Cookies

vaders tegen vergrijzing

plaatje van Jacob Vos
plaatje van Jacob Vos

Zelf ben ik al een behoorlijk grijze vader. En mijn geschiedenis van mijn persoonlijke vaderschap heeft mijn haar niet minder doen vergrijzen. Maar tegen de vergrijzing blijkt het te hélpen als je betrokken vader bent. Want betrokken vaderschap levert meer kinderen op en dus minder vergrijzing van de bevolking.  Da’s mooi nieuws voor Rouvoet, die toch al meer kindertjes in het land wilde. Nu hoeft hij niet meer de dominee langs te sturen. Alleen nog een einde maken aan de achterstelling van vaders, want dat is wel nodig lees ik net op de internetsite van IKVADER, waar verwezen wordt naar Italiaans-Nederlands vergelijkend onderzoek.

info op IKVADER

De scharrelkippen van Bovenmeestertje Staat

Kinderen en ouders die de school verzuimen worden strenger vervolgd. Scholen die de urennorm niet halen worden met boetes overladen, zelfs als ze de uren wel, maar op een andere, zinvolle manier, hebben ingevuld. Dat wordt ophokken du, zoals de scholieren dat zelf noemen.

Kinderen aan de staat binden (ook in de jeugdzorg) kan op heel wat meer sanctiebereidheid rekenen als het voorkómen van het uiteenvallen van ouder-kindrelaties. Ergo, het uiteenvallen daarvan wordt door de staat flink bevorderd (zie diverse eerdere posts hier) .

Afgelopen weekend reisde ik naar Groningen. Alsof de mensen die ik daar en onderweg tegenkwam mijn vorige post gelezen hadden kwam het gesprek herhaald op de technocratisering en staatstoeeigening van onderwijs en onderzoek. Een afgestudeerde beleidswetenschapper die een prachtige klus had moeten laten liggen omdat ze het vertikte haar onderzoek bij voorbaat toe te schrijven naar de gewenste uitkomst “De dood van deze kinderen is niet veroorzaakt door slechte zorg van de staat en haar gezondheidsautoriteiten”. Een hoogleraar wiens kritiese onderzoeken over de staatsgrip op het onderwijs, drastisch in de onderste la belandden omdat ze niet beleidswelgevallig waren. Mensen die zich persoonlijk afgeserveerd voelen, die soms niet meer willen kijken omdat het pijn doet om te zien wat er gebeurt. Ik herken dat. Soms wil ik het gewoon niet meer weten, niet zien en niet horen.

Gelukkig zijn er dan nog de kinderen zelf, zoals die pientere 1-jarige die, in de trein naar het noorden, met genoegen op mijn schoot zat en voortdurend met zijn vingertjes naar mijn neus en ogen zat te wijzen. Alsof hij wilde zeggen: wél zien en wél horen. En met genoegen denk ik  aan mijn oud-leraar Frans die zijn lessen vorm gaf aan de hand van Franse chansons. Waardoor ik acuut een veel beter cijfer voor mijn Frans wist te verwerven. Die relatie tussen leerling, leraar en leerstof. Dat is in de praktijk geloof ik een beetje waar we het over hadden daar in Groningen.

In de directe opvoedingsrelaties kan veel meer dan de staat wil of in ieder geval wenst toe te laten. Vadertje Staat als remplacant voor echt vaderschap, voor echt leraarschap.

Bovenmeestertje Staat wil zijn kippen ophokken.
En tegen ophokken helpt soms meer scharrelen. Niet alleen bij kippen.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=BU9w9ZtiO8I&rel=0&border=1]

Hierboven zingt Reinhard Mey het liedje Wachsam dat deze post mooi raakt.

En dan de links voor vandaag nog:

kritisch over wetenschap