Cookies

Niet van God verlaten

trektocht met de tent door de subarctische Hardangervidda
trektocht met mijn zoon Joshua met de tent door de subarctische Hardangervidda
Imposante steenpartijen, gletschertongen en watervallen. Maar ook nogal eens mist, regen en moeras, De muggen kwamen we gelukkig niet zoveel tegen als gevreesd. Maar mensen kwamen we soms ook twee dagen lang helemaal niet tegen. Tegen mijn verwachting was er bijna nergens bereik met onze mobiele telefoons. Dus ook geen 112 in geval van nood.”Van God verlaten” liet ik me bij thuiskomst tegen een kennis ontvallen. Maar niets is minder waar. Waar GSM zendmasten ontbraken hadden wij het te doen met het vertrouwen in de natuur, ons eigen kunnen daarin en een bekommerende blik van God (hoe die ook mag heten, Donar, Wodan kan ook) alomtegenwoordig vanaf al die bergtoppen waar geen GSM zendmasten aanwezig waren. Op elkaar aangewezen; ploeterend, soms even mopperend, maar vooral genietend en lachend.

In Noorwegen mag je zomaar overal kamperen en kampvuurtjes maken. En het water uit de vrije natuur is gewoon overal drinkbaar. Een ideale omstandigheid voor een hike met de tent op de rug van vader en zoon door de Noorse Hardangervidda. Zo ontdek je mossen die beter branden dan papier. En mossen die zachter zijn dan het lekke slaapmatje. Zo ontdek je af en toe bijzondere mensen, van veel nationaliteiten in de enkele hut die je tegenkomt, die je helpen als het nodig is en die je met plezier ook een helpend handje toesteekt.

En op het eind de zeebonk die ons in het mooie maritiem museum van Bergen op de laatste vakantiedag een mooie terugblik bezorgde. “Kijk daar op die foto, daar in Kvandall, stond mijn geboortehuis.” Hee dat is gezien vanaf Kinsarvik, waar wij de ferry namen. Maar dan op een foto uit de zestiger jaren. “In mijn jonge jaren moest ik 18 maanden van huis de zee op. Dat was niet te combineren met de liefde voor mijn toekomstige vrouw en het opvoeden van mijn kinderen.”
Het leek erop dat zijn, mijn liefde voor vaderschap ons ontmoetingspunt was. Noren zijn niet de makkelijksten om contact te maken, maar ze hebben een ziel die ik op het eind nog even mocht ontmoeten.

foto’s

Van opa op vader op zoon

Joshua slijpt onder het toeziend oog van Ton
90 graden of toch niet? De stellage waarin de schaatsen moesten worden geslepen maakte alleen 90 graden mogelijk leek het, maar waar kwam dat idee van Ton en mij vandaan dat links anders wordt geslepen dan rechts?

Afin het was toch een goed idee geweest om de schaatsslijpapparatuur van pa/opa nog te redden uit de weg te gooien boedel van mijn ouderlijk huis. Want zo ingewikkeld was het uiteindelijk niet om zelf je schaatsen te slijpen. Joshua had net twee echte Noorse Vikingen voor een prikje op de kop weten te tikken en huisvriend Ton was in de buurt om te helpen; hij had het tenminste al eens eerder gedaan.

Als je nog nooit hoge Noren met origineel lage schoenen hebt geschaatst is het wel even wennen op de ijsbaan. En die hoek? Ach…scherpslijperij denk ik. Wij slijpen schaatsen en scherp. Linkse schaats, rechtse schaats als je maar geen scheve schaats rijdt. En vannacht bij de nachtmis linkse kerk, rechtse kerk soit, als ze ergens maar eens wat voor vaders gaan doen in plaats van ze gewoon door het ijs te laten zakken. Dat is dan gelijk wel een mooi motto voor het jaar 2011. Dus als ik voor 1 januari niet meer aan een blogje toe mocht komen heeft u de nieuwjaarswens bij deze alvast te pakken.