekker……….

Zeer terecht heet het boekje, waar ik dit gedicht met de titel “vaderdag” uithaalde, “mannenhaatverzen”. Het verscheen in 1992. Dat is dus ruim na de tachtiger jaren waar we zo nodig een discussie aan moeten wijden. Ik ben niet van de soort die vindt dat het nu maar weer eens tijd wordt om terug te slaan. Nee, het wordt hoog tijd om als seksen vredig naast elkaar te leven, en elkaar níet op de bek te slaan. En zeker zouden wij niet moeten accepteren dat váders en móeders elkaar verrot slaan.

Hoewel het boekje enigszins cynisch therapeutisch aandoet, zegt het iets belangrijks over die tijd en nog over de tegenwoordige tijd óok. Vaderhaat ís namelijk een maatschappelijk verschijnsel, mede vorm gegeven door die Femke van de romantiseringen (sic). En dit soort haat is met deze woorden ook in de praktijk gebracht. En wat mij persoonlijk betreft met een hoogtepunt in, alweer, 1992.

MANNENHAATVERZEN, Amsterdam 1992, De Bonte was geschreven door Marijke Ekelschot