Vorige week hield ik een inleiding op een conferentie over emotioneel kindermisbruik in Bratislava. Mijn inleiding ging over politieke en sociologische aspecten van ouderverstoting. Best een klus om dat goed te doen in het Engels. Ik werd simultaan vertaald in het Slowaaks.
Mijn inleiding ging, onder andere, over de manier waarop de Nederlandse rechters de grondwet en diverse andere wetten aan hun laars lappen. Geen openbaarheid van uitspraken waardoor we nog slecht kunnen waarnemen wat er eigenlijk gebeurt in het familierecht. Ik had eigenlijk verwacht dat het in Slowakije minstens net zo erg zou zijn als in Nederland. Nummer 54 op de corruptielijst, een stuk lager (slechter) dan Nederland. Maar je moet dus niet naar de schone schijn oppervlakte kijken. Wat langst bedekt blijft is vaak het ergst. Die massale Nederlandse corruptie waarbij rechters bovendien het lef hebben om te liegen over die niet-openbaarheid dat zie je dus niet in Slowakije. Niet alleen zijn de uitspraken openbaar, zelfs de familierecht-zittingen zijn openbaar. Dan wordt er wel een uitzonderingetje gemaakt voor de kindverhoren. En daar wordt dan ook weer mee gesjoemeld. Als je rechters enige ruimte geeft om hun macht te misbruiken doen ze dat. Kindverhoren bij omgangs/gezagzaken kun je ook beter achterwege laten vond ik samen met PAS-expert Sue Cormbluth.
Na een mooie trektocht door de mooie Slovaakse natuur ben ik inmiddels weer terug in dit …-land dat mijn vaderland schijnt te zijn. Ik heb me werkelijk waar nog nooit zo goed gevoeld in een buitenland en zo slecht bij terugkeer. Niet dat Slowakije alleen maar goed is. Het is ook dat hier in Nederland juist dat dat moeras aan rechters, (overheids-) trol-intriganten en trolorganisaties me weer staat op te wachten. Afin daar ga ik het nog wel een keer over hebben… misschien. Mijn toespraak wordt de komende tijd omgezet naar een wetenschappelijk artikel dat ook gepubliceerd gaat worden. Ik zal binnenkort wel wat citaten vrijgeven.
Keywords
Parental alienation, fathers, discrimination, Case-study; Nog één trefwoord te vinden voor bij mijn Engelstalige artikel met een casebespreking over ouderverstoting en vaderschapsdiscriminatie. Leuk dat mijn zoon ook erg geïnteresseerd is. Zowel ten aanzien van het inhoudelijke als die 6500 woorden lange oefening in de Engelse taal.Wonderlijk genoeg had hij nog geen 2 seconden nodig om het vijfde trefwoord te vinden. Children. Yes!! Je kunt je afvragen waarom ik daar langer dan een minuut over aan het denken was. Maar geweldig natuurlijk dat mijn zoon nu ook een aandeel heeft in dit artikel.
Voor dat dit artikel geplaatst wordt zal het eerst nog een review-proces doormaken. Dus het blijft nog even spannend. Ik houd jullie op de hoogte. En kinderen, ja daar gaat het natuurlijk echt en in eerste instantie over. Tsja.
Smothering
Kinderen teveel verwennen, naar de mond praten is eigenlijk verwaarlozing en dus kindermishandeling. Soms met ODD (een variant op ADHD) als ziek resultaat. Een fenomeen dat door vaderschapspublicisten al vaak is aangekaart. Ook door mij. De laatste week is het ook weer opvallend, en alsof het iets nieuws is, in de publiciteit naar aanleiding van een onderzoek van Willem de Jong.
Wat in de huidige publiciteitsgolf vaak wordt vergeten is dat het probleem meer dan gemiddeld aan moederlijk opvoedingsgedrag is gekoppeld. Warren Farell gebruikte daarvoor de Engelse term Smothering. Dit is niet alleen een versmering van het woord moederschap. Het betekent als woord ook iets. Verstikking. De eigen gevoelens, capaciteiten en energie van kinderen wordt gesmoord en verstikt. Farell en ondergetekende zien het probleem dan ook voor een groot deel als een probleem dat is ontstaan met de absurde uitbreiding en alleenheerschappij van het moederschap. Vaders zijn ondergeschikt, hebben niets in te brengen op straffe van totale parentectomie. Vaders zijn dus vaak letterlijk of figuurlijk buitengesloten. Veel vaders zijn aangepast geraakt en gaan soms zelf dit smothering permissieve opvoedingsgedrag vertonen.
