Cookies

20 jaar herkenning ouderverstotingssyndroom

In deze mooie kerk sprak Richard Gardner 20 jaar geleden………Gisteren had ik een afspraak met Petra v.d. Hoeck die in België actief is op het gebied van ouderverstoting. Omdat Breda ergens in ons midden ligt spraken we daar af en tsja de Grote kerk is een mooi markant ontmoetingspunt. Pas op het laatste moment drong tot mij door dat dat precies de plek was waar ook weer bijna precies 20 jaar geleden Richard Gardner een toespraak hield voor een paar honderd justitieambtenaren, hulpverleners en ouders.

In 1998 stelde ik als adviseur van de Stichting Kind en Omgangsrecht voor om bij omgangsproblematiek meer te focussen op de positie van kinderen en om in het licht daarvan onze aandacht te richten op Parental Alienation Syndrome. (zie notulen). Dit leidde ertoe dat we samen met het Platform SCJF en het Ministerie van justitie Gardner naar Nederland lieten komen. waar hij op 24 juni 1999 een toespraak hield in de Grote Kerk van Breda.

Gesprek tussen mij en Richard Gardner in Breda  23 juni 1999

De avond ervoor mocht ik Richard Gardner nog persoonlijk spreken. Ik stelde hem wat vragen over de gendergerichtheid in zijn woord “Grootmoederswijsheid” wat hij in zijn grondleggende boek over PAS gebruikte.

We zijn nu twintig jaar later en in een uitgebreide ontmoeting passeert veel van de geschiedenis van de herkenning van ouderverstoting de revue. Van het eerste boek dat ik in 1999 samen met Rob van Altena uitbracht tot de onverkwikkelijke herrie waar we als beweging elke keer, als ware het onvermijdelijk, in verzeilen. Hoewel het makkelijk is om te verifiëren wat voor onwaarheden clubs als Vader Kennis Centrum ( notabene de opvolger van de eerder genoemde stichting Kind en Omgangsrecht) produceren moet ik toegeven vooralsnog in gebreke te blijven bij een aantal andere verhalen die ook overigens wat minder eenvoudig zijn te traceren al was het maar omdat ik in de afgelopen jaren heb geleerd dat je zelfs, of moet ik zeggen juist, rechterlijke uitspraken en schrijfsels niet kunt vertrouwen.

Voor dit gedoe heb ik een andere oplossing voor ogen dan Petra. Petra wil zich exclusiever blijven richten op voorlichting en getraumatiseerde ouders enigszins mijden.

Petra en ondergetekende op de plek waar eens Gardner zijn toespraak hield

Mijn doel is om juist getraumatiseerde ouders te leren dat als je je energie niet richt naar degenen die deze ongein aanrichten je inderdaad onvermijdelijk je energie op elkaar bot gaat vieren. Natuurlijk is er niets mis met voorlichting, en dat heb ik met 3 boeken en vele artikelen en lezingen over ouderverstoting ook gedaan sinds 1999. Maar daar kan het niet bij blijven. Petra en ik delen de weerzin tegen het plegen van karaktermoorden met de bekende narcisme en borderlinestempeltjes. Onze passie voor het horen van volwassen geworden kinderen van ouderverstoting delen we. Ik heb dat onder andere gedaan in mijn boek Moeder-Kind-Vader, een drieluik over ouderverstoting uit 2004. Petra is haar boek momenteel aan het schrijven.

Onze ontmoeting stond in het teken van het gebruik van kunst als een van de wegen naar herkenning. Voor de uitvoering van de plannen van Petra daarover is nog even tijd nodig. Het was een waardevolle ontmoeting met veel open eindjes en wellicht ook veel ( al dan niet) open wonden, mijn eigen verwondingen niet te na gesproken. 

Ik heb nog wat pagina’s met historische achtergronden bijgewerkt:

De speech van Gardner in 1999

In Memoriam Richard Gardner

 

Natuurlijk…….

‘Het huwelijk, a comedy of errors’ van Peter Hoefnagels. Nog nooit ervoor en erna heb ik zoveel markeringen op een pagina gemaakt. Peter Hoefnagels bedoelde dit natuurlijk ook te schrijven voor buiten-huwelijkse toernooivelden.

