De orthopedagoge schrok zichtbaar en zei dat ze het niet over woordgebruik (haar kind verstootte haar) wilde hebben waarmee ze zelf blijkbaar terugschrok voor de consequenties van haar woordgebruik. Ik merkte op dat taal ongelooflijk belangrijk is als je zaken wilt veranderen. Daarbij wees ik als voorbeeld nog naar het gebruik van “verzorgende ouder” als aanduiding voor die ouder die de status-quo naar zich toegetrokken heeft en daartoe het hardst aan het kind heeft getrokken. De voorzitter van de expertgroep Cees van Leuven meende dat wat ik beweerde dat in de tussenrapportage stond niet in de tussenrapportage stond. Ik probeerde vervolgens uit mijn hoofd zo letterlijk mogelijk uit die rapportage te citeren. Wat een wonderlijke ontwikkelingen denk ik, maar laat het hier maar even bij.
Teamlid Jurjen Tak, orthopedagoog/psycholoog voegt aarzelend wat toe over het idee dat kinderen niet verstoten maar zichzelf beschermen. Tsja. Verstoten om zichzelf te beschermen dus, maar aan deze laatste opmerking kom ik niet toe omdat ik de indruk krijg dat Jurjen die opmerking zelf niet serieus neemt.
Ik ga in dit verslag niet veel verder in op het horen van de andere deskundige, de orthopedagoge, zeker niet wat betreft haar persoonlijke case. Ik weet niet zeker of ik alles verder op chronologische volgorde vertel.
Ik merkte op dat wat het expertteam als preventie beschrijft meestal niet gaat over vroegtijdige preventie. Juist dat lijkt me ontzettend belangrijk. Ik licht wat toe over het voorstel tot het maken van vroegtijdige afspraken door toekomstige ouders waarbij ze een soort arbitragecomité benoemen die bindende uitspraken kan doen en waarbij wordt afgesproken dat er niet naar de rechter zal worden gestapt in geval problemen maar dat dat dus aan het comité van vrienden en/of familie wordt voorgelegd. Daartoe zou de overheid een campagne kunnen starten die al gauw meer opbrengt aan besparing dan de kosten. Met elk voorkomen ouderverstotingsgeval en vaak bijbehorende rechtszaken is immers al gauw een ton gemoeid. Gezien het falen van de professionals is een terugkeer naar eigen verantwoordelijkheid misschien geen gek idee. Het lijkt er immers sterk op dat met het toenemen van het aantal bemoeiende zogeheten deskundigen de problemen alleen maar zijn toegenomen. Het expertteam gaat uitgebreid in op de mogelijkheden van verplichte bemoeizorg waar ik geen voorstander van ben. De hulpverlening heeft immers al teveel boter op haar hoofd. Ter adstructie daarvan haal ik het voorbeeld aan van mijn eigen dochter die nadat het contact met haar wonderlijk werd hersteld door een zogenaamde hulpverlener weer werd gereset naar de modus loyaliteit programmerende moeder. Dit gebeuren werd mede gedragen door het gebrek aan afstand van deze hulpverlener tot haar eigen geschiedenis. Teamlid Heleen Koppejan gaat nog even in op de case van Pro Persona en mijn dochter waar ze bij betrokken is doordat de klachtprocedure tegen Pro Persona wel opleverde dat Heleen een lezing daar kon houden. Verder leverde het niets op. Door de geschiedenis van dit soort problemen blijft het dooretteren met rechters en hulpverleners. Zij zijn zelf vaak veroorzakers van de ellende. Vaders wordt vaak door hulpverleners aangeraden “los te laten” en daarmee hun kind te laten vallen. Cees van Leuven merkt op dat ik al eens had verteld dat er excuses zouden moeten komen voor het onheil dat de laatste decennia door met name rechters is aangericht. Ik voeg daar aan toe dat rechters zelfs voorgedrukte formulieren hanteerden om vaders buiten spel te zetten. Hierop reageert Jurjen met de vraag of ik die dan eens wil opsturen dan kunnen ze misschien in de rapportage terecht komen. Dat vind ik dan weer een meedenkende reactie, ik hoop dat dat door de rest van het expertteam wordt overgenomen.
deel 4 van dit verslag