Zelf ken ik dit soort opvoedingsgedrag van dichtbij. Ik heb het mijn eigen moeder zien doen, ik heb het de moeders van mijn kinderen in meerdere of mindere mate zien doen. Veel facetten staan in mijn lijf en leden gegrift. En ook al doe je zo je best je kunt het een stukje uitbannen in je eigen leven, maar er blijft steeds die druk om er in terug te vallen. Terugval is namelijk, voor een deel, aangepast gedrag. Opkomen voor autonoom vaderschap ( letterlijk en figuurlijk) is riskant. Maar met deze situatie genoegen nemen is nog riskanter.
Zelf neem ik er geen genoegen mee. Zowel mijn innerlijke als uiterlijke smother bestrijd ik met hart en ziel. Dat is ook een beetje wat ik met mijn nieuwjaarsanimatie wilde zeggen. De binnen en buitenbal blijven rollen.
Parentificatie
Kinderen moeten moeder troosten en bijstaan na het scheidingsproces waarbij bovendien van ze wordt gevraagd om ook maar tegelijkertijd solidair te zijn. Solidair tegen vader. Ze moeten ouder zijn. Ah.. parentificatie zei ik wijsneuzerig. Want je bent expert of je bent het niet nietwaar? Moeilijk woord, vakjargon zeker, vroeg de vader die even mijn gesprekspartner was. Ach ja, houd ik ook niet van maar af en toe vat zo’n woord toch beter samen wat er precies aan de hand is.
Jaja zei ik later tegen mezelf. Is het misschien niet beter om eerst te proberen verder te navigeren met de woorden die een gesprekspartner gebruikt voordat je er wat overheenplakt. Zeker gezien het feit dat het hier geen discussie tussen professionals betrof? En dus terugkijkend; hoe beeldend is de zin: “Ze moeten ouder zijn” Behalve dat het de verwisseling of verschuiving weergeeft waarmee een kind ouderlijke verantwoordelijkheden op zich neemt zit in die zinsnede ook de notie van het ouder moeten zijn dan je bent, gedrag vertonen dat niet passend is voor je leeftijd, dat hoort bij iemand die meer jaren erop heeft zitten. Mooi trouwens het subtiele verschil tussen: “Een kind moet ouder worden” en “Een kind moet ouder zijn”. Het eerste is een doel van de opvoeding, het tweede helemaal niet. Goed onderscheidend en verhelderend taalgebruik dus.
Ook dat dit verschijnsel een onderdeel kan zijn van het ouderverstotingssyndroom was deze vader volkomen duidelijk. Het valse misbruik van de loyaliteit van de kinderen om ze tegen de andere ouder te richten; loyaliteitsmisbruik. Deze moeilijke woorden hebben in de praktijk wél een functie overigens omdat ze niet beter kort gebekt kunnen worden.
Een belangrijke vorm van parentificatie is het overnemen van de rol van de partner van de ouder waar het kind verblijft. Het optreden als plaatsvervanger van de verdwenen ouder. De glorie van die rol maakt verstoting van de verdwenen ouder nog eens extra “noodzakelijk” Het kind is grootaandeelhouder geworden, medeverantwoordelijk voor de verstoting van degene die het vervangt.
Als je dieper ingaat op het begrip parentificatie zie je dat er door verschillende wetenschappers andere definities aan zijn gegeven die gelukkig wel allemaal vallen onder de hier eerder genoemde omschrijving ouder moeten zijn. En inderdaad de ene definitie legt meer de nadruk op het vervroegd volwassen zijn en de andere meer op verdraaide rolpatronen. Een van de eerste ontwikkelaars van het begrip is Nagy, een Amerikaans-Hongaarse psychotherapeut die ook van belang is voor het gebruik van het begrip loyaliteit en dus ook loyaliteitsmisbruik. Kinderen zijn loyaal, die loyaliteit mag niet doorbroken worden maar ook niet misbruikt. Bij ouderverstoting gebeurt beide wel.
Nagy onderscheidt functionele en destructieve parentificatie. Parentificatie kan ook bijvoorbeeld een erg tijdelijke leerrol zijn. Of een korte noodzakelijkheid die in de beste opvoedingssituatie wel voorkomt en misschien daarmee ook wel bijdraagt aan het kennismaken met de volwassen rol. Toen ik het begrip gebruikte in de bovengenoemde conversatie bedoelde ik slechts het destructieve mechanisme. Gemeten aan Nagy versimpelde ik dus eerder dan dat ik er diepte aan gaf. Hopelijk heb ik dat nu weer een beetje rechtgezet.