Ik kan hier veel over vertellen. Hoe ik dit boek van Hoefnagels bij de lurven greep om mij op te richten tegen de waanzin van kinderbescherming nadat ik in het jaar waarin dit geschreven werd het contact met mijn dochter verloor. Hoe het in citaten terug kwam in de eerste artikelen die ik schreef. Hoe die zin van Hoefnagels, frustratie van omgang is een misdaad, terugkwam in een groot Volkskrantartikel.
Peter waarschuwt terecht tegen psychologiseren. Maar vandaag de dag wordt dat psychologiseren met groot enthousiasme overgenomen door de klanten van jeugdzorg en kinderbescherming zelf. Onder leiding van ene mijnheer Childress probeert iedereen om het hardst te schreeuwen dat de ander een narcist en/of een borderliner is. Tegen mij zijn dat soort kwalificaties, en nog veel meer, ook gebruikt om mij klein te krijgen. Natuurlijk zonder enige diagnose en volstrekt ten onrechte. Een wapen, gewoon omdat het kan. Ook toen het VKC mij de jury van de vaderdagtrofee m/v, die ik zelf mee bedacht, uit wilde gooien is dat wapen ingezet. Uiteindelijk ging het natuurlijk erom dat ik liedjes zong en op een bakfiets reed. Dat dat wel leuk maar niet verstandig zou zijn en zou getuigen van een verderfelijke neiging om de progressieve, zorgende vader uit te hangen.
Mensen stop met die waan-zin. Pak verkeerd handelen aan (ah nee niet dat liedjes zingen). Van de andere ouder, van de Raad. Pak crimineel gedrag aan, criminaliteit is verwijtbaar. Pak die rechters aan die in elke uitspraak valsheid in geschrifte plegen en in de meeste gevallen gewoon kinderen mishandelen. Dat doen ze misschien ook wel als verstopte narcist of borderliner en soms denk ik wel eens stiekem dat die Childress……. maar dan steek ik mijn wijsvingertje tegen mijzelf op. Ik snap hoe makkelijk het is om zo te diskwalificeren, maar ik doe er niet aan mee.
En natuurlijk; probeer je eigen zwakheden onder ogen te zien! Maar diskwalificeer jezelf niet. En doe die ander ook niet wat u niet wilt dat u geschiedt. Heb een keer lef en pak aan wat aangepakt moet worden!
zie ook

verziekvaderen en wegdiagnosticeren

quichotte querulant?

Na ‘doodgemoederd’ (vorige post) leek dit me wel een mooie titel voor een andere variant op de uitsluiting van vaders. Wegdiagnosticeren.

Het begon eigenlijk met een reactie op mijn eervorige post waarin een reageerster even voor de vuist weg de vader van haar kinderen als narcist neerzet. Op mijn vraag of dat een diagnose is van haar zelf of van een deskundige bleef ze het antwoord schuldig. Tevens weigerde ze te geloven dat in de meeste gevallen het juist moeders zijn die hun kinderen mishandelen en doden. Immers allerlei mensen (God betere het)  zouden haar nou eenmaal hebben uitgelegd dat vaders nou eenmaal vaker zoiets doen. Daarbij werd weer wat impliciet naar dat vermeende narcisme-verhaal verwezen.. Vermeend narcisme bij vaders is een interessante manier om vaders buiten spel te zetten. Ik kwam daarover een mooie passage tegen uit een oud betoog van voormalig vaderactivist Maarten Legene, wat erg mooi aansluit bij mijn eigen constateringen in deze.

Maarten was ooit door het beruchte FORA zijn zogenaamd narcistische plek gewezen met “pre-occupatie met eigen rechten die kunnen leiden tot querulantisme”. Die aangewezen plek heeft Maarten toen niet opgezocht. Hij heeft er destijds terecht ongeveer zijn levenswerk van gemaakt om dit FORA-monster aan te pakken. In mijn overwegingen over de bovengenoemde reactie van een moeder wees ik iemand al eens op de vergelijking met de Goelag Archipel.  Vermeend Querelantisme wordt al decennia aangevoerd tegen vaders en ook hoe langer hoe meer tegen moeders.  Als je als vader aan de alcohol bent, drugs gebruikt of in de gevangenis zit dan dien je een relatie met de kinderen toch te ondersteunen. Op zich zeer terecht. Maar als je een klacht indient tegen jeugdzorg dan ben je een querulant, en dat heet vervolgens een psychiatrische afwijking. Zo ging dat in de Sovjetunie ook. Maar toen kon je in ieder geval ergens in het buitenland er nog over klagen. Waar moeten wij klagen?  Soms, zoals Maarten ook, bereik je wat individiueels bij een klachtencommissie. Maar dan moet je je terechte kwaadheid tijdens de klachtzitting wel even inhouden. Structureel is het nog steeds moeilijk. FORA heeft nog tot voor kort bestaan (is nu gesloten om bedrijfseconomische redenen) en directeur Bullens is nog steeds op zijn post als BIG geregistreerd klinisch psycholoog/psychotherapeut.

Maarten Legene, die destijds ook nog een mooi achtergrondstuk schreef over verpsychiatrisering in het familierecht,  heeft inmiddels de pijp aan zijn spreekwoordelijke naamgenoot en tegenhanger gegeven.

