Cookies

Smothering

Kinderen teveel verwennen, naar de mond praten is eigenlijk verwaarlozing en dus kindermishandeling. Soms met ODD (een variant op ADHD) als ziek resultaat. Een fenomeen dat door vaderschapspublicisten al vaak is aangekaart. Ook door mij. De laatste week is het ook weer opvallend, en alsof het iets nieuws is, in de publiciteit naar aanleiding van een onderzoek van Willem de Jong.

Wat in de huidige publiciteitsgolf vaak wordt vergeten is dat het probleem meer dan gemiddeld aan moederlijk opvoedingsgedrag is gekoppeld. Warren Farell gebruikte daarvoor de Engelse term Smothering. Dit is niet alleen een versmering van het woord moederschap. Het betekent als woord ook iets. Verstikking. De eigen gevoelens, capaciteiten en energie van kinderen wordt gesmoord en verstikt. Farell en ondergetekende zien het probleem dan ook voor een groot deel als een probleem dat is ontstaan met de absurde uitbreiding en alleenheerschappij van het moederschap. Vaders zijn ondergeschikt, hebben niets in te brengen op straffe van totale parentectomie. Vaders zijn dus vaak letterlijk of figuurlijk buitengesloten. Veel vaders zijn aangepast geraakt en gaan soms zelf dit smothering permissieve opvoedingsgedrag vertonen.

Zelf ken ik dit soort opvoedingsgedrag van dichtbij. Ik heb het mijn eigen moeder zien doen, ik heb het de moeders van mijn kinderen in meerdere of mindere mate zien doen. Veel facetten staan in mijn lijf en leden gegrift. En ook al doe je zo je best je kunt het een stukje uitbannen in je eigen leven, maar er blijft steeds die druk om er in terug te vallen. Terugval is namelijk, voor een deel, aangepast gedrag. Opkomen voor autonoom vaderschap ( letterlijk en figuurlijk) is riskant. Maar met deze situatie genoegen nemen is nog riskanter.

Zelf neem ik er geen genoegen mee. Zowel mijn innerlijke als uiterlijke smother bestrijd ik met hart en ziel. Dat is ook een beetje wat ik met mijn nieuwjaarsanimatie wilde zeggen. De binnen en buitenbal blijven rollen.

een mooie blog met verdere verwijzingen naar het onderzoek

gereformeerd ongelijk

Het gelijkheidsprincipe is ons wat waard. Zelfs de godsdienstvrijheid kan er niet tegenop. Dat bleek deze week in de uitspraak over het passieve kiesrecht van vrouwen in de SGP. Met passief kiesrecht kun je de facto erg actief zijn, het gaat hier om een taalkundige aanduiding. Het “worden verkozen” is een passieve bewoording.

Zoals hier wel eens meer opgemerkt is er echter iets bijzonder ongelijks aan de toepassing van het gelijkheidsprincipe. Het passieve recht om vader genoemd te mogen worden bijvoorbeeld is in hoge mate wettelijk afhankelijk van de toestemming van de moeder. Het actieve recht om vaderschap uit te mogen oefenen is er nog een stuk beroerder aan toe. De facto moet je in deze maatschappij maar aantonen dat je een toegevoegde waarde hebt anders vergt het “belang van het kind” dat je als vader oprot. Deze invulling van het begrip belang van het kind is niet alleen van geen enkel nut voor kinderen, maar is ook een principieel ongelijkwaardige. Als moeder hoef je defacto namelijk nooit iets aan te tonen.

Conclusie? Moederschapsideologie heeft in deze de ontwikkelde landen een hogere status dan godsdienst, ergo staat boven de wet. Gelijke behandeling hoeft niet in het licht van moederschap. En die conclusie reikt zowel naar de uitvoering van wetenschappelijk onderzoek (denk aan het beruchte onderzoek van Tamar Fischer in 2004) als naar het praktische functioneren van de justitiële instanties. Het woord “ontwikkeld” hierboven slaat dan ook niet op enige morele status maar is eerder in verband te brengen met het woord ontwikkeld in de zin: Hij heeft een ernstige ziekte ontwikkeld. En een ontwikkelingsland is dan dus een land waar die ziekte nog ontwikkeld moet worden. En ontwikkelingshulp is dan de hulp die ik nodig heb om van een en ander weer te bekomen.

zie ook dossier emancipatie
Ook Ger Groot veegt, overigens deze keer om andere redenen, de vloer aan met deze actie van het Clara Wichmaninstituut
De juridische toelichtingen van de Hoge Raad

promiscue

Vrouwen zijn ook promiscue. Volgens sommige opvattingen over de geschiedenis hadden oude samenlevingen promiscuïteit als uitgangspunt. En dat uitgangspunt is inmiddels een lastig punt van discussie met een medeauteur van een artikel waaraan ik werk.