Een mooie inleiding op het begrip parentificatie
dossier ouderverstoting (Parental Alienation Syndrome)
Verplaatsing site “Het zál vaders een zorg zijn”
Ik gebruik even mijn blog om een belangrijke url-verandering te melden van de site “Het zál vaders een zorg zijn”.
De site zal voortaan te vinden zijn onder de directe domeinnaam http://vaderseenzorg.nl. De oude plek http://home.tiscali.nl/~csnel/jz/dwaas.html (voorheen ook http://home-1.worldonline.nl/~csnel/jz/dwaas.html) is ons plotseling ontvallen; vaderseenzorg.nl dus voortaan. Ik vraag al mijn lezers vriendelijk om hier rekening mee te houden. De, al lang bestaande redirects papa.nl.nu en papa.nl.nu ziijn aangepast aan het nieuwe adres en werken dus als gebruikelijk.
Mensen die deze site al kenden, maar vooral zij die hem nog niet kenden wil ik het nogmaals aanbevelen.
Om het verkeer naar de nieuwe URL weer op gang te krijgen is het misschien ook leuk als jullie hier en daar nog eens een kijkje nemen.
Interessante plekken op deze, al 15 jaar oude site, Nederlands oudste site over vaderschap:
– Het dossier beeld en geluid met een mooie verzameling kunst ( muziek, film, beeldend, poezie) over vaderschap.
– Het dossier ouderverstoting met films, boekbesprekingen, artikelen
– Archiefpagina’s met nieuws uit het vorige decennium
– Dossier over het verdwenen grondrecht op openbaarheid van uitspraken
– bevooroordeeldheid van wetenschap ten aanzien van vaderschap
– Een rijke en up-to-date verzameling van internationale internetlinks over vaderschap
– dossier vaderliteratuur
Boycotten?
Iets veranderen is moeilijk. Als het gaat om kinderen in ouderverstoting is het wel erg noodzakelijk dát het familierechtsysteem verandert. Programmerende ouders en hun kinderen leren al decennia dat asociaal gedrag loont. Als je als ouder gewoon niet meewerkt aan procedures, als je gewoon géén gesprekken voert met bureau jeugdzorg dan loop je een goede kans dat je weliswaar geen gezag hebt en in theorie 60 uur werkstraf moet doen, maar dat de kinderen gewoon exclusief bij je kunnen blijven. En dat dan diezelfde werkstraf om die reden (zorg voor kinderen) eindeloos kan worden uitgesteld.
De bloedige ironie wil dat ik zelf de bureau’s jeugdzorg van een dusdanig ondermaatse kwaliteit vindt en de kinderrechters ook, dat ik om heel andere redenen dus, ook niet kan aanbevelen om er mee in zee te gaan. En zo maak ik een kringetje rond. Gisteren was ik door een bureau jeugdzorg gevraagd om als deskundige mijn licht te laten schijnen op een zware ouderverstotingszaak. Crux was de vraag of het bureau zich wellicht een beetje teveel liet meeslingeren in het gevecht van de ouders, dat het bureau zich liet gebruiken als slinger van de programmerende ouder of dat het bureau de ouders gebruikt om de kinderen te raken. Ik neig, het klinkt ironisch, naar het laaste, maar heb goede hoop dat er misschien deze keer een beetje wat verandert. Uiteraard moeizaam. want bureau’s jeugdzorg zijn bureaucratische moerassige organisaties die weinig ruimte laten voor verandering.
Ten principale ben ik het er dan ook mee eens dat dit soort instanties waarschijnlijk eerst met de vloer gelijk moeten worden gemaakt en dan opnieuw opgebouwd. De ellende van 40 jaar familierechtgeneuzel is te groot. Nu veranderen.
Dat is ook de oproep van de International Parents Alliance (Interpaal) waar ik in mijn vorige blog al op in ging. Lees de oproep. Een beetje een macaber toeval dat ik dan net bij de afroep van zo’n boycott toch met ze aan de slag ben. Tsja, praten moet toch maar.
Verder voor mijn trouwe volgers het volgende: De site papa.nl.nu kan het beste bereikt worden door de URL te gebruiken die de naam aangeeft. http://home.tiscali.nl/~csnel/jz/dwaas.html is vervangen door http://vaderseenzorg.nl. De redirect van papa.nl.nu werkt ook.