Ondertussen lees ik een verhaal van Nico Mul  waaruit vrij overtuigend blijkt dat de kans op seksueel misbruik onder de regie van jeugdzorg relatief ongeveer 100 keer groter is dan in het eigen gezin.  Ook andere vormen van mishandeling zijn buiten het gezin groter.

En mijn gedachten gaan ook uit naar de omstreden methodes van voormalig vertrouwensarts Pollmann die risicotaxaties maakt. Niet om het risico in de jeugdzorg te meten, maar specifiek juist het risico in gezinnen, bij ouders. Het wordt tijd voor een risicotaxatie; bij jeugdzorg uiteraard. En verder heeft de helft (of meer) van Nederland wel een afwijking. Ook jeugdzorgers. En querulantisme dient uiteraard te worden aangemoedigd. Zijn er nog querulanten die bij jeugdzorg werken eigenlijk?

100 keer groter risico
risicotaxatie bij kindermishandeling
Het Fora-dossier
Het misbruik door de familierechter van de psychologische en psychiatrische wetenschappen (Maarten Legene)
discussie met reageerster

ps: In eerste instantie meldde ik hier dat FORA nog steeds bestaat. Dit blijkt echter niet juist. Ze houden wel merkwaardigerwijs, al weer anderhalf jaar na sluiting, een website in de lucht met een werkende link naar een aanvraagmogelijjkheid.

Vaderschap en narcisme

Gemist vaderschap

“De  titel roept wel al vragen bij me op: gemist vaderschap: het gaat dus niet (!) om de kinderen maar om het vaderschap, en gemist geeft aan dat er geen hoop meer is..de hoop voorbij zeg maar”

Deze reactie kreeg ik onlangs van een vader die meent dat hij de oplossing voor alle vaders heeft gevonden die hun kind niet meer zien. Gewoon het conflict erover ontwijken en uit de weg gaan. Deze wijsheid had hij opgedaan na een stapel dure procedures. Inmiddels heeft hij klaarblijkelijk afstand gedaan van zijn vaderschap. Hij benoemt vaders die dat niet doen als narcist. Immers vaderschap is blijkbaar alleen  gericht op vaders zelf.  Zelf is hij nu geen vader meer, maar heeft wel weer een relatie met zijn kind zegt hij. Je kunt je afvragen waarop een relatie met een kind is gebaseerd als het niet een relatie is die benoemd mag worden.  Wel zegt hij “zat gisterenmiddag mijn dochter tegen me aan”. Tegen een wildvreemde blijkbaar? Of misschien toch tegen haar vader? Stiekem vader zijn.  Dat is denk ik wat inderdaad al decennia lang heel veel vaders doen. “The real love that dare not speak its name.” zoals Bob Geldof het noemde.

De schijnwijsheid dat je vooral niet moet opkomen voor de liefde en opvoedingsrelatie tussen een vader en een kind wordt al jaren met een nietsontziende arrogantie ten toon gespreid. Aan de top van deze verkondiging van het wijze woord staan de beleidsmakers die dagelijks hun brood verdienen door het actief frustreren van de relatie tussen vaders en kinderen. “Je kunt liefde niet afdwingen” heet dat ook wel. Of  Spruijt’s “doe je uiterste best om de communicatie met je ex-vrouw open te houden en ga desnoods door het stof”

Aan de basis van die vernedering bungelen reeds jaar en dag vele vaders die zich die onderwerping eigen maken. Uncle-Tom gedrag noem ik dat vaak.

Zelf heb ik het ook ooit gedaan, en ik merkte hoe weinig succes dat had.

Ik pleit er nergens voor om maar zoveel mogelijk conflict in de lucht te houden, geenszins. En sommige vaders mogen best wat vaker naar de keerzijdes van hun gedrag kijken, en soms zelfs dimmen in hun eventuele negatieve uitingen over de moeder van hun kinderen.  Maar maatschappelijk moet de strijd zeker gevoerd worden.  En vooral omdat er nog perspectief is omdat de lacune “gemist vaderschap” moet worden opgevuld. Niet omdat het al te laat is, maar omdat het hoog tijd is voor de herwaardering van vaderschap als zijnde de onvoorwaardelijke opvoedingsrelatie tussen een vader en zijn kinderen.

Mijn lezers weten ( zie de flap) dat Emiel Smulders en ondergetekende de titel Gemist Vaderschap zó bedoeld hebben.  De hier aangehaalde vader gaat dat binnenkort lezen. Ik ben benieuwd.

boek Gemist Vaderschap
Een artikel hierover (misbruik van psychologie en psychiatrie) van Maarten Legene