Promiscue betekent dat je wisselende sexpartners hebt. Jarenlang werd mannen verweten dat ze deze stijl aanhingen. Er is echter veel grond om aan te nemen dat vrouwen er ook wat van kunnen. Promiscuïteit was ooit de basis voor matrilineariteit. Althans volgens theoretici als Johann Jakob Bachofen dus. Immers werd de geslachtsgemeenschap los gezien van de voortplanting waardoor de inbreng van de mannen onduidelijk was. Vervolgens trad de patrilineariteit in, die ook weer gekoppeld werd aan sprookjes over de inbreng van de man. Volgens sommige zou de moeder meer een voedingsbodem zijn voor een compleet afgeleverd product van de man. Afin zo langzamerhand zouden we allemaal moeten weten dat de inbreng van beide geslachten in de voortplanting even belangrijk is. Hoewel… hier en daar viert de moederschapsideologie nog hoogtij. Voormalig kamerlid Mieke v.d. Burg van de PvdA zei mij eens dat echte gelijkstelling pas zou komen als mannen ook kinderen baren.

Op grond van bovenstaande menen sommigen in de vaderbeweging dat de tweede-golf feministen een vrouwelijke promiscuïteit hebben opgevoerd waarmee de matrilineariteit weer werd ingevoerd. Niet valt te ontkennen dat vooraanstaande tweede-golf feministen als Anja Meulenbelt hun promiscuïteit niet onder stoelen of banken staken (zie haar boek “De schaamte voorbij”). En dit liep inderdaad gelijk op met een toenemende neiging tot moederschapsverheerlijking (althans de facto). Maar of het een uit het andere voorkomt? Uit de vele door haar beschreven gezellige vrijpartijtjes van Anja kwamen geen kinderen voort. Behalve uit die eerste met de vader van haar kind. Juist het promiscue leverde geen kinderen op. Inmiddels hadden we dan ook de pil.

Kortom dit soort verbanden zijn ingewikkeld en niet altijd onderling oorzakelijk. Merkwaardig is dat in weerwil van allerlei vooroordelen over mannen het juist vrouwen zijn die tweede leggen creëren zo bleek onlangs uit onderzoek van het NIDI. En bij die nesten van moeders zijn de vaders dikwijls de voorbijgangers. Is vrouwelijke promiscuïteit daarom de oorzaak, en mannelijke promiscuiteit niet. Hebben mannen belang bij monogaam gedrag? Mwah daar gedragen ze zich geloof ik niet naar. Het zijn wel de vrouwen die soms misbruik maken van die promiscuïteit om de matrilineariteit in te voeren.
Dit gebeurt vaak door te liegen over hun vruchtbaarheid of hun pilgebruik en dankzij het feit dat onze samenleving er nog steeds weinig waarde aan hecht om vaderschap eenduidig vast te stellen. En dat is iets waar mannen ook niet altijd aan willen. Soms omdat een relatie met het kind naar verwachting onmogelijk wordt gemaakt.

Je kunt hierin vele kanten op. Dat maakte ook wel dat er in een artikel over de geschiedenis van de loyaliteit van het kind, mijns inziens voor moest worden gekozen om het begrip promiscuïteit ten dele buiten beschouwing te laten of er anders veel meer woorden voor uit te trekken.

Jammer dat deze zaken zo emotioneel liggen dat een grondige discussie blijkbaar moeilijk is.
Ik heb u, lezer deze keer met een ingewikkeld verhaal belast in plaats van een snel miniatuurtje. Sorry, maar ik ben toch benieuwd naar jullie reacties.

Bachofen op de Duitse Wikipedia
NIDI over de tweede leg