Druk uitoefenen; grenzen stellen
“Daar bent U (‘je’ is in België nog niet ín) zeker wel vóór, om meer druk uit te oefenen?” Zo reageerde een rechter, medeforumlid gisteren toen ik aankondigde alleen de belángrijkste kritiek op zijn verhaal nog even te memoreren.
“Nee dat bedoel ik juist níet”, was het, voor hem verrassende, antwoord van mij. Ik bedoel dat het erom gaat grenzen te stellen (aan een moeder die de andere ouder buitensluit). Druk (wat hij dan mondjesmaat wel een beetje wilde doen) roept tegendruk op. Soms moet je het daarmee toch doen, maar juist een rechter is ervoor om grenzen te stellen. Binnen grenzen kunnen beide ouders en de kinderen zich veilig voelen. Ik maakte er bij mijn antwoord aan die rechter ook een gebaar bij. Een omsluitend gebaar. Hier moet je binnen blijven. Zoals een huis dat bescherming biedt zijn er ook maatschappelijke grenzen die bescherming bieden aan potentiële dader en slachtoffer. Maar ze moeten wel even gesteld worden. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar je als rechter degraderen tot een moeizaam schakeltje in een keten van kinderverstoting, dan kun je beter een ander vak gaan uitoefenen. Het moeilijke is dat grenzen stellen behalve inzicht ook erg gebaat is met enig gezag, charisma zou je kunnen zeggen. De goede combinatie van die twee vind je maar weinig.
Terwijl ik in België bezig was met dit verhaal speelde zich in Nederland een chaotisch drama af bij een paar kinderen die eindelijk naar hun vader mochten. Na 10 jaar vechten om de grens gesteld te krijgen en uiteindelijk medewerking van zowel de beroeps als kortgedingrechter, kon de jeugdzorg zijn kinderen, bij wijze van paradoxale toewijzing, naar de vader gaan verhuizen. Dat lukte ze niet zeiden ze.
Dat is hemelschreiend als je ziet met hoeveel gemak ze in andere gevallen razzia’s uitvoeren om kinderen uit nog complete gezinnen weg te rukken omdat jeugdzorg iets niet zint. Niet dat ik ga stellen dat dát moet gebeuren. Een soepele methode zou zijn om de moeder (voor verhoor bijvoorbeeld) uit huis te halen en daarna de vader de kinderen op te laten halen. Maar niets van dat alles. Jeugdzorg en consorten hebben er alle belang bij om de druk zo ver mogelijk op te voeren en dus ook de tegendruk en de chaos om dan vervolgens misschien te kunnen zeggen… zie je wel wij hadden gelijk, dit is ondoenlijk.
Niemand die zich bij dit soort instellingen bekommert om dit soort transitieproblemen. Alleen dank zij het geduld en de rust van de betrokken vader konden uiteindelijk de kinderen temidden van een grote, door de moeder en jeugdzorg gecreëerde chaos worden opgehaald. De details laat ik nu beter achterwege.
De vermeende tegenstelling tussen loslaten (waar veel vaders zich noodgedwongen toe genoopt voelen) en druk uitoefenen, moet tot een nieuwe synthese groeien. Daartoe moeten we eerst dit soort jeugdzorginstellingen de maat nemen die zich grenzeloos misdragen ten aanzien van kinderen.
verpasseerd ouderschap
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=rLVFLuwJAi0&hl=en&fs=1]
In een mooi videofilmpje (dank aan Jan van Baelen) leg ik uit wat bedoeld wordt met de term Verpasseerd Ouderschap en ga ik in op de inhoud van dit boek.
Het is nu de hoogste tijd om het boek te bestellen; info
Zwart gemaakt
“Ik heb zwart nodig”. Met een fikse veeg en voor het oog van de camera van het programma Dichtbij Nederland poot ik een jurist met een zwarte toga naast een herrie-makend ouderpaar. Je kunt het ook uitleggen als een uitdrukking van grote zwarte gaten in mijzelf dan wel elders.
Maar voor mij is het een ultieme poging de verstopte daders van loyaliteitsmisbruik en ouderverstoting boven water te schilderen. Mooi dat moeders veroordeeld worden maar de collaborateurs van de misdaad, de civiele rechters die moeders in de waan brengen dat ze het allemaal goed doen blijven buiten schot. En het is moeilijk om ze in het schootsveld terug te brengen.
Afin vanavond kunt u vanaf half zes op Nederland 1 naar het programma kijken.